Zondag 6 juli 2014: Rotterdam – Medemblik
Het is net of we gewoon zondagavond aan boord zijn! Zo vertrouwd voelt het….. Vanaf eind maart waren we slechts één weekend niet op de Zilt. Een afgeladen voorraadkast, wijnkelder, Zodiac, hekanker, buitenboordmotor en volle watertanks doen anders vermoeden. De Zilt ligt diep in het water…… het blauw van de waterlijn kust net niet het groen van de waterspiegel.
Dit jaar schepen we pas laat in. Woensdagavond was oorspronkelijk de bedoeling om net als de afgelopen twee jaar ongemerkt een blijvende voorsprong van een paar dagen in de vakantie te creëren. Een niet heel duidelijk weerbeeld, genoeg werk, WK-voetbal en een toch wel grote wens van mij om de tentoonstelling (on)zichtbare kracht, die ik inrichtte op het IK-eiland, nog eens ‘live’ te ervaren op Jan van Munster zijn 75ste verjaardag deed ons anders besluiten.
Met de ruitenwissers aan reden we vanmiddag naar Medemblik. Met het goede gevoel dat Nederland gewonnen heeft van Costa Rica, met het onbestemde gevoel dat het weer de eerste week niet heel best zal zijn.
De grib-files zijn duidelijk: een jump-start van de vakantie met een meerdaagse tocht zit er niet in. Lowesoft is wel beschouwd de enige optie. Alle andere bestemmingen geven forse wind tegen, een traktatie op een paarsgekleurd front of allebei! Niet getreurd, Oost-Engeland is een langer door ons gekoesterde wens. En zou de wind Noord blijven, dan liggen de Kanaaleilanden onder handbereik! Vroeg het vooronder in. Ik heb behoorlijk wat slaap in te halen!
Maandag 7 juli 2014: Medemblik – Lowesoft
Broodje van de bakker, een kop koffie verkwikt. Nog wat laatste mails wegwerken voor het werk, afmelden bij Peter en Piet. De dieseltank topt Kool vol af. Klaar voor de start. De weersvoorspellingen zijn ongewijzigd. Toch is het best een mooie dag met een aardige zon, al geven de wolken blijk van de onrust die in de atmosfeer huist.
Van zeilen komt het niet. Er is weinig wind. Op de Waddenzee zwelt het wat aan, maar zit de wind pal tegen! De motor draait geduldig z’n toeren. Het is drie uur. Texel, Den Helder, het ligt er allemaal kraakhelder bij. Irma heeft gisteren een groentesapje gemaakt met een bite van rode peper. Lekker, net als de verkeerde brownie van Chez Moi, het fijne tentje om de hoek thuis. Dat stilt de trek! Irma kruipt vast onder de wol in de loods kooi om in het ritme te komen. Ik realiseer me dat we ons één voelen met elkaar en de Zilt. De routine, we zijn zo goed op elkaar ingespeeld, alles gaat vanzelf. Dat schept rust en vertrouwen.
Zoals voorspeld kakt de wind in. De motor blijft door draven. Het is rustig op zee. Links en rechts wat scheepvaart, de gebruikelijke ingeblikte stemmen op de marifoon. Op de Navtex rollen de weerberichten binnen uit Nederland, België, Engeland en Duitsland. Ze bevestigen het beeld dat ik al had.
Hoewel er geen wind zit, deint de zee nog flink na. Comfortabel is het niet. So be it. De nasi van slagerij Blokdijk smaakt prima, net als de afgelopen drie jaar! Het is half tien als ik ga tukken. Een schemerslaap. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Irma met een hoofdlamp lezen in de kuip. Een dronken piraat laat muziek schallen op kanaal 16. Verder ben ik weg, warm onder het dekbed terwijl de motor de Zilt onvermoeibaar voortstuwt.
Irma wekt me pas om half vier. Ik vermoedde al dat ik langer lag te slapen dan de gebruikelijke wacht. Kus! Buiten is het onveranderd. Een paar knopen wind. Niet heel koud en de deining van de zee is wat afgevlakt. Het scheelt een halve knoop snelheid en vaart een stuk stabieler. Ik maak een mok koffie, wijk uit voor een tanker en merk dat de rust van het op vakantie zijn bij me indaalt. Nog 45 mijl naar Lowesoft.
Precies zoals voorspeld steekt rond negen uur een voorzichtig briesje op. Ik zag het in de verte al aankomen met wat reliëf in het water. Toch nog een stukje zeilen! De genaker is snel gezet en staat er mooi bij. De RVS-boegspriet is echt een gouden greep.
Lowesoft. Het voelt meer als een voorjaarsbestemming. Maar, zoals gezegd, een prima springplank voor de rest van de vakantie. De Zilt vindt een mooi plekje in de Koninklijke naast een Hallberg Rassy 38 met zes ‘ouwe lullen’. Ze zijn voor een paar dagen lol vanuit IJmuiden overgestoken. Hengstenbal!
Een lunch in de kuip met een flesje wit om te vieren dat we in andere wateren zijn! De haven doet zijn naam eer aan: prinses Ann inspecteert een zeilwedstrijd. Even daarvoor is de karavaan van open boten uitgevaren, laverend de haven uit. Eén raakt op een decimeter na de Zilt. ‘Morning Sir’ is de kordate reactie van de schipper. How British!
’s Middags een wandelingetje Lowesoft in. Dat stelt niet veel voor. Om vijf uur donder ik in slaap in het vooronder, niet veel later gevolgd door Irma. Het is al donker als ik iemand 7-1 hoor roepen op de steiger. Elf uur. Duitsland heeft Brazilië weg gekegeld in de halve finale. Ik kruip mijn kooi uit, zet een fijne jazzplaat op en ontsteek de kachel, want warm is het niet. De vakantie is begonnen!
Woensdag 9 juli 2014: Lowesoft
Ook het tweede deel van de nachtrust is me goed bevallen. De wind fluit al aardig door het want. Irma zet de kuiptent erop. Zo is het goed toeven buiten. Yoghurt, koffie en nog een koffie. Zo vroeg in de ochtend is het op de club al een drukte van belang. Maar met de verwachte wind van dik 7 Beaufort en onrust in de lucht gaan de zeilwedstrijden niet door. Ik bezoek het toilet van de club…… zo’n chique urinoir heb ik nog nooit gezien! Een stortbak van koper! Prachtig stukje vakmanschap. How British, again!
Met een klein clubje andere Nederlandse jachten ligt de Zilt dus mooi verwaaid. Verder is het rustig in de haven. De dag gaat hard. Inkopen, uitwaaien langs de saaie boulevard en wat lezen. Een fraai boek van Joost Conijn, een kunstenaar die met een zelfgebouwd vliegtuig vanuit Nederland naar Afrika is gevlogen.
De economische neergang is voelbaar in Lowesoft. Eens thuisbasis van een omvangrijke vissersvloot en florerende afslag. Er is niets meer van over. De havens zijn verlaten, de armoede is op straat zichtbaar. Veel panden staan leeg of zijn in slechte staat van onderhoud. Het gemiddelde winkelaanbod is op de budgetkoper gericht met opvallend veel tweedehands aanbod. Er is geen delicatessenzaakje te vinden met lekkere kaas of fatsoenlijk brood, terwijl Lowesoft toch ettelijke tienduizenden inwoners kent.
Met de Hollandse enclave komen we op de lokale TV! We vormen een elftal in de kuip van een Winner 950 met oranje ballonnen en laten ons gewillig interviewen. Hup Holland hup, brullen we in koor. ’s Middags trekt de wind nog harder aan. Iedereen zet er een spring op de steiger bij. Gek genoeg valt er geen spat regen! Geen boot vaart uit, geen enkele komt binnen. Vanavond Nederland – Argentinië. De club heeft een enorme TV klaar staan. Een spannende wedstrijd die me 120 minuten en twee pints in bedwang houdt. Na de winnende penalty van Argentinië druipt iedereen snel af naar zijn kooi. De wind fluit door het want. Morgen wordt het niet veel beter!
Donderdag 10 juli 2014: Lowesoft
Niet een dag om bij te schrijven! Verwaaid. Morgen waarschijnlijk ook. Ik lees met plezier het boek van Joost Conijn uit, doe een rondje e-mail en start in de trilogie 1q84 van Haruki Murakami. Dat pakt direct!
De heren naast ons moeten terug. Het blaast nog best, maar met de wind bakstag zal het wel lukken om veilig in IJmuiden aan te komen. Hoewel twee boxen vrij zijn mag de Zilt er van de havenmeester niet één pakken. ‘No, with this windforce I don’t want too many movements in the harbour’. Laat maar gaan. Beheerst gooien we los en leggen weer aan.
Ik gooi de dieseltank vol en sop het dek en de kuip. Natuurlijk de nodige steigerpraat. Een ouder stel heeft een prachtig onderhouden Bowman 36 uit 1969. Schoonmoeder van dik in de tachtig (en oorspronkelijk eigenaar) is gewoon mee. Er zit nog een originele motor in van Mercedes. In Dartmouth sprak ik drie jaar terug wereldzeilers die hun neus ophaalden voor een Volvo Penta of Yanmar. De Mercedes-boordmotoren zijn gewoon diesels uit auto’s! Alleen het oliecarter is fors vergroot om de schommelingen op zee veilig te kunnen doorstaan. Van deze motor (uit 1969 dus) zijn er 600.000 gebouwd. Reserve-onderdelen te over, waar ook ter wereld. Hetzelfde geldt voor motoren van Ford en Peugeot.
Ze varen de boot richting westkust van Schotland, leggen ‘m op voor de winter en gaan volgend jaar weer door. Een andere manier om nieuwe gebieden te verkennen. Ze zijn veertien keer in Denemarken geweest en tig keer in Engeland. De Nederlandse wateren kennen ze op hun duimpje. Dit is hun manier om vernieuwing aan te brengen in het bereiken van nieuwe bestemmingen. Dergelijke keuzes liggen voor ons ver weg. Met de Zilt valt nog zoveel nieuws te ontdekken vanuit de thuisbasis in Medemblik!
’s Avonds een bruine avond aan boord met de kachel aan, een stilton van Tesco en een Banyuls uit de kelder van de Mathenesserlaan 291……..
Vrijdag 11 juli 2014: Lowesoft
Lag de Zilt in vorige vakanties steevast bij de terugtocht verwaaid, nu aan het begin. Het is niet anders. De wind blaast nog steeds uit het noorden en zal vannacht pas afzwakken. Uitwijken naar de Kanaaleilanden heeft geen zin. Daar blazen westenwinden tegen! Het boeit me niet. Na de droomstarts in de afgelopen jaren gaat het nu gewoon wat minder hard, maar met nog steeds een dikke drie weken voor de boeg!
’s Ochtends lees ik door in Murakami. Op zee is het ruig. Een stalen bak op weg naar IJsland is afgezwaaid. In IJmuiden vertrokken met bestemming Aberdeen. De mannen zien allemaal een beetje tipsy en wilden maar een ding: aan land! De golven waren enorm.
De windmeter krijgt geen data door. Van meter tot mastvoet check ik alles, maar kan niets vinden. Toch iets boven in de mast? Of onderweg in de mast of binnen ergens iets met de draad? Een borrel aan boord van de Bowman. Ook van binnen een mooi schip. En gezellig. Mooie zeilverhalen. Het is toch een apart leventje. Terug aan boord eten, de boot in orde maken en vroeg slapen. De wekker loeit om vier uur!
Zaterdag 12 juli 2014: Lowesoft – Hartlepool
Een aparte nacht. Het eindfeest van de Regatta in het clubhuis, waar de voetjes van de vloer gaan. Vanaf zee klinken de misthoorns. Toch de nodige uurtjes geslapen!
Vier uur ’s ochtends. Het mist op zee. Ik voel het nat van de dauw. Beheerst glijdt de Zilt op de spring het straatje uit. Buiten is geen hand voor ogen te zien. De stroom zit fors tegen, geen wind en zo zal het nog wel een tijdje blijven vandaag! Gas er op, AIS aan en de radar houdt wacht. Met roze vlekjes zie ik precies waar wat moet zitten. Eén vlekje is constant in beweging, alle kanten op. Een visser? Plots uit het niets zie ik mannen de korven met vangst legen die ze vijfentwintig meter diep met aas hebben uitgezet.
Er staat een forse tegenstroom tussen het Britse eiland en de zandbanken, soms tot een dikke drie knopen tegen. Alleen bij het passeren van een ton heb ik referentie hoe langzaam de start van de tocht noordwaarts is. Soms klaart het iets op met een zon achter de mist, maar meer dan één mijl zicht wordt het niet. Irma gaat eerst slapen. Ik blijf goed opletten.
Het is drie uur ’s middags als mijn ogen bijna dicht vallen en Irma het stokje van me over neemt. De zee is spiegelglad. Ik slaap gewoon in het vooronder en niet in de loods kooi in de kajuit. De motor draait met een continue tred onvermoeibaar door. Rustig op 2.000 toeren, zes knoop door het water.
Pas kwart over negen wekt Irma me. Ik zat helemaal in dromenland. Irma maakt een Indiase chicken masala met naan. Dat smaakt goed. Rond Hull is het druk met veel scheepvaart. Verwarrend soms, joekels van tankers die met 2,5 mijl per uur langzaam richting Hull dobberen. Ik voel me dan heel klein als ik relatief vlak voor langs vaar.
Door mezelf bezig te houden blijf ik wakker. Een mok koffie, een blik op de kaart en een regelmatige check op het scherm en het water. Het laatste voor zover mogelijk! Half drie duik ik weer onder het dekbed. Ongemerkt gaat de tijd hard, al bijna 24 uur onderweg, en de motor maar draven!
Hoewel de Zilt vrijwel parallel langs de kust heeft gevaren, zie ik pas bij het krieken van de dag land!
Wel mooi meteen. Dramatische luchten met soms een streep blauw. Een enkele visser en verder niets. Hoewel het doel Whitby was, besluiten Irma en ik nog wat door te varen. Het is bijna laag water, wat betekent dat er buiten op zee gewacht moet worden voordat het water tussen de pieren hoog genoeg staat….. een mooie bestemming voor de terugreis, want charme heeft Whitby zeker, ook vanaf het water!
Plots is er wind! Zoals voorspeld vanuit het noorden, dus pal tegen! Met een flinke bui neemt de kracht fors toe. In plaats van Sunderland wordt het Hartlepool, het maakt niet veel. Beiden havens die prima aan te lopen zijn. De laatste mijlen kan er dan toch gezeild worden. Ik laat de motor nog een tijdje stationair draaien, zodat ie kan afkoelen na meer dan dertig uur onafgebroken dienst. Ook nu heeft de Volvo een nette 2,5 liter diesel per uur verbruikt.
Hartlepool heeft iets weg van IJmuiden. Een grote industriehaven met rookpluimen tot aan de hemel. De havenstad heeft glorieuze tijden gekend met de export van kolen en invoer van ertsen. Maar de laatste decennia heeft de stad enorme klappen gehad. Beelden van Detroit komen bij me op als Irma en ik een rondje lopen. Het gebied rond de haven is enigszins opgeveerd met de ontwikkeling van de Marina en aanpalende faciliteiten en horeca. Gecreëerde attracties, een gecultiveerd winkelstraatje, maar ook alle fastfoodketens in de directe nabijheid. Beter dan niets? Toch voelt het tragisch. De armoe is zichtbaar.
De Marina is tevens uitgaansgelegenheid. Irma en ik eten een simpel hapje bij een van de tentjes en zien hoe Duitsland uiteindelijk Argentinië inpakt. Het kooitje lonkt……
Maandag 14 juli 2014: Hartlepool – Newcastle Upon Tyne
Met een vakantiegevoel sta ik op. Irma is alvast aan het foerageren bij een van de grote Malls. Het zonnetje staat hoog aan de hemel, ontbijtje in de kuip. Los gooien, sluisje door en met de wind in de zeilen verder noordwaarts. Stroompje mee. Toet insmeren met zonnecrème. Heerlijk! Superieur zeilen. Hier heb ik naar verlangd.
De berekeningen van Irma kloppen precies. Na vier uur zeilen ligt de Zilt met kentering voor de monding van de Tyne, de rivier die tot in Newcastle reikt. Zeiltjes inrollen, motor aan. Het waait inmiddels flink, af en toe een spat regen. Met een boterham uit het vuistje sla ik het leven langs de Tyne gade. Fascinerend. Heden en verleden. Immer veel havenactiviteit en enkele scheepswerven, maar ook verval. Soms zelfs een ingestorte havenkade die een loods heeft opengereten.
‘sy Zilt, sy Zilt, can you hear me, over?’ Port Control waarschuwt dat er een groot schip aankomt. Kennelijk heeft hij net honderden Audi’s gelost, op weg naar hun bestuurders. Logistiek blijft fascinerend. Zonder de grote vaart was het massaconsumentisme niet mogelijk geweest.
Op Kanaal 12 wordt over de Zilt gesproken. Een coaster wil afvaren. De Zilt heeft alle tijd en laat zich enkel door de stroom meevoeren, toch twee mijl in de rug. Ze hebben net gigantische kabelhaspels gelost. Indrukwekkend. Ze varen onder Nederlandse vlag. Hoog boven het water zwaait de stuurhut open, de bemanning zwaait uitbundig. Mooi.
Plots wordt het groener en landelijker, terwijl ook de geluiden van de grote stad waarneembaar zijn. Het dock van Saint Peter’s Marina is nog gesloten. Twee bochten verder ‘botst’ de Zilt tegen de Millennium Bridge, hartje Newcastle! Een dikke vijf tegen, stroom fors mee. Er drijft van alles in het water. Van hele balken tot plastic zakken. Opletten dus. Mooi is het wel. Overzee en op eigen kiel blijft iets bijzonders!
Het dock is open, maar het is goed mikken om ongeschonden de nauwe opening door te varen. De ligplaats ligt meteen stuurboord. Ik draai de box in en….. BLUB, vast! Voor het eerst met de Zilt! De havenmeester verontschuldigt zich. Maakt niet uit, het is opkomend tij, de (on)zichtbare kracht van het zoute water zal z’n werk doen. Irma springt alvast op de zijsteiger, maar valt ongelukkig op beide knieën. Ai, dat doet zeer!
De Zilt vindt z’n plekje, maar zal bij afgaand water wederom wat in de blubber zakken. Een nieuwe ervaring! De havenmeester bevestigt dat er nodig gebaggerd moet gaan worden, want de beloofde diepgang van twee meter in de Reeds klopt voor géén meter!
Het is al bijna avond, het regent, en Irma loopt niet heel makkelijk met een flink geschaafde linkerknie. Newcastle blijft bewaard tot morgen! Ik ontdoe Sting’s album The Soul Cages uit 1991 van het stof. Een biografische plaat ter nagedachtenis aan zijn vader en moeder en jeugd in Newcastle. Niet zijn beste, wel toepasselijk!
Dinsdag 15 juli 2014: Newcastle Upon Tyne
A lazy morning! Pas om half tien op. Boterhammetje in het zonnetje in de kuip. Er zit een weldadige rust in de vakantie. Nog drie weken te gaan in de wetenschap dat de Zilt binnen twee tot drie etmalen in één ruk terug te varen is. Vandaag staat Newcastle op het programma. De Zilt ligt rustig met de kiel in de modder, het dock is dicht.
In 1992 was ik er al eens kort met Paul de Bijl, toen het eindpunt van onze wandeltocht in de Pennines. We kwamen begin van de middag met de trein aan en moesten aan het eind van de middag al weer de bus pakken voor de terugvlucht naar Nederland. Veel heb ik toen dus niet gezien!
De Q2-bus stopt voor de deur en brengt Irma en mij in een mum van tijd in het centrum. Irma loopt wel wat moeilijk (waarschijnlijk knie gekneusd), maar dat zal de pret niet drukken. Eerst een lunch langs de Tyne aan de voet van de Millennium-brug. Een bezoek aan Baltic Centre for Contemporary Art aan de overkant in een oud industrieel pand is de moeite waard. Met een prachtig uitzicht over Newcastle en een visueel zeer fraaie tentoonstelling van Daniel Buren. En ja, de zilvermeeuwen hoog boven de aarde trekken vanaf het dakterras de aandacht. Op niet meer dan een richel bouwen ze hun nesten, en voeden al brakend hun jongen. Lijkt me een mooie eerste vliegles voor de kleintjes!
Het centrum van Newcastle is levendig. Eens een welvarende stad ten tijde van de Industriële Revolutie. Maar de (scheeps-)industrie is praktisch vertrokken, net als de mijnbouw in het achterland en de visserij. Impulsen vanuit de dienstensector, cultuur en wetenschap hebben de stad duidelijk doen opveren. Oude en nieuwe gebouwen staan kris kras door elkaar, net als de bruggen over de Tyne. Mijn ogen schakelen als een tijdmachine! De grandeur van eens, tot in de Middeleeuwen aan toe is steeds zichtbaar!
De Literature and Philosophical Society (sinds 1793) is een parel. Een onafhankelijke bibliotheek met meer dan 150.000 boeken in het schap. Zo is de dag hard gegaan. Er tegenover zit een goeie bar. Een glas wijn, een hapje en terug naar de boot. Nog een afzakker en slapen!
Woensdag 16 juli 2014: Newcastle Upon Tyne
De linkerknie zit Irma toch naar in de weg. Een lelijke trekkende schaafwond en stijf. Een rustig dagje dus. Gisteren las ik deel 1 van 1q84 uit, vandaag sla ik een flink gat in deel 2. Oef, wat kan Murakami schrijven. ’s Middags geeft de havenmeester me een lift naar de supermarkt. Ik koop fors in en sta na een half uurtje met drie zware tassen weer buiten. Terug pak ik een private vehicle. ‘Three pounds, Sir’. Een goeie deal.
Zo gaat de dag hard. Ik lees, lees en lees. Morgen weer varen!
Donderdag 17 juli 2014: Newcastle Upon Tyne – Blyth – Amble
Half acht op. Yoghurt, muesli, blue berries en honing met koffie in de kuip onder een voorzichtig zonnetje. Irma’s knie gaat merkbaar beter. Klokke negen uur opent de havenmeester de brug. Met voldoende water onder de kiel draait Irma de neus van de Zilt de Tyne op, het stroompje in de rug richting zee. Een blik naar elkaar is genoeg: vertrekken naar nieuwe bestemmingen blijft het leukste!
De Tyne terug is weer een mooie ervaring. De grote stad uit, vervlogen tijden, het verval, en de immer voortrazende economie die toch nieuwe perspectieven en werk biedt. Soms voel ik me erg nietig tussen de oceaanreuzen. Het roept ook herinneringen op uit mijn tijd bij Ridderhaven en Westpoint. Logistiek is en blijft een fascinerend vak.
De zee is spiegelglad, amper wind. Einddoel van vandaag is Amble. Daar is het tegen acht uur vanavond hoog water. Pas vanaf een uur of zes staat er voldoende water voor de Zilt om binnen te kunnen varen. Daarom een tussenstop in Blyth. Geen wereldplek, maar als ik de bronnen moet geloven een haven met een bezienswaardige bar en een pilot voor de oostkust on sale die ze al sinds 1902 uitgeven!
Een warm welkom op de schuit uit eind 18e eeuw dat dienst doet als bar en kantoor. Er is vannacht tot half vier doorgefeest! Zeilwedstrijden, ik zag ze al op het water. Met een accent dat richting het Schots gaat nodigt de dienst doende dame ons uit een nachtje over te blijven. Vanavond gaat het weer los. Aanlokkelijk, maar Irma en ik willen door, nu gewapend met de pilot.
Een lekkere lunch in de kuip. Ik doe een tukkie in het vooronder. Half vier is het hoogste tijd door te varen. De wedstrijdboten keren net terug. Marifoonkanalen ken ik hier inmiddels uit mijn hoofd. 80 voor de Marina’s, 12 voor de aanloop en industriële havens. Heerlijk die beleefdheid en mooie volzinnen die uit de luidspeaker schallen bij de vraag om toestemming uit te mogen varen.
Er staat een redelijk windje mee. Heerlijk zeilen. Lekker onder de kust met een zon die al langzaam richting het Westen gaat. Inmiddels wat mijlen achter de kiezen met nog meer dan voldoende tijd voor de boeg. Rust, fijn met elkaar. Plots denk ik aan een tocht met de My Way II van Scheveningen naar Blankenbergen (of Oostende?) met ook een heerlijke finale. In het avondschemer toverde mamma een smakelijke kipkerrie uit het kombuis. Ik zie ons nog smullen op het voordek. Dat zal inmiddels dertig jaar geleden zijn.
Uit het niets een plons en een diepe ademhaling! Dolfijnen! Wauw, bruinvissen dolden al eens rondom de Zilt. Nu dolfijnen. Prachtig. Het zijn er meer. Ze zijn moeilijk te kieken. Goh, wat herbergt de natuur toch veel mooie verschijnselen…….. Zulke blije beesten!
Amble is in zicht. Het is hoog water, dus Irma en ik durven het wel aan om de route binnen door te nemen met een fraai zicht op Coquet Island. Er moet een paar meter water staan boven de rotsen van Podler Ware Spit. De stroming rafelt behoorlijk. Op de kaartplotter stuur ik veiligheidshalve door het diepste stukje water! De dieptemeter loopt plots op, maar het gaat allemaal goed!
Amble is een klein plaatsje met een leuke aanloop en Marina. Ondiep en met twee drempels. Bij de brandstofsteiger ligt een welkomstpakket klaar met een print welke boxen vrij zijn voor visitors. Een hapje eten in de kuip, een korte wandeling in het plaatsje en nog een afzakker in de eigen bruine kroeg met de kachel aan!
Vrijdag 18 juli 2014: Amble
Een rustdag. Pas half tien word ik wakker. Tijdens het ontbijt lees ik deel 2 van 1q84 uit van Murakami. Het verhaal van Tengo en Aomame in verschillende werkelijkheden doet me pagina na pagina omslaan. Op naar het afsluitende deel 3!
Een frisse douche, een broodje van de bakker, een stukje vlees van de slager. Met een zonnetje op het hoofd is het goed lunchen in de kuip. ’s Middags de wandelschoenen aan. Amble is een aardig plaatsje. Met eb zijn de beelden van de aanloop en de zee prachtig. Op de ondieptes breekt de zee. Mooi er gisteren tussendoor gevaren te zijn. Tevens besef ik me het gemak van de hedendaagse digitale navigatie. De kaartplotter was gisteren mijn kompas!
De wandeling landinwaarts naar Warkworth is aardig. Hoewel de schaafwonden indruk blijven maken, loopt Irma weer goed mee. Gelukkig! Het kasteel van een earl uit de 15e eeuw geeft een fraaie indruk hoe toen geleefd werd. Over de rug van het volk, denk ik dan, zich bewust van het gevaar van buitenaf, getuige de verdedigingsmuren. Verschilt het zoveel van nu? Anders en vreedzamer, dat zeker. Maar in essentie? Een ale in een lokale pub smaakt goed. De bus brengt ons snel terug. Aan boord is het weer gezellig en aangenaam toeven met koninklijk bezoek van de natuur!
Zaterdag 19 juli 2014: Amble
Regen en mist domineren de dag. Morgen ook. Een onrustig weerbeeld inclusief onweer. Het tikt er buiten aardig op los, soms lijkt de hemel helemaal open te barsten. Geen nood. Ik lees door in deel 3 van 1q84. Doe tussendoor even inkopen in het best gezellige winkelstraatje. De leuke eettentjes zitten vanavond helemaal vol. Als de haven droog valt ruik ik het jodium dat ik ook wel eens proef in de Schotse whisky’s….. Lagavulin, Talisker, de zware jongens! Ik lees stug door en sla ’s avonds het laatste boek dicht van de trilogie. Uit! En met genoegen. Een fijne dag dus!
Zondag 20 juli 2014: Amble
De dag begint droog. Vandaag of morgen vertrekken? Morgen ziet het er beter uit. Een rustige ochtend. Ontbijt in de kuip, afwas en een mooi moment de boot van binnen eens goed schoon te likken. Dat voelt weer fris en fruitig!
’s Middags de bus naar Alnwick. De rit is mooi. Langs de kust, maar ook met zicht op het glooiende landschap dat op Britse wijze in cultuur gebracht is. Hoofddoel is Barter, een van de grootste tweedehands boekenzaken van Engeland. Het is enorm en sfeervol! Goed toeven. Ik kan de verleiding weerstaan de kookboekencollectie weer uit te breiden. Het stadje is verder aardig met een omvangrijk kasteel en tuinen.
Tijd voor een ale in een pub. Meer dan me bijstaat waardeer ik de verschillende smaakpaletten die erin huizen! Terug in Amble eten Irma en ik gezellig wat lokale vangst in een visrestaurant. Morgen weer varen!
Maandag 21 juli 2014: Amble – Farne Islands
Eigenlijk kan de Zilt niet met goed fatsoen naar Schotland varen vandaag! Inmiddels zes jaar terug kocht ik alle courtesy flags waarvan ik dacht dat de Zilt ooit de wateren van zou gaan betreden. Kennelijk verkeerde ik in de veronderstelling dat in die zin het Britse eiland één is! Niets is minder waar, Schotland heeft een eigen vlag. De voorbije dagen tuurde ik in diverse winkels voor een exemplaar, helaas zonder resultaat. Maar vermoedelijk zijn de Schotten gastvrij genoeg ons toch te laten afmeren.
Het is wat grijs vandaag en de wind komt vanuit alle hoeken, motortje aan! De kust is prachtig. Rotspartijen en zandstranden wisselen elkaar af, in cultuur gebrachte akkers in verschillende tinten geel, de groene graasweides en op de achtergrond steeds de in nevelen gehulde highlands. Het is echt een heel mooi gebied en fijne bestemming om met de Zilt aan te doen. De talrijke kastelen in meer of minder goede staat steken als tempels van vervlogen tijden tegen de horizon af. Northumberland kent een rijke historie tot diep in de Middeleeuwen en de Romeinen aan toe!
In de verte zie ik ze al opdoemen, de Farne Islands. Een paar kleine eilanden. Ze liggen enkele mijlen de zee in. De natuur heeft hier vrij spel. Een overvloed aan vogels, zoals puffins en ‘de’ Jan van Gent. Ook enorme zeehonden, bepaald een maatje groter dan op de Waddenzee! Eentje steekt z’n kop al boven het wateroppervlak. Ik verwarde ‘m eerst met een zwarte jerrycan als markering voor de talrijke kreeftenkooien! Als door niets of niemand gestoord bekijkt hij de wereld rondom zich heen.
The Kettle is een te mooie plek om door te varen. Met rugdekking van de Inner Farne en een aantal omringende rotspartijen ontstaat een redelijk beschutte baai, die toch als open zee voelt. Irma steekt het anker terwijl ik de Zilt achteruit laat deinzen. Het weer ziet er voor vandaag en vannacht rustig uit en er staat niet al te veel deining. Met twintig meter ketting (drie keer de diepte) lijkt de Zilt goed en zeker te liggen voor eb en vloed.
Ik herinner me nog goed dat Irma en ik in Noorwegen op een verwaai-dag onze vingers tot bijna blauw gedrukt hebben om markeringsblokjes van plastic tussen de schakels van de ankerketting te bevestigen. Irma heeft een handig kaartje geplastificeerd met de lengte die hoort bij de betreffende gekleurde markering op de ketting. De lol is nu groot!
Dit zijn de bijzondere momenten van een vakantie. Beelden die me tot lang zullen bij blijven. Om van te dromen als ik over twee weken weer aan de slag ben! Het zal hier vast kunnen spoken vermoed ik. Nu is het weldadig rustig. Alleen de vogels blijven er vrolijk op los kwetteren. In de verte hoor ik de jonge zeehonden huilen en het breken van de zee op de rotsen. Het is goed toeven in de kuip. Morgenvroeg op eigen kiel naar Schotland en nog steeds de tijd aan onze kant!
Gisteren ben ik (weer) in een nieuw boek van Murakami begonnen, Na de aardbeving. Een verhalenbundel, ditmaal minder omvangrijk. Ik lees het in één ruk uit. Toch werp ik af en toe een blik waar de Zilt dobbert…… nog steeds op dezelfde plek? Ligt het anker echt goed? Ook bij het kenteren van het tij? Ramselaar-neuroses!
Af en toe dwalen mijn gedachten af naar de tentoonstelling (on)zichtbare kracht in Oost-Souburgh. Het heeft me opnieuw een stap verder gebracht in het verzamelen van kunst en de kennelijke drijfveren die daarachter schuilen. Ik heb zin om de omgewoelde grond verder te ontginnen!
De kant-en-klare Indiase schotels die Irma vanochtend kocht in Amble waren eigenlijk bedoeld voor een snelle hap na een late aankomst vanavond in Eyemouth. Maar ook hier smaken ze goed, inclusief de papadrums, naan, een yoghurt-mintsaus en een ale! Meer heeft een mens niet nodig!
De avond valt in, de zon verdwijnt naar het Westen. Het gekwetter en gekrijs van de vogels houdt onverminderd aan. De zeehonden gaan op verkenning uit en komen tot vlakbij de Zilt. Vooral de kleintjes kennen amper angst. Kop boven water, een diepe zucht en floep de diepte in op zoek naar een vers visje.
Langzaam maar zeker komt de vloed. Rotspunten verdwijnen onder water! Navigeren is met de kaartplotter en iPad toch verrekte makkelijk geworden! Het ankeralarm is ook een app die in het apparaatje huist! Voor de zekerheid een extra alarm op de aloude losstaande GPS van Furuno!
Het is donker buiten. In de verte lichtjes van de bewoonde wereld. Op Inner Farne is het diep rode licht in de vuurtoren ontstoken. De Zilt dobbert rustig. Het led-ankerlicht in de top van de mast brandt rondom. De AIS blijft aan. Vanuit het kuipje kijk ik in het donker van de nacht naar de eindeloze zee….. Soms een snuif vlakbij. Dat moet een zeehond zijn!
Aan moorings lag de Zilt als best wat keren. Gek genoeg voelt dat vooralsnog veiliger dan het eigen anker gestoken te hebben! Toch maar een paar meter ketting erbij. Het water rijst nog wat richting middernacht. Slapen Alexander………!
Dinsdag 22 juli 2014: Farne Islands – Eyemouth
Vroeg op! Twaalf uur is het hoog water in Eyemouth. Voor een probleemloze invaart is het dus zaak daar rond het middaguur te zijn. Het is mooi opstaan met de opkomende zon en het uitzicht! Al varend een ontbijt uit het vuistje met mokken koffie en lekkere flensjes met vijgenjam.
De kust is werkelijk prachtig, nog mooier dan gisteren onder de strakblauwe lucht. Dit is een heel fraai stuk UK. Met regelmaat steken zeehonden hun koppen boven het water en de puffins zijn heel koddig. Vooral als ze opstijgen vanaf het water. De Jan van Gent is echt een prachtvogel. Ze scheren laag over het water en zweven met gestrekte vleugels. Een fraaie tekening van zwart en wit in hun verendek, blauw en gelig op kop en romp. Gracieus.
Schotland! Op zee is er weinig van te merken. Wel weer een mijlpaal in onze ‘zeil carrière’! Ongemerkt is de Zilt aardig ver van de thuishaven geraakt. Naar het zich laat aanzien zijn de voorspellingen redelijk, dus er kan nog een slagje verder gemaakt worden
Eyemouth voelt direct goed. Een vissersplaatsje. Een nauwe doorgang vanaf zee en druk verkeer van de vissersvloot in de kleine binnenhaven. Ruige schepen, rauwe mannen. Een bont en energiek gebeuren. Voor de jachten is een stripje pontoon ingericht met bij eb een diepte van 1,5 meter. Net te weinig, maar een beetje blubber is prima en het is doodtij. Vermoedelijk blijft de Zilt precies drijven!
Het is tegen lunchtijd. De maagjes knorren. Het plaatsje stelt weinig voor maar ligt fraai met zelfs een kleine boulevard. Er drijft mist van zee binnen, het voelt surrealistisch aan. Bij de visafslag kopen Irma en ik lokale verse vangst voor een habbekrats. Zeeduivel voor vanavond. Krab, garnalen, gerookte zalm en makreel voor bij de lunch. Lekker met een fris flesje rood erbij! Alleen voor vers en knapperig brood zou je nu aan de Franse of Belgische kust willen liggen!
Het smaakt goed. In de smalle haven blijft het een gezellige drukte van belang. Meeuwen loeren op wat er aan visresten in de plomp verdwijnt. Ook een paar grote robben, wel vier stuks, weten precies wanneer ze waar moeten zijn! Vissers brengen hun gerei in orde voor de volgende vangst vannacht. Koelwagens transporteren the catch of the day naar de eindconsument. Boeiend en een aangename setting om een boekje te lezen!
Verder dan een plastic Schots vlaggetje aan een stokje van een souvenirwinkeltje kom ik niet. De lokale Chandlery is helemaal ingericht op de vissers. Pleziervaart is hier amper, laat staan visitors. Tot op heden alleen een enkele andere Nederlander die de overtocht gemaakt heeft. Maar ik red me…… de provincievlag van Zuid-Holland die aan de joon wappert blijkt de tweede Schotse vlag! Gered!
Ik merk dat mijn oogjes dichtvallen. De dag startte vroeg en vannacht was uiteindelijk toch een soort hazenslaap. De Zilt lag perfect geankerd. Maar toch. Tot twee keer ging het alarm van de Furuno af, terwijl de iPad zich stil hield. Het verschil is denk ik dat de Furuno te straf ingesteld stond voor het driften. Het piepen startte precies wanneer de Zilt rond z’n anker draaide. De volgende keer bezorgt de techniek me een betere nachtrust! Ik tank wat energie bij in het vooronder……
Inmiddels is het zes uur. Irma leest in een warme middagzon op het dek een boek. Ik start de voorbereiding voor het eten. De drukte in de haven is geluwd. De vissersvloot is uitgevaren en zal de nacht op zee doorbrengen. Ik kook krieltjes om straks te bakken, dep de zeeduivel droog en meng tomaatjes met bosuitjes. De derde week in een vakantie van vier weken geeft zo’n heerlijk surplus gevoel. Het eindpunt is nog niet in zicht en ik heb nu al zin in de lange tocht terug naar Medemblik!
Woensdag 23 juli 2014: Eyemouth
Gisteren leek de planning voor de komende dagen duidelijk. Verder noordwaarts om nog wat meer van Schotland te proeven. Twee elementen gooien roet in het eten. De logische volgende haven Arbroath is rondom hoogwater open, maar alleen tussen 7 uur en 20 uur! Voordat de Zilt er is zal het einde van de avond zijn. Daarnaast, er staat totaal geen wind, dus ook naar bijvoorbeeld Granton varen, een haven met Edinburgh nabij, is niet bepaald aanlokkelijk, negen uur motoren! En Granton zelf is niet gezellig!
Niet getreurd. De omgeving is prachtig. Wandelschoenen aan, het coastal path op. Berwick Upon Tweed is een mooie bestemming, de Zilt voer er gisteren langs. Het is fraai kuieren hoog boven de zee op de kliffen. Het pad is niet meer dan een schoen breed en soms rijk met groen overgroeid. De inspanningen worden beloond met vergezichten op zee en landinwaarts. Werkelijk heel mooi die schakering van kleuren. Het is wat grijs vandaag, maar daardoor zijn de vergezichten niet minder aanlokkelijk.
Burnmouth is zo’n droogvallend vissersplaatsje. In wezen een parel. Een tweetal pieren dat beschutting tegen de zee moet bieden. Een verlaten kade en stijlvolle huizen tegen de rotswanden opgebouwd. Helaas geen pub om even te lunchen. Met knorrende magen vervolgen Irma en ik de tocht. Het blijft mooi. Soms zeeën van blauwe bloemen in het wild. Enige dissonanten zijn de caravanparken! Ieder zijn meug!
Na 17 kilometer flink doorstappen Berwick Upon Tweed. Een echt stadje met een (oorlog)verleden tot ver in de Middeleeuwen. Een ale in een gezellige pub met wat versnaperingen erbij. Eten bij het lokale Indiase restaurant, de bus weer terug. En nog een bruine kroegavond aan boord van de Zilt. Een heerlijke dag!
Donderdag 24 juli 2014: Eyemouth – Holy Island
Hoewel ik er vroeg uit ben (zes uur!), komt de dag langzaam op gang. Wat zullen we doen? De voorspellingen blijven stabiel, zij het grijs en windstil weer afgeven. Een dagje Edinburgh met een side trip naar Jupiter Land, een prachtig particulier landgoed, waar de eigenaren voorname kunstenaars in staat gesteld hebben ‘ingrepen’ te doen in het park?
Nee! Unaniem besluiten Irma en ik te gaan zeilen! Nou ja, zeilen. Het zijn in ieder geval perfecte omstandigheden om te gaan ankeren. Na een lunch met (weer!) lekkere krab komt de Zilt van de kant. Een baggerschip blokkeert de havenpieren om de boel eens uit te diepen. Het past allemaal net, heerlijk weer de vrijheid van de zee! Dicht onder kust volg ik precies hoe we gisteren gelopen hebben. Een mooie trip, ook vanaf het water!
Holy Island is met hoogwater een eiland. De baai is fantastisch, van alle kanten beschut. Alleen giert er een enorme stroom doorheen. Met veel wind tegen stroom geen fijne plek. Door z’n gunstige ligging was het eeuwen lang een belangrijke haven. In de 16e eeuw bouwden de Engelsen een kasteel, om de haven te beschermen tegen rooftochten van de Schotten. Het is heel fraai: de rotsen, het plaatsje, het kasteel, de duinen en stranden. Onder The Heugh ligt de Zilt redelijk gunstig met weinig stroming, maar wel vlakbij de droogvallende kant…….
Irma bakt de zeeduivel rondom bruin, ik trek een flesje Italiaans wit open, het is weer goed toeven aan de Engelse Oostkust. Vandaag mag dan de terugtocht ingeluid hebben, het is nog volop vakantie!
De sfeer ’s avonds in de baai is surreëel. Mistig, de zee is niet meer te zien. Helemaal windstil. De Zilt is met de kentering goed rond z’n anker heen gedraaid. Ik tel wel zeven hondenkoppen! Robben die in alle rust duiken naar vis. Zeven kilo per dag verschalkt een volwassen zeehond, vertelde de havenmeester in Eyemouth. ‘Useless animals…… and then to know that our fishermen are limited in what they are allowed to catch per day to make a living…..’
De duisternis treedt laat in. Een afzakkertje, een laatste check van het anker, alleen het ankerlicht en de AIS verraden waar de Zilt te vinden is. Met een gerust hart slapen!
Vrijdag 25 juli 2014: Holy Island
Pas laat op. Geen spat wind, de Zilt vaart niet verder. De omgeving is aantrekkelijk en mooi. Ik pak de boeken en syllabi over meteorologie er weer eens bij. Leuk om de kennis op te frissen. Tegen de tijd dat ik wat foto’s van de omgeving wil maken trekt het dicht. In de verte is nog net het kasteel te zien. Even later zit het helemaal potdicht! Ik zie geen hand voor ogen. Zelfs de enkele vissersbootjes zijn verdwenen!
Het omringende geluid wordt bepaald door snuitende zeehonden, het gesnater van de vogels en het schuren van de ankerketting over de bodem van de zee bij een draaiing door wind of stroom of allebei. De gribfiles en Met Office blijven rustig weer voorspellen met amper wind. Hopelijk verandert het weerbeeld toch nog van de week. Irma en ik trekken de genaker of spinaker graag uit de zak. Oliegoed aan en met gereefd grootzeil en werkfok erop is ook prima. Zolang de stormfok opgevouwen kan blijven is het ons best, laat de weergoden maar in beweging komen!
Zaterdag 26 juli 2014: Holy Island – Blyth
Het is prachtig buiten als ik opsta. Mooi weer ook rond elven bij het lichten van het anker. Er moet voldoende water op de drempel staan. Het is even motoren, al snel kunnen de zeilen erop! Laveren, maar dat doet er niet toe! Met het stroompje mee gaat het hard. Inmiddels staan alle namen van de plaatsjes die de Zilt passeert in mijn geheugen gegrift. De bedoeling van vandaag was Sunderland te halen. Het wordt Blyth, ver genoeg om morgen in een lange dag in Whitby te geraken.
Stiekem kijk ik ook op de gribfiles vooruit. Van woensdag tot en met donderdag lijkt een mooie wind mee te staan richting Medemblik. In de loop van vrijdag komt er een stevige oostenwind aan! Het brengt de terugtocht en einde van de vakantie opeens snel dichtbij, zeker als Irma en ik in Blyth een Nederlands stel spreken die de reis voor de boeg hebben! Nog een week om te genieten! No worries!
Blyth is de laatste plaats die ik deze tocht zal zien waar het economisch verval van Engeland zo tastbaar is. Ik schreef het al eerder. De afgelopen vijftig jaar zijn bepaald niet voordelig geweest voor deze streek. Het sluiten van de mijnen, de verdwenen visserij en scheepsbouw. De erfenis is zichtbaar, zowel fysiek in bebouwing en leefomgeving als sociaal. London is in wezen een welvarend eiland in een heden ten dage arm en verzwakt land met een rijk verleden.
In november jl. was ik in Zurich waar ik een indrukwekkende overzichtsshow zag van Martin Parr (UK, 1952). Ik was met name getroffen door een van zijn eerste series in kleur, The Last Resort: Photographs of New Brigthon. Soms vertellen beelden meer dan woorden. Ik heb ‘leentjebuur’ gedaan en drie foto’s van Martin Parr die ik bijzonder fraai vind van het internet geplukt. Ze zouden zo in mijn verzameling passen! Ik heb meer foto’s van kinderen en jongeren in een veranderende sociale omgeving. Maar dit terzijde………
Ook draaide ik Sting zijn beste plaat weer eens, The Dream of the Blue Turtles uit 1985, uit omstreeks dezelfde tijd dat Martin Parr zijn serie in New Brighton maakte. In de song We work the black seam together verwoordt hij het gevoel van de mijnwerkers die door Thatcher zonder pardon op straat zijn gezet. Ook in deze regio waren de mijnen verlieslatend geworden. Hier het eerste couplet…….
This place has changed for good
Your economic theory said it would
It’s hard for us to understand
We can’t give up our jobs the way we should
Our blood has stained the coal
We tunneled deep inside the nation’s soul
We matter more than pounds and pence
Your economic theory makes no sense
Zowel Martin Parr als Sting geven geen antwoorden. Ze observeren de werkelijkheid en stellen in hun reflecties (nieuwe) vragen. Het zijn tevens documenten van ‘de tijd’.
Irma en ik eten wat op het verbouwde lichtschip in de haven. Een gezellige ambiance die ruikt naar een roemrucht verleden en prima barmeals. Een ale erbij, helemaal goed! De avond is zacht, tot laat zitten Irma en ik buiten in een geteisterde omgeving…….
Zondag 27 juli 2014: Blyth – Whitby
De wekker piept. Half zeven. Tijd om op te staan en snel los te gooien. In de lange weinig inspirerende wandeling naar het centrum van Blyth hadden Irma en ik gisterenavond geen zin. Vandaag dus interen op de ijzeren voorraad aan boord met warme broodjes uit de oven bijvoorbeeld!
Zeilen! Eenmaal buiten de pieren zit er een aflandige halve wind. Met vol tuig spuit de Zilt er door heen. Heerlijk met de opkomende zon. In de vlagen klokt het log soms dik zeven knoop! De stroom zit weliswaar tegen, maar de mijlen vliegen voorbij. De kust herbergt bekende beelden van de heenreis, maar weer mooi.
De wind ruimt wat en neemt in kracht af. Met de genaker blijft het tempo erin. Moet ook wel, want Whitby ligt een goeie 50 mijl verder. Het is zaak daar rondom hoogwater te zijn, maximaal twee uur eerder of later. Anders is doorvaart niet meer mogelijk.
Boven Hartlepool bouwt zich een enorme partij donkere wolken op. Volgens mij hoost het daar flink. De Zilt vaart net zo hard als de wolken evenwijdig door de hemel jagen. Hoewel ik een enkel spatje voel, raakt de bui de Zilt precies niet!
De aanloop van Whitby is fraai met een flinke stroom voor de haveningang, smalle pieren en weinig diepte, dus het klotst flink. Tien minuutjes dobberen voor de brug hartje centrum en dat is erg leuk. Deze plaats omarmt meteen. Qua sfeer, qua ligging, qua historie, pubs met een latente dreiging van ‘becoming a harbour rot’, zoals de Engelsen dat noemen! De havenmeester bedeelt de Zilt een prachtige plek toe. Vanuit de kuip overzien Irma en ik heel Whitby!
Blij Whitby als ‘dessert’ van het vakantiemenu bewaard te hebben! Een welverdiende borrel in de kuip, een kort rondje door de stad, een fish & chips en een ale in een gezellige kleine pub. Nog een koffie aan boord, maar de oogjes vallen bij mij snel dicht! Whitby, tot morgen!
Maandag 28 juli 2014: Whitby
Laat op, een relaxed ontbijt in het zonnetje. Diesel tanken, foerageren om de Zilt alvast in orde te maken voor de oversteek terug naar huis. Wel zo’n fijn gevoel.
’s Middags een uitgebreide wandeling door Whitby. Natuurlijk veel vettigheid en plat toerisme (welke badplaats heeft dat niet?). Daar doorheen kijkend zie ik een prachtige plaats. De smalle steegjes uit de Middeleeuwen tegen de heuvels opgebouwd. En continu een blik op de zee, vandaag diepblauw. Mooi.
Het museum gewijd aan Captain Cook is zeer de moeite waard. Dat was nog eens een wereldzeiler! Ook een fraaie doorkijk op het leven in Whitby eeuwen terug, net zoals de overblijfselen van het klooster en kathedraal hoog boven op de kliffen (zo mooi vanaf zee! Engeland optima forma!).
In de avondzon is het goed toeven op het eigen drijvende terras. Een lekkere salade, een flesje Bourgueil die ik al vanaf vanochtend heb laten ademen. Af en toe een plons in het water. Dikke vette zalmen die even hun schubbenhuid laten zien!
Het wordt fris. Vanuit de kajuit steek ik nog een keer mijn hoofd naar buiten en pak onderstaand beeld met mijn camera. Whitby by night! Overmorgen terug naar de zee!
Dinsdag 29 juli 2014: Whitby
Irma kocht gisteren kaartjes voor de stoomtrein The Moors in. Whitby ligt midden in het nationale park. Vroeg op. Het is net of ik een ander tijdperk binnenstap. Een cumulus wolk aan dampen stijgt naar de hemel als de trein zich in beweging zet. Eens vormde de North Yorkshire Moors Railway een belangrijke logistieke ader. Het is nu al weer enkele decennia een toeristische attractie met een uitgebreide dagelijkse dienstregeling. Een mooie heritage railway zoals Engelsen dat goed kunnen conserveren. De locomotieven, de wagons, de stations, perfect naar het nu van wat eens was.
In Newtondale stappen Irma en ik uit voor een mooie wandeling in The Moors. Het is eerst fors klimmen door een bosrijk gebied met veel varens. Eenmaal boven is het uitzicht prachtig met een palet aan diverse schakeringen van groen. Wat moet het hier mooi zijn als de bomen in herfsttinten de rui in gaan. Boven op de heuvels strekken de heidevelden zich uit. Ja, Engeland heeft veel natuurschoon te bieden met een volstrekt eigen karakter en sfeer. De camera heb ik vandaag niet meegesleept. Achteraf jammer!
In Levisham is het wachten op de trein bij een schilderachtig stationnetje. In de verte hoor ik de stoomfluit. Met een duidelijke zwaai ‘maan’ ik de machinist te stoppen. Hij stopt het imposante gevaarte met veel gesis. Indrukwekkend. Hij brengt ons naar Pickering, eindpunt van de lijn. Een aardig plaatsje. Het is even zoeken, maar een gezellig lunchtentje is toch te vinden.
Op de terugweg willen Irma en ik nog een keer uitstappen en een ander traject lopen. Echter, onze trein heeft vertraging! Niet getreurd, het was zo een fantastische dag! In Whitby de laatste inkopen bij de supermarkt. Vroeg erin, morgen de brug door naar zee!
Woensdag 30 juli 2014: Whitby – Den Helder
Half vijf gaat de wekker. Het is 6.42 uur hoog water in Whitby. De brug draait voor het eerst om 5.00 uur. Met een paar vissersboten vertrekt de Zilt zeewaarts. Irma en ik hopen de pakweg 210 zeemijlen richting Den Helder in minder dan 40 uur te kunnen afleggen. Hopelijk zit de stroom in het Molengat of het Schulpengat donderdagavond dan nog net mee…….. Er is voldoende wind voorspeld, wellicht lukt het!
De stroming en inkomende deining is enorm. Nu is de wind nog aflandig. Ik begrijp eigenlijk niet waarom Whitby vaak als aanloophaven genoemd wordt. Sunderland of Hartlepool zijn vele maler safer, zonder al te veel beperkingen in de aanloop.
Ik werk me een rotje op het voordek met een nog niet geheel helder hoofd op de vroege ochtend. Met uitgeboomde Genua vaart het een stuk rustiger. Binnen een uur shift de wind. Genaker er op en met een dikke zes knoop ruist de Zilt door het water. De wind trekt snel aan. Zeilwisseling nummer drie! Maar met een krachtige halve wind is het fijn varen. Op het diepe water zijn de golven diep en lang. Een heerlijke zeegang.
De Engelse kust verdwijnt aan de horizon. Irma en ik zijn helemaal alleen op zee! AIS-driehoekjes op het scherm en gepraat op de marifoon verraden leven nabij. Het gaat hard met vandaag en morgen een zeer stabiel weerbeeld voor precies ons gebied. De wijzer van de barometer komt niet van z’n plek. Een terugtocht om van te dromen!
Met de avond en het zakken van de zon neemt ook de wind af. Irma tovert een weer heerlijke Indiase hap uit het kombuis. Lekker, dat stilt de trek. Met een warme mok koffie zie ik de zeevogels jagen. Sommigen duiken met een noodgang de zee in. Het lijkt wel oorlog, zo fel als ze hun charges uitvoeren! Een fraai schouwspel.
De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. Het lijkt een glitterregen. Ik zet de motor bij om de vaart erin te houden. Er is weinig scheepvaart. Maar de enkele die ons pad kruist is gelijk ramkoers! Apart. Ook de veerboot tussen IJmuiden en Newcastle raast voorbij. Wat een flatgebouw en wat een snelheid. ‘Zonder transport staat de wereld stil’ zeggen ze wel eens in de logistieke sector. Zo is het in de hedendaagse wereld!
Irma neemt om één uur het stokje van me over. 110 mijl in 20 uur, 5,5 gemiddeld, op de helft! Een hazenslaap in een opgewarmd bedje! Met het krieken van de dag neemt de wind toe, krimpend naar het zuiden. Met een dubbel rif in het voorzeil danst de Zilt soeverein door de golven heen.
Zo blijft het een voortreffelijke terugtocht. Uur na uur, het is genieten, al laat de kust van Noord-Holland lang op zich wachten. Na de TSS is het nog drie uur varen. Precies op tijd voor de stroom mee arriveert de Zilt zeven uur ’s avonds bij het Schulpengat. Perfect. De aanloop is heel onrustig. Stromingen, ondiepten en vissers die hun netten neerlaten.
Na het ronden van Den Helder is het plots stil en vlak water. Met negen knoop giert de Zilt over het Wad. Den Helder of door naar Den Oever? Dóór! Tien uur, precies op tijd voor de laatste schutting, al had Irma gebeld dat het mogelijk iets later zou zijn……….
Irma en ik ruiken de stal en varen door. Een spiegelglad IJsselmeer. Ik zet het gas er op en laat de Zilt op topsnelheid door het zoete water knallen. Goed voor de motor, de cylinders schoon roken. Dat zouden meer booteigenaren moeten doen! De temperatuur op het dashboard schiet even door van 90 naar 95 graden!
Op het IJsselmeer is het aardedonker. Van veraf is te zien dat het in Medemblik kermis is! Een gigantisch hoge ‘zweefattractie’ torent boven de kerken uit met fel knipperende neonlichten. Spectaculair. De Medemblikkers vieren vast feest!
Op het water is het rustig. Raar dat de vier windmolens zo karig verlicht zijn op het water, terwijl het bij de molens op het land wel kerstmis lijkt. De pieren door, een haven in ruste met de drukte van de kermis op de achtergrond. Het is middernacht. Irma en ik willen liever niemand storen op dit uur en meren de Zilt pal voor de brug af. Aan land na 250 mijl varen en 43 uur aan boord!
Na alle ales smaakt een Westmalle Triple aan de bar bij Brakeboer weer goed. Nog een paar rustige dagen in de haven lonken en dan maar eens op huis aan en aan de slag! Ook weer zin in. Het was een mooie reis naar een mooie bestemming op een fijn schip en heerlijk met elkaar. 800 mijl gevaren. Not too bad!
Het zou verstandiger zijn het vooronder op te zoeken na alle vermoeienissen, maar Irma en ik nemen er nog eentje met een proost op alle zeemijlen die nog komen gaan. Morgen piept de wekker vroeg. Om acht uur moet de Zilt weg van deze plek, terug naar de vertrouwde Westerhaven om de hoek bij Peter en Piet!
