BAJA DIVIDE – revisited – Sur this time

Woensdag 13 december 2023: Rotterdam – Phoenix

Om vijf uur loeit de wekker. Het ochtendritueel met Paco die zich met een gaap en een zucht nog even tussen ons in nestelt blijft achterwege, hij is gisteren al uit logeren gegaan. De taxi staat om zes uur gereed op de Aelbrechtskade. Op Schiphol gaat het allemaal snel. Heathrow is de eerste stop, een mierenhoop van komende en gaande mensen… very British indeed!

Door naar Phoenix, voor de vierde keer vlieg ik de grote plas over dit jaar, de vliegschaamte voorbij. Hoe lang zal het nog duren dat mensen me er op aanspreken in plaats van een ‘dat doe je goed’? Een dilemma… reizen en met de fiets de wereld rond trappen is m’n lust en m’n leven, een drang die ik van jongs af aan heb gevoeld. Moeilijk daar afscheid van te nemen…

British Airways schotelt een uiterst comfortabele vlucht voor. Op m’n schermpje zie ik plaatsnamen voorbij glijden die vorig jaar het doel van de dag waren tijdens The Great Divide. Nu ben ik onderweg naar Mexico om de Baja Divide een vervolg te geven. Inmiddels vijf jaar terug reden Irma en ik daar een zeer fraaie tocht, fietsten meer dan een week op met John Freeman en zijn hond Mira. Het was een fantastische tijd, Baja California heeft alles wat een bikepacker behaagt.

Phoenix is een weerzien, het is al donker als het toestel Amerikaanse bodem raakt. Net als in 2005 en 2022 heb ik ook nu geen tijd ingeruimd voor een bezoek aan Taliesin West van Frank Lloyd Wright. Nee, een ordinaire stop over deze keer. Een tevreden snorrende fossiele slurper brengt ons comfortabel naar een hotel nabij de airport, de ober tovert met professioneel plezier pizza’s uit de magnetron. Net als op Heathrow gelden ook hier alle clichés: American life in all it’s aspects. Slapen.

Donderdag 14 december 2023: Phoenix – Loreto

Wederom vroeg uit de veren. Irma heeft een directieoverleg, ik ontwaak bij een double stack pancakes en enkele sloten koffie. Klaas Kloosterboer raakt me met nieuw werk:

News Wad is an edition of thirty newspaper wads crumpled and sprayed black suspended by a thin cord and a golden hook. In the current avalanche of terrible news, Kloosterboer felt urged to deal with it in a visceral manner by crushing them, giving them a globe-like shape, and matching their darkness by spraying them black.

Ik bevestig, fraai hoe kunstenaars beeldend de werkelijkheid kunnen vatten. Zo nodig, juist in deze tijden van oorlog en onzekerheid over wat komen gaat. In het ochtendschemer sluit de shuttle aan in de spits van Phoenix. De vlucht naar Loreto is een korte maar aangename, ik sla het woestijnlandschap onder me gade, onderwijl toetert Donny McCaslin in m’n oren.

Mexico verwelkomt me zoals ik het land ken: gastvrij en lust for life. Taxi-operators proberen een rit naar het centrum aan te smeren voor een stijve $ 59. Afzetterij. Zonder een echt alternatief dient een oplossing zich snel aan… een uit de kluiten gewassen RAM stopt, de chauffeur haalt z’n maat op. Een lift met de fietsen en duffels in de laadbak is snel een feit, een tip wuift hij weg, Mexico omarmt me weer snel.

Ook Loreto is een weerzien, in januari 2019 het eindpunt, nu de start om een nieuw stukje van de route tussen Alaska en Patagonië weg te trappen. Een plek waar snowbirds uit Amerika overwinteren en de Volendam van de Holland Amerika Lijn voor de kust geankerd ligt. Een ceviche smaakt goed, m’n fiets laat zich rap in elkaar zetten, zo gaat de dag snel. Clams en een zeebaars van de parrilla, Klaas Vaak doet de rest. Ik ben er.

Vrijdag 15 december 2023: Loreto

Via Facetime woon ik de start van het feestelijke diner bij Joep bij om te vieren dat de oprichting van de stichtingen een feit is. Een nieuw hoofdstuk in de saga van Atelier van Lieshout, ook voor mij. Fraai om te zien dat het gedachtengoed dat besloten lag in AVL Ville en AVL Mundo ‘voortwoekert’ in Brutus. Glad to be part of it.

Een rustige dag verder. Ik zadel m’n fiets op, sinds lange tijd weer in de traditionele set-up met onverwoestbare Ortlieb’s voor en achter. Aan kerst in zomerse sferen moet ik wennen. Een uitgebreide lunch is heerlijk, een middagdutje ook. ’s Avonds begin ik in American Pastorale van Philip Roth, een schrijver van wie ik al langer werk wilde lezen.

Zaterdag 16 december 2023: Loreto – La Paz

Het oorspronkelijke idee was om zuidwaarts te fietsen, maar dinsdag en woensdag ben ik aan internet gebonden voor digitale afspraken met de Design Academy Eindhoven. Daarom cancelde ik vorige week de huurauto van La Paz naar Loreto en boekte ik ‘m reverse. Fietskoffers en reserveonderdelen vinden een plekje tussen het wasgoed, de eigenaresse en haar man zijn allerhartelijkst, net als vijf jaar terug. Tot over drie weken!

De eerste kilometers, m’n BLT voelt goed in balans. Bij Mex Rent a Car is geduld een schone zaak, gelukkig passen de rossen kloek in de bak van de Jeep. De eerste 80 kilometer is bekend terrein. De lunch langs de weg in Constitucion is er een zoals ik ze nog veel hoop te verorberen deze trip… drie simpele taco’s met chorizo zo van het vuur. Heerlijk.

MEX 1 is inspannend chauffeuren… matig wegdek, amper shoulders, best zwaar verkeer met de nodige inhaalmanoeuvres tot gevolg. Ik spot enkele fietsers, merk dat ik afscheid heb genomen van het fietsen op asfalt. Morgen, op de onverharde paden van de Divide, klapt Baja California echt open in al haar schoonheid.

La Paz kent de Amerikaanse grid, een uit de kluiten gewassen plaats uit het Wilde Westen, maar dan aan zee. Bij Mariscos is het uiterst aangenaam eten, een gegrilde octopus.

Zondag 17 december 2023: La Paz – Rancho El Molcajete

Vroeg uit de veren. Tot mijn verbazing is de gemeenschappelijke ruimte vol. De grote tafel is bezet door een Mexicaanse familie, vier generaties tel ik. Twee naar ik vermoed Amerikaanse gezinnen die zo uit de Patagonia-folder hadden kunnen stappen en ja, snowbirds. La Paz heeft absoluut aantrekkingskracht… een watersportparadijs met goed weer, ook in deze tijd van het jaar.

Van een vroege start van de dag is geen sprake meer als de Mex rent a car dicht blijkt… tranguilo… De zon staat al fier aan de hemel als ik de eerste meters rij van de Cape Loop, 30 kilometer klimmen op asfalt met een matige stijging, inspannend is het wel. Ik zuip wat water weg, sla voorzichtigheidshalve nog wat in aan de rand van de stad bij een kiosk zo uit de tank. Vriendelijke Mexicanen, hoefde niets te betalen. Mexico is de afgelopen dagen zo’n fijn weerzien, gastvrij en ongecompliceerd.

Een lange afdaling volgt zodat de gereden kilometers toch nog wat smoel krijgen vandaag. Vier uur, tijd om uit te kijken naar een plekje voor de nacht. Het is allemaal net wat te veel bewoond of met prikkeldraad afgerasterd om zo maar ergens wild te gaan staan. Irma spot een joekel van een harige spin en een bordje met Rancho El Molcajete.

Op de plek aangekomen blijkt het gewoon een boerderij te zijn waar vier generaties wonen. Ze zijn gastvrij, het tentje mag overal staan, ze sjouwen twee schommelstoelen onder de porche en bieden zelfs een kamer in hun nederzetting aan. Fraai het leven gade te slaan. Het is een rommel op het erf, de vrouw des huizes snijdt een meloen in smakelijke porties, de schillen zijn voor de kippen. Het wemelt werkelijk van de pick-up trucks… voor iedere vent een, zo lijkt het. Het geheel doet me denken aan het boek van de Argentijnse fotograaf Alessandra Sanguinetti, die ik laatst kocht. Ze fotografeerde eenzelfde setting in haar land vanuit het perspectief van de dieren.

Voordat de duisternis intreedt is het de hoogste tijd het kamp in te richten. Een borrel met aangelengde Tang, wat pistachenootjes, tortilla’s met verse tomaat, ui, avocado en vlees uit een pakje. De brander die ik vijf jaar terug van Govert kreeg fikt goed, het water kookt zo op de bij elkaar gescharrelde twijgen. Acht uur, rust op het erf. Tijd om te gaan slapen, het zwerven over de Baja Divide is echt begonnen.

Maandag 18 december 2023: Rancho El Molcajete – Pescadero

Half zeven, in ochtendschemer komt het leven op de boerderij op gang. De man des huizes zet de elektrische waterpomp in werking. Overal lopen slangen naar toe om de vegetatie op het erf voor te bereiden op weer een gortdroge dag. De vrouw des huizes komt langs met koffie. De kalkoenen, hanen en hennen lopen in draf over het erf, kennelijk een dagelijks ritueel, onderwijl de pikorde met charges handhavend.

Ik heb ontzettend lang en diep geslapen, heerlijk in de bescherming van het tentje dat op The Great Divide vorig jaar bijna acht weken lang m’n huisje was. Irma sprokkelt twijgjes en naalden bij elkaar om de brander te doen ontvlammen. Koffie, tortilla’s met Nutella. Ik lees verder in Philip Roth. Een ochtend uit het boekje, mede omdat de dag afstand vandaag niet imposant lijkt…

Op de boerderij is het life as usual, warme hard werkende mensen en ontzettend gastvrij. De volgende generatie staat klaar.

Half tien, de zon straalt al weer warm op me neer. Ik mag circa vijf kilometer de benen warm trappen, dan begint een pittige klim over een rotsig pad. Het is werken geblazen. Ik merk dat ik (te) veel bagage bij me heb… bewust hoor, maar dat gaat me in Peru komende zomer niet gebeuren! Het is af toe letterlijk trekken en sleuren op de steilste stukken.

Een fun-zoekende Amerikaanse pensionado scheurt met zoonlief op z’n grommende ATV naar beneden. Heeft een kast van een huis hier aan de kust. Even later passeert een Canadees met z’n maat uit Utah. ‘Netherlands? Ah, congratulations with your new government. Finally, they almost killed your farmers and well, the climate, look to the sun here, we shouldn’t be worried…’ Ik ga de discussie maar niet aan. Misschien is het probleem van het neoliberalisme wel dat veel mensen niet kunnen delen en nu niets willen opofferen. I don’t know and I am no Saint.

De lunchplek is prachtig met zicht op de Pacific. Tortilla’s met verse tomaat, rode ui en vlees uit een pakje. Daarbij aangelengde jus d’orange. Ben ik terug in Baja California? Ja, helemaal! De afdaling is net zo stenig als omhoog en langs de zee moet ik goed opletten dat ik niet slip in het zand. Ook dat is Baja! De watervoorraad slinkt gestaag.

Vier uur, Pescadero, eindpunt van de dag. Een koud biertje, onder een warm straaltje water boen ik op de kamer al het stof van me af. Het is een dorp aan zee van niets, de kamer is prima en de garnalen die ze serveren zijn kakelvers.

Dinsdag 19 december 2023: Pescadero

Een geplande werkdag. Ik sta voor zessen op om twee vergaderingen bij te wonen voor de DAE. In het kielzog nog wat telefoontjes en ik werk m’n mailbox bij. Een rustige dag verder.

Woensdag 20 december 2023: Pescadero – La Ribera

Om twee uur ’s nachts heb ik een bestuurlijk overleg wederom voor DAE, een korte nacht dus, de ochtend is dan ook relaxed. Op het gemak opstaan, ontbijten, koffie en nog eens koffie, de fietsen opzadelen. Een typische dag op de Baja Divide, life as it unfolds…

Aqua Purificada, verse tortilla’s, kaas, rode ui en Snickers van de lokale kruidenier, een winkeltje met goede aanloop van locals en snowbirds. Trappen, de zanderige piste op! Ik merk dat het profiel van m’n banden soms moeite heeft spoor te houden, noppen met net wat meer vlees was beter geweest…

De Cape Loop volgt voor een deel de kustlijn. Irma is niet te bedwingen, wil het zoute water proeven, duikt de zee in, een fraaie plek voor lunch. Gelukkig is het wat koeler vandaag, een dik dek van wolken geeft iets van beschutting voor de zon, al blijft de temperatuur heerlijk, ver boven de 20 graden. Hoe anders is het in Nederland nu…

Een kudde koeien, ze weten niet wat ze aan moeten met deze gringo op de fiets. Ik verlos ze van hun weifelende gedrag en pers me ertussendoor. Op onverhard rollen de kilometers minder hard onder de banden door, ook vandaag. Het is werken, de klimmetjes zijn soms zeer steil, echte kuitenbijters.

Een strip waar de privéjets letterlijk voor de deur kunnen landen, de hoge muren verraden rijkdom achter de poorten van de gated communities. Het kost me weinig fantasie de ronkende teksten van de makelaar voor de geest te halen. Fraai is de setting wel, zeker als de zee en de hemel bijna in elkaars blauw vervloeien.

Ik trap door naar Los Barriles, een levendige plek. Een Snicker, flink wat teugen water om het verdampte vocht uit m’n lijf aan te vullen, door over een zanderig pad naar La Ribera. Tja, dit is waar ik van droomde achter m’n bureautje op het Mathenesserplein. Is het spectaculair? Nee, zeker niet, het is de mix van alles hier die het tot een aangenaam zwerven maakt. Ik zei het al, Mexico omarmd me weer, niet in de laatste plaats door de Mexicanen zelf.

Donderdag 21 december 2023: La Ribera

De puzzel voor DAE is nog niet gelegd, ik merk dat betrokkenen snakken naar de rust van de kerstperiode. Ik ook, daarom trek ik de joker. Vandaag effe helemaal niets! Me helemaal los maken van het werkende leven, want het afgelopen jaar was er een van continu op full speed door.

De yoghurt, banaan, muesli en honing smaken me goed, koffie op Amerikaanse leest ook. La Ribera is een laid back stoffig plaatsje, projectontwikkelaars zien het als een hidden gem… er wordt een resort en haven gerealiseerd voor de aller rijksten van de wereld…

Het Four Seasons Resort Los Cabos staat er al. Een kamer met Kingsize Bed en uitzicht op de Oceaan kost op Booking.com voor de komende nacht slechts € 1.864 exclusief € 75 belasting, € 298 BTW, € 324 servicekosten en € 2 milieubelasting. Er zijn vandaag nog maar 5 kamers beschikbaar en het ontbijt is ‘beschikbaar, betaal bij de accommodatie.’

Morgen fietsen, kamperen op het strand, fikkie stoken. Ik zie er naar uit!

Vrijdag 22 december 2023: La Ribera – ergens op het strand

Redelijk op tijd op, ik heb goed geslapen, dat kon m’n lijf wel gebruiken. Het ontbijt smaakt wederom goed. Terwijl ik fiets wordt er hard doorgewerkt aan de dam om de golfbaan en aanmeerplekken voor de miljardairs te beschermen voor die sporadische overstroming. Het is toch krankjorum eigenlijk. Iets verderop ligt de verlaten lijkende airstrip, voor de privéjets.

Poeh, zanderig is het zeker… ik moet goed opletten niet plots stil te vallen of erger, dat ik bij een afdaling de macht over het stuur kwijt raak. Een prachtig strand, helemaal stil, een mooie plek voor lunch. Tja, dat is zo fraai hier, het gevoel helemaal weg te zijn van alles en iedereen. Hoe anders dan Nederland waar iedere m2 in gebruik is.

Door. Het is inspannend fietsen, klimmen en dalen, het pad stijgt nooit boven de 50 meter hoogte, opletten moet ik zo gezegd wel. Het is wat bedrukt weer, daarmee wat koeler dan andere dagen. Toch zweet ik flink en hou het vocht goed op peil.

Cabo Pulmo is een verstoft plaatje en kennelijk een goeie plek om te surfen. Meer dan een paar straten meet het dorp niet, druk is het wel. De plek waar Aqua Purificada wordt verkocht is snel gevonden, daar komen ook net twee andere Divide-fietsers aanrijden. Altijd leuk om ervaringen uit te wisselen. Hij is z’n tocht gestart in British Colombia. Zij in San Diego.

Een kleine tien kilometer verderop is een mooie plek om de tent op te zetten. Wel grappig, het wordt bevolkt door een aantal semipermanente kampeerders die hier tot wel vijf maanden resideren in hun camper of bus, gratis voor nop. Sommigen komen hier al drie decennia. Ook een gast uit Seattle wiens bus zijn huis is. Werkloos geraakt, midden-veertig, komt naar zijn zeggen niet meer aan de bak, vreet een deel van zijn pensioen op.

De plek is heerlijk, zeker. Het tentje staat snel, Irma neemt een duik in de zee en krijgt hulp bij het ontsteken van de brander. De twijgen zijn te vochtig op het strand… een van origine Zwitser die nu in Vancouver resideert maakt met een gasbrander met gemak kooltjes van de takken. Hij heeft z’n eldorado gecreëerd met de caravan pal aan de vloedlijn, zijn honden voelen zich duidelijk thuis hier. Toch apart zo van alles en iedereen weg.

Om zes uur treedt de duisternis in, echt fris wordt het niet, ik val om acht uur in slaap op het ruisen van de zee.

Zaterdag 23 december 2023: ergens op een strand – ergens langs het pad

Half zeven, soms leek het wel of ik op zee was, ik liet de deining net niet toe in m’n dromen. Het is surrealistisch ontbijten met koffie en tortilla’s. Het zonnetje komt langzaam op. Er staat een fikse klim op het programma. Vergeleken met de Andes is het een makkie met circa 600 meter, maar het pad is weerbarstig.

Zwaar is het, ik kan niet anders zeggen. De stijgingspercentages vallen alleszins mee, maar het is trekken en duwen door het rulle zand. Als de zon dan ook nog eens krachtiger gaat stralen, zijn alle ingrediënten voor een pittige dag aanwezig. Het houdt lang aan, tot over de tien kilometer waar het vaak meer wandelen dan fietsen is. Blik op oneindig en doorgaan.

De tijd tikt door, gelukkig wordt het wegdek boven de 300 meter beter, maar soms ook heel steil. Enfin, werken geblazen. Uren passeren, de kilometerteller wil maar niet tot redelijke dag afstanden komen. De fietsers van gisteren rijden ons achterop. Gelukkig hebben ook zij moeite met de omstandigheden, al is fietsconditie van maanden terug te zien in de tred die zij kunnen handhaven. Mooi om te zien.

Pas tegen vieren is het hoogste punt daar, maar echt lekker afdalen wordt het niet. Met grote regelmaat trakteert de Divide op flinke klimmetjes. Soms vang ik in de verte een glimp op van de grote stad, San Jose del Cabo. In een gehucht pakweg 15 kilometer voor de stad, zit een verkooppunt van water. Vriendelijk is de sfeer niet, tussen mij en de verkoper zit tralies. Tja, vlak bij het urbane, weg van het gemoedelijke van het platte land.

Over zessen, het begint echt donker te worden. Ook aan de hoeveelheid vuilnis is te zien dat het stadse leven nadert, ik zie niet echt plekken waar het goed voelt in het wild de tent op te zetten. Het is beter de beschutting van een boerderij te zoeken. Vijf honden slaan aan, het erf op lopen doe ik met de nodige voorzichtigheid. De boerderij wordt kennelijk gerund door drie generaties vrouwen. Het is prima om de tent op zetten op het erf, dat lukt me bijna blind in het donker.

Avondeten zit er niet meer in… Snickers en M&M’s doen de job. Ik voel me plakkerig en gestraald door het zand. Toch zit er niets anders op dan zo de lakenzak in te kruipen. Water is schaars hier…

Zondag 24 december 2023: ergens langs het pad – San Jose del Cabo

Met het krieken van de dag op, tien uur geslapen net als gisterennacht! Ook de boerderij ontwaakt. De hanen, hennen en enkele duiven zijn onrustig. Ah, ze kennen natuurlijk het ochtendritueel, de vrouw des huizes strooit voedsel over het erf. Fraai hoe dat gaat. Paco thuis kent ook alle ritmes en geluiden.

De laatste kilometers naar civilisatie geven zich niet makkelijk prijs. Langs de weg is het goed toeven voor een uitsmijter met ham, bonen en koffie. En nog een koffie, momenten waar ik van hou. De Cactus Inn ligt even verder, het is de plek waar andere bikepackers slapen: vlak bij de luchthaven en het vervolg van de route.

De douche is weldadig en ook mijn kleding trekt een roodbruin spoor naar het putje… daar kikker ik van op. Een rustige dag verder. Wat lezen, mail bijwerken, uitrusten, inkopen doen en voorbereidingen treffen voor de tocht van de komende dagen richting Todos Santos.

Om toch te vieren dat het Kerstavond is, eten Irma en ik erg lekker in een restaurant aan de boulevard van Cabo. Nou ja, boulevard, de peperdure resorts ontnemen het zicht op de zee totaal. Het eten is verrukkelijk met oesters, sashimi van tonijn en polpo van de grill. Half elf, eigenlijk is het al te laat, slapen.

Maandag 25 december 2023: San Jose del Cabo – ergens langs het pad

Half zeven op, het schemert nog. Met een kop koffie, yoghurt, muesli en wat vruchten ben ik een blij man, waar ook ter wereld, dus ook hier. Ik haal nog een refill koffie bij de receptie, de Cactus Inn had in de USA kunnen staan. Kerst, mij best zo! Wel grappig, gisterenavond viel ik in slaap met muziek in de periferie, nu hoor ik nog steeds muziek, Mexicanen lijken opgewekt te leven, want ik hoor hier muziek overal waar mensen zijn.

De MEX 1 is rustig, de klim soepel, een enkele hond slaat aan. Na pakweg 10 kilometer is de afslag naar het onverharde, rust. In de verte zie ik een ander stel bikepackers. Het zand op het pad is soms weer heel rul, verraderlijk… Het landschap boeit direct, het oogt minder door de droogte getergd en er bloeien overal bloemen. Het geheim van water dat alles doet leven… het stroomt met regelmaat gul over het pad. De app iOverlander gaf ook al aan dat er water en route te vinden zou moeten zijn.

Tijd voor een Snicker en een blik op de omgeving, ja dit belooft de komende dagen een fraaie doorsteek te worden naar Todos Santos. Ik voel ook rust in m’n donder. Er zit genoeg eten in de tassen om er drie dagen over te kunnen doen. Tijd is aan onze zijde en dat doet me goed, hier laad ik de batterij weer helemaal mee op, want poeh, het is een druk jaar geweest.

Er zit een mooi plekje voor de lunch bij een van de vele gebedshuisjes die het pad sieren. Even verder filtert Irma water voordat het de zakken en bidons instroomt. Het filter is een minimale, superlichte, maar het neemt meer dan een uur in beslag voordat er circa 10 liter doorheen is gegaan. Ik moet aan John denken die vijf jaar terug op de Baja de wijze woorden sprak: ‘Yes, save on weight is a good thing, but gear must work!’

Een kudde koeien meldt zich, het zal een dagelijks meermaals terugkerend ritueel zijn in deze droogte. Ze wachten keurig tot deze twee bleekscheten de voeten weer op de pedalen zetten. Bijna iedere dag verstoor ik ook hun rust… Irma legt het fraai vast…

Ja, deze dag klapt de Baja Divide wederom helemaal open, het voelt als een zich constant ontvouwende oase in de woestijn, het is een genot hier te mogen rijden. Inmiddels is het de tweede helft van de middag, tijd om naar een plekje uit te kijken. Op iOverlander is er een aangegeven, maar aflopende grond en lastig te bereiken. Aan de andere kant van de beek zie ik een soort van stenen plateau, de keuze is snel gemaakt.

Het circus staat snel en droge twijgen voor de brander liggen er in overvloed. Een ‘borrel’ met aanlenglimonade en nootjes, als voorgerecht een soepje, tortilla’s met verse tomaat en avocado als hoofd, koffie met M&M’s toe. Een set menu tijdens kampeerdagen, nu en vijf jaar terug was dat ook zo!

Ja, het kampement is vol in het zicht voor de sporadisch passerende pick-up trucks, ik zal er vannacht geen oog minder om dicht doen. ‘Men’ is hier niet op zoek naar ‘ons’. Tuurlijk, je kan eens bad luck hebben, maar dat ligt hier echt niet in de lijn der verwachting.

Zes uur, de zon gaat onder, de maan verschijnt en verlicht het kamp… volle maan. Het koelt af, tijd om de warmte van de slaapzak op te zoeken. Nog wat lezen en al snel merk ik dat m’n ogen dichtvallen.

Dinsdag 26 december 2023: ergens langs het pad – ergens langs het pad

Half zeven, ik ben maar enkele keren wakker geweest, om me te verdraaien op het matras. Even dacht ik dat het regende, maar nee, ik verwarde het met het geklater van de beek. Irma heeft de koffie al klaar.

Fijn en gezellig ontwaken zo. Wat tortilla’s met pindakaas of Nutella, nog een kop koffie en dan mag het circus weer de tassen in… een dagelijks ritueel. Ik zal hier van dromen als ik straks aan de slag ben. Baja Divide optima forma!

Ook vandaag boeit mateloos. Het is soms hard werken op het dan weer stenige dan weer rulle pad omhoog en omlaag. De Pacific! Ja, wat dat betreft is het overwinnen van deze bergrug vandaag de Divide volgens het boekje, een waterscheiding. De afdaling is fraai met zicht op de oceaan. Elf uur, aan de vroege kant, maar er zit zo’n heerlijk plekje voor lunch aan een beekje. Ik lees verslaafd verder in Philip Roth tot de tortilla’s weer wat zijn gezakt. Irma plonst in het water!

De dag schiet op. Ja, er zouden meer kilometers in een dag kunnen zitten, maar het is vakantie en fraai dit samen zo te kunnen doen, ik pas me daar graag op aan. In Peru komende zomer mag ik los en me stuk gaan klimmen op de Andes. Jaarlijks samen een tocht maken waar het aantrekkelijk en aangenaam fietsen is houden we erin. Mooi.

De kampeerplek ligt nu iets van het pad af, een plek uit het boekje en het ritueel van gisteren herhaalt zich. Ik vorder in American Pastorale. Het verhaal moest even op gang komen, maar is nu een pageturner.

Woensdag 27 december 2023: ergens langs het pad – Todos Santos

Het lijkt een natuurlijke wekker, het schemer rond half zeven. M’n horloge zegt dat ik dik 10 uur heb geslapen, net ietsje minder dan de vorige nacht! Vandaag het laatste stukje van de doorsteek naar Todos Santos.

 Het landschap is anders, ruwer, droger en in aardsere tonen. Het pad is weerbarstig, soms met richels in het wegdek die me beheerst doen afdalen. Daarvoor ligt het ongeluk dat Marc vorig jaar overkwam me nog te vers in het geheugen.

Plots is het gedaan met de eenzaamheid. El Pescadero is een surfers paradijs, m’n banden kussen het asfalt van de MEX 19. Een liter koele sportdrank kan m’n huig wel waarderen. Er zit een lekker tentje voor lunch. Ze serveren lokale biertjes die prima smaken na bijna drie dagen drooglegging.

Todos Santos is een aangenaam doch toeristisch plaatsje aan de Stille Zuidzee. Het biedt alles aan de vakantievierende mens, prima voor een dagje rust. Uit iedere tas die open gaat stuift zand weg, onder de douche trekt een spoor van de woestijn naar de afvoer.

Op een dakterras bij een van de vele tenten waag ik me aan Tequila en werk m’n dagboek bij. Ik heb moeite de afgelopen dagen in alle intensiteit weer voor de geest te halen. Soms lijkt het of m’n leven al 35 jaar in positieve zin stil staat, voel ik in essentie geen verschil in een thuiskomst op de Beatrijsstraat toen of op het Mathenesserplein straks. Het reizen per fiets maakt een weldadige rust in me los en activeert me tegelijkertijd. Vol ideeën, energie en plannen keer ik straks weer terug in Rotterdam-West. Ik hoop dat m’n benen en geest nog lang jong en lenig blijven. Uit gefietst ben ik in ieder geval nog niet.

Donderdag 28 december 2023: Todos Santos

Een rustdag. De ochtend gaat voorbij met ditjes en datjes. M’n fiets neem ik als eerste onder handen, de ketting is gestraald met zand, goed om die weer vrij te spelen. Ander klusje is een piepklein lek in het matras. Halverwege de nacht raakt m’n heup precies de grond, dat voelt niet zo comfortabel en het is niet fijn wakker te worden om te moeten bij blazen… Gelukkig vind ik de boosdoener snel, kleine belletjes borrelen naar boven.

’s Middags graven Irma en ik ons in bij een restaurant. Een heerlijke dorade met een romige saus van tequila, ik eet m’n vingers er bijna bij op. Het is gezellig te praten, te reflecteren, te lezen en het dagboek bij te werken. En zo rollen we in het avondeten. Een flinke steak gaat er na twee dagen vegetarisch wel in.

De kleuren in Mexico zijn anders, zo ook in de bar van het restaurant. Feeërieke sferen die het leven hier iets van magie geven. Ik heb een indrukwekkend fotoboek van Pieter Hugo die hij inmiddels een paar jaar terug schoot in Mexico. Het is een land waar ik graag ben, nu voor derde keer. Het zal zeker niet voor het laatst zijn. De noordkant van Baja is natuurlijk een fraaie optie, al wel met de auto gedaan, maar de Divide loopt een ander pad.

De Trans Mexico op het vaste land zou ook een logisch vervolg zijn. Veel fietsers pakken vanaf La Paz via een overzetveer die route verder zuidwaarts, richting Oaxaca. John bleef daar met Mira ‘steken’ op hun wereldreis. Maar ja, hij heeft meerdere jaren uitgetrokken voor hun wereldreis, juist om ergens langer te kunnen blijven waar het fijn is.

Ryan van Duzer komt volgende week naar Baja California voor de Cape Loop. Fascinerend dat je kan leven van het delen van je ‘leven’. Kennelijk stellen z’n volgers via Patreon, sponsoren en een snabbel hier en daar hem daartoe in staat. Wel grappig, vorig jaar op The Great Divide vertelde ik sommigen over John en Mira. Het kwam pas later tot leven toen men de link legde met de filmpjes van Ryan van Duzer, die vrijwel iedereen ter voorbereiding op The Great Divide gespeld had.

Stiekem denk ik ook al aan Peru, dat ga ik goed voorbereiden. Vijf en een halve week alleen op pad, ik ben daar echt op mezelf aangewezen. Ben benieuwd hoe me dat gaat bevallen.

 Vrijdag 29 december 2023: Todos Santos – La Paz

Vroeg op. Vandaag een dag op het asfalt, rechtstreeks naar La Paz, om wat meer tijd over te houden noordwaarts richting Constitucion de komende week. Landschappelijk is er niets te beleven, het is lekker even met het verstand op nul te stampen op de pedalen. Vals plat, dat wel. Al om elf uur zit er een tent om te lunchen. Omdat er op dit stuk van circa 80 kilometer weinig meer komt is het beter die kans te pakken.

Het zit stampvol met Mexicanen. De porties zijn fors bemeten, tja, dat de meeste mensen hier overgewicht hebben is geen wonder… lekker is het wel, drie rijk gevulde quesadillas. Ik feliciteer Paul met zijn verjaardag. Mooi dat we weer een roadtrip gaan maken in de USA dit voorjaar. Vermoedelijk meer westwaarts. De muziek is nu niet het uitgangspunt, we willen in de voetsporen van vroege en hedendaagse reizende schrijvers het land doorkruisen.

Verder! De zon staat inmiddels hoog aan de hemel en de tegenwind die ik vooraf al vreesde blaast inderdaad! Irma rijdt vol in een schroef, de smurrie spuit eruit, tubeless rijden bewijst z’n gemak. In de periferie van La Paz wordt het drukker, tja, de grote stad. Pension California is de moeite van de ervaring waard, maar voor een beetje meer zit ik dan toch liever iets comfortabeler… ik doorsta de nacht…

Zaterdag 30 december 2023: La Paz

Die schroef moet er wel uit, ik steek een veter in de band van Irma’s fiets en het werkt. Het voelt tegennatuurlijk om met een ‘priem’ de band te doorklieven, but it does the trick.

La Paz leeft, de baai ligt vol met zeiljachten en vissersboten inclusief enkele wrakken. Irma voelt zich niet lekker, dat maakt de invulling van de dag makkelijk, snel op zoek naar een comfortabel bedje. Het wordt dezelfde plek als bijna twee weken geleden. Een rustige dag verder.

Zondag 31 december 2023: La Paz

Irma is helaas nog niet helemaal fit. Met vooruitziende blik had ik gisterenavond al een reservering gemaakt. ’s Ochtens bij het ontbijt heb ik weer dat Patagonia-gevoel, de shoot zou hier zo kunnen plaatsvinden… al draagt de mannelijke wederhelft van het stel die het hotel runt een heuse mis voor in een daarvoor ingerichte kapel…

Ik lees stug verder in Philip Roth, wat een doorzicht op de Amerikaanse maatschappij. De lunch is wederom lekker bij Mariscos, maar ja, ze kunnen bij wijze van spreken de hengel vanuit het restaurant in de zee hangen, zo vers is hun vis. Heerlijk.

Irma knapt gelukkig op, ’s avonds is het nog een toer een tafeltje te vinden, Oud en Nieuw… bij een volgeboekt restaurant willen ze voor ons gelukkig twee rib eyes op de grill mikken. Ik lees Philip Roth uit, twaalf uur halen we allebei niet…

Maandag 1 januari 2023: La Paz – La Bastilla

De yoghurt met muesli smaakt me ook in het nieuwe jaar goed, wat een vooruitzicht nog een week te mogen fietsen hier. De caravaan zet zich weer in beweging. Het is rustig op straat, de Mexicanen liggen hun roes uit te slapen, al hoor ik her en der natuurlijk wel muziek. La Paz is een flinke stad, het duurt minstens 15 kilometer alvorens het urbane plaatsmaakt voor de natuur.

Een lunch langs de weg, een liter water aangelengd met Tang, tortilla’s met pindakaas en Nutella, terug naar het ritme van een fietsdag. Het is goed te stoppen bij een aangenaam hotel in La Bastilla, een plaatsje van niets. Irma is nog niet helemaal op volle kracht en ik vind het ook wel lekker een tukkie te doen, wat correspondentie weg te werken en te beginnen in een ander boek dat ik al lang wil lezen, American Psycho van Bret Easton Ellis. Onlangs kocht ik Scherven, zijn laatste roman, met ‘de afspraak’ dat ik eerst American Psycho zou lezen…  

Dinsdag 2 januari 2023: La Bastilla – ergens langs het pad

Bij het hotel komt de service laat en langzaam op gang, pas half tien vertrek. Met iedere meter wordt het landschap fraaier. De Sierra’s tekenen zich tegen de horizon af. San Juan de la Costa is een echt mijnplaatsje, hier wordt gewerkt, het is een van ’s werelds grootste vindplaatsen van fosfor. Functionele en eenvormige bouw van de huizen voor de arbeiders, een dorpswinkel die vooral gericht is op snacken… de lunch is intrigerend met de in- en uitlopende ruige mannen in vol ornaat.

De route loopt via het strand om de mijn heen. De industrie oogt fraai in het opwaaiende stof. De Baja Divide pakt me weer helemaal, het landschap is weer zo fraai, een eindeloos canyon-landschap ontvouwt zich met iedere meter die ik trap. Tja, dit is het fietsen waar ik van hou, Baja Divide optima forma. En nog even een paar dagen weg van alles en iedereen zonder bereik…

Er hoeft weinig geklommen te worden, het fietsen is wel inspannend met veel wasbord en soms verzandt het pad gewoonweg. Ik stop vaak om dat wat mijn ogen waarnemen op de gevoelige plaat vast te leggen.

De dag vordert, tijd om naar een plekje voor de nacht uit te kijken met de voorkeur out of sight out of mind te zijn, al passeerden vandaag maar vijf auto’s. Achter twee bergen zand lukt dat. Het waait flink, voor het eerst deze vakantie sla ik de haringen met een steen de grond in. Irma sprokkelt ondertussen droog hout bij elkaar en tovert een hartig soepje uit de zwart geblakerde pan.

Zes uur, de zon gaat onder, koffie met M&M’s, het is nog een fraai moment, oneindig veel sterren sieren de hemel. De warmte van de slaapzak is lekker, het koelt snel af, ik lees nog wat in American Psycho, maar om acht uur vallen m’n ogen echt dicht. Ik droom met de beelden van vandaag nog vers op m’n netvlies.

Woensdag 3 januari 2023: ergens langs het pad – San Evaristo

Half zeven, het is schemerig en fris, opstaan. Ontbijten met een koffie en nog een koffie is een genot, zo’n heerlijk moment tijdens een fietsvakantie, ook in het dagelijkse leven trouwens… Ieder rommelt de spullen de tassen in en om half negen draaien de fietsen de piste op. A new day on the Baja Divide! Vannacht zong een tiental coyotes meermaals in koor. Fantastisch! Daar mogen ze me voor wakker maken…momenten waar ik aan zal denken over een paar dagen zittend achter m’n bureau…

Was het gisteren al mooi, nu is het landschap nog fraaier. De vergezichten zijn magnifiek en de cactussen geven Baja eens te meer dat surrealistische karakter. Het pad gaat op en neer, het is stevig trappen en er is helemaal niemand, geen rancho, geen verkeer. Nou ja, soms een paar paarden en wat koeien. Het is wederom genieten.

Met uitzicht op zee lunch, ik lees geboeid verder in American Psycho, wat een fascinerend boek. Een Canadees kruist ons pad, in Los Angeles begonnen, net met pensioen. Hij heeft haast, wil zijn daggemiddelde van 50 kilometer halen.  

Klimmen, al zijn de hoogtemeters beperkt qua omvang, het is steil en dus vergt het af en toe wat trekken en sleuren om de fiets omhoog te krijgen. De afdaling is geen pretje, een stenig pad dat af toe ook nog eens zeer steil naar beneden gaat. Tja, de daggemiddelden die we samen maken zijn ook niet hoger dan 40 tot 50 kilometer op een dag, zo blijkt al jaren. Off road fietsen kost echt veel meer inspanning dan asfalt.

De dag vordert, het zicht op de zee is soms weer terug. In San Evaristo moet een restaurantje zitten… hopelijk is het open, het ligt een paar kilometer van de route af. Het vergt een kleine beklimming, maar de baai waaraan het dorpje ligt omarmt meteen. Er liggen zelfs een paar zeiljachten voor anker. Op het strand fileren vissers net gevangen mahi mahi’s. Ja, het tentje is open. Aan een koude cerveza dacht ik al aan op de fiets, heerlijk!

Het is een leuke plek, eenvoudig met heerlijke simpele gerechten. Een gegrilde mahi mahi gaat er bij mij wel in, koffie en een tequila na ook. Ze hebben enkele hutjes die ze verhuren, inclusief een emmer kokend water om te mixen met koud water. Dat frist op, na twee dagen zwoegen en zweten voel ik me vies en plakkerig. Tukken onder een muffige deken.

Donderdag 4 januari 2024: San Evaristo

Doorfietsen heeft geen zin… al is de top maar 500 meter hoog, het is een steile klim omhoog vol rotsblokken, gruis. Constitucion fietsend halen in de dagen die nog resten is onmogelijk. Oorspronkelijk was het plan de klim van noord naar zuid te doen, maar m’n werk vroeg internet, dus deden we eerst de Cape Loop. Het is niet anders, dan is het net zo aantrekkelijk een dag rust te pakken en morgen een lift te pakken en de route alsnog uit te fietsen. De familie serveert verser dan verse vis, de sashimi voor lunch is werkelijk verrukkelijk. En ik lees American Psycho helemaal uit, me verbijsterd achter latend.

Vrijdag 5 januari 2024: San Evaristo – La Paz

Ik leef in de veronderstelling dat zoonlief straks een lift voorbij de klim geeft. Terwijl moeders het ontbijt verzorgt, maakt vaders zich oprecht zorgen dat Irma en ik Constitucion vandaag en morgen fietsend niet gaan halen. Als de kaart op tafel komt blijkt er sprake van een misverstand, ik dacht dat we verder zouden worden afgezet, maar dat is met de 4WD een onmogelijkheid. Te steil, te stenig, niet mogelijk, punt uit! In oktober is er een hurricane geweest die een deel van de track heeft weg gevaagd.

Het is duidelijk, hier stopt de fietsvakantie, een dag eerder dan gepland… De enige weg terug is naar La Paz… ik check snel of er weer een Jeep te huur is om van La Paz in Loreto te geraken. Ja, die is er… Ok, doorpakken, de fietsen worden door vader en zoon reisvaardig vast gesjord, voor ik het weet ben ik weer in de bewoonde wereld. Het was fraai, erg fraai weer hier te fietsen. Het zit er op besef ik me, maar Peru komt eraan en de volgende winter vertoef ik vermoedelijk weer in Mexicaanse sferen met Irma. De Trans Mexico Norte op het vaste land lonkt… Dinsdag zit ik met gekamde haartjes serieus te doen, ook weer zin in!