Fietsen overzee in Corona-tijd. Stiekem toch maar een ticket geboekt naar de woestijn in Texas en New Mexico. Twee fraaie loops met en route voldoende kunst en cultuur. Een fijne winterreis in een verdeeld Amerika.

Vrijdag 17 december 2021: Rotterdam – San Antonio

Vijf uur, wakker ben ik niet, maar ik moet eruit. De taxichauffeur staat vroeger dan geboekt op de stoep. Het is al druk op de weg, een soevereine check-in op Schiphol en voor ik het weet vlieg ik boven de Atlantische Oceaan in een volle bus van KLM. Tijd om mijn ogen weer te sluiten, de nachten waren kort de afgelopen week. Houston, George Bush International Airport, begin van de middag, 25 graden Celsius. Voordat ik er erg in heb ramt de douanier fier een stempel in m’n paspoort. Hij wil enkel weten wat ik voor werk doe, de Covid-checks hebben kennelijk allemaal digitaal plaatsgevonden.

Auto uit het rek bij Avis… ‘No… you made a reservation at North Freeway Suite 200’. Niet dat ik me er bewust van was, maar ik doe wel een ontdekking. Een auto net buiten de airport reserveren bij een ander loket blijkt financieel vele malen aantrekkelijker. De chauffeur bevestigt dat. Hij is in de jaren tachtig gevlucht uit El Salvador, heeft eerst in LA en nu hier een taxibedrijf uit de grond gestampt. Zijn kinderen staan inmiddels op eigen benen, hij wil nog een paar jaar cashen en zich dan weer vestigen in El Salvador, nu geleid door een milder regime. Zijn domein daar staat al klaar, hij moet alleen zijn vrouw nog overtuigen met hem mee te gaan. American Life.

Bij Avis duurt het lang. Van mondkapjes geen sprake. Een man komt binnen om een auto te huren, maar heeft onvoldoende kredietruimte om $ 250 borg af te geven. ‘Sorry’. De aflevering van de Chrysler verloopt uiterst afstandelijk, onvriendelijk en ongeïnteresseerd.

Houston. Een paar jaar terug was ik er met Paul. Toen het startpunt van onze tweede roadtrip in de USA, oostwaarts met als keerpunt New Orleans. We overnachtten enkel in plaatsen die vaak bezongen zijn in de Amerikaanse muziek plus Dallas en Austin. Een bijzondere reis.

Nu gaat de trip westwaarts. Ik spotte twee fraaie routes op www.bikebacking.com, de River Road Ramble (Big Bend National Park) en de Monumental Loop rondom Las Cruces. Die leken me de moeite waard als alternatief voor Baja California. Het liefst zou ik die tocht vervolgen. Maar ja, de USA is een betere bestemming dan Mexico in deze tijden. En Marfa ligt precies tussen deze twee routes in… een lang gekoesterde wens van mij om die plek te bezoeken. Irma en ik boekten in september de tickets. Pas vorige week kreeg ik het gevoel dat de trip echt zou doorgaan. Fall back scenario was Frankrijk, ook niet verkeerd.

Well, I am here now! Driving to San Antonio! Ik ploeg me door de weekendspits van Houston heen en al snel wordt het donker. Langs de weg een hap. Corona is non-existing hier. Geen mondkapjes, geen afstand. Nou ja, de druktankjes ontsmettende gel staan er, maar dat is het dan. Texas, een conservatief bolwerk bij uitstek. Ik trek me er maar niks van aan, hanteer de Dutch Rules!

Het is te laat voor een stroll in San Antonio. De Haciënda Inn geeft een Mexicaans gevoel. Tijd om te gaan slapen. Weg ben ik.

Zaterdag 18 december 2021: San Antonio – Alpine

Acht uur wakker. Het is zaterdag, maar San Antonio straalt zondagsrust uit onder een bedrukte hemel. Op zoek naar een ontbijt. Een eindeloze goederentrein glijdt voorbij, onderwijl herkenbaar de hoorn blazend. Amerika, ik ben er, maar het zijn andere tijden. Nederland koerst rechtstreeks op een harde Lock down af. Hier zijn de berichten ook onheilspellend als ik de lokale kranten erop nasla. In Texas is nog maar 50% van de mensen gevaccineerd.

Een appje van Paul, zit nu bij Joep Pelt, zouden we samen naar toe gaan. Joep refereert aan Bentonia, een klein plaatsje dat hij op een reis aandeed. Wij waren daar ook, op onze eerste roadtrip door de Mississippi Delta. In Clarksdale zagen wij Jimmy Duck Holmes spelen, de vertolker en beschermheer van de Bentonia Blues. Toen we vlak voor Jackson de afslag Bentonia zagen, reed de Pontiac als door een magneet aangetrokken naar de Juke Joint van Jimmy Duck Holmes. We troffen hem zittend met een sigaret tussen z’n vingers. Paul kreeg een stoomcursus welke snaarberoering de Bentonia Blues zo kenmerkend maakt. Ronald appt ook, zit in Parijs voor z’n boekpresentatie in de galerie.

Down Town, ontbijt. Momenten waar ik van geniet. Een sloot koffie, toast met avocado en zalm, goeie muziek. En zaterdagse drukte, mensen hebben de tijd. Buiten begint het enorm te plenzen. Een bliksemflits, een knal en boem, alle elektriciteit valt uit.

Een korte verkenning van Down Town by car dan maar. Het regent hard en dat blijft het nog wel een tijdje. Dan maar beter door rijden naar het westen. San Antonio kent een enorme agglomeratie. Maar na een uur wordt het rustiger op de weg. De Chrysler zoeft heerlijk. Eentje van het uitstervende ras. Zes lome cilinders, 3,6 liter, benzine slurpend, stil en comfortabel. Maar dat geluid als je even gas geeft. Misschien vind ik daarom het autorijden wel zo leuk hier.

Langs de weg liggen talrijke kadavers van herten, soms moeder en kind. Uit de luidsprekers klinkt een nieuwe lekkere plaat van The Tedeschi Trucks Band. Tijd voor een lunchstop. Taco’s is wat mijn maag knort. Een authentiek Mexicaans tentje voor de voorbijrijdende man of vrouw. Ik schiet een fraaie plaat. Een soort van Wim Wenders-momentje, ahum! Buiten waait het flink en er zit kou in de lucht.

Het landschap krijgt meer reliëf. De vrachtwagens imponeren weer, wat een monsters die voorbij de 40-feet container gaan. Tanken… hier geen diesel of laadstations voor de elektrische auto. Texas = olie! De laatste kilometers naar Alpine zijn fraai. Een opmaat voor wat komen gaat.

Alpine is eigenlijk niet meer dan een paar straten, maar wel een van de toegangswegen naar Big Bend National Park. Een wind-swept plaatsje in de woestijn. Een flinke rib-eye gaat er wel in. De heren achter de grill hebben gezorgd voor een perfecte garing. Een stevige rode Californiër maakt het af. Buiten is het guur en begint het zelfs te sneeuwen.

Zondag 19 december 2021: Alpine – Chisos (Big Bend National Park)

De hoorn van de voorbij stomende goederentrein wekt me. Nu begrijp ik waarom er earplugs op het dressoir lagen. Judy’s Bread and Breakfast serveert een short stack met blue berries. En koffie, veel koffie, van het Amerikaanse soort. Porter’s, de supermarkt hier, heeft niet wat de buitensporter zoekt.

De hemel is bedrukt, de wagen snort tevreden. Langs eindeloos veel ranches. Veel land, weinig activiteiten. Big Bend National Park, fee betalen en de mist in naar Chisos. De dienst doende Ranger is heel behulpzaam. Het blijkt een drukke tijd van het jaar, rond de kerst. De algemene campings zitten al vol, online geboekt. Van de back country plekken zijn er gelukkig nog enkele beschikbaar. Daar ging het me ook om. Alleen te reserveren als je in persoon komt opdraven! De beschikbaarheid bepaalt het tempo de komende dagen. Het blijken kleine dag afstanden te worden. Ach, wel zo relaxed.

Buiten zit het nog steeds potdicht en is het guur. De mountain lodge heeft een kamer over, wel zo comfortabel om de fiets in gereedheid te brengen. ’s Avonds tussen de andere park-gangers een Amerikaanse hap in het restaurant. Het is koud, vroeg donker. Slapen.

Maandag 20 december 2021: Chisos – Johnson Ranch

Zeven uur op. Yoghurt met fruit in het restaurant, de koffie kikkert me op. Met de laatste strepen Wifi zend ik nog een batterijtje aan e-mails overzee. Ziezo, I am off.

Er zit flink wat kou in de grond en de lucht, maar de hemel trekt fraai open. De glimpen op de vallei worden nog ontnomen door een dik wolkendek. Mist dus, en niet zo’n beetje ook. De scenic drive naar Castolon is nu wat saai zonder enig vergezicht. Maar er is beter weer voorspeld de komende dagen. De Chrysler krijgt vijf dagen rust.

Ready to go! Ik fiets eerst nog wat onwennig op het asfalt, maar kom allengs in m’n ritme. Helemaal als het onverhard wordt. Weg van de weg, het gravel knispert vertrouwd onder het rubber van de dikke noppenbanden.

Ik knijp in m’n arm. Zit ik vier maanden na IJsland weer op de fiets en wel in de USA? Het voelt heel apart en de pandemie lijkt non-existing hier in dit conservatieve bolwerk. Nederland is gisteren in een strenge Lock down gegaan. Count your blessings, zei mijn achterbuurman Huib Biesaart met regelmaat tegen me terwijl we in mijn tienerjaren in zijn tuin aan het werk waren. Ja, dat doe ik nog steeds, gelukkig. Al laat ik ze ook ontstaan door een ticket hiernaartoe te boeken!

Het is aangenaam fietsen en met iedere mijl wordt de natuur fraaier. En het voelt weer heel vertrouwd zo weer samen pad te zijn. Ik hoor het ruisen van de Rio Grande, de grens tussen de USA en Mexico. Hier geen muur! Rangers waarschuwen wel voor diefstal. Mexicanen zouden hier ‘s nachts hun geluk beproeven. Ik zal er niet minder om slapen.

Een back country camping is hier zoals het moet zijn. Slechts twee plekken. Ik trek de Hilleberg fris uit de zak. Een nieuwe tent, de Allak 3, de grotere broer van de Soulo die ik in IJsland bij me had. Ook dat voelt vertrouwd, maar wat een ruimte. Een aparte vogel uit Wisconsin rijdt aan op een knetterende motor. Helemaal old style, alles van 70 jaar terug, inclusief z’n kleding en tweewieler, behalve hij!

De natuur bepaalt hier de avondklok met een strakke fasering. Zes uur gaat de zon onder, schemert het nog even aangenaam met de warmte der aarde. Dan treedt de kou in. Tijd voor de slaapzak. Ik sluit de stalen bearbox, het eten en alles dat wat een geurtje heeft moet veilig weg zijn van struinende zwarte beren en javelino’s. Morgen weer een dag.

Dinsdag 21 december 2021: Johnson Ranch – Fresno

Het rijp zit op de tent en de fiets, de bearbox krijg ik amper open, het staal zit vastgevroren. Maar ik heb geslapen als een os, zowat een half etmaal. Fris was het, maar het dons hield me warm. Het voordeel van de milde dag afstanden is dat er geen haast is. De zon bereikt half negen het kamp, dat voelt een stuk aangenamer. Van IJsland had ik nog instant ontbijt en koffie over, de maag is weer bijtankt.

De gast uit Wisconsin heeft het koud gehad, vroeg zich af hoe de mensen dat vroeger deden? Ik vermoed dat de mensen toen wat geharder waren! Z’n motor moet duidelijk uit een winterslaap worden gehaald, hij krijgt ‘m nauwelijks aan de praat. In de verte lijkt een zwijn te knorren. Een beer zal het niet zijn. Wilde paarden houden afstand, zijn nieuwsgierig.

Half elf, inmiddels is het tijd de korte broek aan te trekken. Ik smeer me goed in en begin voor de verandering (hoop ik) op tijd met lippenbalsem. Het is een formidabele fietsroute, achter elkaar ontvouwen zich prachtige vergezichten. Bergen met grillige vormen en reliëfs in een verscheidenheid van tinten. Van zand, rood tot diepbruin. De vegetatie kleurt er prachtig bij. Overwegend diepgroen met een variatie aan doornenstruiken. Soms een palm. En veel cactussen, van frisgroen tot dieppaars.

De track is goed te doen, af toe is het stuiteren over de keien of stampen door een zandbed. Soms een steil klimmetje. En er is helemaal niemand. De stilte piept soms in m’n oren. Een sporadische 4×4. De droge beddingen die ik kruis getuigen van alles verwoestende flash floods die ook hier kunnen huishouden.

Een lunchstop langs de weg. Tortilla’s met cheddar en Skippy, water aangelengd met een zakje Sunkist. Onderweg besluit ik dat het fietsen van The Great Divide er komend jaar maar eens van moet gaan komen. Ik loop al te lang met dat idee rond. Geen woorden maar daden galmt het door mijn hoofd. Ja, ik ga me inschrijven. Half augustus weg vanuit Banff om uiteindelijk de grens met Mexico aan te tikken, 2.800 mijl op de fiets!

Fresno, een plek voor slechts een tent, kent een prachtige setting. Vier uur, kamp inrichten en de bearbox fungeert net als gisteren als een aangename bar. Met het ondergaan van de zon koelt het snel af. De eerste sterren. Een kop koffie en een Snicker houden me warm. Acht uur trek ik het koordje van m’n mummie strak.

Woensdag 22 december 2021: Fresno – Rio Grande

Een frisse start van de dag, al was het niet heel koud vannacht. Het is pas negen uur, het gravel knispert alweer onder de banden. Ingewikkeld fietsen is het hier niet. A rocky and bumpy road, dat wel! Soms een pittig klimmetje. Het gaat snel vandaag, een vroege lunch en na dertig kilometer terug op het asfalt. Rio Grande is het centrum van het nationale park. Een store, internet en water. Op de camping is het druk, maar er heerst een aangename rust.

Er wordt gestrooid met informatie over het park. De zwarte beren, eerder verdreven door de mens, zijn sinds de jaren tachtig terug. Over komen lopen uit Mexico! Ook mountain lions huizen hier. De territoriums hebben ze onderling verdeeld en ze houden de wildstand in balans. Ik lees dat ik me deze dagen op ieder moment in een territorium van een mountain lion begeef. Ik slaap er niet minder om, ze zijn in de basis schuw, maar ouders wordt wel gewaarschuwd hun kinderen niet los of vooruit te laten lopen in de natuur.

Donderdag 23 december 2021: Rio Grande – Chili Cotal

De etappe vandaag lijkt niet zo lang en grotendeels asfalt, dwars door het park heen. Een rustige ochtend dus rondom de store, want ja, daar is Wifi. Nederland maakt zich op voor een rustige kerst. Op een traject qua werk zit wat stress, ik had mijn tijd liever besteed aan het bewerken van de foto’s. Het is niet anders. Irma heeft een verse salade in elkaar gezet, de afgelopen dagen ook. Heerlijk en gezond.

Half twee, fietsen. Wat een makkie leek is toch een wat pittiger tocht, een lange klim omhoog. Het voelt als een einde middag zeiltrip (‘oh, even een haventje verderop pakken’), maar dat de zee toch net wat weerbarstiger is en de zeilpakken aan moeten.

Het is warm, blik op oneindig, al is de setting fraai. Een oude dame uit Maine staat met haar camper op een parkeerplek. Ze is deze dagen vaak gecontroleerd door Border Patrol, tot cirkelende drones aan toe. De techniek gaat zo ver dat ze kunnen detecteren hoeveel mensen, al dan niet verborgen, in de camper zitten…

Yes, het bruine bord met Glenn Spring Road, het onverharde fietsen begint weer. Nog een paar kilometer klimmen naar een werkelijk fenomenale spot. Dit is kamperen optima forma. All alone. Inmiddels is de zon westwaarts verdwenen, de oranje luchten en de weerkaatsing op de limestone bergruggen is adembenemend.

De salade is voedzaam en lekker, de koffie met een Snicker ook! De wind voelt aangenaam warm aan tot later in de avond. M’n toet gloeit nog na van de inspanning vanmiddag. Ik schrijf nog wat, half negen, tijd voor het mandje.

Vrijdag 24 december 2021: Chili Cotal – Dominguez Trailhead

Het bleef warm vannacht, ik heb de slaapzak zelfs halfopen gehad. Met de opkomende zon is het uitzicht weer prachtig. Een rustige start van de ochtend. Koffie, tortilla’s met pindakaas (lekkerder dan die chemische instant muesli van Quaker) en ondertussen rommelt ieder het circus weer op de fietsen.

Een paar kilometer trappen en daar is de afslag naar Black Gap Road. Een ruige niet onderhouden track. Oef, dat is te merken. Soms moet ik afstappen omdat de rotsblokken te groot zijn of het te steil omhoog of omlaag is. Een prachtige boom en ander mooi groen. Ah, een stromend beekje! Dan zal het grotere wild vast nabij zijn.

De Rock oPinion houdt zich goed, want soms heeft de fiets het zwaar te verduren. De uitzichten zijn nog indrukwekkender dan gisteren en ik kom perfect volgroeide vegetatie tegen.

Met regelmaat grijp ik naar mijn camera.

De zon straalt volop. Een plekje in de schaduw tegen een bergrug in een rivierbedding is een welkome plek voor de lunch.

Nog een paar kilometer stuiteren op een keien pad en de route vindt weer aansluiting op de River West Road.

Nu oostwaarts, terug naar de plek waar de Chrysler staat. De laatste kilometers voor vandaag zijn wat ploeteren. Op mijn rug heeft zich een enorme zoutkring gevormd.

De bearbox op de kampeerplek biedt iets van beschutting. Het water vloeit rijkelijk vandaag. Een voedzame salade, koffie en staand aan de bearboxbar werk ik mijn dagboek bij. In Nederland is het kerstavond. Niets wat er hier aan doet denken.

Zaterdag 25 december 2021: Dominguez Trailhead – Alpine

Het was weer erg warm vannacht. Lekker geslapen heb ik niet. Wel apart, een paar dagen geleden vroor het nog! Vroeg op om de vermoedelijke hitte van de middag zoveel mogelijk te ontlopen. Mijn achterband is wat zacht. Ik geef wat slagen met de pomp. Het blijkt niet genoeg, ik voeg een flacon smurrie toe, het werkt!

M’n benen voelen loom aan en naarmate de ochtend vordert gaat de zon indringender schijnen. Misschien toch te weinig gegeten of te weinig water gedronken? Of zou het een gebrek aan zout zijn? Tijd om weer eens goed bij te eten!

Met wat zwoegen en met een koude Gatorade als lonkend perspectief worstel ik me door de kilometers van de dag heen. Terug in Castolon nodigt een oertype Belg ons uit te komen eten en slapen bij hen thuis in Houston. Hij en zijn vrouw wonen er inmiddels meer dan veertig jaar. Heel gastvrij en Amerikaans, maar zien of dat lukt.

Terug naar de bewoonde wereld. Kerst. Alles is dicht tot aan de McDonalds aan toe! Een Chinees heeft het schort wel aangetrokken en bij een benzinestation verkopen ze bier. Net voor het slapen trek ik de stoute schoenen aan: ik bevestig mijn deelname aan The Great Divide!

Zondag 26 december 2021: Alpine – Las Cruces

Vroeg op, gewoon, omdat ik wakker ben. Bij het ontbijt lijkt het wel of er net een bus uit India is gestopt… Ik hou het bij een yoghurt, een koffie en trek me snel weer terug uit deze massa…

Marfa is nog in kerstslaap. Maar op de rand van het plaatsje zit een fijn tentje dat open is. Een lekkere salade, een glas witte wijn, prima toeven. Vanochtend boekte ik rondleidingen bij de Judd Foundation en Chinati Foundation. Ik zie er naar uit. Dag Marfa, tot over twee weken.

Texas is fraai vandaag. De strokleur van het land, de bergen aan de horizon en de skies! Het geeft een overweldigend gevoel, te rijden door het lange niets. Next services: 74 miles. Af en toe een nederzetting of zelfs een plaatsje, maar meer dan een paar prefab huisjes, caravans en pick-up trucks is het niet.

Zie ik nu een zeppelin? Ja, maar dan een van het hightech soort. Border Patrol geeft me het gevoel dat ze alles van me weten. Gisteren werd de Chrysler ook gestopt. ‘When did you arrive? Which country are you from? What’s your name?’ Fascinerend en beangstigend tegelijkertijd. Doet me denken aan de tentoonstelling die ik zag van Laura Poitras in het Whitney in New York in 2016, waar ik bij het verlaten van de tentoonstelling als het ware uitgelezen werd, voor mij zo vertrouwde gegevens op de muur werden geprojecteerd.

Een Prada-store! Ja, die had ik zien aankomen. Het iconische werk van Elmgreen & Dragset, in the middle of nowhere langs de snelweg. Er wordt geeneens een bordje aan gewijd… Maar bijna iedere auto of truck stopt. Sterk, dat het werk (of liever het merk!) zo’n brede aantrekkingskracht heeft. En tegelijkertijd die diepere laag. Fascinerend dat gade te slaan en ik heb een gelukkig fotomoment. Kunst stelt vragen.

De rit naar El Paso is urenlang. Ik geniet. En heb de tijd om platen die ik al langer niet heb gehoord te draaien. John Hiatt – Perfectly Good Guitar, Buddy Guy – Sweet Tea en Bruce Springsteen – Nebraska. Tegelijkertijd kijk ik door de vooruit naar het onmetelijke landschap. Ja, daar fiets ik komend najaar de laatste paar honderd mijl onverhard doorheen om tot de Mexicaanse grens te geraken. Met Paul ga ik vast nog een keer de meer obscure staten als Nebraska, South- en North-Dakota aandoen. En Kansas niet te vergeten.

Langzaamaan wordt het drukker, nabij de agglomeratie van El Paso. Grote trucks van Walmart en Amazon rijden voorbij. ‘Now hiring’. Tja, ik zie ook een gigantische logistieke hal van Amazon langs de snelweg. Bezos is druk met z’n ruimtevaart-wedloop. Het klopt niet. Net als El Paso. Een stad doorsneden door de Rio Grande. Ten zuiden Mexico. Ik vermoed dat heel wat arbeiders dagelijks de USA intrekken om hier het vuile werk op te knappen. En slimme USA-bollen hun business juist net over de grens in Mexico hebben gehuisvest om vormen van toezicht te ontlopen. Laat staan waar Bezos zijn geld gestald heeft.

El Paso voelt als een shabby stad. Plaatsen aan een grens hebben altijd wel een beetje dat gevoel. Door naar Las Cruces. Een plaats die net in New Mexico ligt. 25% van de mensen leeft onder de armoedegrens. Tja, dat is ook Amerika. Perfect opgetekend in de film Winters Bone die ik eerder dit jaar nogmaals zag in Kino, de fotoserie Moonshine van Bertien van Manen en de film Nomadland.

Down Town Las Cruces stelt niet heel veel voor. Mesilla is leuker. Tweede Kerstdag in Mexicaanse sferen.

Maandag 27 december 2021: Mesilla

Een ontbijt in een tentje waar ik van hou. Lekkere yoghurt met vruchten en honing. Koffie en nog een koffie. And see the world pass by, digital and in real. Vandaag een rustdag. Naar een motel aan de overkant van de weg en lunchen bij een populaire Mexicaan in het hart van Mesilla. Corona lijkt op meer erkenning te mogen rekenen hier. Goed toeven, ook de lokale IPA en Dark Brown smaken me goed.

Een frisse dag en fijn een auto te hebben, want ja, zo blijft Amerika vooralsnog ingericht. Electrische laadpalen zie ik hier niet, laat staan dat Tesla’s hier het straatbeeld sieren… In de lokale bikeshop zijn ze uiterst behulpzaam, hebben ze ook zelf de Monumental Loop 2.0 gereden. Openingstijden begrijp ik hier niet. Alle restaurants sluiten rond de klok van acht. Een tweede glas wijn een paar minuten over acht zit er niet in… Buiten is het guur en regent het.

Dinsdag 28 december 2021: Mesilla – Radium Springs

De ochtend is fris, maar kraakhelder. Mesilla uitfietsen is een genoegen. Het zuiden van New Mexico is het gebied waar 80% van de wereldproductie aan pecan-noten wordt geoogst. Dat is te zien. Al ogen de bomen winters, de oogst is nog in volle gang. Ook katoen, uien en chili sieren de velden. Een fraai palet van vale en bruine tonen, leuk zo door de suburbs te fietsen.

Het is een arme regio. Mensen wonen op rommelerven in een caravan of een prefab shotgun shack. Een pick-up truck en vaak nog enkele stalen kadavers sieren het erf. Een blaffende hond maakt het beeld af.

Het zijn vooral Mexicanen die hier wonen en hun emplooi vinden in de landbouw.

ChaChi’s langs de snelweg blijkt een excellent Mexicaans tentje. De Fajita is ronduit heerlijk. Het is er druk met chauffeurs. Met een wat volle maag start de klim die wat dubbel voelt. De route maakt een extra hoek over een singletrack circuit. Het is meer voor de technische rijders. Enfin, ik onderga het, maar ben blij als de track weer normaal wordt.

Inmiddels loopt het al tegen het einde van de middag, de zon gaat onder en het wordt koud. Tijd een plek voor de nacht op te zoeken. Bij Radium Springs zit een grote camping in de vorm van een park, fraai opgezet. Gelukkig komt net de beheerder aangereden die de hekken voor de nacht gaat sluiten. ‘We are fully booked’, maar hij ziet ook wel dat er vast nog wel ergens een plekje voor twee fietsers met een tent moet zijn. Enfin, de Allak 3 vindt z’n plekje onder het dak van de group shelter. Een snelle instant maaltijd, koffie. Acht uur, het is vrieskoud, tukken!

Woensdag 29 december 2021: Radium Springs – Hatch

De nacht was fris, maar ik lag lekker warm ingepakt in dons. Tot drie keer toe dacht ik vannacht door een trein overreden te worden. Een enorm geraas dat ik somehow onderdeel maakte van mijn dromen. Koud blijft het bij het opstaan, maar het is wederom kraakhelder en strakblauw. De spoorlijn lag op niet minder dan vijftien meter van mijn kussen! Family Dollar heeft bruin fabrieksbrood en Nutella, ik schik me naar de Amerikaanse normen.

Fietsen, al gaat het niet vanzelf. De wind blaast hard, guur en vooral tegen. En het beeld van gisteren is ook het beeld van vandaag. Kleurenpaletten die kloppen. Border Patrol heeft weer eens alle camera’s klaar staan. En naarmate de kilometers vorderen begeef ik me meer en meer in een agrarisch landschap. Waar irrigatie nodig is om pecan, chili of katoen te kunnen blijven oogsten. De mens heeft dit gebied volledig naar z’n hand gezet.

Hatch, het zelfverklaarde centrum van de groene chili, is het eindstation voor vandaag. Er zou een aardige Bed and Breakfast moeten zitten. Een oude slechthorende vrouw doet open. ‘Yes, you are welcome. $ 135 is that ok? I will ask my husband to help you further… my hearing is very bad.’ Een enorme luxe villa. Al snel wordt duidelijk waarom. Joan en Glenn kochten het uit de boedel van een van de nazaten van de ‘diary king’. Eind jaren negentig bouwden de oprichters van het imperium dit huis met de beste bedoelingen als ‘family home’. Maar zoals dingen gaan, het werd nooit zo gebruikt. Een van de dochters erfde het, maar verkoos een $ 10 mio huis aan de rand van Hatch te realiseren. Financieel had ze een te grote broek aangetrokken… failliet.

Joan en Glenn zijn rond de tachtig, hebben een klassiek Amerikaans leven achter de rug. Hij is een vondeling, zij een verpleegster. Maakten fortuin met de verhuur van appartementen in Denver, ruilden hun bezit om voor een RV-park in New Mexico om later twintig jaar lang sierraden te verkopen. Dit huis kochten ze voor $ 1 mio cash. De Bed and Breakfast doen ze voor hun plezier. Dochterlief is professor en getrouwd met een Nederlander.

Glenn geeft een lift terug naar het centrum. Hatch stelt weinig voor, presenteert zichzelf als de plaats met de beste groene chili. Gek genoeg gaat hier altijd alle horeca dicht rond twee uur om de rest van de dag niet meer te openen. Een ‘signature’-burger bij een lokaal tentje smaakt goed. De lokale super is prima gesorteerd, maar om een fles wijn voor vanavond te bemachtigen is het nog een flinke tippel naar de Liquor-store. Ik voel me een junk.

De avond is een doorzicht op American Life. Glenn en Joan nodigen ons uit om Red and Green Chili Wine te komen proeven. Hatch wordt voornamelijk bewoond door Mexicanen van de vijfde of zesde generatie. Hun voorvaderen liepen letterlijk Amerika in voor een beter leven. ‘Blacks’ vind je hier niet. Soms worden er pecan-noten gestolen uit de boomgaard rondom het huis. Glenn jaagt de boefjes gewapend na met een Magnum en een ander pistool om ze schrik voor een volgende keer aan te jagen… Biden is een disaster voor het land… Elektrisch rijden? Laat ze eerst in China wat aan het milieu doen… Vietnam? Verschrikkelijk wat er van dat land geworden is. De levens niet waard die Amerika geofferd heeft. Glenn heeft vier jaar in de luchtmacht gediend op vrijwillige basis…

Nee, het lijkt me niet verstandig een politiek gevoelige discussie te starten. Aimabel zijn Joan en Glenn wel. De Chili Wine is niet eens verkeerd en ze blijken gepassioneerde verzamelaars te zijn van kristal, mineralen en boeken. Wel vijf keer gaat de telefoon voor boekingen. ‘No, we are full’ luidt steevast het antwoord. Hoewel ze vijf prachtige kamers hebben, vinden ze 15 gasten per maand een beter uitgangspunt.

Donderdag 30 december 2021: Hatch – Mesilla

Joan en Glenn hebben een heerlijk ontbijt klaarstaan. Een gedekte tafel met kristal, porselein en zilver! The story continues. Het zijn hardwerkende mensen, hun leven lang, tot op de dag van vandaag. Ze kunnen dan ook weinig begrip opbrengen voor mensen die hun hand ophouden, Corona-checks innen. Het leven is maakbaar, je moet er voor gaan. Hun schoonzoon heeft aangegeven niet open te staan voor het erven van de wapencollectie. Ze kunnen al twee jaar lang geen cruises meer maken. Biden heeft de bouw van de muur abrupt gestopt, ‘why, all the materials are there and the people keep coming.’

Terwijl ik mijn eitjes oppeuzel aanhoor ik de zich aaneenschakelende verhalen met een glimlach, maar ook met respect en zelfs enig begrip. Ze hebben hun American Dream geleefd en waargemaakt.

Het weer zal later op de dag omslaan met veel regen, wind, hagel, sneeuw en vrieskoude temperaturen. De al niet makkelijke beklimming van de White Gap is geen goed idee. Glenn heeft het in alle vroegte helemaal uitgezocht. Zelfs over de reguliere route terug naar Las Cruces maakt hij zich zorgen: ‘they drive like mad’. Nou, dat valt allemaal wel mee hier.

Terug de piste op. Helaas geen White Gap, wat letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt van deze route had moeten zijn, maar het is niet anders, Moeder Natuur respecteer ik. Min of meer een herhaling van de beelden van de afgelopen twee dagen.

The Blue Moon Bar & Grill in Radium Springs blijkt de pleisterplaats voor de Harley Davidson rijders. Ze draaien lekkere muziek en een IPA gaat er wel in halverwege de middag.

Via de buitenwijken van Las Cruces komt Mesilla weer in zicht. Zoals voorspelt begint het om vijf uur te regenen. ’s Avonds zijn de omringende toppen wit gekleurd van de sneeuw.

Vrijdag 31 december 2021: Mesilla

Een grijze en natte dag, rustdag. Wat lezen, wat werken en ’s avonds lekker gegeten bij D.H. Lescombes Winery & Bistro. New Mexico maakt goede wijnen. De petit verdot wordt dubbel gedecanteerd. Dag 2021, het was een mooi jaar ondanks de beperkingen! En genoeg in het vat voor 2022!

Zaterdag 1 januari 2022: Mesilla

Het weer is niet veel beter, maar dat was ook de voorspelling. Een rustige dag. Wat lezen, wat mails naar familie en vrienden.

Zondag 2 januari 2022: Mesilla – Anthony

Is het slim vlak voor vertrek doorns uit banden te trekken? Ja en nee! Nee, de banden lopen subiet leeg… Een goede test of de smurrie (latex) het lek meteen dicht. Nee dus! Slim? Ja! Want de smurrie blijkt niet in iedere band z’n werk meer te doen. Bij mijn voorband komt het eruit, maar dicht het niets… Irma vindt een Specialized Store die gelukkig op zondag open is. De nieuwe smurrie doet dat soeverein!

Op pad. Langs de Rio Grande zuidwaarts. Beelden die ik inmiddels ken. Pecan, katoen, de bergruggen steken er fraai bij af met wat sneeuw op de top. Koud is het, ook overdag, ik zit warm ingepakt. Een kraakheldere winterse dag, strakblauw en een fel schijnende zon. Lekker trappen zo.

Een motel in Anthony, zoals er zoveel zijn in Amerika. Anoniem naast de snelweg. De beste plek om te eten is Denny’s. Een McDonald’s met bediening, laat ik het zo noemen. ’s Avonds is het vrieskoud. Bij de super nog de laatste inkopen voor de komende twee dagen.

Maandag 3 januari 2022: Anthony – down the road

M’n vingers vriezen eraf. Wat is het koud, maar wederom fantastisch fraai winterweer. Bij ieder erf slaat wel een hond aan. En elk erf kent wel een wrak. Al snel is het off road rijden de Chihuahuan Desert in. Een steil klimmetje het plateau op. Het geraas van de bewoonde wereld laat ik steeds verder achter me. Een uurtje trappen en het is stil, de stilte van de woestijn. Oranje aarde, mooie vegetatie. De track is niet al te zanderig. Misschien wel door de regenval en de vrieskou van de afgelopen dagen.

In the middle of nowhere een spoorwegovergang en een trein! Voor een foto van de drie immense locomotieven ben ik net te laat. Het duurt maar liefst vijf en een halve minuut voordat de laatste wagon voorbij is. Indrukwekkend. Tegelijkertijd tel ik zes, misschien wel meer, vliegtuigen in de lucht. Tja, de economie draait in Amerika dag en nacht door!

Met dertig kilometer in de benen is het tijd voor lunch, vlak bij de spoorlijn. Er tuft nog het een en ander voorbij. Gewoon bruin brood met Nutella smaakt weer eens prima. Water aangelegd met Sunkist, mij best.

De krater waar de astronauten van de Apollo hun landing mochten oefenen is aardig. Het schijnt dat toeristen dat hier dunnetjes over kunnen doen. Maar de helikopter die ik in de lucht zie is er duidelijk een van Border Patrol. Mexico is nabij. En opvallend, een alarmknop in the middle of nowhere voor diegene die te voet zijn, Border Patrol is binnen een uur bij je!

Het loopt tegen vieren. Tijd om uit te gaan zien naar een kamp voor de nacht. Koud zal het worden. Tussen alle stekels valt het nog niet mee een vrij plekje te vinden. Geroutineerd is het kamp snel ingericht. Met het zakken van de zon wordt het snel koud, heel koud. Nog wat eten, een koffie met een halve Snicker… zes uur, tijd voor het mandje. Warm aangekleed en de slaapzak compleet dichtgesnoerd, welterusten!

Dinsdag 4 januari 2022: down the road – Mesilla

Half acht op… koud was het, maar ik heb goed en diep geslapen. Slechts twee keer wakker geweest, van een helikopter en een voorbij rijdende 4×4. Ik vermoed patrouilles van Border Patrol. 13 uur en 16 minuten nachtrust… Stijf ben ik wel.

Een flinterdunne laag ijs bedekt de tent en de fietsen. Mooi gezicht. Gelukkig is de zon er vroeg bij en belooft het een warmere dag te worden dan gisteren. De Jet Boil sputtert even tegen, maar gast toch snel, fijn apparaat. Want een warme mok koffie, ja, dat is nu onovertroffen.

Het fietsen is wederom prachtig, een beetje als op zee, door het grote niets. De enkele bergruggen aan de horizon lijken te drijven. Af en toe een hek door (private property – close the gate) en oh, even oppassen. Moeder met kalf. En meer runderen van het stoere soort. Ze kijken, snuiven, maar maken zich toch uit de voeten. Omzichtig fiets ik weg, want op Haut Lanzy heb ik geleerd dat ze eerst weglopen, maar zich later groeperen… Een watertank als een onderzeeboot. Een refill is niet noodzakelijk, genoeg aan boord. Wel een stoer ding.

Zo snel als ik gisteren de stedelijke agglomeratie verliet, zo snel komt deze nu naderbij. Schier oneindige boomgaarden met Pecan’s omringen Las Cruces. En hier staan dus de luxe huizen, vermoedelijk van de landeigenaren. Fraai opgetrokken in lemen kleuren.

Bij The Spotted Dog Brewery is het goed toeven. Ook hier is een levendige biercultuur. Een IPA en een donkere met tonen van koffie en chocola gaan er wel in. Voor iedere kuit een! Terug in het motel is de warme douche weldadig. En bij D.H. Lescombes Winery & Bistro smaakt de Cabernet Franc goed.

Woensdag 5 januari 2022: Mesilla – Alburqueque

Met Marfa in aantocht over twee dagen is er in twee dagen niet nog een loop te fietsen hier of elders. Maar een alternatief is snel gevonden. Een roadtrip noordwaarts naar Alburqueque, een stad die op de een of andere manier een aantrekkingskracht op me heeft. Vier uur rijden. Een fraaie tocht dwars door New Mexico heen. Het eerste uur is herkenbaar, Radium Springs, Hatch… eindeloze landschappen. Muziek aan, stoelverwarming in de rug. Het is goed toeven in het koekblik.

Alburqueque is een middelgrote stad, doet relaxed aan, eigenlijk wat slapend. De setting is fraai met rondom bergen, sommigen bedekt met wat sneeuw. Vooral Old Town is levendig, al is het ook wel wat toeristisch. Enfin, het gaat niet om het doel, maar de weg er naar toe!

En oef, wat een lekker diner bij Antiquity. Een verscholen restaurant met een onopvallend uithangbord. Ik had er gister over gelezen… Heerlijke ganzenlever en een uiterst sappige gegrilde ribeye. Een Cabernet uit Washington en nog wat zoets na. Voortreffelijk. De serveerster doet haar job uiterst goed. Leuk spiegelen ook over Alburqueque, New Mexico, maar ook haar leven. Ze is duidelijk op zoek naar een nieuw doel. Terug gekeerd naar haar geboortestad, het leven in Oregon was te duur. Haar vader is een Italiaan, haar moeder een Armeense. Ik vermoed een recente relatiebreuk… Enfin, zij komt er wel weer.

Donderdag 6 januari 2022: Alburqueque – Marfa

De bergen rondom de stad liggen onder een laagje sneeuw, maar het is een kristalheldere dag. Sante Fe revisited, inmiddels vijftien jaar terug de start van een fietstocht naar Las Vegas. Nu voor een bezoek aan het Georgio O’Keeffe Museum. Twee maanden terug zag ik een overzichtstentoonstelling over haar in Parijs. Toen viel bij mij het kwartje. De presentatie hier valt eerlijk gezegd een beetje tegen. Tja, ik vergelijk het met Centre Pompidou. Interessant is de nieuwbouw die ze willen plegen. $ 60 mio, waarvan 80% gefinancierd door particulieren en fondsen. Zo gauw je als vastgoedontwikkelaar de grens overgaat kom je andere vraagstukken tegen. Hier moeten (en willen) ze zich houden aan de Section 106 of the National Historic Preservation Act of 1966 (54 U.S.C. §306108). Vermoedelijk liggen er Indianen begraven onder het ontwikkelperceel. Er wordt me toegefluisterd dat het nog wel een jaar of vijf of zelfs meer zal gaan duren voor ‘that’s sorted out’.

Santa Fe is een fijne stad. Als klein kind had het al aantrekkingskracht op me, de foto’s van de landschappen bij de Amerikaanse locomotieven met ‘Santa Fe’ erop in de Marklin-folder voelden magisch. Ik keer hier in de nabije toekomst weer terug, om het huis van Georgia O’Keeffe te kunnen bezoeken en de trails te lopen die zij ook liep.

Half twee, een flinke rit voor de boeg. Ten oosten van de heenweg, urenlang door het grote niets. Ja, de landschappen van New Mexico zijn fenomenaal. Met de cruise control aan vliegen de mijlen onder de Chrysler door. Plaatjes draaien, de uren rijgen zich aaneen. Het canyon-landschap maakt plaats voor grote landerijen. Er is niets, echt niets, al is ieder stukje land in eigendom van iemand.

De duisternis treedt in. Met groot licht hou ik goed zicht op de weg. Ik hoop niet dat ik hier een ree aanrij. Terug in Texas, bij een pomp een Coca Cola en een biertje voor straks op de kamer. De mores zijn hier anders, ze hebben schijt aan de mondkapjes en social distancing, maar ik moet wel m’n ID tonen alvorens ik het biertje mag meenemen. ‘It’s the law in Texas, sir’. Hypocriet Amerika. Om half tien druk ik op de stopknop, de Chrysler mag rusten, ik ook.

Vrijdag 7 januari 2022: Marfa

Een dag waarnaar ik heb uitgezien. Een bezoek aan de Chinati Foundation, een initiatief naar de ideeën van Donald Judd dat terugvoert tot in de jaren zeventig. Vanuit New York streek hij periodiek hier neer om zelf permanente werken te realiseren en bevriende kunstenaars de ruimte te bieden hetzelfde te doen. Ruimte genoeg op deze voormalige militaire basis.

Het is overrompelend, de 100 aluminium kubussen van Donald Judd zelf, de zes barakken met werken van Dan Flavin. En nog veel meer: Carl Andre, Roni Horn, Ilya Kabakov, Robert Irwin. In veel doet het me denken aan Brutus, het project van Atelier van Lieshout waar ik inmiddels bijna drie jaar aan werk. Eens te meer besef ik me hoe inspirerend en fantastisch het is om daar deel van uit te maken.

Chinati heeft het goed geregeld. Een rondleiding van tien tot twaalf, tijd om zelf te lunchen, vervolg van de rondleiding om twee uur. Om vier uur sta ik weer buiten.

Vervuld en vol energie, ideeën, herkenningen en nieuwe paden om verder te gaan uitwerken. Effe kort app-contact met Joep. Zoals altijd per kerende post reactie terug. Zin weer aan de slag te gaan volgende week!

’s Avonds in een kroeg verwerk ik al mijn indrukken. Het loodzware boek dat ik kocht over Donald Judd z’n leven laat ik nog maar even veilig ingepakt voor de terugreis.

Zaterdag 8 januari 2022: Marfa

Eerst ontbijten bij zo’n lekkere Amerikaanse tent. Van die slobberkoffie en een two-stack-pancake met siroop. Om 11 uur start de rondleiding bij The Block, het eerste complex dat Donald Judd verwierf begin jaren zeventig. Hij woonde hier. Een grote patio waar symmetrie en rust heerst.

Fraai, op een Japanse tuin af, maar daarvoor is het te man-made. Een enorme bibliotheek, een leeskamer, een eigen ruimte voor tentoonstellingen, slaapkamers voor zijn zoon en dochter, een keuken. En twee ruimtes die Donald in de winter warm kon stoken om wat comfort te houden. Tja, zo krijg ik een fraai doorzicht op zijn leven. Twee jaar terug zag ik in het MOMA in New York zijn retrospectief, een week voordat de wereld in lock down ging. Een tentoonstelling zoals Donald Judd het waarschijnlijk niet bedoeld had…

Het bezoek van vandaag inspireert me ook weer op een andere manier. In Haut Lanzy ligt het erf en de gebouwen open om te gaan aanpakken. Meubels maakte ik al eens eerder, zin om te gaan zagen en schroeven. Met een wandeling terug op Chinati sluit ik voor mijn gevoel Marfa af. Een impactvol bezoek. Food for thoughts en actie!

Over naar de praktische zaken. Fiets en bagage reisvaardig maken. De fiets en uitrusting ontdoen van het woestijnzand is een genoegen. In no time is alles weer droog in de droge woestijnwind. Dag Rock o Pinion, over 8 maanden heb ik je weer nodig voor een slordige 5.000 kilometer trappen!

Zondag 9 januari 2022: Marfa – San Antonio

Vroeg op. Fietsen en bagage vinden gemakkelijk hun plek in de Chrysler. De eerste miles gaan snel. In Alpine is Judy vroeg opgestaan om lekkere muffins te bakken. Haar zaak zit al aardig vol. De coffee to go vindt z’n plek in de middenconsole, om aan te lurken. Een weg in omgekeerde volgorde afleggen biedt toch nieuwe perspectieven op het landschap. Boeiend. Ik zet Paris Texas van Ry Cooder op, gevolgd door zijn even interessante plaat Chavine Ravine. Zo gaan de uren snel terwijl ze me eigenlijk zo lang mogelijk zouden mogen duren.

San Antonio. Eerst de praktische zaken. Een Corona-test. Dat gaat hier super-commercieel, een stijve $ 150 om kort in mijn neus te mogen vroeten. Wat een weerzinwekkende handel als ik de doorloop gadesla… Moeder met drie kinderen, hoppa, $ 600. Negatief, dat ben ik wel, ik mag dus mee morgen met KLM. The Quality Inn voor de nacht is snel gevonden. Net binnen de ring die Down Town omarmt.

Downtown is on-Amerikaans. In a way lijkt het op Utrecht met z’n River Walk. Horeca en ander amusement is gesitueerd langs de oever van de rivier die door San Antonio stroomt. Terug in de grote stad, de horeca is er naar. Laatste avond. Zin weer in Nederland, al moet ik van Vadertje Staat eerst quarantaine in. Onbegrijpelijk en begrijpelijk.

Maandag 10 januari 2022: San Antonio – Rotterdam

Strak om half acht de auto in naar Houston. Een sloot koffie langs de weg, een muffe muffin. In Houston gaat het allemaal soepel. Naar de staat van de auto wordt niet gekeken. Ik bel de chauffeur op die ons dik drie weken terug ook een lift gaf. ‘Hello amigo!’ De cirkel is rond! Op de luchthaven gaat het ook smooth. Ik zie duidelijk dat Nederland weer aan het werk is. De mail-stroom is aanmerkelijk groter dan vorige week. Dag Amerika, tot later dit jaar!