Vrijdag 14 augustus 2009: Stellendam

Vakantie! Voor de tweede keer een zeetocht maken met de Zilt. Vrijdag einde van de middag rijden we met de auto bepakt en bezakt naar Stellendam. Twee weken geleden voeren we de boot al over van Medemblik via Scheveningen naar Stellendam om wat voorsprong te hebben bij onze trip naar het Zuiden. Dat was al een heerlijke reis. Pappa was mee en dat leidde natuurlijk ook tot nostalgische flashbacks op de tochten de we maakten met de My Way II. Onze Contest 35s is de logische opvolger van pappa’s trots, een Contest 34.

In praktische zin waren de afgelopen dagen niet al te hectisch, in geestelijke zin wel, er speelt qua werk best veel tegelijkertijd. Het is dan toch goed een paar weken wat afstand te nemen, al zal ik wel contact onderhouden met Bart.

Op de boot vinden alle spulletjes snel hun weg naar de overvloed aan kastjes, we eten wat bij Berrisz en doen Hellevoetsluis aan voor de aanleg van de ijzeren voorraad fourage en diesel. Als we willen kunnen we nu dagen aaneen op zee vertoeven zonder ook maar een haven aan te doen. Conyplex heeft vanochtend de verzuimde werkzaamheden in orde gemaakt, een startaccu voor de motor. Alles lijkt in orde. Van de winter toch ook maar een accumonitor laten plaatsen, dat geeft rust.

Pas om half tien vinden we gelegenheid voor een glas wijn. Ik heb Lammert een selectie rood laten maken bij wijze van proefpakket. Het nodige wit heb ik zelf meegenomen uit de kelder. Vanavond is een Cuvee Rot 2007 van Spanier Gillot de klos. Mooi glas, dat doen de Duitsers beter en beter. We pakken de kaarten erbij, checken de weerberichten. Het belooft veel goeds. Zon en wind, wat wil een zeiler nog meer? De wind komt wel uit het zuidwesten, 4-5 Bft met uitschieters naar 6.

De keuze is snel gemaakt, we willen in een klap naar Engeland, Ramsgate of nog liever Dover. We zetten de mogelijke routes uit, inventariseren de belangrijkste informatie voor de oversteek van de shippinglanes, de kanalen voor weerberichten onderweg en de aanlooproutes van de havens. Morgen weg, afhankelijk van het weer ’s ochtends of ’s avonds. Mooi vooruitzicht, meteen een nacht door!

Zaterdag 15 augustus 2009: Stellendam

Vroeg op. De weerberichten zijn onverminderd goed, alleen poeiert het behoorlijk qua wind, maar die zal wat afnemen in de loop van de dag en mogelijk van zuidwest naar west ruimen. De keuze is snel gemaakt, we vertrekken om een uur of zes vanmiddag. Dan hebben we nog net stroom mee het Slijkgat uit, dan even wat stroom tegen, maar ’s nachts volop mee en we passeren de shippinglanes gewoon bij daglicht. Wel zo veilig.

Het is strakblauw en heerlijk nog wat klusjes te doen. Eerst de must do’s: wat mailtjes waar ik het denkwerk al voor gedaan heb, nog even contact met Bart. Voor mijn gevoel sluit ik het werk nu echt af. Gastonnetje, waypoints uitzetten op de gps, wat kuieren door de haven en een aanvang gemaakt met mijn dagboek, ook een goed voornemen deze vakantie. De keuze vanochtend is goed geweest, soms razen de vlagen verduveld hard door het want.

De boot ligt er erg fraai bij. Rompje glimmend door het polijsten en goed waxen, de biezen strak gespoten in koningsblauw, de nieuwe zeilen die prachtig staan, fris lopend want en alles heb ik afgelopen winter gesmeerd. Alleen de dieptemeter en autopilot hebben het recent begeven. Ik kon niemand meer vinden die dat in orde kon maken. Jammer, maar dat verschuift dan maar naar de winter.

Stipt zes uur vertrekken we onder een nog warme zon. De sluis hebben we voor ons alleen, het Slijkgat komen we motorzeilend uit, wind tegen! We varen de avond in en steken eerst maar eens op richting Eurogeul om ruimte te creëren voor het passeren van de Zeeuwse eilanden. De voorspelling van 4-5 Bft afnemend naar 3-4 Bft blijkt een stijve 5-6 Bft te zijn. We nemen wat grootzeil in en zetten een reef in de Genua. We varen recht naar het ankergebied van de grote zeestomers. Als gevolg van de economische crisis zullen hier wel meer schepen liggen dan normaal.

Door de wind om koers te zetten naar het Zuiden, maar het zal niet bezeild zijn. Irma gaat als eerste slapen. Net als vorig jaar hebben we in de hoofdkajuit een heerlijke zeekooi ingericht, op het middelpunt van het schip. Ik zie de zon in de zee zakken, het wordt donker, heel donker, de maan geeft net voldoende licht om nog iets te zien. Het sturen gaat op intuïtie, vooral in de vlagen. De Zilt vliegt er mooi doorheen en al gauw krijg ik de stroom mee. Gelukkig maar, want op Rotterdam, hoe mooi ook verlicht, ben ik nu wel uitgekeken! Tot over drie weken.

Regelmatig maak ik een steek. Ik wil op veilige afstand blijven van de ondiepten voor de Zeeuwse kust en van de scheepvaartroutes. Irma heeft alle waypoints en belangrijke boeien ingevoerd, op het schermpje van de Garmin kan ik summier zien of ik goed zit en welke weg ik afleg. Het zicht is best goed, misschien zijn de boeien ’s nachts wel beter te zien dan overdag. Ik vermaak me wel, al is het intensief sturen. Fles water onder handbereik, wat Sultana’s van Verkade, lantaarn, kaart, GPS en kijken, goed kijken.

Terwijl ik zo vaar gaan er heel wat gedachten door me heen. In de eerste plaats natuurlijk de sensatie van het moment, maar ook de voorbije weken en eigenlijk het hele afgelopen jaar qua werk. Dat is niet makkelijk geweest en bij tijd en wijle best spannend. We zijn er nog niet doorheen, het is de vraag hoelang de economische tegenspoed blijft voortduren, dan wel dat de huizenmarkt weer wat wind vangt. Toch ook goed en heerlijk, zoals gezegd, even wat afstand te nemen. Het is een leerzaam jaar geweest, misschien wel het meest leerzame jaar uit mijn carrière. Juist nu het moeilijker gaat, voel ik aan den lijve wat ondernemerschap inhoudt. Dat alles in combinatie met de studie, het is een intensief jaar geweest. Volgend jaar beter!

Het is aardedonker, het ruisen van het zout op de golven, de poeierende wind, de boot die af en toe een klap op de golven maakt als ik even niet goed stuur, het heeft iets oneindigs maar ook wel wat lugubers in zich zo in het donker. Continu gaat de muziek van de cd die David Byrne en Brain Eno samen maakten door me heen, ik kom er niet vanaf. Ook komt de albumtitel van een cd van U2 steeds terug in mijn hoofd: all that you can’t leave behind. Ik heb de cd geeneens, maar er zit zoveel in die oneliner, en helemaal van toepassing. Een zeiljacht komt me tegemoet. Het toplicht verraadt het naderende silhouet. Mooi, heerlijk voor de lap………. de rust.

Binnen hoor ik de wekker. Twee uur ’s nachts, Irma wordt wakker en zal me aflossen. Maar inmiddels is het harder gaan waaien. Wanneer Irma zich in haar zeiloutfit heeft gehesen zetten we nog een rif in het grootzeil en nemen de Genua nog iets terug. De Zilt ligt aanmerkelijk rustiger en met de stroom mee spuiten we door het water. We schieten door het laveren alleen niet echt op. Ik besluit stand-by te blijven in de kuip, want het zou anders te zwaar zijn voor Irma alleen met het tegen de wind op boksen. Daarnaast moeten we hier goed navigeren en er kruist straks wat scheepvaart voor Vlissingen en Antwerpen.

Het licht gaat weer aan, de zon heeft kennelijk z’n baantje rond de aarde gezwommen. Waar zij gisterenavond ons via het Westen verliet komt zij in het Oosten weer op. We passeren de Westerschelde en opeens schiet het op, Zeebrugge is in zicht. We passen de plannen wat aan. Engeland kan, maar de wind zit pal tegen. Dat wordt nog een lange zit. Een aanlokkelijker alternatief is doorvaren naar Oostende, dan hebben we een goede springplank voor het vervolg in het Kanaal en het is culinair een goed vooruitzicht!

Zeebrugge zit onder de smog, dat wordt duidelijk zichtbaar wanneer de zon haar eerste echte stralen laat zien. Het wordt een heerlijk weerzien met Oostende. We vinden een mooi plekje voor de Zilt direct tegen het iets beschuttere tweede ponton bij de haveningang, douchen ons fris en ontbijten om 12 uur ’s middags op zondag! Mijn maag rammelt na bijna 17 uur op zee gezeten te hebben. 80 mijl is onder ons door gegleden, terwijl het normaal maar iets van 55 mijl is. Zigzaggend de Noordze over………

Ik heb vannacht zo weinig geslapen dat ik al snel op de bank in slaap val. Irma wekt me vier uur later. Ik heb nog gesnurkt ook. In de tussentijd heeft Irma de kuip brandschoon gemaakt. Al snel laven we ons aan de Belgische weelde. Op de vismarkt kopen we twee zeetongen en vers gepelde garnaaltjes, ook vers gebakken nog warm brood en een kaasje zijn om de hoek te koop. We vleien ons neer op ons drijvende terrasje, flesje wit erbij, wat is er mooier? We zien de haven zich vullen en hebben toch ook wat bekijks met de Zilt. Een eigenaar van een nieuwe Hutting 40 komt specifiek vragen wie de ontwerper is van onze boot. Hij vond het achteraanzicht qua lijnenspel zo mooi. Hij kwam er voor teruglopen. Ze komen net uit Bretagne en zijn op de terugtocht naar Makkum. Hun Hutting zal inderdaad hun laatste schip zijn. Hiervoor hadden ze een Victoire.

´s Avonds een wandeling over de boulevard, een tripel, dus wederom de Belgische weelde, dagboekje bijwerken en op tijd de kooi in voor een goede nacht!

Maandag 17 augustus 2009: Oostende

Vandaag een rustdag, of te wel een rustig dagje! Ontbijten doen we makkelijk, het zonnetje straalt al, de koffie smaakt goed. We rommelen wat aan boord en gaan tegen het einde van de ochtend naar de vismarkt. Dit keer is een mooi dikke tarbot aan de beurt. Lekkere salade erbij en aangezien het visje goed moet blijven zwemmen ook een goed glas wit erbij. De rode vruchten bewaren we maar voor later.

Ik til de fietsjes uit het vooronder, ze klikken als vanzelf in elkaar. Irma’s cadeau voor m’n veertigste, daar gaan we nog veel lol aan beleven. Onder een stralende zon koersen we door Oostende richting boulevard en gaan zuidwaarts. Het juiste verzet om de wind te bestrijden is zo gevonden. Er zeilen een paar bootjes laverend tegen de wind in dicht onder de kust. Ja, we weten wat zij aan het doen zijn, morgen wij.

Halverwege Nieuwpoort ligt Middelkerke, een mooie plek om te stoppen. Een tripel gaat er wel in. Het is heerlijk zo samen, ik heb Nederland echt achter me gelaten. In mijn ogen zitten nog wat verdwaalde zandkorrels van de tegenwind net, ik krijg ze er niet helemaal uit. Nou, nog maar een tripel dan, het is tenslotte vakantie.

De weg terug gaat loeierhard, in de achtste versnelling, wind in de rug, het lijkt wel een fietsvakantie! Terug in de haven is het klik klak en hup de fietsjes liggen weer in het vooronder. We praten wat met een man met een Victoire 1044. Hij kent het Kanaal op z’n duimpje en doet me nog een goede site aan de hand, (www.grip.us). Ik was al enthousiast, maar ik word steeds enthousiaster om onze nieuwe koers van het zeilen verder uit te diepen. De basis ligt er, de kennis van het hoe en wat, de Contest 35s is een al even degelijke basis, nu de bestemmingen en het onderhoud natuurlijk!

’s Avonds gaan we op tijd de kooi in, het wordt morgen vroeg op. Boulogne staat op het programma, circa 14 uur varen en het stroompje zit morgen vanaf een uur of vier mee!

Dinsdag 18 augustus 2009: Oostende – Boulogne

Klokke vier uur gaat de wekker. Meteen er uit en naar goed zeeman’s gebruik loop ik even de pier op om te zien hoe het buiten is op zee. Aardedonker maar verder vrij rustig. Ik start de Volvo, we draaien behoedzaam weg tussen de rijtjes bootjes en trekken een zilt spoor naar buiten. Het is nog best fris. Buiten is de oriëntatie niet evident op het eerste gezicht en er liggen wat onverlichte werktonnetjes, maar al snel varen we zuidwaarts, bijna pal tegen de wind in. Het grootzeil zet ik als steunzeil, de rest doet de motor. Een kopje thee voelt weldadig warm voor de inwendige mens.

Langzaamaan wordt het lichter, we zien de kust aan ons voorbij trekken, een paar verdwaalde vissers en plots rijst de koperen bol achter ons omhoog. Prachtig! We hebben het stroompje mee, dus het gaat hard. Voor we het weten zien we de rookpluimen van Duinkerken. De noordelijke aanvaarroute is heel slecht betond. De man van de Victoire gisteren had ons al gewaarschuwd: een rode ligt verkeerd, in feite door de groene tonnenrij heen. Maar met logisch nadenken komen we een heel eind en al snel varen we in de zuidelijke zeer duidelijk betonde route richting Calais. De stroom zit

tegen, dus de mijlen industrie duren extra lang. Hoewel het weer prachtig is, verduistert de massale uitstoot hier alles en het stinkt nog ongezond ook. Het doet me denken aan de foto’s van Edward Burtynsky, Manufactured Landscapes.

Heel af en toe vandaag kan de Genua erbij maar veel vaker helemaal niet. Het is een dag van de lange adem, vooral voor de Volvo, maar hij rampetampt er goed doorheen met een acceptabel geluidsniveau. De stroom varen we plat, maar het gaat niet hard. Op deze momenten mis ik wel de stuurautomaat, nou ja, volgend jaar doet ie het wel weer! Een heel veld voornamelijk onder Nederlandse vlag varende bootjes komen ons tegemoet, meest met de spinaker of genaker er op. Fraai gezicht. De wind is inmiddels gedraaid van Zuid naar Zuidwest. Voor ons nog steeds niet gunstig.

Het ronden van Calais lijkt eindeloos te duren. Ik vaar veilig tussen de kust en de scheepvaartroute net onder de groene boeienlijn. Regelmatig passeren op veilige afstand oceaanstomers. Hier zit de stroom echt vet tegen, soms wel over de twee mijl. Maar het motortje draait maar door…….

Wanneer we wat kunnen afvallen zetten we meteen zeil erbij. Het is inmiddels ook venijnig gaan waaien en het wordt kruisen. We steken twee reven in het grootzeil en een in de Genua, zo houden we lekker druk op de kop. Inmiddels doen we dat ook gesmeerd en snel en blijken rolzeilen in de praktijk wel heel handig mits je goed oplet. Ik ben ook blij dat ik een eindeloze lijn heb laten maken voor het grootzeil, nu kunnen we alles vanuit de kuip licht en snel bedienen, wel zo veilig.

Het weer kunnen zeilen is een verademing, ondanks het kruisen. Aan de overkant ligt Engeland, de krijtrotsen zijn duidelijk zichtbaar. Het nauw van Calais, een van de meest drukke scheepvaartroutes ter wereld. Als ik zo rond me heen kijk geloof ik dat ook wel. Nu is het goed zicht, hoe zou ik me voelen met mist?

De route van de veerboten naar Calais is ook druk, ondanks de Kanaaltunnel. Ik neem continu vier veerboten waar, maar we knallen er mooi tussendoor. Cap Gris Nez is in zicht, dus bijna mogen we afvallen naar een wat ruimere koers. En zo krijgen we nog een mooie finale. We racen werkelijk naar Boulogne. Vol tuig, de snit van North Sails is prachtig, 8,5 mijl over de grond! Volle stroom mee. Dicht onder de kust. Wat wil een zeiler nog meer?

In 1987, mijn eindexamenjaar, was ik al eens in Boulogne. Destijds een eindpunt in de zeilvakantie, nu een startpunt van de vakantie, althans, zo voelt het. De noordpier ligt al onder water en ook binnen de pieren is het behoedzaam varen voor de ondieptes. De havendienst laat ons nog even twintig minuten dobberen omdat een grote jongen naar buiten moet. We varen langs de hoge kademuren die wat luguber aandoen, ik hoor het ritselen van het eb. In de jachthaven is het druk. Een voor Franse begrippen zeer vriendelijke dame wijst ons een plek, tussen twee boten in. Het is krap, maar de Zilt past precies.

Het is inmiddels acht uur ’s avonds, een lange dag dus, maar wel een fraaie dag. Te veel motoren natuurlijk, een noodzakelijk kwaad soms, nog wel heel mooi gezeild. Ik ontkurk een Zuid-Afrikaan, binnen no time heeft Irma een heerlijk tweegangen menu tevoorschijn uit de ijzeren voorraad. Paprika’s in het zuur met ansjovis uit blik gelardeerd met wat kappertjes en peper. Daarna een rookworst a la Unox met kapucijners en piccalilly! Soms is het leven zo simpel en de wijn smaakt er goed bij.

We zijn helemaal rozig en donderen eigenlijk al om van de vermoeidheid na 15 uur op zee gezeten te hebben, maar gaan toch maar even een wandelingetje maken om de beentjes weer te laten wennen aan vaste grond onder de voeten. Het is half elf, Irma gaat direct pitten. Ik start mijn laptopje nog op om aan mijn dagboek te werken……. Half drie word ik wakker liggend op de bank in de hoofdkajuit, lampje nog aan, de laptop heeft zichzelf inmiddels gedoofd. Oef, zo moe was ik dus. Ik loop nog even de steiger op om met zicht op Boulogne een plasje te doen en vlei me lekker naast Irma. Irma merkt niets, in een diepe slaap verzonken. Naast geliefden zijn we kameraden deze tocht. Mooi.

Woensdag 19 augustus 2009: Boulogne

Pas tegen negen uur word ik wakker. Kennelijk wilde het lichaam dat. Irma is ook net op. Koffie zetten, de rode vruchten van Oostende zijn nog goed, zitjes naar buiten en prinsheerlijk ontbijten we in de kuip met de koperen bol weer boven ons. De haven is bijna leeg en klaar voor de volgende instroom zeilers vandaag. We leggen de zeekaarten op tafel en checken de weerberichten. Grofweg zijn er drie mogelijkheden. Afzakken langs de Franse kust richting Normandië en daar de leuke havens aandoen. Meters maken en doorknallen naar Cherbourg om Alderney, een van de leukste Kanaaleilanden, als eindbestemming aan te doen. Of oversteken naar Engeland en Wight bezoeken. Allemaal leuk en allemaal met voor’s en tegen’s. Eigenlijk zit de wind voor alle drie niet echt goed. We houden het op Dieppe voor morgen, een mooie tocht van een uur of tien. Weliswaar iets dieper het Kanaal aan Franse zijde in, maar nog steeds staan dan alle opties open. We krijgen wel berichten door dat het morgenavond gaat spoken op zee. Ook iets om mee rekening te houden.

Eerst maar eens wat klussen. Inmiddels hebben we zoveel diesel verstookt dat de tank wat aanvulling behoeft. Ik hou van een volle tank. De monteur bij MYS zei me bij het motorbeurtje vorig jaar dat diesel van de benzinepomp toch wel verreweg het beste is voor de Volvo en dan nog ook het liefst de duurdere diesel. Het zorgt voor conservering in de tank met minder schimmelvorming en smeert de motor. Het bunkerstation sla ik dus over en sleep in twee loopjes 40 liter diesel Excellium van Total naar binnen. Een beetje gek voel ik me wel, maar dat kan me niet schelen. Het hevelpompje doet zijn werk perfect, zonder morsen krijg ik alles de tank in. Zo, die is weer vol, 150 liter, dan kunnen we nog eens ergens komen als het moet.

Binnen ruikt de boot okselfris. Irma heeft de boel binnen weer stofvrij gemaakt. Het blinkt! We duiken Boulogne in. Al bij het diesel halen viel me op dat Boulogne best arm is. Veel bedelaars en zigeuners. Ook het winkelaanbod is niet overweldigend, maar de eettentjes zien er aanlokkelijk uit. Het oude gedeelte van Boulogne is aardig, een waar vestingstadje. Vlakbij de haven eten we wat, lekker makkelijk maar goed. In de haven is het laag water en een deel is zelfs drooggevallen. Bij de Carrefour doen we wat inkoopjes.

Irma gaat lekker lezen. Het is einde middag, de zon staat nog hoog aan de hemel. Dit hebben we de hele vorige vakantie niet meegemaakt. Heerlijk. Ik banjer wat door de haven, bootjes kijken, zoals wel meer mannen doen. Van de vaste wal kijk ik mooi neer op de Zilt. Trots ligt de boot erbij. Ik kan niet anders zeggen. Een mooi ontwerp en voor ons tweeën meer dan toereikend. Vandaag zijn twee Breehorn’s 37 binnengekomen. Ook heel mooi en eigenlijk karakteristieker, maar qua vooruitgang vind ik het pas echt sappig worden op een Breehorn 41. Gelukkig kunnen we jaren vooruit op de Zilt.

Terug in de kuip werk ik het dagboek bij, zie de Victoire uit Oostende binnenkomen en geniet vooral van de rust, van elkaar, van de boot, van een heleboel. 22 jaar terug was Boulogne een ijkpunt voor me. Ik vond dat onze mooiste zeilvakantie met het gezin, vooral ook door het avontuurlijke gevoel wat me toen bekroop verder te gaan dan de Belgische kust. Ik snap heel goed wat pappa toen bezielde binnen de drie weken die hij had, inclusief de boot terug in Monnickendam. Maar een jaar later gingen we weer naar de Wadden en besloot ik niet meer mee te gaan. Mijn fietsreizen zijn toen begonnen, eerst van Driebergen naar Monte Carlo, daarna al snel de wijde wereld in. Nu ben ik weer terug bij zeilen maar zal het fietsen niet vergeten. Het heerlijke van ons tweeën is dat we de nacht niet schuwen, juist mooi en uitdagend vinden. Dat betekent dat de boot mijlen kan maken naar verre bestemmingen, althans, ver lijkende bestemmingen.

Ik droom wel eens van een Oceaanoversteek wanneer ik wat meer tijd heb. Met Irma zou ik dat wel aandurven. Wel vind ik dat ik eerst mature moet zijn voor zo’n onderneming. Waar ik met de fiets geen enkele moeite heb waar ook ter wereld te fietsen, voel ik dat op zee toch anders. Daar zijn andere krachten in het spel die meer vragen van mens, materiaal en vooral de geest. Aan dagdromen doe ik niet, veel dingen die ik van plan ben doe ik, zo kan dat met deze gedachte ook gaan. Maar ik zou het pas doen als ik me helemaal voorbereid voel, volledig zeewaardig. Leuk om dat met Irma op de Zilt te ontwikkelen. En dan zien we wel.

Enfin, de eerste dagen van de vakantie zitten er op, de ruimte van ons huis in Rotterdam ben ik al lang vergeten. We hebben nog zeeën van tijd, althans zo voelt het. Maar eens zien waar de wind ons gaat brengen. Voorlopig komt er morgen een storing, dus het zou best wel eens boekjes lezen kunnen worden. Ook goed!

Donderdag 20 augustus 2009: Boulogne sur Mer

En zo geschiedde. Het weer is wat instabiel vandaag met aan het einde van de middag een fikse storing. Ook in Nederland, hoewel even verderop, wordt gewaarschuwd voor noodweer vanuit het zuidwesten. Daarnaast, de wind zit pal tegen, dus het zou nog eens een dagje golven hakken worden ook. Het is vakantie niet te vergeten.

Met een voorzichtig zonnetje ontbijten we in de kuip. Van ons tafeltje hebben we al behoorlijk wat plezier gehad. Ik verleg de lijnen zodat de boot wat rustiger in de box ligt, want in de vlagen waait het al hard. Ik inspecteer de motor maar eens grondig. De filters zijn nog blakend fris, het oliepeil is in orde, het beetje water wat bij de schroefas staat pomp ik snel weg. Er zit geen olie of diesel bij zie ik als ik de puts overboord kieper.

Ik ouwehoer wat met de eigenaar van een Breehorn 44 die gisterenavond is binnengelopen. Heerlijke boot, alleen ze vinden het wel zwaar zeilen samen, de Genua krijgen ze in zwaar weer niet meer rondgetrokken. Ze hebben er dus maar elektrische lieren op laten zetten. Ook het hijsen van de zeilen wordt zwaar, dus ook daarvoor overwegen ze hydraulische voorzieningen. Ja, wat dat betreft weet Conyplex precies wat haar cliënten willen. Toch vind ik dit veel meer een zeeboot en zou ik liever een Breehorn hebben als we ooit nog eens een stap zouden maken. Ach, dromerij………….

’s Middags stort ik me op www.grip.us, dat is echt magnifiek. De man van de Victoire doet me nog wat tips aan de hand, onder andere dat in Brighton een goede Raymarine-dealer zit die met liefde naar kapotte apparaten kijkt. Wellicht krijgt hij de stuurautomaat toch nog aan de praat, scheelt weer 1.500 euro. Verder is het boekjes lezen en dagboekje bijwerken. Eigenlijk ook heerlijk.

Een enkeling loopt binnen. Naast ons legt een Catalina aan die net uit Dieppe komen. Ze hebben een afstand van 55 mijl in 6,5 uur afgelegd, loeierhard dus, ruime wind, stroompje mee. Ik ben blij dat wij niet tegen de wind zijn gaan opboksen. Met het downloaden van de gripfiles kan ik mooi de voorspellingen van de komende dagen zien. Het blijft best hard waaien, maar dat kunnen we wel aan. Morgen verder! Inmiddels fluit de wind door het want.

Vrijdag 21 augustus 2009: Boulogne – Dieppe

Vijf uur gaat de wekker. We kijken elkaar aan, beoordelen de wind……. wegwezen! Nog wel even een simpel ontbijt voor het weggaan. Heerlijk zo in het donker, motortje starten, losgooien, gesmeerd varen we weg. De havendienst heeft de lichten op rood staan, dus ik draai wat rondjes, de ferry komt er net aan. Groen, gas erop. In de havenkom hijsen we het grootzeil en hup naar buiten.

Het is best ruig, flinke golfslag en het is net niet bezeild langs de kust richting Dieppe. We maken eerst wat meters de zee op alvorens zuidwaarts te varen. Het zal een dagje van tegen de wind beuken worden. Nu hebben we de stroom nog mee, straks tegen en we passeren ook wat ondieptes, dus dat zal wel hoekig worden. We varen gereefd. Het weer is redelijk, droog, wat zon, maar wel 4-5 Bft met vlagen naar 6. Aan de bak dus.

Het loopt zoals verwacht. Comfortabel is het niet. We maken nog maar een slag de zee in om wat los te komen van de ondiepere gedeelten. Het werkt, de zee is nog steeds flink, maar regelmatiger, we gaan er beter doorheen. Verder reven blijkt wel noodzakelijk, want de wind zet goed door. Eigenlijk is het beter bij alle voorspellingen er gewoon minstens 1 Bft bij op te tellen. De mijlen vliegen onder de kiel door. Naarmate de dag vordert en Dieppe dichterbij komt krijg ik de boot beter onder de duim. Zo zijn de laatste uren prachtig zeilen, snoeihard, zon, blauwe lucht, flinke zee. Langzaamaan geeft Dieppe haar contouren prijs. Af en toe een visser, verder niets.

De krijtrotsen geven me echt het gevoel ver weg te zijn en af te zakken naar vreemde wateren. Vanaf Boulogne is het voor mij ook echt nieuw. Ik geniet. We loodsen de Zilt veilig tussen de pieren van Dieppe. Dit Franse stadje omarmt direct. Een jonge havenmeester gaat ons voor op zoek naar een plekje. Ik prik de punt in een 8-meter box, we steken enorm uit. Oliegoed uit, walstroom erop, we zijn er. Een lange dag, het is nu al zes uur ’s middags. Dieppe staat in het teken van zeilwedstrijden, overal cirkelen snelle jachten. Op de kant staat het vol met tentjes en het is gezellig druk. De vaste wal bevindt zich echt in de luwte, het is warm met niet meer dan briesje. Terwijl ik 30 euro afreken voor een nachtje sta ik te schommelen op mijn benen.

We hebben wel een lekker maaltje verdiend. Fruit de Mer, veel zelf pellen, maar fris van zee, een kipje uit Normandië, ook kakelvers en Crème Brule, dat kunnen de Fransen wel. Lekkere Loire-wijn erbij. We rekenen 70 euro af, geen geld. Terug aan boord slaan we de boekjes open. Het valt alleen op dat de lichtjes steeds zwakker worden. De koelkast is inmiddels ook afgeslagen. We zitten met lege accu’s! Hoe kan dat nou? Het is al laat, morgen maar verder zien………..

Zaterdag 22 augustus 2009: Dieppe

Ik word wakker en denk vrijwel gelijk aan de accu’s! Dat blijkt ook noodzaak, want ze zijn wel iets levendiger, maar staan qua voltage nog steeds in het rood. De walstroom heeft vannacht onvoldoende soelaas geboden. Ik bel de MYS, maar die hebben zomerslaap. Dan maar hier lokaal proberen. Dat gaat snel, binnen een half uur staat een monteur op de stoep. In een mooie gele overall vol olievlekken. Twee ogen die ver uit elkaar staan, maar on-Frans vriendelijk.

Als een dokter stelt hij de diagnose. Walstroom laadt onvoldoende op. De dynamo van de motor zorgt wel voor oplading. Kennelijk kan onze lader de twee accu’s met de extra startaccu niet aan in combinatie met het normale stroomgebruik in de haven van koelkast en fresh water, naast het opladen van laptop en muziek. De accu’s zijn de afgelopen dagen uitgeput geraakt. Kennelijk is dat de eerste dagen nog gemaskeerd geweest door het vele motoren naar Boulogne. Het is duidelijk, de accu’s hebben een boost nodig. De monteur installeert een flinke lader in de bun en knallen maar. Het geeft ook een knal, want direct zit de hele haven zonder stroom! Snel worden de zekeringen hersteld…….

Met al dit gedoe valt de hele mooie dag een beetje in het water. Eigenlijk wilden we vanmiddag de trossen losgooien om naar Cherbourg te varen en daarna door te zetten naar Alderney, het mooiste Kanaaleiland. De weersomstandigheden zijn perfect de komende dagen……. Tegelijkertijd, ik leer vandaag heel veel over elektriciteit. Ik heb de boekjes erbij gepakt en ook internet biedt veel informatie. Zo leer ik de boot weer beter kennen.

Irma heeft bij de lokale winkeltjes wat lekkere spullen gehaald voor het avondeten. Een broodje, wat vleeswaren en kazen. De Gigondas van Lammert gaat er erg goed bij. Duur flesje, maar wat een genot. Af en toe tuur ik in de bun, de lader staat nog steeds op oranje, op laden! Ons mannetje komt nog even langs om te meten. Hij is zo toegewijd.

’s Avonds maken we nog even een wandelingetje. Aardig plaatsje. We zien de zon in de zee zakken bij een heerlijke noordoosten bries. We dromen allebei even weg dat wij daar zouden varen. Het is niet anders. Nog een verkwikkende douche en de kooitjes in voor de nachtrust.

Zondag 23 augustus 2009: Dieppe – Cowes

Vroeg op. Simpel maar lekker ontbijt. Twee bakken koffie, bruin broodje en chocoladepasta, van die verslaving zal ik in mijn leven wel niet meer af komen. Het lampje van de lader knippert nog niet. Poeh, de accu’s moeten van ver komen. De voltmeter kruipt langzaamaan omhoog. Het is weer een stralende dag en de weersomstandigheden zijn voor het komende etmaal onverminderd goed. Maar even wachten op onze redder in nood. Ondertussen lees ik nog wat onderhoudsboekjes over de boot. Leuk, want het slijpt mijn geest en geeft doorzicht in het totale systeem van een jacht. Want naast het zeilen is een boot een complete huishouding.

Ik voel aan Irma dat ze vandaag wil gaan varen. Een goede kaart van Wight hadden we nog niet. De winkels zijn vandaag dicht. Ze struint de haven af naar boten met een Nederlandse vlag. Dat is niet zo moeilijk, want Nederland blijkt ook deze vakantie een zeevarende natie! Welwillende mensen met thuishaven Willemstad staan graag hun kaart af. Hun zoon studeert in Rotterdam, dus na de vakantie stoppen we die in de bus naast de Chinees op de Korte Kade. Een heerlijk gebruikte kaart ook, vol koffievlekken, aantekeningen en getrokken lijnen van gevaren koersen.

Alderney laten we varen, althans, zullen we in komende jaren nog weleens bevaren. Het lijkt ons beter direct naar Cowes te knallen. Mooi zo. Nog een dag Dieppe ligt voor de hand, maar we voelen aan ons theewater dat we door willen naar een nieuwe bestemming om de vakantie te vervolgen.

De monteur komt om een uur of drie z’n spulletjes ophalen. De accu’s staan inmiddels in het groen op een volt of 12.5, de motor moet de rest maar doen. Het is strakblauw en het lijkt windstil in de haven wanneer we losgooien. Buiten staat gelukkig wat meer wind. Met een ruime koers nemen we afstand van Dieppe.

De wind is wat grillig, draait soms, maar met een snelheid van 8 knopen over de grond doen we het niet slecht. En zo varen we de nacht in naar Engeland bij een ondergaande zon. Het is een heerlijke vakantie. Het weer is fantastisch, de wind weliswaar niet altijd even gunstig, maar we maken mijlen en we zijn pas een week onderweg, nog twee weken te gaan!

In Boulogne heb ik mijn dagboekje vervolmaakt met foto’s en verstuurd naar Govert en Pappa. Heel herkenbaar voor ze, maar Govert verraste me met de aankondiging van de verkoop van zijn Contessa 32. Irma zei het al eens de voorbije weken dat het haar niet zou verbazen als Govert en Inge de boot zouden verkopen. Het valt wat rauw op mijn dak. Hoewel er best rationele reden aan ten grondslag zullen liggen in termen van tijd, geld en gebruik betwijfel ik of Govert daar goed aan doet. Ik denk te weten wat het voor hem betekent een boot te hebben. Het houdt een soort droom levend en geeft ieder jaar weer de mogelijkheid om mee te doen aan de 24-uurs of 500-mijls. Mooie evenementen om naar toe te leven en van te ontspannen. Ik vind het ook jammer dat het gezinsleven op de Contessa niet van de grond is gekomen. De vakantie had daar een mooie aanzet toe kunnen zijn. Maar ja, Noordwijk met haar watersportmogelijkheden lonkt ook, dat zie ik heel goed, maar ik vraag me af of dat uiteindelijk de invulling voor Govert zal geven. Enfin, jammer, het is de afgelopen dagen een aantal malen door me heen gegaan. Ik zal onze daagjes in Medemblik in de winter missen.

Het is inmiddels nacht met een prachtige sterrenhemel. De wind is weggevallen en de Volvo doet zijn werk geduldig. Alleen het grootzeil staat nog. Irma ligt binnen in de zeekooi uit te rusten van haar shift. Was het uiterst rustig op zee, nu kruis ik de inkomende shippinglane. Best heftig, want achter elkaar schieten de zeeschepen voorbij. Ik hoef me hier niet aan de 90-graden regel te houden voor het oversteken, maar dat blijkt wel het veiligste om de donkere “monsters” veilig te bestrijden. Tegelijkertijd is het niet zo moeilijk. Goed kijken en inschatten hoe ze varen. Stuurboord groen, stoomlichten op een rij, rood, yes…… gepasseerd!

’s Nachts zeilen blijft best een aparte gewaarwording. Onder een sterrenhemel, alleen op een stukje plastic de zee over. Het lijkt iedere keer wel weer heel snel te gaan. Vannacht houden we ons goed aan het ritme van drie uur op drie uur af, al zijn de slaapjes wel hazenslaapjes. Irma roept me als de ochtend alweer oranje gloeit en we recht op de Solent afvaren.

De Nab-Tower als duidelijk herkenningsbaken heb ik vol in zicht. Aan bakboord liggen grote zeeschuimers voor anker, rechts worden de contouren van de Solent zichtbaar. Helaas zit de wind echt pal tegen, maar het hindert me niet te genieten. Hier gaat echt alles samen binnen enkele mijlen breedte. Joekels van containerschepen, ferry’s, hovercrafts, vissers, zeilers en sportvissers. We passeren de forten en zetten koers naar Cowes, het zeilersmekka……..

Kanaal 80 en een plekje voor de Zilt is zo gevonden in Cowes Yacht Haven. Ik had hier veel grandeur verwacht, maar dat valt wel tegen. Het is heel rustig. We zijn er! Maandagmiddag half een. Dik twintig uur gevaren. Het Britse gastenvlaggetje wappert in het want. Omdat de Engelsen de euro nog niet geadapteerd hebben gaan we op zoek naar een pinautomaat en raken gelijk aangetrokken door de Engelse sferen. Voor mij gaat dat samen met Fish & Chips, en wel zo snel mogelijk. Terwijl ik het verorber weet ik waarom ik het de komende dagen niet meer zal bestellen. Het is zo vet en zonder smaak. Tegelijkertijd zal ik het de volgende keer meteen weer doen, kennelijk overgehouden aan de tijden dat ik Yorkshire vaak aandeed…….

We houden de dag verder rustig. Wat rommelen aan boord, een frisse douche en een middagdutje ter compensatie van gemiste slaapuren vannacht. Eten doen we simpel, wat yoghurt met rode vruchten en muesli. De overtuiging van Cowes als zeilersmekka komt pas later. De haven druppelt vol met allerhande zeilers. Echte zeilers, bij wie het plezier van het zeilen gaat boven het comfort dat een boot kan bieden. Ook een bepaalde nonchalance. Kortom, heerlijk Brits en heel puur. De boten zijn net zo. Ik zie twee vrijwel nieuwe Contessa’s 32 liggen aan moorings en denk aan Govert.

’s Avonds maken we nog een wandelingetje, passeren de Island Yacht Club, een van de meest prestigieuze yacht clubs van Engeland. Het is fraai hier te zijn. Het zal voor ons een soort rustpunt worden in de vakantie. We zijn nog niet eens halverwege maar hebben al het gevoel lang weg te zijn en veel meegemaakt te hebben. De Solent ligt er prachtig bij. Een oceaanstomer van NYK verdwijnt aan het eind van de horizon, een scherp jacht spinakert mooi door de golven, een sportvisser heeft zijn hengel uit. Aan de overkant glinsteren de lichtjes van de stad. Ja, dit is een mooi gebied.

Terug op de boot maken we er een bruin café van. Ik werk mijn dagboek bij en Irma leest lekker wat. Het is me de afgelopen dagen wel opgevallen dat een boot met weinig diepgang die makkelijk droogvalt toch eigenlijk heel veel mogelijkheden biedt. Niet alleen op het wad, maar ook langs de Franse en Engelse kust zijn er heel veel mogelijkheden voor idyllisch droogvallen. Ik bezoek de site van Atlantic Yachts nog maar eens keer, zij maken van die mooie avontuurlijke eigenzinnige boten……..

De wijn smaakt goed en de plannen voor de komende dagen ook. Wat fietsen, morgen Indiaas eten en met de Zodiac willen we richting Newport varen. Komt goed!

Dinsdag 25 augustus 2009: Cowes

Gisteren heb ik het wat te laat gemaakt in de wetenschap dat vandaag een rustdag is. Wanneer ik mijn ogen open heeft Irma de koffie al pruttelen en vers brood gehaald. In de haven is het een drukte van belang met komende en gaande boten. Terwijl we buiten ontbijten, begint het te druppelen en vervolgens toch echt te regenen. How British! Het houdt ook zo weer op en de zon schijnt weer.

We lopen even het stadje in naar de Tourist Information voor fietsroutes en struinen de winkeltjes af. Bij Becen of Cowes koop ik fraaie ansichten van Contessa’s onder spinaker voor de familie. Terug in de kuip lunchen we al even British, pastrami met piccalilly! We vissen de fietsjes uit het vooronder, klikken ze in elkaar en weg zijn we. Al snel arriveren we bij de chain ferry die ons overzet naar East Cowes. Het is meteen klimmen geblazen, maar een juist verzet is zo gevonden. Over vaak rustige wegen genieten we van het landschap met soms vergezichten op de Solent.

Ik heb wat met de Britten, hun taal, hun trots, gevoel voor traditie en lak aan perfectionisme. Aan alles merk ik dat het land achterloopt, maar dat is tegelijkertijd ook de charme van ze en levert prachtige beelden op. Het is ook een hele leuke zeiltrip. Nederland, België, Frankrijk en nu Engeland. Wat een diversiteiten dicht bij elkaar door water verbonden. Dat allemaal over zee te doen geeft ook een hele fraaie dimensie. Het zeilen zo weer op te pakken komt voort uit mijn overtuiging dat dit een van de dingen is die het gebied waar we wonen zo uniek maakt. Het ligt dan voor de hand dat maximaal te benutten. Daarnaast speelt natuurlijk mee dat ik het in mijn jeugd van met name pappa heb meegekregen en me goed en veilig voel op zee.

We strijken neer op een terras met vol zicht op de Solent. Een Ale gaat er wel in. We kijken elkaar aan en onze blikken spreken boekdelen. Ook voor Irma is dit de vorm van vakantie! We rijden nog wat door langs de kust naar Seaview. Nog Britser met lokale Yacht Club.

Vanuit Ryde pakken we de bus terug naar East Cowes, de chain ferry brengt ons terug in West Cowes en via het inmiddels vertrouwde winkelstraatje komen we terug in de jachthaven. Het is weer een drukte van belang. Een voor een worden Lasers het water in gehesen, volgens mij het type waarmee Ed en Max gevaren hebben vorig jaar zomer tijdens de Cowes week. Ja, het leeft hier wel.

Een douche verkwikt me. Vanavond eten we Indiaas in een klein maar druk restaurantje. Een van de beste dingen die je in Engeland kan doen, waar voor je geld. Het smaakt goed en brengt ons ook terug in de sferen van onze trip naar India eerder dit jaar. Zo rond als een tonnetje kuieren we weer terug naar de Zilt en installeren ons in ons bruine café. Voor deze vakantie heb ik ook een mooie fles malt whisky gekocht, een Laphroaig uit waar anders dan Schotland, om aan te nippen als afzakker. Heerlijk met tonen van zeewier, as en jodium, lekker volwassen spul.

Woensdag 26 augustus 2009: Cowes

Wanneer ik mijn kop uit het luik steek weet ik voldoende, dit wordt een rustige dag in en om de boot. Brood hebben we nog van gisteren, de koffie verheldert de geest. Irma draait een wasje, ik pak het boek voor het Vaarbewijs. Dat moet ik nu ook maar eens gaan halen. De zoetwatermatroos-hoofdstukken sla ik over, ik blader direct door naar het zout. Toch best aardig om te lezen. Het zet op een rij wat ik tijdens het zeilen al automatisch doe. Dat was ook wel leuk in Boulogne waar ik een kapitein van een charter sprak op een spieksplinter nieuwe Dufour. Hij had vier gasten aan boord die al wat diploma’s zeezeilen op zak hadden, maar ze konden niks en twee van hen waren steeds zeeziek! Het bevestigde hem in zijn overtuiging dat zeilen vooral ervaring is en anticiperen op de momenten dat het nog kan.

Ik bel Bart om even te updaten. De mail heb ik wel redelijk in de gaten gehouden, niet al te veel bijzonders, maar dat wat speelt is wel van belang. We zijn zo een half uurtje verder. Goed elkaar te spreken, al merk ik wel dat werk dan opeens het relaxte van de vakantie doorbreekt. Ik draag dat gevoel plots met me mee en kom er maar moeilijk vanaf.

’s Middags gaat het ook nog hard regenen, een reden temeer ons buiten niet te laten zien. Ook voor het derde hoofdstuk Vaarbewijs slaag ik……. Einde middag spelen we Monopoly, dat ik tot mijn frustratie verlies! Ondertussen fluit de wind door het want en hebben wij het gezellig samen. Eten doen we makkelijk, de ijzeren voorraad slinkt wat met erwtensoep en worst.

Ik stuur pappa nog een mailtje. Vandaag is de trouwdag van pappa en mamma, 42 jaar geleden traden ze in het huwelijk, een jaar later verscheen ik op het toneel. Als ik het zo opschrijf is dat een hele lange periode die zij helaas niet hebben mogen vervolmaken. Ik hoop dat ik nog zo lang te leven heb. Ik denk ook wel vaak terug aan het leven aan boord van de Contest 34. Ik doe nu met Irma precies hetzelfde als ik destijds met pappa, mamma, Govert, Maryse en altijd welkome vriendjes deed. Alleen ben ik nu opeens de kapitein. Vorig jaar realiseerde ik me al hoe pappa zich toen gevoeld moet hebben: de verantwoordelijkheid dragen van een goede vaart. Toen leek het voor mij allemaal zeer vanzelfsprekend, zo voelt het nu ook voor mij, maar als kind was het pas echt zorgeloos! Ik merk dat je als schipper best druk bent met het hele gebeuren. Maar goed, dat is ook de charme en daar ligt ook de kern van de ontspanning. Ik denk ook vaak aan Govert die de Contessa gaat verkopen. Ik respecteer het, maar vind het geen goede zaak. Tegen twaalven duiken we de kooi in. Ach, een dag die zeilers wel zullen herkennen.

Donderdag 27 augustus 2009: Cowes

Irma is er al vroeg uit. Een ontbijt met verse rode vruchten, yoghurt, muesli, honing en koffie. Ik merk dat ik ben afgevallen deze vakantie. Een goede zaak. Hoewel het buiten bewolkt is en best fris, zitten we heerlijk in de kuip. Op kou kan een mens zich kleden, so we do!

We kijken vooruit de komende dagen in, want de terugtocht zit er aan te komen. Het liefst zouden we morgen doorvaren naar Yarmouth, iets verder de Solent op, om ook the Needles zeilend te aanschouwen. Maar het heeft niet zo veel zin. Morgen zit de wind pal tegen en qua stroom komt het een dag later niet gunstig uit. Simpel, dan blijven we liggen in Cowes en maken we er morgen een heerlijke wandeldag van. Geen probleem, Rotterdams gezegd, we zetten de tering wel naar de nering!

Vandaag geven we de Zilt II lucht tot leven, of te wel, we pompen de Zodiac op, om stroomopwaarts de Medina naar Newport op te kunnen varen. We doen alsof we in een baai liggen en het van boord moeten doen ter oefening op de Kanaaleilanden volgend jaar. Vorig jaar kozen we voor een wat grotere Zodiac met V-vorm en een zwaardere Mercury. De afgelopen dagen dacht ik wel eens dat we beter van beiden de lichtere uitvoeringen hadden kunnen nemen. Maar nu, als ik de boel in bedrijf zie, ben ik toch wel weer overtuigd van de keuze. Een Zodiac ligt sowieso in de weg, of het nu meer of minder is. En die laatste paar kilo’s van de Mercury maken ook niet uit. De lol is des te groter als we de Medina afvaren. Eerst even benzine bunkeren als of we een grote jongen zijn. Ik reken vijf liter af!

De tocht is leuk. We hebben de stroom mee. Eerst langs de vele jachthavens die Cowes rijk is, dan langs de vele aanlegplaatsen die de Medina rijk is. Met laagwater vallen de boten hier droog. Het is prachtig langs de oevers. Vele tinten groen van de begroeiing, vogels die zich in alle rust wanen en ook de kleurschakeringen van het slip zijn prachtig. Mooi, maar ook jammer dat wij dit verstoren met het lawaai van onze buitenboordmotor……..

Newport is na een half uurtje tuffen in zicht! Als “motorschip” heeft het voor ons toch zin de betonning aan te houden, want het is niet diep. Een catamaran achter ons loopt bam vast. We parkeren de Zilt II tussen twee boten in en raken aan de praat met een Engelsman die het droogvallen in Newport roemt. “Well yes, it’s much cheaper here then in Cowes and Aldi is just a stroll away”. Kan wel, maar die ten pound Sterling extra heb ik er graag voor over en Aldi kan me niet veel schelen. Toch ook wel mooi hoe een ieder bezig is. Komisch is de man ook: “Well yes, the viaduct you see there is the biggest motorway on Wight, it’s only half a mile long!”

We wandelen Newport in en zoeken eerst ons heil bij de Tourist Information. Een aantal te vermijden musea wordt ons aangeraden. Na een loopje door het centrum lijkt de pub me een beter idee! Een Pint met salt ’n vinager chips gaat er wel in en nog eentje meer ook! We lopen terug naar de Zilt II en knallen terug. De tocht is leuk en heel mooi. Lekker uitwaaien. Fraai om alles zo vanaf het water gade te slaan, ook de chain ferry.

Terug in de haven kan ik het niet laten nog even alleen met de Zodiac te gaan varen. Ik wil kijken of ik haar in plane kan krijgen. Ik heb het nog niet gezegd of ben het al, ik scheer werkelijk over het water. Leuk, maar direct vraag ik me er de zin ook van af. Enfin, toys for boys, laten we het daarop houden. Ik denk dat Govert me hoofdschuddend zou aankijken, maar weet tegelijkertijd zeker dat als hij aan de gashendel zou zitten hij die ook vol open zou trekken!

Terug in ons bruine café aan boord voelt het alsof we een zeetocht gemaakt hebben. Ik loop even Cowes in om bij Sainsbury salami en kaas te halen. Irma maakt een heerlijke pasta. Ik doe het wijnmanagement. Voor de tweede maal de Gigondas uit het proefpakket van Lammert. Mooie wijn, maar ik vind het teveel geld voor deze fles, ’s Avonds boekje lezen en dagboekje bijwerken. Morgen nog een dag Wight en dan gaat de Zilt weer varen. Nu al zin in!

Vrijdag 28 augustus 2009: Cowes

Vroeg op, broodje hadden we nog van gisteren. Irma rommelt de boel in de kajuit weg, ik ga wat sleutelen aan de verstaging, volgens mij kan die nog wel wat strakker. Als we vandaag al hadden willen zeilen, dan was dat niet verstandig geweest. Het is nu al 6 Bft en de voorspellingen zijn nog forser….. het schuimt op de Solent!

Vandaag gaan we een lange wandeling maken. We pakken de bus richting Newport en vandaar door naar Yarmouth. Wel leuk, zitten in een dubbeldekker, vooral als de bomen geraakt worden! Wight is prachtig, hoe meer we westwaarts rijden, hoe overtuigder ik raak van de schoonheid van dit eiland. Prachtig!

Yarmouth is aardig, enkele boten leggen met veel moeite aan in de heftige wind. We eten wat bij de pier om de inwendige mens te versterken. Wel fraai ook om naar Engelsen te kijken, het is niet het meest mooie volk dat op aarde rondloopt, maar het gaat allemaal zo beleefd, ik hou van Engeland. Terwijl we onze sandwich wegpeuzelen, waait een bui over. Mooi, hebben we die vast gehad met een dak boven ons hoofd. In een mum van tijd is het weer blauw. Het is echt onstuimig weer.

Tijd om echt te gaan lopen. Langs een kreek landinwaarts lopen we richting Freshwater. Een hele mooie loop langs het getijdenwater. Het zorgt ook voor een weelderige begroeiing met zilte kleuren. De wind suist rond onze oren, af en toe voelen we wat spetters, maar we houden het droog. In de kreek liggen ook boten die het aangedurfd hebben de ondiepten te trotseren. Moet toch ook wel een hele mooie dimensie aan het zeilen geven.

Bij Freshwater duiken we een pub in. Het is pas half twee, maar een Pint van een lokaal bier gaat er wel in. Ook hele leuke sfeer binnen. Duidelijk een fors aantal stamgasten, daarnaast wat wandelaars en anderen die zijn komen aanwaaien. Op de deur staat verboden voor 10 years old and less! Ook een duidelijke uitleg daarbij, het zou het karakter van de pub teveel aantasten, de stamgasten stellen het ten zeerste op prijs het karakter van “hun pub” te behouden. Ze hebben gelijk, met kinderwagens is de sfeer verstoord, wordt het meer een familiegebeuren. Niets mis mee, maar doe het ergens anders, dan blijft dit tenminste een echt café! Mannen zouden sowieso de kroeg meer moeten opzoeken, al dat getrut!

Enigszins dronken vervolgen we onze wandeltocht. Een hele mooie tocht, door akkers, langs cottages, struiken waar ik de bramen zo vanaf kan plukken en uiteindelijk een klim naar de cliffs. Daar wordt het helemaal mooi, over de paarse heide heen kijk ik zo op de Solent waar het er heftig aan toegaat. Ja, Wight heeft me te pakken, dit is een heel mooi gebied. De Britten mogen trots zijn en trots blijven! Ik besef me ook hoe uniek Europa is met zoveel culturen zo dicht bij elkaar. Normandië is weer zo anders dan Wight………

We wandelen door en hebben al snel de Needles in zicht. Bij een volgende tocht zullen we die nog wel eens zeilend aanschouwen. De Solent ziet er wild uit. Schuimkoppen, de ondiepten en banken creëren een wilde golfslag, ik zie geen boot in dit geweld en dat is maar goed ook. Zelfs hoog boven op een cliff spat het water, zo wild is het dus……..

Van de Needles is een wat mistroostige toeristenattractie gemaakt compleet met kermis en Disney en de onvermijdelijke souvenirshops. Vanwege de wind is alles wat ook maar enigszins beweegt gesloten. We pakken de bus terug naar Newport. Mooie route trouwens langs de zuidkust. In Newport stappen we snel over, de bus brengt ons weer terug in het inmiddels vertrouwde Cowes. We kopen wat lekkere dingen bij de enige delicatessenzaak die Cowes rijk is. In de jachthaven worden de voorbereidingen getroffen voor een show van powerboats. Het zal wel, morgen varen wij lekker weg, maar terugkomen ga ik hier zeker nog een keer op doortocht naar andere mooie bestemmingen samen met Irma.

Zaterdag 29 augustus 2009: Cowes – Brighton

Vroeg op. Zeilen vandaag. Lekker! Irma heeft wat brood en yoghurt gehaald bij de buurtsuper, een snel ontbijt en we rommelen de boel aan kant. De Zodiac moet ook ontlucht worden, zo zijn we toch nog best even bezig. De jachthaven ligt vol met powerboats en dito volk. Snelle mannen en vrouwen natuurlijk die er alleen zijn om gezien te worden. Ook een goede reden om weg te gaan.

Haven uit merk ik dat ook het andere volk bezit genomen heeft van het water. Normale regels gelden opeens niet. Enfin, we zoeken de ruimte op en vinden die op de Solent. Met de wind pal achter ons, rollen we alleen de Genua uit. De motor laat ik nog even lopen om de accu’s op te laden. De dynamo blijkt wel voldoende capaciteit te hebben om de boel op spanning te houden.

Op de Solent is het echt zaterdag. Iedereen is op het water en net als op de heenweg denderen er af en toe hele grote containerschepen tussen door. Een fraai schouwspel en mooi dat dat zo kan samengaan zonder al te veel regels die de vrijheid zouden frustreren. Het zicht op Portsmouth is mooi, het lijkt wel een beetje een Amerikaanse of Australische stad zo van verre. We passeren No man’s Land Fort en zetten koers naar de Nab Tower. Ik kan duidelijk merken dat de Solent zo’n beschut water is. Wanneer we de Wight-monding uitvaren komt opeens de deining weer terug en waait het een tandje harder. Ja, zuidwesten wind die vrij spel gehad heeft over zee. Dat wil wel. De motor kan inmiddels uit en de zeilvoering blijkt perfect. Alleen op de Genua sjezen we door het water met een grondsnelheid van 7 knopen en de golfen afsurfend nog meer. De Zilt ligt ook goed stabiel op het roer. De mijlen vliegen werkelijk onder ons door. We kijken elkaar aan en zijn het er snel over eens dat deze tocht ons toekomt na ook in de wind gehakt te moeten hebben op de heenweg. We wisselen elkaar af achter het roer, zo lekker gaat het.

Brighton komt in zicht. Grote stad is dat. Het begint ook harder te waaien en de golven zijn enorm. We klokken een snelheid over de grond van 11,7 knoop terwijl de Zilt een golf af surft. Poeh, maar het wordt ook tijd wat van de Genua weg te rollen. Waar de haveningang zich bevindt is niet duidelijk, maar we vertrouwen op het waypoint. De haveningang is heel klein bij een hele forse golfslag. Ik zet de Volvo op vol gas, mik goed en hop, we zijn veilig binnen. Zo’n wilde entree heb ik nog nooit meegemaakt. Het is zeker windkracht zes. Maar ook in de haven vinden we weinig beschutting. Ik draai wat rondjes met een peut gas zodat Irma de stootkussens en landvasten klaar kan leggen.

Het is einde middag, maar niemand van de haven wacht ons op, dan kiezen we zelf maar een plekje. Hoewel de haven heel groot is, zie ik maar één goed plekje aan de Visitor-steiger voor ons, naast een andere boot. In een goede manoeuvre kust de Zilt de kussens van een andere boot, springetje vast, achterlandvast strak, we liggen!

De jachthaven van Brighton doet me denken aan Scheveningen, alleen biedt de marina hier plaats aan maar liefst 1.200 boten! Rondom de haven is een waar uitgaansgebied gecreëerd voor mensen die niets met zeilen te maken hebben. Van Mc Donald’s tot Pizzahut, alles zit hier. Ook het Casino ontbreekt natuurlijk niet. Irma had direct in de haven al een lekker verkwikkend soepje gemaakt, later stillen we onze trek bij een Italiaan, maar gaan weer snel naar onze eigen kajuit. Kopje koffie om op te warmen, daarna een flesje Valpolicella. Helemaal goed. Het wordt nog beter als ik van Govert een mail ontvang waarin hij zich afvraagt of het niet beter is de boot te houden, weliswaar in een wat gewijzigd gezinsgebruik. Voor mij is er maar een antwoord. Doen! Ik heb het al eerder geschreven, ook de afgelopen dagen gaat het vaak door mijn hoofd, maar het zou geen wijs besluit van Govert zijn de boot te verkopen. Een boot hoort bij Govert, zeker een boot als de Contessa. Hij zou zichzelf tekort doen. Govert heeft een uitgesproken passie, en dat is zeilen. Nu voor z’n veertigste voor de tweede maal afscheid nemen van het bootleven, nee dat voelt niet goed.

Terwijl ik dit opschrijf is het donker buiten en voel ik me helemaal rozig. De wind giert door het want, het zoute water klotst tegen de romp. Irma slaapt. Het is tien uur, we zeiden het al vanmiddag tegen elkaar, we zouden zo nog een maand er aan vast willen plakken.

Zondag 30 augustus 2009: Brighton

Sunday Morning, brings the Dawn in, het fameuze intro van een van de nummers van The Velvet Underground van Lou Reed. Maar verder dat de lucht er onaantrekkelijk grijs uitziet wil ik niet gaan! De wind is gaan liggen en er is een plekje vrijgekomen aan de andere kant van de steiger. Die pakken we meteen maar even. De motor rookt flink wanneer die niet op temperatuur is……. leuk voor de buren die zitten te ontbijten bij dit dauwige weer, het blijft zo hangen.

Ontbijten doen we makkelijk en als ik het luik uitkijk belooft vandaag qua weer weinig goeds. We blijven dan maar in ons holletje en zetten nog net niet de kachel aan. Ik kom weer een hoofdstukje verder in het Vaarbewijsboek. Niet moeilijk, feest der herkenning, wel even doen!

Ik vind het eigenlijk wel een goed idee vanmiddag in te ruimen voor een Sunday Lunch naar goede Britse traditie en daarvoor moeten we op stap. Eerst verkennen we de betonkolossen rondom de Marina. Wat een verschrikking en toch zoveel mensen op de been…….. We wandelen langs de zee naar het centrum van Brighton. Overrompelend is het niet bij eerste aanzicht, het centrum en de boulevard zijn ronduit volks en doen wat vervallen aan. Tussen de dagjesmensen en de gelegenheden die zij graag aandoen ga ik helaas niet mijn Britse voornemen waarmaken……

Ik grijp terug op de tactiek hoe een vreemde stad snel te ontleden. Of ga naar de emerging gebieden zoals iedere grote stad die kent, de wijken die in verval geraakt zijn, maar ontdekt worden bijvoorbeeld door kunstenaars en alras galeriehouders, de rest volgt dan vanzelf. Of ga naar een wijk die deze fase al ruimschoots achter zich heeft. Het laatste lijkt ons makkelijker te vinden in Brighton, dus de bus brengt ons door de winkelstraten heen naar Brunswick. Precies, dit is de wijk die ik zoek. Hele mooie townhouses waar particulieren fors in hebben geïnvesteerd, brede lanen en een winkelstraat vol zaakjes met snuisterijen en specialiteiten.

Bij het eerste beste eettentje is het bingo! Ze hebben nog precies een tafeltje voor twee over. We vleien ons heerlijk neer en een glas witte wijn smaakt goed om een uur of één in afwachting van wat nog op de dis staat. Leuke zaak, misschien tien tafels, jong echtpaar die de zaak runnen, zicht op de keuken waar hard gewerkt wordt. Het eten is al even goed, lekker flesje bij het hoofdgerecht, wij komen de middag wel door en praten over van alles. We kijken nu al terug op twee fantastische weken, nog een week te gaan.

Ook het dessert slaan we niet over en met plezier laten we 100 Pound Sterling achter. Tonnetje rond, het is goed om even wat te gaan lopen om het motortje weer wat te laten verbranden. De boulevard leeft wel. Dit is denk ik hoe een Britse badplaats eruit ziet. Verse zaligheden van zee tussen vet dampende Fish & Chip’s. De oude pier is ooit ingestort, de resten hebben de Engelsen gewoon laten staan met een paar borden erbij om te waarschuwen voor gevaar. Op de nieuwe pier is alleen ruimte ingeruimd voor gokken en kermis. Wat een vertoning, gewoon lekker flaneren boven het water met een frisse zeewind is er niet bij…….

Terug pakken we het elektrische treintje, de eerste van Engeland eind negentiende eeuw. Het is al begin van de avond. Eten hoeven we niet meer, daar heeft de lunch volledig in voorzien. We maken het ook niet laat. We willen morgen vroeg vertrekken naar Eastbourne, maar het kan ook wel eens verder worden als ik de voorspellingen zie voor de komende week: heel veel wind, te beginnen morgenavond!

Maandag 31 augustus 2009: Brighton – Dover

Vijf uur gaat de wekker, oef wel erg vroeg voor de maandagmorgen. Toch komen we in beweging. Ik check nogmaals de weerberichten. Het is beter dat we vandaag een lange klap maken. Vanavond is een lage druk gebied in aantocht met veel regen en wind. Het is beter direct door te varen naar Dover. Ook als het vanavond al hard zou waaien is die haven goed aan te lopen en weten we zeker dat we binnen een etmaal in Stellendam kunnen zijn als het moet. Dat geeft ook rust.

Brighton uit gaat een stuk rustiger dan er in! We zetten vol tuig en varen halve wind. Het gaat hard en lekker. Onder de krijtrotsen door, New Haven en al snel ronden we Beachy Head. Door het wat bedrukte weer niet echt fotogeniek, maar het is toch wel een heel mooi beeld. We vallen af richting Dungeness en met het afvallen valt ook de wind weg. De snelheid loopt terug naar iets meer dan drie knopen. Dat schiet niet op, dan maar de Volvo erbij. Tevreden snort hij onder de kuipvloer. Ik zou hem af en toe wel wat haver willen geven, zo vertrouwenwekkend is hij al gebleken deze vakantie.

Omdat het vanochtend vroeg was gaan we om de beurt een tukkie doen, zo gaan de uren snel. Dungeness blijkt een grote energiecentrale in nowhere, waarschijnlijk vanwege de veiligheid. De wind valt helemaal weg, komt uit alle richtingen, de zee verliest haar rimpels. Dan de zeilen ook maar weg. Aan de overkant zien we Frankrijk liggen, ook daar hebben we zoutsporen liggen die de zee inmiddels wel weer uitgewist zal hebben. Ook de shippinglane is dichtbij, de flessenhals van Europa. Een pak smog als een verbindingsbrug tussen Engeland en Frankrijk is goed zichtbaar.

Het is einde middag als ik bij Port Control toestemming vraag op kanaal 74 om via de westpier binnen te mogen varen. Dat kan direct. Bij de oostpier is het een komen en gaan van veerboten. Dover ken ik goed. In 1987 was het mijn eerste oversteek en in 1999 heb ik dat nog eens herhaald met pappa, Theo en Frank. Veel is er niet veranderd. Het Granville Dock staat open en daar vindt de Zilt een rustige ligplaats in een ruime box. We lopen het stadje in, pakken een Pint bij de Yacht Club en eten een visje bij het restaurant aan de haven.

Het is al donker als we terugwandelen. Ik check de weerberichten voor de komende dagen. Windguru staat paars van de wind, de gripfiles ook, de berichten van de Nederlandse Kustwacht liegen er eveneens niet om, het is goed dat we vandaag een lange ruk hebben gemaakt. We wachten een goede dag wel af en ach, het zal bijna allemaal voor het lapje zijn, dus dat komt wel goed. Nog een glaasje Laphroaig en lekker de kooi in.

Dinsdag 1 september 2009: Dover

Nog steeds staan Windguru en Gripfiles stijf van de wind. Vandaag lijkt nog wel redelijk met 5-6 Bft, maar in de loop van de middag zal het aanwakkeren naar vlagen met 7 Bft en volgens de mannen van de Marina zelfs naar 8 Bft! Duidelijk. Irma heeft yoghurt gehaald bij de BP. We lezen wat en gaan einde ochtend Dover in. De Tourist Information komt niet verder dan het Castle en het ondergrondse stelsel van gangen in de krijtrotsen. Eerst maar even wat eten. Goh, hier zitten heel wat mensen ’s ochtends aan het bier met sigaret en een vette hap. Toch ook grappig te zien hoe mijn (bon) appetit zich aanpast aan het land waar ik ben. Op een terrasje op Market Square smaken de nacho’s met chilibeef en een Pint van local stuff best goed. In Frankrijk moet ik hier niet aan denken. Do as the British’s do……

Na dit hoogculinaire intermezzo wandelen we omhoog naar het Castle uit de Middeleeuwen en helemaal gerestaureerd. Wel aardig, hoog boven de stad met fraaie uitzichten op het Kanaal. De veerboten gaan af en aan. Het ziet er ruig uit op het water. De enkele zeilboot die zich buiten waagt is een speelbal van de zee. Het buizenstelsel is ook leuk. Dit is vol in functie geweest tijdens de Tweede Wereldoorlog als commandocentrum en ziekenhuis.

’s Middags begint het echt te fluiten. We lezen wat boekjes en kijken de komende dagen in. Wind, wind en wind. Niet zo’n beetje ook, 7 soms 8 Bft, het lijkt wel Duitse Bocht, in de haven gaat het er nu al flink aan toe. Ik zou nu niet buiten willen zitten. Morgen lijkt tot einde middag redelijk met 5-6 Bft, maar veel later moeten we niet op zee zitten, want dan komt een tweede front vol over het Kanaal heen. Ook niet echt fijn om dan op de ondieptes voor de Franse en Belgische kust te zitten. Het zal dan lekker kolken, vermoed ik. Bovendien is het zicht slecht tijdens de buien overdag. Donderdag en vrijdag gaat het helemaal poeieren. Het weekend wordt beter.

Wat te doen? Morgen naar Duinkerken? Dan liggen we donderdag en vrijdag ook verwaaid en zijn geeneens zo heel veel verder voor Stellendam. Even goed komt het dan op het weekend aan. We nemen snel een besluit. We blijven hier, in het weekend of eerder komen we wel in een klap terug naar onze thuishaven. Lekker gevoel ook daar niet voor terug te deinzen.

’s Avonds is standaardrecept. Ieder heeft z’n eigen bank ingepikt. Irma komt weer fors wat pagina’s verder in haar leesboek. Ik werk mijn dagboek bij, neus nog wat in de boeken voor kustnavigatie en maak de planning voor morgen: London! Treintje pakken, naar Tate Britain en Tate Modern, wandelen in de Docklands en treintje weer terug. Kijk, dat is nog eens leuk achterland! Ondertussen giert de wind door het want………..

Woensdag 2 september 2009: Dover

’s Ochtends is het niet anders met dat verschil dat het ook nog eens regent. In London ook, zo leert internet me. De gripfiles en weersvoorspellingen geven nog steeds aan dat we pas zaterdag kunnen vertrekken, we kunnen dus kiezen wanneer we naar London willen gaan, wat een luxe. We blijven vandaag in en om de boot. Niets mis mee, gewoon lekker boekje lezen, wat opruimen, internetten. Zo verloopt de dag ook. De havendienst stelt de voorspelling bij naar windvlagen met 9 tot 10 Bft.

Govert heeft me inmiddels ook geruststellend gemaild dat hij de Contessa zal behouden. Goede zaak! Irma en ik praten ook over de boot en onze toekomst daarin. We zijn allebei gegrepen en willen hierin verder. In de komende jaren willen we de Zilt nog uitrusten met een aantal accessoires zoals een radar. Op korte termijn zal in ieder geval de acculader vervangen moeten worden voor een zwaardere jongen en wellicht dat de accu’s door een structurele ontlading naar de knoppen zijn. Ook zullen we de stuurautomaat en de dieptemeter vervangen. Mogelijk nog eens een genaker. Het klinkt gek, maar ik vond het best aardig te horen dat booteigenaren met veel jongere boten ook al hun onderhoudsproblemen hebben. Niet leuk voor hun, maar het geeft in ieder geval aan dat het hebben van een jongere of oudere boot geeneens zo heel veel uitmaakt. Uiteraard wel voor structurele zaken zoals de kiel-rompaanhechting die we afgelopen winter lieten doen of slijtage van het teakdek. Verder is gewoon goed onderhouden het behoud van de zaak, zo simpel is het.

We filosoferen ook over onze droomboot voor als we vijftig plus zijn……. Dat zou toch wel weer een achterkuiper zijn met voorin de eigenaarhut. Samen met de zithoek is dat het droge gedeelte van de boot. Kombuis en kaartentafel op de geëigende plekken, volwaardige douche en gescheiden toilet achter en voldoende ruimte om zaken als dinghy, fietsen en oliegoed adequaat te kunnen opbergen. Grote tanks voor diesel en water. Stevige kap voor beschutting op zee, alles vanuit de kuip bedienbaar en kottertuigage. Alles moet met meer dan voldoende reserve zijn uitgevoerd. Wel of niet droogvallen is een keuze. Werf zou ik toch wel graag in Nederland willen hebben, altijd prettig om op terug te vallen.

De focus is helder, we willen dan ook echt verder met zo’n schip kunnen gaan, de Azoren of zelfs een Oceaanoversteek. Maar we hebben eerst nog voldoende jaren om ons verder te bekwamen en plezier te hebben van de Zilt. De boot is het waard, en na onze tweede vakantie vinden we het ons zelf ook! We tikken allebei nog ontbrekende diploma’s binnen als Marcon B en Kustnavigatie. Irma heeft zich ook ingeschreven voor een cursus EHBO. Dieseltechniek en meteorologie lijkt me ook interessant om te gaan oppakken in de komende jaren.

’s Middags en ’s avonds waait het echt knoertehard. Niet normaal . De Zilt ligt nog relatief beschut achter de kademuur en een groot motorjacht, maar de mast vangt nog steeds voldoende wind om ons schuin in de box te doen liggen. De boten aan de overkant hebben het helemaal hard te verduren. Af en toe kraakt het vervaarlijk…….. maar in het vertrouwen dat alles het wel zal houden zoeken we vroeg de kooi op. Morgen London!

Donderdag 3 september 2009: Dover

Vroeg op, kwart voor zeven. Ik ga toch maar even snel douchen om me voldoende toonbaar te hebben in London! Snel ontbijt en de trein hebben we zo gepakt. De reis gaat snel, in minder dan twee uur staan we op Waterloo East Down Town London. Dit is toch wel erg leuk van de Engelse kust. Zo zijn er nog wel meer fraaie plaatsen te noemen die een bezoek waard zijn, wat te denken van Canterbury?

Het programma bevat behoorlijk wat kunst vandaag. Eerst Tate Britain voor een tentoonstelling van het werk van Richard Long. We lopen over de South Bank langs de Theems. Mooi en ook wel vreemd opeens zo in het drukke leven van een stad te zitten. We versterken de inwendige mens wat en ik stroop de mouwen op voor een kennismaking met Richard Long. Zijn werk ben ik wel tegengekomen de afgelopen jaren, maar een overzichtstentoonstelling met een echte verdieping in zijn oeuvre lijkt me zeer de moeite waard. Zijn werk draait vooral om landschap, aardse materie, zijn “wandelingen” in die landschappen en zijn natuurlijke manipulatie van het landschap waarmee hij grenzen oprekt van tijd, beweging, stilte…… heel fraai, met name de foto’s waarin hij sporen heeft nagelaten die op zich weer natuurlijk zijn zonder schade aan te brengen aan het landschap. Ik denk aan vastlegging van de zoutsporen die we trokken de afgelopen weken met de Zilt, maar die nu weer uitgewist zijn door de zee. We zijn er wel geweest, maar niets herinnert er meer aan behoudens mijn herinnering. Ik moet ook denken aan mevrouw Biesaart, onze achterbuurvrouw in Driebergen. Ze zei wel eens: “ach dat reizen, het is alleen een streep die je trek, hoe kan je dan beweren het land gezien te hebben?” Ik ben het daar niet helemaal mee eens, want de impact van het trekken van zo’n streep in een nieuw landschap en het ruiken en proeven van het land laat een rijke herinnering achter.

Enfin, een rijk uurtje en food for thoughts om weer op verder te gaan, want ook ik heb wel wat landschappen in de verzameling zitten. Richard Long ordent weer iets in mijn hoofd waar ik mee verder kan. Bij een van de foto’s zie ik Collectie Sanders staan uit Amsterdam, de broer van Piet Sanders en eigenlijk wel de echte verzamelaar van de twee. Ik maakte onlangs in Basel kort kennis met hem. Mooi. Tegelijkertijd merk ik ook een tinteling bij mezelf. Het hebben van een kunstwerk dat ook weer als relevant gezien wordt op een later tijdstip voor de buitenwereld. Aan het jaartal te zien heeft hij dit ergens in de jaren zeventig gekocht. Dat inspireert me ook terwijl het daar uiteindelijk niet om gaat. Het streelt, laat ik het daar maar op houden.

We pakken de boot van Tate naar Tate over de Theems. Wat een stroming staat hier, enorm. Al bij het idee van naar London gaan van de week, had ik me voorgenomen met Irma te gaan eten bij Oxo. Dat doen we ook! Na Tate Britain zitten we met uitzicht op de stad en de rivier heerlijk te lunchen. Het smaakt goed. ik kan het niet laten Henk-Arnold even een sms te sturen met onze coördinaten van het moment. Ze woonden hier op een steenworpafstand en Oxo was one of there favourites! Henk-Arnold, hard aan het werk, bericht meteen terug: drink een borrel op me, ik heb dat nodig! Dat doen we dan ook, een heerlijke Sherry met kaas!

We wandelen naar Tate Modern. Bijzonder dat je zo vanaf straat zonder een kaartje te kopen oog in oog kan staan met werken van Francis Bacon. Anish Kapoor, Dumas….. daar zou Nederland een voorbeeld aan kunnen nemen. Omdat ik iets minder gefocussed rondloop is het meer aanschouwen. De filminstallatie van Paul McCarthy boeit, schunnig, vies en sexistisch, maar o zo hilarisch. Hij flikt dat toch iedere keer weer.

In de museumwinkel schiet ik prijs. Ik zie zo al vier boeken liggen die ik graag zou willen hebben, ook een mooie uitgaven van Paul Graham, maar die bestel ik wel via internet, teveel gezeul nu. Maar wie ligt daar op een grote stapel: Pieter Hugo. Dat had ik niet verwacht. Ik wist dat zijn boek Nollywood op komst was en ik ben zeer geïnteresseerd in de aanschaf van een foto uit die serie, maar dat boek nu hier in deze aantallen, how interesting! Ik ben al heel blij met het portret dat ik bij Cokkie Snoei kocht van het Albino-jongetje. Deze fotograaf heeft echt een hele eigen beeldtaal. Nu doen, nu het nog betaalbaar is. Het boek reken ik snel af. Het geeft ook direct weer onrust, waar zeilen al niet goed voor zou zijn…….

Speuren langs de schappen met de monografieën van kunstenaars levert ook altijd wel iets interessants op. Ook nu. Ik vind een boek van David Byrne, Bicycle Diaries……. Twee weken voor de vakantie na het weekend zeilen met pappa ging ik nog naar een concert van hem in Amsterdam. Een fantastisch concert. De toerbussen stonden voor de Melkweg geparkeerd, waarmee ze hun rit van venue naar venue maken, met Brits nummerbord, het sprak me enorm aan. Wat ik niet wist, is dat hij een vouwfiets in die bus heeft, waarmee hij overal waar hij is gaat fietsen. Dit boek is een neerslag van zijn fietstrips. Een dagboek met impressies van zijn ervaringen, indrukken, gedachten. Kijk, dit maakt boekwinkels in Engeland en Amerika nou altijd zo leuk……. deze gaat dus ook mee!

We lopen door over de voetgangersbrug over de Theems van Norman Foster. Kennelijk had hij hier meer inspiratie dan voor zijn gebouw in Rotterdam. Prachtig, ook in het zonlicht van de namiddag, ik zou hier wel willen zitten met statief en camera. We komen in het zakendistrict en voelen ons wat onwennig tussen alle stropdassen en pakken, we hebben nog vakantie. We pakken de Light Rail naar de Docklands. Hier heb ik ook goede herinneringen aan. Een jaar of acht geleden was het mijn eerste kennismaking met dit gebied in opbouw met de manager van Starbucks in London. Ik logeerde toen een weekend bij Henk-Arnold en Petra. Op zondag hebben we toen een wandeling gemaakt langs de Theems naar dit gebied. De Light Rail laat me ook een glimp opvangen van de jachthaven, naast de Tower Bridge, daar komen Irma en ik nog wel eens te liggen met de Zilt……..

Een plek in een pub vinden voor een Pint is heel lastig, het barst werkelijk van de werkenden die ontspanning zoeken zo bijna aan het einde van de week. We zijn wel zeven tenten in geweest voor een tafeltje voor twee met twee bierviltjes, het lukt niet. Maar zoekt en gij zult vinden……. Onze trein gaat pas half twaalf, dus ruim tijd!

Irma slaat haar leesboek open voor de finale, de laatste 100 pagina’s van de duizend. Ik sla David Byrne open en ben weg. Zijn observaties en ervaringen van fietsen in Amerika komen zo overeen met die van mij. Ook het kunnen genieten, of beter, het kunnen zien van het mooie in lelijkheid is. Terwijl ik pagina na pagina omsla is het alsof ik in een spiegel kijk. Tot op heden heeft vrijwel iedereen me voor gek verklaard dat ik 9 dagen ben wezen fietsen in Los Angelos, eindelijk iemand die me begrijpt zou ik zeggen. Ook bij de andere steden die hij beschrijft heb ik beeld, Berlin, Istanbul, Buenos Aires…… Yep, ook het reizen zal ik niet vergeten in mijn leven en daar onorthodoxe keuzen in blijven maken hoe een land of regio te bezoeken.

Tijd schiet op. Om tien uur slaat Irma haar boek dicht….. uit! Time to go, we moeten nog even met de trein. De Tube brengt ons naar Waterloo East, de trein rolt ons door naar Dover. Wel leuk, bij binnenkomst in Dover rijden we op pakweg 10 meter langs de mast van de Zilt. Daar ligt ze, ons inmiddels vertrouwde schip. Ik heb nu al zin de lampjes nog even aan te doen in de kajuit en het warme hout te zien opgloeien. Maar niet te lang, want het is koud en we hebben allebei slaap na zo’n dag. Een hele mooie dag met ook weer nieuw gevonden sporen om op door te gaan!

Vrijdag 4 september 2009: Dover

De gripfiles bevestigen de keuze die we eerder deze week en iedere dag weer maakte: zaterdag weg. Vandaag is het wel droog, maar het waait nog steeds stevig. Aan de overkant van de weg zit een BP met Spar die 24 uur per dag open is. Wel even veilig de weg oversteken tussen al het vrachtverkeer. Nee, charmant is Dover niet, maar ik verveel me niet. Rustige dag. Onderhoud schip, de boel inruimen, water tanken, voorwerk doen voor de tocht van morgen. Dan schiet de dag wel op.

Einde middag drinken we een borrel. De vakantie zit er bijna op. Nog een mooie zeetocht scheidt ons van het weer normale werkende leven! Het zijn heerlijke weken geweest die ik ook als erg lang heb gevoeld. Zondag zullen we in Stellendam aankomen en kunnen we terugkijken op een behouden vaart. Volgend weekend vaar ik de boot terug naar Medemblik met Ties en HP. Irma heeft dan een weekend in de Ardennen met haar wintersportclub. Bij goed weer kunnen we in september en oktober nog wat weekends in en rondom Medemblik vertoeven. Vervolgens samen de loods in met Govert bij MYS en we kunnen weer gaan dromen over nieuwe avonturen voor volgend jaar!

Goed zo ook weer het normale leven op te gaan pakken, al zouden wij zo een maand of langer hebben kunnen doorgaan met de Zilt. De boot voelt als een goedzittende handschoen en als ik eens kijk op de wereldkaart dan kan de Zilt ons ver brengen! Al is dat relatief, want de trein gisteren deed voor ons in twee uur wat we met de Zilt in twee dagen zouden doen!

Ik wil dit dagboek afsluiten met een passage uit het boek Bicycle Diaries van David Byrne, een passage die voor mij veel zegt over iets dat ik mijn leven lang al doe:

“It sounds like some form of meditation, and in a way it is. Performing a familiar task, like driving a car or riding a bicycle, puts one into a zone that is not too deep or involving. The activity is repetitive, mechanical, and it distracts and occupies the conscious mind, or at least part of it, in a way that is just engaging enough but not too much – it doesn’t cause you to be caught off guard. It facilitates a state of mind that allows some but not too much of the unconscious to bubble up. As someone who believes that much of the source of his work and creativity is to be gleaned from those bubbles, it’s a reliable place to find that connection. In the same way that perplexing problems sometimes get resolved in one’s sleep, when the conscious mind is distracted the unconscious works things out.”

Dat doen, tijdens vakantie of in het dagelijkse leven, het is voor mij de sleutel voor het uitbalanceren van het leven in alle breedte dat het leven biedt………….