THE BAJA DIVIDE: een bikepacking-trip door Baja California – Mexico

Donderdag 13 december 2018: Rotterdam – San Diego

Het begint bijna een voorspelbaar patroon te worden, half december op een onbestemd tijdstip de winterkou in richting Schiphol om met fiets en al oostwaarts, westwaarts of zuidwaarts te vliegen. Half vijf ‘s ochtends dit keer. Plaats van handeling: Mathenesserplein, wachtend op een taxi. Het is donker en het vriest lichtjes. Ik kan gelijk testen of de outfit die ik voor deze reis bij me heb gestoken voldoende warm is voor de nachtelijke temperaturen in de hogere regionen van Baja California. Het lijkt erop.

Het gaat smooth. Een kuchende taxichauffeur die straks zijn bedje weer in kruipt, ‘t heerst! Geen kip op de weg, de Rock oPinion Ti voor het eerst verpakt in een fietskoffer. Geen geklooi meer met dozen kort voor vertrek op de luchthaven. En weinig bagage. Echt een minimum aan bagage. Zelfs geen brander! Nou ja, wel mijn spiegelreflex en drie objectieven. En oh ja, lucifers om een kampvuur van verdroogde cactussen aan te kunnen leggen.

Toch een druk Schiphol. Lange rij voor een koffie. Martin zei het al toen ik hem gisteren in alle vroegte op de fiets in het centrum van Rotterdam tegenkwam: ‘je vliegt eerst de verkeerde kant op?!’ Frankfurt dus, om daar een long haul te pakken naar San Diego. Vanavond scheept mijn lieve nichtje Eva in om in haar ontluikende leven voor de tweede keer naar Japan te vliegen. Nu geen ‘veilige’ uitwisseling vanuit school, maar alleen retour! Twee weken logeren bij een vriendinnetje. Dispensatie van school. Overstappen in Seoul. 15 jaar pas. Dappere dame!

Frankfurt. Weinig blikken van herkenning. Bijna 25 jaar geleden kwam ik er in 5 maanden 6 keer. Verliefd en al met Karen op pad om voor Foster Parents Plan films schieten in Bolivia voor RTL 4. Fietsen in Australië en wandelen in de Himalaya met Peter. Frankfurt was de centrale hub met een bergruimte om m’n fiets tussentijds te kunnen verwisselen voor rugzak en bergschoenen. Mooie tijden, net afgestudeerd. Lufthansa sponsorde de hele trip met business-classtickets….. op stand-by basis, dat dan weer wel…. krankzinnig! Een kwart eeuw terug, een half leven nu. Ik hoop dat het een kwart voor me blijkt te zijn.

Terugvliegend over Nederland herinneren de plaatsnamen die op mijn scherm worden geprojecteerd me aan de intensieve maar prachtige voorbije weken. Amsterdam, Rotterdam, Utrecht, Deventer, Den Haag. Leven op volle toeren op alle fronten! Mooi, intensief en rijk aan perspectief voor 2019 and beyond.

Buiten is het minus 56,75 graden Celsius. Binnen speelt Ry Cooder The Prodigal Son voor me. De kist is praktisch leeg, in jaren niet meer meegemaakt! De Airbus laat nog wat roet na op de Wadden en verkiest dan toch echt het luchtruim richting de USA. Toegewijde Duitse moekes verzorgen de lunch. Half twaalf, ik ga mee in hun gewoonten. Sprudelwasser und ein Weisswein.

Fietsen. Weer. De Baja Divide is dit keer aan de beurt in mijn (stille) streven The America’s van Alaska tot Vuurland op twee wielen ‘betrapt’ te hebben. Dat idee ontstond in 1990 staand voor de wereldkaart boven m’n bed op mijn studentenkamer. Inmiddels ben ik 10.000 kilometer verder. Nog wel wat meters te fietsen dus! Sommige mensen doen ‘t in een ruk van dik een jaar of meer….. Tja, dat kan, maar daarvoor vind ik het dagelijkse leven in Nederland en het reizen door andere werelddelen te interessant. Voor mij in etappes dus.

Startpunt is San Diego. Een weerzien. 13 jaar terug eindigden Irma en ik er al eens. Een fietsstad pur sang, vlakbij de Mexicaanse grens. Mexico, volop in het nieuws. Natuurlijk met Trump’s dolle plannen een muur tussen Mexico en de USA op te trekken. Recent de krantenkoppen over de stroom aspirant-immigranten uit Midden-Amerika. Ze drukken massaal de bel in op de bewaakte deur die San Diego van Tijuana scheidt. Met grensafsluitingen tot gevolg. En Mexico heeft als land bepaald geen goede pers gekregen met de niet aflatende stroom aan berichten over roverijen, moordpartijen. Incluis de gruwelijke kleurenfoto’s die het beeld van een verscheurd land lijken te bevestigen.

Tja, geen land dus om frank, vrij en zorgeloos rond te reizen. Enige maanden terug waren twee fietsers in het zuiden de klos. Bruut geweld. Wel in een dubieuze regio. Dik 10 jaar geleden was ik in Mexico-City voor de kunst. Een overweldigende stad, wel oppassen geblazen, zeker in de nacht. Maar om Mexico over een kam te scheren? Nee. Al werd ik de afgelopen weken vaak fronsend aangekeken als ik vertelde over de aanstaande trip. Hoewel ik me alles kan voorstellen hoe beeldvorming tot stand komt, ga ik in die ijking niet mee. Het strookt ook niet met mijn ervaringen elders in de wereld, zoals bijvoorbeeld in Tajikistan vorig jaar zomer of in Ecuador toen ik er in 2000 fietste terwijl een staatsgreep plaats had. En mijn informatie over Baja California van insiders.

Of beter: de Baja Divide. Een single track die een paar maffe Amerikaanse bikepackers enkele jaren terug in kaart hebben gebracht. Een route van 2.700 kilometer aan onverharde paden over de bergkammen van het schiereiland. Woestijn, ongerept, schraal, droog, meanderend tussen de grote oceaan en de Golf van Cortes. Security alerts zijn er zeker bij de enkele grotere steden die Baja California rijk is. Vermoedelijk zal het haaks staan op de ervaringen die ik hoop op te gaan doen in de outback van Baja California. Rural life. Zolang ik maar geen domme dingen doe. Domme pech kan natuurlijk altijd, maar dat kan me ook in Nederland overkomen. Genoeg erover.

Ik dommel wat, draai plaatjes en zie dat de luchtbus Amerika bereikt heeft. Een half jaar geleden was ik er nog met Paul voor een memorabele roadtrip door Texas en Louisiana. En over 3 maanden weer. New York. Ik heb een aantal bezoeken op het programma staan aan culturele instellingen en broedplaatsen die zich op innoverende wijze financieren. Of een interessant concept hebben ontwikkeld met een combinatie van functies, zoals Mana Contemporary op New Jersey. Kortom, de Angelsaksische tijdsgeest opsnuiven. En kunst zien natuurlijk. En verzamelaars bezoeken. Dit keer heb ik een airbnb geboekt in Harlem. Leer ik ook die wijk goed kennen.

Op het eind van deze reis heb ik nog een paar dagen spare voor cultureel getinte bezoeken in Los Angeles. Maar da’s pas over een paar weken. Ver weg voor mijn gevoel. Een weerzien ook. In 2014 fietste ik negen dagen door alle wijken van LA, inclusief Watts en Crompton. Die laatste twee onbedoeld…. Enfin, de USA is goed aan de beurt dit jaar. Nu Mexico.

Lufthansa is een uiterst comfortabele maatschappij. Een aanrader. Uitstekende service. Goede stoelen, ruim voldoende beenruimte. En zeer hoffelijke bediening. Duitse degelijkheid bewijst zich op lange reizen. Alles klopt, al rekenen ze wel een stijve € 250 one way voor de fiets…. De dienstdoende steward vergat dat even voor het gemak vanochtend….

De randen van het in vierkantjes verkavelde boerenland van Canada trekken een ruitenpatroon door het sneeuwdek heen. Ongerepter en ruiger wordt het boven de Rockies. 9 uur tijdsverschil. In Nederland heeft men het diner net achter de rug. Lufthansa serveert een vroege lunch. Inmiddels heb ik de pompende beats van Madonna’s Confessions Tour opstaan. Nog een uurtje. Buiten verzandt het landschap langzaam maar zeker naar bergwoestijn met af en toe een akker waar zonne-energie geteeld wordt. California. Schwarzenegger-land!

Alle plaatsnamen die ik op mijn scherm zie roepen herinneringen op. Ik kan er zo de lijntjes van reeds gefietste kilometers op trekken. Bakersfield ben ik nooit geweest. Daar komen vermoedelijk twee filmrolletjes vandaan uit de jaren zestig. Black and whites die Doug Ashford inspireerden tot een reactie met ensembles van abstracte tempura schilderijen, prints van de filmrolletjes en glas. Met een van die installaties sta ik dagelijks op.

San Diego. Homeland Security. Ik mag het land weer in van Trump. Zonder bagage. Ik vermoedde al dat de overstap in Frankfurt te kort zou zijn. Komt morgen wel. Buiten is het 25 graden Celsius. Een lichte bries, strakblauwe lucht. Loom zoevende 6 en 8-cilinders. Maar ook de hybride Japanners hebben hun intrede gedaan. De taxichauffeur begrijpt er weinig van als hij moet stoppen bij 2826 Ocean View Boulevard, in een buitenwijk van San Diego. ‘You live here?’ Zo voelt het wel, een charmant houten huisje bij een Deense in de achtertuin.

Er is weinig veranderd hier. Een stad die mij niet echt boeit. Tijdens de wandeling naar het centrum waan ik me af en toe op een filmset. Dat fascineert me wel. Dagelijkse rituelen hier. In een industriële zone houden daklozen zich schuil. Tja, ook dat is Amerika. Ze doen geen vlieg kwaad. Hooguit voelt het voor de well off unheimisch aan.

Down Town is rijk en duur. Een Servische serveerster verhaalt erover. ‘Almost all young people here have two jobs. Life is so expensive’. Sappelen zoals dat heet. De nieuwe economie met Uber en Deliveroos speelt daar handig op in. De Mexicaanse ober verhaalt over de vele patiënten die in San Diego verblijven. Ze ondergaan dagelijks dure (alternatieve) behandelingen in private klinieken in Tijuana. Gerund door Amerikaanse artsen die zo sleets regelgeving en toezicht ontlopen. En handig hun zakken vullen. Mexico vindt het best.

Een etmaal in touw. Terugwandelen en slapen.

Vrijdag 14 december 2018: San Diego

Half acht wakker. Een rustige ochtend. Heel huiselijk eigenlijk. Filterkoffie, yoghurt, muesli, banaantje van de buurtsuper. Na-ijlende werkmails. En een foto van Eva die aan de sushi zit in het verre Japan. Veilig aangekomen. Mooi.

iSalud! is tussen de middag een pleisterplaats voor Jan en alleman. Smaakvolle taco’s, IPA’s. Aan een grijs kruispunt, Logan Ave 2200 en Sampson St 900, in The Heights. Een buurt waar ik van hou.

Anonieme architectuur, rommelige percelen, Down Town in de verte, haven en industrie nabij. Diversiteit troef. Upcoming. Ondertussen komt eenieder aan voor lunch: hippe youngsters, oudjes. En werkenden met hun badges bungelend aan hun broek of trots op de borst: zakenlui, Navy’s….

Elektrische steps zijn trending hier. Met een app speur je er eentje op, rij je naar je bestemming en pleurt ‘m weer neer. San Diego ligt ermee bezaaid. ‘s Nachts pikt de eigenaar ze op, laadt ze op en strooit ze weer uit over de trottoirs. Ondertussen doet Lufthansa haar werk. De kist zal nog in de lucht hangen, het transport van de bagage naar 2826 Ocean View Boulevard is voor vanmiddag ingepland blijkens een kort berichtje.

De wijk ligt ingeklemd tussen snelwegen. Kunstenaars hebben de pylonen van een fly-over indrukwekkend beschilderd. In de straten het ‘dorpse’ leven. Mensen komen en gaan van en naar hun werk, al dan niet in het bijpassende uniform. Keffers waken luid over hun domein. Een enkele dakloze speurt naar iets van zijn of haar gading.

Zo gaat de dag hard. Terug op honk de rust van het thuis zijn. Op de achtergrondgeluiden van de grote stad. Vijf uur is het donker, iets om rekening mee te houden in de dage raad op de Baja Divide. Een Uber brengt de bagage, ongeschonden. ‘s Avonds in een niet al te gezellige tent een eerste ceviche. Smakelijk in limoen gemarineerde garnalen, kreeft en inktvis. Rauwe clams erbij. Lekker. En eigenlijk, toch best gezellig. Het doet allemaal wat plastic aan, levendig is het wel. Slaap!

Zaterdag 15 december 2018: San Diego

Fietsen vandaag! Althans dat denk ik bij het opstaan. Na een ontbijtje een rondje assemblage van de fietsen. Raar, mijn riemaandrijving staat knetter strak…. Jeetje, het achter tandwiel is helemaal verbogen. Kennelijk heeft ie klem gezeten met iets zwaars erop tijdens de vlucht of het vervoer gisteren. Mmm, dat zijn specifieke onderdelen. Een tandwiel van Gates, een spider van Pinion. Ik vrees een beetje voor de start van de reis.

Internet en de telefoon zijn mijn vrienden. Ik google de exacte specificaties bij elkaar. Amazon zou het tandwiel van Gates maandag kunnen leveren en die spider, tja dat is wat moeilijker. Pinion heeft een vestiging in Denver. Misschien is die nog wel recht te buigen. Ik bel met een Trek Superstore. ‘No belts sir!’ Nog een zaak. Ja, Gates kunnen ze bestellen, maar pas donderdag levering. ‘But if you are really in need, call Cycle Quest. That’s the only shop in town you will have a chance’. Zo is het. Ze verkopen fietsen met Pinions en Gates. Op voorraad hebben ze niets, maar zijn bereid er een van een nieuwe fiets af te slopen!

Dik dertig kilometer heen en terug met een taxi heeft geen zin in dit op auto’s ingestelde land. Een huisvriend van de vrouw des huizes gaat toevallig op pad in zo’n uit de kluiten gewassen Ford F150. Een lift naar Down Town is makkelijk gevraagd. Een beetje rare gast. Texaan. Rijdt als een bezetene. Een rental car uit het rek bij Enterprise. Wielen!

Een lang verhaal kort, alles wordt gefikst. Met precisie buigt de mecanicien van Cycle Quest zowel de spider als het tandwiel recht. Het werkt. Leuke zaak. De eigenaar, inmiddels pretty fat, lult er lekker op los. Hij is een van de weinigen in San Diego die kwaliteit verkoopt. De mecanicien is 66 jaar oud. Een gepensioneerde automonteur. Hij gaat enigszins grof te werk, maar hij heeft een goed oog. Het lukt.

Van autorijden in de USA kan ik intens genieten. Vandaag minder. Vandaag voelt het doelmatig, not for fun. Zeker niet met het gevoel dat ik liever op de fiets gezeten had…. Blij ben ik wel. Zoals bijna altijd ligt op een fietsreis een oplossing om de hoek.

Was het gisteren bewolkt, vandaag schijnt de zon volop. Aangenaam helder weer. Dat belooft wat voor de komende weken. Het eten is vet, overal. Eerlijk gezegd passen m’n smaakpupillen zich daar snel op aan. Ik snak niet naar vet, maar sta er kennelijk hier meer voor open. Vanmiddag was het een broodje bij een hip uitziende keten. Enkel rijk aangeklede hotdogs op de menukaart. Best lekker. ‘s Avonds bij Panda Express, mwah, valt niet tegen. Wel grappig te observeren wie allemaal voorbij scharrelen. Diversiteit troef. Een koffie bij Starbucks en wat IPA’s Down Town in een stereotype Amerikaanse bar. Maar hoe anders was het in Italië dit jaar…..

En de dollars, die rinkelen voortdurend. Zoals altijd in Amerika. De pincode van mijn creditcard ken ik weer uit mijn hoofd. Ik merk dat ik hunker naar het ‘eenvoudige’ leven op de fiets. Het is nabij. Een goede nachtrust ook. Want helemaal gewend aan het ritme ben ik nog niet. Kwart over negen. Ik loop te gapen… Morgen: fietsen!

Zondag 16 december 2018: San Diego – Tijuana

Vroeg op. Een yoghurt, een banaan, all bran en filterkoffie van de buurtsuper. Ja, de Deense heeft een fijn optrekje in haar tuin gecreëerd. Aangenaam toeven. De remmen, daar zit weinig bite meer in. Dat was in Kirgizië al zo. Het kost wat tijd, maar het lukt om de hydrauliek weer te doen functioneren. De kracht in de hendels keert terug. Leuk om zelf zo’n klusje goed te kunnen klaren.

Een lunch in de tuin. Bij de Mexicaanse Supermercado was weinig te koop. Bruin fabrieksbrood, een pak kaas met 16 slices wederom verpakt in plastic. Low fat milk. Het weer is fantastisch. Strakblauw. Aangename temperatuur, een milde zon. Op naar Mexico!

De eerste fietskilometers voelen goed. De outskirts van San Diego maken plaats voor anonieme lichte industrie aan de Bay. En visserij en marina’s waar de zeil- en motorboten liggen te wachten op hun eigenaar. Dito sferen en geuren. De dikke banden kleven aan het asfalt. Tja, dikke sloffen zijn het.

In de verte zie ik Tijuana liggen. De laatste kilometers is het voelbaar. Ik nader een andere wereld. De grensovergang. De drukste ter wereld. Met maar liefst dertig poortjes en steeds enorm lange files….

De passage is wat steriel. Bij het eindpunt van het trammetje naar San Diego loopt een voetpad naar Mexico. Vergezeld door dagjesmensen met boodschappentassen vol, tja, met wat eigenlijk? Beton, prikkeldraad, een one way metalen draaideur. Mexico! Niks Homeland Security. Gewoon 27 dollar aftikken voor een visum. De X-ray van de boodschappentassen hoeft de fiets niet te ondergaan.

Tijuana. Die stoffige grensplaats. Dik een miljoen inwoners. Vol schimmige bewegingen. Vol goedkope en dure gezondheidszorg, hoeren en bekendstaand om het dagelijkse geweld. De rode lampen van de ontelbare wachtende metal shiny boxes, bestuurders en passagiers terug op weg naar de USA. Ja, ik betreed een andere wereld. Ruiger, armer. Een ander werelddeel. Maar herkenbaar: Amerikaans, katholiek, Latijns. En meer van het leven. Beelden van eerdere reizen herleven.

Een hotel via het Nederlandse booking.comstaat geboekt. Op Amerikaanse leest geschoeid, maar uit 1981. Hartje centrum. Camera’s en bewakers all over the place. ‘s Avonds op straat ben ik wat meer op mijn hoede dan normaal. Vittorio’s is een Italiaanse tent op z’n Mexicaans. De rook van de houtoven waart rond in de zaak. Zondagavond. Bomvol. Meeslepende muziek, een gepassioneerde sfeer. Ja, de reis is nu echt begonnen. Slapen.

Gereden afstand: 30 kilometer

 Maandag 17 december 2018: Tijuana – Rosarito 

Vroeg op. Govert feliciteer ik via de app. Een snel ontbijt met pancakes, die smaken goed. Wat vers fruit, een koffie en nog een koffie. Half acht staat de bus klaar. Passen de fietsen er allemaal in? Ik vraag het me af. Maar met wat ruimtelijk inzicht en geschuif met de dubbele rij banken lukt het!

De chauffeur is de Niki Lauda van Tijuana. Ooit woonde hij in San Diego, had een zwaar ongeval met zijn motor. De sporen zijn te zien. Binnen een kwartier ligt het hele levensverhaal op het dashboard. Ja, een echte Amerikaan dus. Inclusief foto’s van zijn (ex-?)vrouw.

Tijuana bekoort zoals verwacht niet. Nachtclubs zitten zowat in iedere straat. Niki scheurt de Mexico 1 op, de weg die helemaal naar het zuiden van Baja California voert, dik 2.500 kilometer. Eigenlijk ook de enige weg in Baja California. Eerst enkele badplaatsen, na een uur karren begint het ongerepte verlaten landschap. De zee is onstuimig. Er waait een stevige wind. De kilometers gaan snel. Sporadische akkerbouw, zelfs wijnbouw, in de verte de bergen. Vervolgens de dorre woestijn.

Echt mooi is het niet, gebiedt de eerlijkheid me te zeggen… Sfeervol is het wel, zeker in die stoffige plaatsjes langs de weg. Wildwest, zo voelt het. Overal rommel, een tankstation, een plek waar banden geplakt worden, een mini-market en wat eettentjes. Eenvormige architectuur, mini-zandstormpjes. Het verkeer perst zich er doorheen.

Af en toe een controlepost van het leger. Soldaten zwaarbewapend. Hummers. Met zandzakken verstevigde posten. Die ga ik nog wel vaker tegenkomen vermoed ik. The War on Drugs! Af en toe schaaf ik wat aan een artikel voor werk of kijk voor me uit en mijmer wat. Zo gaat de dag hard.

In de loop van de middag wordt het landschap mooier. Cactussen sieren het landschap, een grote roofvogel glijdt vlak boven het land en de lucht kleurt prachtig dieporanje in de avondzon. Half vijf! De komende dagen wordt het nog ietsje vroeger!

Zes uur. Rosarito, een plaatsje van niks. Pakweg 800 kilometer verder. Een motel met een eenvoudige kamer voor zes man. Inchecken en een hap in het door truckers gedomineerde eethuisje. Ook een andere Baja Divider. Een wat zonderling type uit Brooklyn. Vroeg slapen. Lijkt me goed een ritme te pakken van vroeg uit de veren en er dus vroeg in.

Buiten in het dorpje heerst rust. Een blaffende hond, een voorbijrazende truck, links en rechts geroezemoes, verstommende muziek, een sterrenhemel. Sferen waar ik van hou.

Dinsdag 18 december 2018: Rosarito – down the Divide  

Het was wat frisjes vannacht onder het raam zonder echte deken over me heen. Half zeven op. Gebakken eieren met ham en zwarte koffie. Donsje nog aan. Een tweede sloot koffie om echt wakker te geraken! Er wordt enkel vette hartigheid geserveerd. Ze maken wat burrito’s to go voor vanavond. Het totaal van de rekening wordt netjes in een doorschrijf-kasboek opgetekend. Buiten bedelt de klusjesman om een tip.

Inkopen doen. Ik loop nog wat onwennig in het lokale winkeltje. Water, tortilla’s, kaas, noten, koekjes. Allemaal instant, maar wat is lekker c.q. te doen? Een geluk, na een dag hard werken op de fiets smaakt alles!

Bam! The Divide start overrompelend. Een dirt road dat het plaatsje uit kronkelt. Rood zand, stenig en aan weerszijden van de weg cactussen en andere planten zover ik kan zien. Strakblauw, een lichte bries. Had ik me een mooier begin kunnen voorstellen? Vanaf hier is de Baja Divide ook echt aantrekkelijk qua landschap. En wat een andere beleving de natuur vanaf het asfalt te zien.

Op onverhard gaan de kilometers niet snel. En het vraagt om geconcentreerder rijden. Nu ook. Soms verzandt de weg of zitten er diepe kuilen of puntige stenen in. In zand blijkt de 3.0 inch breedte van de banden de goede keuze. De stukjes enkel zand zijn nu nog te kort om er wat lucht uit te laten lopen om nog beter meters te kunnen maken.

Op 36 kilometer zit een missie. Een eenvoudig doch fraai kerkje. En een goed punt om water te tappen. Het komt rechtstreeks van een bron hogerop in de bergen. Voor de zekerheid toch maar even filteren.

Het landschap is heel eigen. De tafelgebergtes doen me denken aan de Mesa Verde, sommige vegetatie aan de Joshua Tree. Al is die boom uniek in zijn soort en locatie. Ik merk dat ik af en toe de grillige vormen van de vegetatie aanzie voor een mens of een dier. En soms meen ik iets te horen. Maar als ik omkijk is er niets van dat al. Ik ben weg, ver weg, in een andere wereld.

Vanaf een uur of vier wordt het tijd om uit te kijken naar een goede kampeerplek. Over een uur zal het donker zijn. Andy rijdt ons achterop. Een Brit uit Wales die een paar dagen met de gast uit Brooklyn op gefietst heeft. Hij maakt ook zijn kamp. Ik check de ondergrond goed op naalden van cactussen en ander scherp ‘natuurgeweld’. Geen zin in een lek matje!

Het is gezellig. De zon verdwijnt rap, maar de bijna volle maan geeft voldoende schijnsel. Hij zit al 19 maanden op de fiets, heeft er 30.000 kilometer op zitten. Bijna allemaal in Europa. Hij oriënteert zich ergens een nieuw bestaan op te bouwen. Misschien weer als fietsmonteur, misschien wat anders. Zijn huis in Wales is verhuurd en genereert net genoeg geld om rond te kunnen komen met dit zwervende bestaan.

De inwendige mens moet het doen met wat burrito’s (die heerlijk smaken), nootjes en water. Half acht, het voelt als bedtijd en dat is het ook. Het kwik daalt naar vijf graden. Slapen in de buitenlucht, weer even wennen. De sterrenlucht is kraakhelder, waar maak je dat nog mee. Ik snoer me lekker in. Het dons doet z’n werk. Was het overdag volkomen stil, ‘s Nachts is de woestijn vol geluiden van de dierenwereld die tot leven komt. Vrij snel ben ik dromenland.

Gereden afstand: 54 kilometer – Cumulatief gereden: 84 kilometer

 Woensdag 19 december 2018: down the Divide – Bahia de Los Angeles

Kwart over zes echt op. Zo vroeg als de maan er gisterenmiddag was, zo vroeg in de ochtend is hij ook weer vertrokken. Andy maakt koffie met een Triangia. Superhandig. Beetje houtsprokkelen, de fik erin en het water kookt snel. Het roet op de pan en stove en dito zwarte fikken is dan wel voor lief te nemen.

Tortilla’s met kaas als ontbijt, ach best prima. Koffie met cinnamon en water. Het kamp is snel ingeruimd. Fietsen. Het is nog een wat frisjes. Het prachtige beeld van gister zet zich voort. Eerst nog een klimmetje, dan een lange afdaling naar de Mexico 1. Alle ‘onverhardingen’ komen voorbij: rul zand, gravel, steen. Te gek fietsen.

Grappig waar mensen op letten. Andy leest de sporen in het zand. Hij zag gisteren dat er afdrukken van banden bij gekomen waren. Ik zie nu inderdaad ook de voetafdrukken van een hond. Een andere fietser met hond zit voor ons!

De Mexico 1. Asfalt. Weer ervaar ik het contrast. Wat is dat plots saai fietsen…. Maar de blik op de zee maakt veel goed. Nog een klim op z’n Amerikaans met een flauw stijgingspercentage en de afdaling naar Bahia de Los Angeles is daar!

Net als het LA dat ik ken ligt het plaatsje uitgestrekt langs de kust. Een plaatsje van niks, 800 inwoners. Andy heeft net z’n inkopen voor de komende dagen gedaan. Bij de supermercado hebben ze yoghurt en melk. Lekker even bij te tanken en het dagelijkse leven hier gade te slaan.

Het plaatsje is het enige punt van civilisatie voor de komende dagen. Goed er de middag te blijven. Een eigenaar van een motel sprak ons al aan. Een grote kamer, de fietsen kunnen allemaal naar binnen. En genoeg warm water voor een verfrissende douche en de kleren te wassen.

Ieder rommelt wat aan. Een restaurantje ligt voor de hand, maar het is gezelliger met uitzicht op de zee en het dorpje wat aan te klooien met tortilla’s, manchego, avocado’s, salsa en cerveza’s niet te vergeten! Grote roofvogels cirkelen prachtig in de thermiek boven het dorp.

Weer een mooie dag op de Baja Divide!

Gereden afstand: 40 kilometer – Cumulatief gereden: 124 kilometer

Donderdag 20 december 2018: Bahia de Los Angeles

Een lazy morning. Voor eenieder! Geen haast om weg te komen. Het uitzicht op zee is geweldig, de temperatuur uiterst aangenaam. En het lichaam voelt iets stijfjes aan. De vrouw des huizes maakt filterkoffie. Andy fabriceert zijn eigen brouwsel. ‘With smoky flavour!’

Gezellige boel. Terugkerend onderwerp is fietsen. En keuzes maken om zo licht mogelijk bepakt op pad te gaan. Tja, het voelt dan wel erg irrationeel om enerzijds grammen te jagen en anderzijds m’n foto-uitrusting mee te nemen. Met zo’n 2,5 kg voegt dat 25% aan gewicht toe! Maar ach, dat is ook een deel van mijn reispret. Bij Andy speelt budget begrijpelijkerwijs een grote rol. Hij rijdt twee kettingen tegen elkaar in. Om de twee weken verwisselt hij ze. Zo slijten de tandwielen minder hard…..

Tijdens zijn tocht in Europa heeft hij als een ‘zwerver’ geleefd. Steeds slapen in de bosjes, laat ik het zo maar noemen. Wat hier de normaalste zaak van de wereld is, is in de EU verboden. In beide werelddelen geldt om heel verschillende redenen ‘out of sight = out of mind’.

Andy vertrekt. Maar eigenlijk is het heerlijk nog een dagje te blijven. De komende dagen worden zwaar zat. Op het gemak inkopen doen en alles goed en wel op de fiets verpakt krijgen! De benen rust.

Bij Restaurant Alejandria is het goed toeven. Verse vis, goed gevulde taco’s, cerveza’s. Een gewezen Amerikaan lurkt aan zijn koffie. Hij woont aan het strand. Hij is niet meer gewenst in Amerika. Hij deed incasso’s. Ik vermoed niet volgens de wet en met harde hand. Mexico is zijn nieuwe thuis.

Ik kijk uit naar de komende dagen. De sferen zijn fijn. Het klimaat ook. Zon, een droge lucht en de wind zal vaak meezitten. En bijna geen insecten. Een enkele vlieg, maar niets dat steekt of irriteert. Slangen of schorpioenen houden zich verborgen. Ik heb er geen een uitgerold op het asfalt zien liggen…..

Inkopen doen voor de komende vier tot vijf dagen! Da’s best nog even rekenen! Drie keer ontbijten, vijf keer lunch, drie keer diner. Dat is (3 + 5 + 3) x 4 tortilla’s = 44 tortilla’s. ‘s Ochtends met pindakaas en Nutella. Voor lunch en diner komen daar nog eens 32 plakken kaas, 1 avocado, 1 rode ui en 2 pakken vlees (!) bij. Voor tussendoor 10 energierepen. Voor bij de borrel 3 porties nootjes. Dit allemaal per persoon!

En water niet te vergeten, 12 liter de man tot aan de ranch die er iets over de helft moet zitten. Daar hebben ze water en serveren ze avondeten en ontbijt. Maar ze hebben geen voorverpakt eten in de aanbieding. Dus tja, alles moet mee vanaf hier! De supermercado heeft een groot vat met gepurificeerd water staan. Iedereen tapt er van. Beter dan weer een afvalberg van plastic 1,5 liter flessen te creëren. Zal zwaar fietsen zijn morgen! Op tijd slapen dus.

 Vrijdag 21 december 2018: Bahia de Los Angeles – down the Divide

Terwijl ik aan de koffie zit en mijn mail uitlees duikt Ron op. Dat is het leuke van de Divide. Iedere keer popt er weer een andere rijder op. Hij woont bij Lake Tahoe en heeft ‘m al eens gereden. Tja, voor hem is dit zijn achtertuin. Vandaag geeft hij zijn benen een dagje rust.

Het is toch al tegen negenen. Een wat te laat vertrek. Maar ach, die momenten in de ochtend zijn ook zalig. De zon en de blauwe lucht zijn weer van de partij. Fietsen! Wel grappig of liever: ironisch. Bij de hervatting van de Divide het dorpje uit fiets ik langs een kleurrijk vredig begraafplaatsje. Pal daarnaast ligt de vuilnisbelt van het dorp, net zo kleurrijk…..

De klim terug de bergen is gaat heel geleidelijk. En het beeld is me inmiddels enigszins bekend. Een onverharde weg, soms heel zanderig. Aan weerszijden van de weg een variëteit aan cactussen, cactusachtigen en andere planten. Hard gaat het fietsen niet, tien kilometer per uur gemiddeld denk ik.

Voor het eerst rij ik tubeless (zonder binnenband voor de niet-ingewijde). Een must op de Baja Divide. De route ligt bezaait met cactusnaalden. De latex-vloeistof in de buitenbanden moet de gaatjes dichten. Wat dat betreft zal tubeless rijden zeker gaan bevallen. Hoe de praktijk is met het op pompen van de banden en reparatie van de grotere gaten….. de tijd zal het leren. Op filmpjes over de Baja zag ik een fietser in de weer met een nijptang om dikke cactusnaalden uit de band te trekken. Ze kunnen zich via het loopvlak dwars door de zijwang heen boren. De latex spoot uit de gaten! Ik heb voldoende dropveters bij me gestoken. En grote gaten moeten met naald en draad gerepareerd worden…. Voorlopig rij ik lekvrij!

Tegen het advies in van Gerrit Gaastra van Idworx heb ik voor dikkere banden gekozen. 3.0 inch wordt alom aanbevolen door Baja-rijders. Dat betekende een nieuw voorwiel, een 27.5er in plaats van een 29er. Het stelt me in staat meer met de luchtdruk te spelen op de zanderige stukken. Ik ben benieuwd hoe het gaat bevallen. De fiets oogt in ieder geval een stuk stoerder zo met van die dikke sloffen.

Twaalf uur. 25 kilometer op de teller. Tijd voor lunch in een schaduwplekje. Tortilla’s met kaas of pindakaas. Vier de man is het rantsoen voor de komende dagen! Ik hoop dat ik het er op red! Heerlijk om een uurtje even te nietsen en te genieten van de stilte. Want dat is het. Het is helemaal stil. Soms een enkele vogel of insect, that’s it.

Door. De geklommen meters worden nu teruggegeven. Het tempo ligt wat hoger. Maar het blijft geconcentreerd fietsen. Het wegdek is een tombola van wasbord, steen, zand, takken met doorns en naalden en meer. De armen en schouders krijgen het flink te verduren, maar de vering vangt de grootste klappen op.

Zo gaat de dag hard. Slechts twee auto’s passeren. Een Mexicaan in een oude 4 x 4. Twee Amerikanen in een nieuwe. Allebei stoppen ze even. Vragen of alles goed gaat en of ik water nodig heb? Alles onder controle! Fijn dat ook zo te voelen en dit zo te kunnen doen. Mooie momenten van het leven. En prachtige beelden als ze weer optrekken. Filmisch haast.

Vier uur. De maan staat al aan de hemel. De zon maakt zich op verder westwaarts te trekken. Tijd om een kampeerplek te vinden. Het moet lukken onzichtbaar te worden. Genoeg cactussen, struiken en vlak zand zonder stekels. De tent lijkt niet nodig, hoewel de lucht bewolkt is…. Gokje.

Kamp inrichten, ‘borrelen’ met twee zakjes pinda’s. ‘t Is snel half zes en aardedonker. Maar wel volle maan! ‘Dineren’, opnieuw tortilla’s! Verse rode ui en avocado. Kaas en vlees uit het plastic. Een pittig sausje maakt het smeuïg. Een shag-draaier ben ik nooit geweest, tortilla’s goed vullen en inrollen gaat me goed af!

Met het invallen van de duisternis wordt het fris. Tijd voor de slaapzak en boekje lezen. In Kirgizstan was ik in de laatste week van de reis begonnen aan Kwaadschiks van A.F.Th. Van der Heijden. Ik ben toen tot pagina 800 gekomen. Ik zit er weer zo in! Al 200 pagina’s achter de rug deze reis, nog dik 200 te gaan!

Uit de verte hoor ik een auto aankomen. Even verderop stopt ie en rijdt weer verder. Waarschijnlijk een plasstop! Kwart over acht. Hoogste tijd te gaan slapen!

Geredenafstand 54 kilometer – Cumulatief gereden: 178 kilometer

Zaterdag 22 december 2018: down the Divide

Pas om zeven uur ben ik echt wakker. In de nacht ben ik wel een paar keer wakker geweest, maar draaide me dan om en sliep lekker verder…. Tja, een brander zit niet in de tassen deze keer. Geen koffie dus. Wel water met Tang. Iedereen die outdoor in Amerika is geweest kent het wel. Zakjes met poeder om 2 liter vruchtenlimonade te kunnen maken. Nu zowat in alle smaken te krijgen. Tortilla’s met Nutella en pindakaas. Best!

Ondanks dat de tent niet stond vannacht kost het best wat tijd alles in te rommelen. Hup, het pad van gisteren weer vervolgen. Zin in! De eerste kilometers klimt de weg omhoog. Steeds met een vrij flauw stijgingspercentage, soms een kuitenbijter. De zon kruipt omhoog tegen een strakblauwe hemel. Het wordt weer zweten, al is de lucht droog. Des te verraderlijker: blijven drinken! Veel fietsers gooien hier een goedje in hun bidon, ik geloof dat het electrolyte heet of zo. Te krijgen bij de kruidenier. Het voegt zout en mineralen toe aan het water. En daar kieperen ze nog wat Tang bij om het toch te laten smaken. Ik hou het voorlopig op puur water!

Dalen. Terug naar zeeniveau, de azuurblauwe oneindigheid…. al ligt aan de overkant het ‘vaste land’ van Mexico. Daar waar het dus gevaarlijk moet zijn. Andy had op alle mogelijke sites gekeken om zijn route na de Baja Divide aldaar te kunnen vervolgen. Veerboot naar de overkant. Maar nee, geen regio is veilig genoeg.

Het is stil op de weg. Niemand. Helemaal niemand. Heel af en toe in de verte het geluid van een vliegtuig hoog boven in de lucht. Vannacht zag ik ze ook als vallende sterren naar hun bestemming vliegen. Die afwezigheid van civilisatie brengt me helemaal tot rust. Niet dat ik onrustig was of ben, maar het rijden zo door de pure natuur voelt als zo’n mooi evenwicht. Inspanning, ontspanning. Tijd om na te denken of nergens aan te denken. De beentjes die voort trappen. Mijn cortex die alles registreert, opneemt en vastlegt in beelden die ik niet ga vergeten.

Een lunch onder een grote boom die schaduw biedt. En verder. Het is weer klimmen geblazen. Harder dan gemiddeld 10 kilometer per uur gaat het niet. Maar dat is prima. Een slok water en een reep muesli om de brandstoftank op voorraad te houden en weer door.

Vier uur. Een moment van overleg. Het groen langs de weg geeft alle mogelijkheden tot verstoppertje spelen. Niet dat ook maar iemand ons pad heeft gekruist. Een wat langer klimmetje is aanstaande. Ik zie de weg de bergen in lopen, maar ook het groen verdwijnen. Het is beter te stoppen. Er staan voldoende kilometers op de teller.

Hetzelfde ritueel als vanochtend, nu in omgekeerde volgorde. Nog wat eten, lezen en dan slapen. Zes uur. Het voelt als elf uur. Volle maan en een sterrenhemel en een rap dalende temperatuur!

Gereden afstand 48 kilometer – Cumulatief gereden: 226 kilometer

Zondag 23 december 2018: down the Divide – Rancha Piedra Blanca

Zes uur op. Het klokje rond geslapen. Helaas was dat niet de waarheid. Ik ben veel momenten wakker geweest. En een keer wakker geschrokken….. Plots een geblaf en gehuil van een hond, zo leek het. Een coyote liep enkele meters langs ons kamp de bosjes weer in….. Indringers in zijn territorium! Toch een mooie ervaring.

Iets anders wat de nacht niet comfortabel maakte was de dauw. Naarmate de nacht vorderde raakte het tijk van mijn slaapzak natter en natter en werd de temperatuurwaarde van het dons steeds verder aangetast. Een natte slaapzak, het laatste dat je jezelf wenst…. Volgende keer toch maar de tent opzetten. Eruit gaan had geen zin, te koud!

Het duurt lang voordat de zon het kamp binnen straalt. Acht uur pas. Te laat zon-lief! We are ready to go! Klimmen en steil ook. Vandaag is de weg enorm zanderig. Wat lucht uit de banden laten lopen helpt. Het maakt het fietsen wel zwaar. Op sommige delen van het wegdek is het zand net wat roder van kleur, een teken dat de ondergrond daar wat harder is. Ik laveer van links naar rechts en terug op zoek naar vastigheid onder de banden. Soms verzand ik letterlijk, kom ik tot stilstand.

De natuur blijft prachtig. Een variëteit aan vegetatie en vandaag sieren bloemen het pad. Plots kan dan zo fraai beeld ontstaan. Het doet me denken aan de Carretera Austral die ik met Fons reed in 2001, het Noorden van Patagonia in Chili. Beide routes schotelen een bijzonder palet aan natuurschoon en beleving voor. Meer een continue ervaring zonder hoogtepunten. Het hoogtepunt is de ervaring van dat palet, dag in dag uit. De fiets is daarvoor het juiste middel.

Vandaag is er ook geen kip op de weg. Niemand! Aan de sporen in het wegdek zie ik wel dat er geploeterd is door fietsers. Een vers bandenspoor dat ik gisteren ook al zag met steeds twee voetstappen er naast. Heel regelmatig. Zou het Andy zijn die eergisteren nog even terugkwam omdat zijn rack voor gebroken was? Het kan zo maar. Het lijkt er op dat ik deze drie dagen zo’n vijf liter water te veel heb meegesleept. Maar ja, pech kan iedereen overkomen. Dan mag overleven geen zorg zijn. Rekenen op voorbijkomend verkeer is geen zekerheid, zo blijkt deze dagen.

De laatste kilometers zijn superieur fietsen. Licht dalend, vol gas. Een enkele stier met een geel oormerk verraadt dat iets van civilisatie nabij is. Een ranch in the middle of nowhere: Rancha Piedra Blanca. Half drie, een mooi eindpunt van de dag. Bier, een warme douche, fietskleding wassen, slaapzak te drogen hangen, internet, een voedzame maaltijd, slapen! Dat is de volgorde van de rest van de dag.

Leuk, een bericht van Carla en Eric. Hun reis zit er bijna op. Nog twee dagen fietsen naar Salta hebben ze voor de boeg. Ze trapten na Bolivia het stuk van San Pedro de Atacama tot aan San Antonio de los Cobros dat Irma en ik vorig jaar ook fietsten. Fijn te horen dat mijn dagboek van waarde is geweest voor hun tocht. En Ron, de Amerikaan van Lake Tahoe, verschijnt weer op het toneel. Die heeft rap gefietst!

Gereden afstand 43 kilometer – Cumulatief gereden: 269 kilometer

Maandag 24 december 2018: Rancha Piedra Blanca

Apart, te schakelen van een sterrenhemel naar de beslotenheid van een Cabana. Heerlijk geslapen. Daar niet van. Maar de geneugten van civilisatie – warmte – licht – smakelijk eten – bier – gezelschap – internet – verlegt gelijk het dagritme een paar uur! Het ritme van de natuur zou eigenlijk de dage raad moeten bepalen!

Rancha Piedra Blanca is een ranch met een historie. In de 18e eeuw bestreek het maar liefst 197,2 m2 kilometer aan land. Nu runt een familie een vijftal Cabanas en beheert ze een kudde van 300 runderen. Het is fraai het familieleven gade te slaan. Drie generaties gok ik.

Gisterenavond werden de voorbereidingen voor kerstavond getroffen. Cadeaus werden ingepakt, taart gemaakt.

Het ontbijt is voor cowboys. Hartig, vet, zwaar… to keep you going all day long! Vandaag geen rustdag, maar een rustig dagje. Niet fietsen. Boek uitlezen, wat fotograferen, niets doen. Vakantie heet dat!

Jong geleerd, oud gedaan. De twee jochies van een jaar of vijf wordt lasso werpen geleerd. De twee uitverkoren kalfjes zullen het minder leuk vinden, de twee mannen hebben de grootste pret. Hun grote broer doet het voor en vangt ze een voor een. De mannen zijn nog niet zo trefzeker in het werpen. Ik probeer het schouwspel op de gevoelige plaat vast te leggen.

Moe maar voldaan verlaten de mannen de arena. Maar waar ik op de dag ook maar kijk, de twee broers zijn onafscheidelijk. Dollend, dartelend, lief en ondeugend. En hun lasso’s zijn onafscheidelijk. Het vee heeft ontzag voor ze, dat is duidelijk!

Een lekkere lunch en voor vanavond mag er aangeschoven worden bij het familiediner. Heel leuk om dat te gaan ervaren.

Ik verken de ranch verder. Achter een flink hok met kippen. Een kleine boomgaard met sinaasappelbomen. Een autokerkhof en de plek waar geslacht wordt en de huiden in zout te drogen worden gelegd.

De broers rennen voort! Onvermoeibaar. Aan hun energie komt geen einde! Ik lees Kwaadschiks uit. Ook wel weer fijn, want dik 1.200 pagina’s, een flinke zit. Maar zeer de moeite waard.

De familie heeft zich opgedist voor het kerstdiner. Het diner is rijkelijk. Een kalkoen, een grote ham, een voedzame soep, het kan niet op. Communiceren is bijna onmogelijk met de paar woordjes Spaans die ik ken. Hartelijk is het wel. Ik probeer de familieverhoudingen te ontwarren. Oma, vader en moeder. En ik hou op het vijf kinderen waarvan de oudste inmiddels een vriendje heeft! Of liever, een stevige cowboy.

Als zij overgaan tot het uitpakken van de cadeaus is het tijd om te gaan slapen! Het was een mooie dag, zo het dagelijkse (familie)leven gade te slaan op de ranch. Morgen verder fietsen.

Dinsdag 25 december 2018: Rancha Piedra Blanca – Vizcaino

Kerst! Felice Navidad! Het duurt even voordat er leven op de ranch komt. Tegen achten loopt oma naar de eetzaal. De rest van de familie druppelt binnen. En de twee mannetjes natuurlijk met hun lasso’s! Kerstontbijt. Ik laat me mee voeren in de tradities. Koffie, een Flan om mee te beginnen. Iedereen staat in de keuken terwijl de moeder des huizes in de pannen roert. Dat vind ik het mooie aan The America’s. Naast de overweldigende natuur vind je iets van jezelf terug. Sferen van soms al vervlogen tijden. En de tijd vooruit, in de USA dan. Vaak een voorbode van wat ons te wachten staat, in good things and bad things. Tegelijkertijd fascineert me dat in Azië, waar veel haaks lijkt te staan op wat ik ken. Ik ben nog niet uitgereisd!

De jongste van de twee roept ‘Mama, Gringo!’ Het mysterie van het bandenspoor met voetstappen is opgelost. Bandspoor kan ik beter zeggen. Een wiel, tassen aan weerszijden en een halve gek uit Massachusetts die ‘m voortduwt.

De familie lijkt zich op te maken voor een brunch. Fietsen. Het is wat bewolkt. De wandelaar is vannacht overvallen door een kortstondige storm. Een beetje regen, veel wind. Vermoedelijk een flinke storing op de Pacific. Het waait nog steeds flink. Tegen! Hopelijk trekt de hemel vandaag toch open. M’n windjack hou ik maar aan.

Het is een wat anonieme omgeving. Niet zo mooi als de vorige dagen. Af en toe flink wat zand, wat oppassen is om niet plots je voorwiel dwars te rijden….. Geconcentreerd sturen dus. Wel twee hertjes die verstard staan te kijken en bij nadering het hazenpad kiezen. De eerste 30 kilometer naar El Arco gaan snel. Een haast verlaten dorpje waar de industrie letterlijk vastgelopen is.

Tijd voor lunch. Even een moment uit die stevige westenwind beschut achter een verlaten kerkje. In de verte start een man zijn immense pick-up. Enkel om te vragen of er water nodig is…. Tja, handel in dit zich verder in deplorabele toestand bevindende dorpje.

De route volgt een 52 kilometer lang pad dat als uiterst zanderig omschreven staat. Enkele rijders zeiden al dat ze de omweg zouden gaan maken via de Mexico 1. Mwah, beter het er op te wagen. En ik heb niet voor niets een nieuw voorwiel besteld en er dikke sloffen onder gelegd.

Het blijkt een goede keuze, want het valt alleszins mee. Ja, soms kom ik tot stilstand in een bak fijnzand, is het even sleuren. Maar het meeste is te doen. Of er loopt een secundair kamelen-paadje, zoals ze dat in Marokko noemen. Een goede keuze dus! Net als eergisteren bij de splitsing, 30 kilometer voor Rancha Piedra Blanca. Ron had de kortste weg genomen. Dat heeft hij geweten. Een smal zandpad bezaaid met cactussen! Hij kon de latex in de banden bijvullen!

Ik hoor muziek in de verte. Het wordt steeds luider. Een liveband lijkt het wel… Wat! Een complete trouwerij. Twee families, eten en drank in overvloed, uitgelaten sfeer op de familie ranch. Echt in the middle of nowhere! De generator staat even verderop te loeien! De tweede dag van het feest! Of we aanschuiven?! Nou, ja, waarom niet?! Gelukkig spreken enkele mannen Engels. Op de grill ligt rijkelijk vlees te garen. Boven de dansvloer hangt vlees te drogen. Eergisteren is er een koe geslacht.

Trotse heren, volle dames en volop kinderen. Het feest gaat tot diep in de nacht door. In de achtertuin kunnen de mandarijnen en sinaasappels zo van de boom geplukt worden. Irma maakt een dansje met een van de cowboys! De mannen des huizes zijn gul, willen me aan het bier hebben of aan groot stuk vlees helpen. Beter om door te fietsen. Met een tas gevuld met vers geplukte Vitamine C! Leuk, dit kleurt de dag.

Door. Het tempo blijft er goed inzitten. Vizcaino komt in het vizier. Het blijft wel zwaar fietsen. Het zand vraagt om krachtig trappen en goed rechtuit blijven rijden, ook bij verzandingen. Het helpt dat de druk van de banden laag staat.

De tijd is een uur versprongen, uurtje later dat de zon ondergaat. Dat voelt wat natuurlijker. En beter voor de indeling van de dag. Het is tegen zessen dat de laatste kilometers naar Vizcaino gereden worden. In het donker op een niet verlichte Mexico 1. Dat voelt niet helemaal lekker. Ach, een paar kilometer. Beetje opletten, komt goed.

1e Kerstdag. Terug in de bewoonde wereld. Alle restaurants zijn dicht. Bij een benzinepomp kan ik nog wel een bak yoghurt krijgen. Dorito’s met ketchup, bier en Coca Cola maken het af. De douche is weldadig warm. De beentjes rust!

Gereden afstand: 80 kilometer – Cumulatief gereden: 349 kilometer

Woensdag 26 december 2018: Vizcaino – San Ignacio

Het heeft geregend vannacht en goed ook! Maar het tentje had ‘t wel gehouden! Ik loop naar de overkant van de weg en koop bij de pomp yoghurt en koffie. 2e Kerstdag. Vizcaino ontwaakt, de winkels gaan gewoon open. In rommelen en gaan.

Geld bij de bank, electrolytes bij de fietsenmaker. Vandaag is een asfaltdag. De Baja Divide biedt een alternatieve onverharde route. Maar dat is enkel om de Mexico 1 te vermijden en circa 30 kilometer om. Het biedt geen mooier landschap. De vallei, of liever de woestijn, van Vizcaino ken ik nu wel.

Wat kilometers buiten Vizcaino zit een eettentje langs de weg. Het menu is simpel: soep met geitenvlees, taco met kaas of taco met kaas en geitenvlees. De jonge Mexicaanse in de bediening spreekt vloeiend Engels. Helder. De familie woont deels in California, deels hier. Ze houden veertig geiten. Haar moeder runt dit eettentje, haar vader de mini-market ernaast. Ze wonen achter op het erf. In de Redlands in California hebben ze ook business. Ze bouwden het hier van nul af aan op. Het smaakt goed!

Aan het asfalt van de Mexico 1 kunnen de Amerikanen een puntje zuigen! Strak maar helaas zonder shoulders. Gelukkig is het rustig. Twee tegemoetkomende vrachtwagens en een fietser passen niet…. Opletten dus. Gelukkig rijden de Mexicanen rustig. Of houden in wanneer niet gepasseerd kan worden.

Links zit een grot met tekeningen. Een World Heritage Site. Te ver van de weg helaas om er heen te fietsen…

Naarmate de kilometers vorderen komen de bergen terug en wordt het mooier. Het voelt alsof een nieuw hoofdstuk van de reis gaat beginnen. Bij een bouwval langs een kruising is een koude Coca Cola te scoren. Het vrouwtje zit fotogeniek bij het raam….

Een militair checkpunt (Hummers, Kalasjnikovs) vormt geen obstakel, al snel fiets ik San Ignacio in. De eerste dadelbomen. Casa del Ciclista biedt kampeerruimte voor fietsers. De Canadees die fietst met zijn hond is de enige gast. Hij zit met een defect wiel…. DHL levert het naar verwachting morgen af. Dan kan hij weer verder. De hond, Mira, is een schat. Ze heeft al heel wat van de wereld gezien.

San Ignacio voelt weldadig aan. Een echt dorpsplein met wat eettentjes. Een andere vegetatie met veel palmen. De moeite waard een dagje te blijven. De straal van de douche van het hotel is weldadig warm en hard. Ik boen me helemaal schoon!

Enfin, een dag van kilometers overbruggen. Niet spectaculair. Wel weer een fijne fietsdag. De ribbetjes in het restaurant smaken goed. De biertjes ook!

Gereden afstand: 78 kilometer – Cumulatief gereden: 427 kilometer

Donderdag 27 december 2018: San Ignacio

Een dagje off. San Ignacio is er de plaats voor! Heerlijk lunchen en lezen op het plein in een weldadige zonnetje. Toetje met dadels toe. Lekker.

Ik ga verder in het boek Homo Sapiens. Zowat een jaar geleden fietsend door de Puna de Atacama begon ik er in. Nu (pas) verder. En het verrijkt direct m’n blik op wat ik in Baja California (Sur inmiddels) ervaar. De rotstekeningen gister, de eerste sporen van ‘menselijke’ activiteiten hier. Het relatief onaangetaste karakter van de natuur op de Baja Divide. De walvissen, nog niet uitgeroeid door de mens, die hier in de Laguna de San Ignacio komen bevallen in de komende maanden. Maar ook de agrarische ingrepen om iedereen te kunnen voeden. En de migratie. Amerikanen die hier met minder dollars uit kunnen. Maar vooral de trek van Midden-Amerikanen die hopen op een beter leven hier. De mens. Kolonisator pur sang. Niet de afgelopen jaren, al tienduizenden jaren!

De eerste surf-boys. Drie oude pick-up Toyota’s, helemaal uit Montana, volgepakt met stuff. Boards op het dak. Herdershond mee. Duidelijk dat ze ook hier even een moment van rust en internet pakken. Ik vang flarden van hun gesprek op: swells, Punta Negra….

Er zijn praktische zaken te regelen. Qua water zal het minder gesleep worden de komende dagen. Het oppervlaktewater moet van voldoende kwaliteit zijn. Maar er bijna geen plekjes waar eten gekocht kan worden, anders dan verse vis en wat snacks! De mini market voelt overdadig hier! Helaas hebben ze niet kleiner dan een Pindakaas-pot van een kilo. Maar die komt wel op!

En, zo stom, ergens heb ik mijn bolletje dons jack laten slingeren of is uit mijn tas gevallen. Een duur dingetje dat uiterst licht is en tot klein comprimeert. Ik moet dus in dit gehucht iets warms voor de schemer en ochtendgloren scoren. Niet zo makkelijk. Wol of fleece, both will do….. Gelukkig, er is iets van een fleece te krijgen!

Ik lees lekker verder, was mijn kleding. Bij het ondergaan van de zon vliegen tientallen roofvogels boven het dorp. Een machtig gezicht.

‘s Avonds terug naar het plein voor wat eten. Kortom een heerlijke rustdag. Morgen de Laguna di San Ignacio in fietsen. Op naar de Pacific!

Vrijdag 28 december 2018: San Ignacio – down the Divide

Half acht wakker. Yoghurt met banaan, koffie en nog een warme douche, nu het nog kan. De tassen in rommelen en op pad richting de Pacific. Zin in. Maar ik heb ook nog zin in een cappuccino op het plein. En wie komen daar aan? Andy en John, de Canadees met z’n hond Mira. Also ready to go.

Gevieren op pad. De eerste veertig kilometer zitten er zo op. Praten over van alles. Soms fietsen we met z’n drieën naast elkaar. Er rijdt hier geen kip, al is het asfalt goed. Mira zit in de Bob-trailer. Ze is soms een beetje onrustig en heeft een koddige gletsjerbril op.

Bij de lunchbreak is ze door het dolle heen. Ze rent heen en weer en wil met iedere stok die ze maar kan vinden aan de haal! Het is erg gezellig. En er zijn veel verhalen uit te wisselen. Een gedeelde passie en het lijkt er op dat iedereen er hetzelfde in zit. Wel meters maken, maar relaxed fietsen en reizen.

Andy en John zijn wel erg blij. John heeft zes dagen zitten wachten op zijn wiel, waarvan de lagers het begeven hadden. En Andy heeft drie dagen in de desert doorgebracht nabij Vizcaino omdat hij moest wachten op het moment dat er geld overgemaakt was op zijn rekening, vermoedelijk van zijn huurder. Hun benen zijn dus goed!

Verder. Na dik vijftig kilometer verzandt de weg, maar blijft goed fietsbaar. De Laguna is mooi, al is het wat bewolkt. Hier komen vanaf 7 januari de grijze walvissen hun kinderen baren. Dat moet spectaculair zijn. Helaas, ik ben te vroeg in het seizoen. Ronald had me er al eerder over getipt. In de verte maken de zeeleeuwen een kabaal van jewelste.

In een gehucht verkopen ze bier. John slaat er voldoende in!

Om vier uur is het mooi geweest. Voor het eerst gaat de tent op. De lucht ziet er wat onbetrouwbaar uit. Ieder richt zijn kamp in. Mira zoekt speelkameraden! Andy en John sprokkelen hout om wat warms te maken met hun houtbranders. Dat ga ik de volgende keer toch ook maar doen. Al is het voor een koffie of soepje. Maar de tortilla’s smaken ook weer goed. Dit keer met rode ui, kaas en bonen. En in de supermarkt hadden ze beefjerks. Biertje erbij, helemaal goed.

De zon gaat onder, het wordt kouder. Mijn fleece geeft voldoende warmte, in ieder geval op zeeniveau. In het tentje is het comfortabel. Nog wat schrijven, wat lezen en vroeg slapen, de beentjes rust.

Gereden afstand: 75 kilometer – Cumulatief gereden: 502 kilometer

Zaterdag 29 december 2018: down the Divide – down the Divide

Het is vijf uur als Mira de tent binnen loopt! Ik draai me om. Even verder slaat ze aan, bij Andy zit de tent dicht! Ook uit de andere tenten hoor ik nog geen bewegingen die duiden op een aanvang van de dag. Het is nog koud, rond het vriespunt!

Half zeven. Ik heb zowat het klokkie rond geslapen. Iedereen is aan het rommelen. Heel gezellig eigenlijk zo. Kwart over acht draait het ensemble de weg op! De kilometers gaan relatief makkelijk. Verhard zand. In de verte de zee. En de wind zit overwegend mee.

El Datil is een klein plaatsje aan de Pacific. Een vissersplaatsje en de laatste plek om nog iets van voedsel in te slaan. Het assortiment is beperkt en ze hebben amper water. Uiteindelijk komt ergens een vat gepurificeerd water tevoorschijn uit een schuur. De sfeer in het dorp is wat ongeïnteresseerd, onvriendelijk en ruig.

Het zou een mooi plekje zijn voor de lunch. Maar er loopt een nare zich agressief gedragende pitbull rond. Een groot litteken boven z’n oog verraadt gedoe. Hij heeft duidelijk Mira op het vizier. John is op z’n qui vive en wil zo snel mogelijk weg.

So we do. De kilometers gaan snel. Een lunch langs het zandpad. Ieder smeert zijn tortilla, lurkt aan de bidon, de benen even een moment van rust. Mira sleept met stokken en zoekt steeds een speelkameraad!

Het wordt klimmen, al gaat het heel geleidelijk. De weg versteent en verzandt meer. Zwaar fietsen, maar goed te doen. Al is het een lange dag, Irma kan het tempo goed volgen. Een goede conditie en weinig bagage betaalt zich terug.

Auto’s passeren amper, misschien drie vandaag. Een grote witte Chevy stopt. Een vrouw van middelbare leeftijd stapt uit en roept meteen: ‘you want a cool beer?’

Nou, daar zegt niemand nee tegen! Een knettergekke doorleefde dame. ‘I am on a secret mission since today’. Op Duitsers heeft ze het niet, fout gelopen relatie. Ze floept er van alles uit. Van sex tot haar zoon. Het biertje was een welkome verfrissing, strange hoe iemand zich zo verbaal kan laten gaan. Als John zijn lege blikje teruggeeft doet ze voor hoe dat afval te verwerken: ‘throw it along the way, one day somebody will pick it up!’

Het is vier uur, een paar kilometer verder zitten een paar mooie vlakke stukjes grond voor de tenten. In het ondergaande zonnetje richt ieder het kamp in. En een gezellig uurtje ‘dineren’ voordat het om zes uur echt donker wordt. De sterrenhemel is overweldigend, buiten is het koud. In mijn slaapzak is het warm. Ik probeer nog wat te lezen in Homo Sapiens maar merk dat mijn ogen dichtvallen….

Gereden afstand: 86 kilometer – Cumulatief gereden: 588 kilometer

Zondag 30 december 2018: down the Divide – down the Divide

Uit het kamp van Andy en John stijgt rook op. Zij brachten hun brander mee. Er is voldoende droog hout te sprokkelen om water snel aan de kook te krijgen. John maakt koffie voor mij en Irma. Ontbijt in de tent. Het waait en het is niet meer dan 2 graden Celsius….. Mira wandelt van tent naar tent met haar stok. Legt ‘m neer en wacht met engelengeduld tot de stok door de lucht vliegt. Ik geef John z’n Luci terug. Een opblaasbaar lampje dat zich overdag laadt met zonne-energie. Het geeft adequaat en gezellig licht in de tent. Een te overwegen uitbreiding van de uitrusting! En, wel grappig, zonder afstemming of planning is iedereen om kwart over acht gereed om te vertrekken. Het voelt fris aan, die eerste zonnestralen zijn dan zo heerlijk.

Water! Oppervlaktewater in woestijn. Daar had ik ook op gerekend! De nodige liters worden zorgvuldig gefilterd zodat de bidons en waterzakken weer gevuld zijn voor de dag. Het is een van de redenen dat het vandaag niet opschiet met de kilometers. Maar er zijn er meer.

Bij Andy knapt een gesp van een van zijn voortassen. Gelukkig reed hij langzaam en is de tas niet zijn voorwiel ingeschoten. Dan zou de schade niet te overzien zijn…. Hij hecht de scheur in zijn tas met Duck tape.

De lunchplek is zo fantastisch mooi aan het water en de temperatuur is mild in de zon. Het nodigt uit tot een langere stop. De sporen van de overstromingen van 2013 tot 2015 zijn duidelijk te zien. Vegetatie is ruw omgetrokken en wegen zijn weggeslagen. Een andere reden dat het vandaag niet hard gaat.

En het wegdek varieert van los zand tot een pad van keien of een combinatie daarvan! Last but not least, het is constant klimmen. Niet steil, maar de combinatie maakt het pittig. De rivercrossings zijn leuk maar wel opletten, onderwater liggen dikke keien. Ieder fietst met natte en geblubberde schoenen. Die drogen wel weer!

Een gewapende Mexicaan op een ezel kruist het pad. Een herder vermoedelijk, want ik zag wat geiten eerder achter de begroeiing verdwijnen.

Plots als een oase een flinke plas water met wenkende palmbomen in de verte. Dat moet een mooie kampeerplek zijn. Zo is het. Het bekende ritueel. John legt een kampvuur aan om de kou wat te verdrijven en de avond te verlengen.

Gereden afstand: 46 kilometer – Cumulatief gereden: 634 kilometer

Maandag 31 december 2018: down the Divide – Mulege

Brrr, een koude nacht en dito ochtend. Ontbijten in de tent. Tortilla’s met Pindakaas. De Nutella is te hard in de ochtend. Andy komt koffie brengen. Ja, de brander gaat de volgende keer mee! Wat warms is te comfortabel ‘s ochtends. Smoky koffie van hem, dat wel!

Kwart voor negen. De karavaan is gereed om te vertrekken. 0 graden Celsius. M’n handen vriezen er af. Het tempo zit er direct goed in. En dat is eigenlijk maar goed ook. Dat warmt m’n lijf op. Maar die eerste zonnestralen, oh die zijn zo heerlijk. Alsof God de kachel aansteekt! En ik ben niet de enige die er zo over denkt!

De eerste kilometers gaan harder vandaag. Het wegdek is beter. Soms een pad bezaaid met keien, maar voldoende verhard om meters te maken. Het lijkt zo’n makkelijke dag te worden, uitbollen naar het einddoel van de dag, Mulege. Maar zo makkelijk blijkt het niet te zijn.

De Baja Divide draagt niet voor niets de Divide in zich. De echte bergkammen moeten genomen worden. En hoe. Steil, steil en steil. En dan weer afdalen, dat voelt nog steiler! Poeh, Andy meet 25%…. Up and down, too much for me. John is een sportman en ramt er overheen. Bij het klimmen stampt hij zich een weg omhoog. Mira rent naast hem. De Bob-trailer stuitert letterlijk achter hem aan. Wat een power. Bij het afdalen zoekt Mira een veilig heenkomen in de kar. Andy fietst meer op souplesse en toont zich een vaardig afdaler. Hij maakt zich klein en houdt zijn zwaartepunt laag. Irma en ik doen het voorzichtiger aan.

De canyon is wel oogverblindend mooi, weer! Zwaar fietsen, met iedere bocht verandert het perspectief. Maar oef, wat is het zwaar fietsen. Een makkelijke dag? Nee, de Divide geeft zich niet snel gewonnen. Dat maakt het ook mooi!

De lunch onder een overhangende rots is een welkome afwisseling. Even op adem komen. Wat water aanmaken met Tang, tortilla’s met kaas en zoetigheid. De voedselvoorraad raakt op z’n eind.

Niet alleen de rijders hebben het zwaar, de fietsen hebben ook te lijden. John moet de as van zijn Bob-trailer steeds wat aandraaien, die is wat uitgehold, bij Irma vliegt de manycage eraf, Andy moet een paar keer zijn spanbanden checken. Ja, alles is blootgesteld aan flinke krachten! M’n fiets komt er redelijk doorheen, maar ik heb wel twee andere puntjes. De versnellingskabel van de Pinion rafelt door de shifter heen. En mijn achterrem heeft wat aan kracht verloren. Het eerste moet ik morgen zien op te lossen, het laatste lukt met wat ingrepen van Andy. Er was weer wat lucht bij gekomen….. Thuis de koperen ring en de sealing maar eens gaan vervangen.

Nog een paar bulten en de canyon verwijdt zich naar een vallei. Het klimmen en dalen is voorbij. Het zachte zand en wasbord komen terug. Geen kilometer is makkelijk vandaag, Door stampen dus in de wetenschap dat een biertje in Mulege lonkt. Oud en Nieuw!

John mist kennelijk een afslag. Andy, Irma en ik volgen zijn spoor. Na een paar kilometer kan ik John’s banden en Mira’s pootjes niet meer ontwaren in het zand…. Mmmm, jammer, niet meer compleet. Dat is niets voor John. Andy zag John’s spoor kennelijk wel weer een afslag maken naar de route, maar besloot om door te rijden omdat alle wegen naar Mulege leiden. Mmmm.

Asfalt en Mulege is daar. Maar zonder John. Wachten, terug rijden. Nee, geen spoor. Dan toch maar gedrieën het biertje in afwachting van John op een zichtbaar punt in het centrum. Andy wil kamperen. Irma en ik verkiezen het comfort van een hotelkamer en vinden dat bij Hotel Haciënda. Middenin het centrum. De eigenaar waarschuwt voor het lawaai van de nieuwjaarsviering vannacht. Ik vermoed dat het overal herrie zal zijn.

Gelukkig, John arriveert. Hij heeft op ons gewacht, zich bewust dat hij een afslag had gemist. Inmiddels had hij bereik en belde zijn vrienden in Canada om ze een goed 2019 te wensen terwijl hij op ons wachtte. Enfin, eind goed, al goed. De douche is heerlijk warm, een zandspoor trekt het putje in. Moe maar voldaan.

Irma, John en ik gaan wat eten in een restaurantje. Een flinke steak, die gaat er wel in. En het is heel gezellig tafelen met John. We liggen elkaar goed en fietsen graag samen door de komende dagen. Hij streeft een goede balans na tussen reizen en werk. Vaak gaat hij twee weken op en af om ropings te testen in de Rocky Mountains. Daarnaast laat hij zich door mijnbouw- en oliefirma’s inhuren om nieuwe gebieden en bronnen te exploreren. Van Bolivia tot Libië. Volgend jaar wil hij met Mira naar Lima gaan fietsen. Enfin, een gezellige avond dat gaat over dat wat ieder drijft in het leven. Mira ligt uitgeput op de kamer. Bij aankomst vanmiddag lag ze al te slapen in haar mobiele mandje. De schat.

2019. De jaarwisseling maak ik in schemer mee. Tien uur te bed. Uitgeteld. Maar de band speelt vrolijk doch luid. Tot acht uur in de volgende ochtend…..

Gereden afstand: 63 kilometer – Cumulatief gereden: 697 kilometer

Dinsdag 1 januari 2019: Mulege

Een rustdag. Een welverdiende. Ik heb geslapen, maar was ook regelmatig wakker door de muziek. Het repertoire van de band ken ik inmiddels wel.

Alles is dicht, nou ja, bijna alles. Yoghurt en banaan, koffie. Prima. Een rustige ochtend. De fiets onderwerp ik aan een schoonmaakbeurtje, twee andere fietsers verschijnen op het toneel. Leuk verhalen uit te wisselen. Irma maakt een gezonde salade. Daar is iedereen wel aan toe. Biertje erbij, helemaal goed.

Ik moet m’n gereedschap nog beter uitkienen, zo blijkt. Voor het vervangen van de kabel van de Pinion is een 1 mm inbus nodig. Uiteindelijk ergens langs de weg in een roestige la bij een vage garage is het raak, een evenzo roestige 1 mm inbus. De kabel was bijna geheel ontrafeld, van begin tot eind. Hoe is het mogelijk! Andy heeft een reserve bij zich en helpt me bij de installatie. Ik kan zorgeloos verder en kan m’n fiets weer wat beter!

Een rustige dag verder. Irma, John en ik doen inkopen bij de supermercado en pakken alvast de fietsen. Morgen staat een boottocht over de baai op het programma. Het weer is alleen niet al te best. John staat in contact met een visser. ‘You probably get wet’. Ja, voor mezelf vind ik dat niet zo erg, maar als de fiets overspoeld wordt met zoutwater, niet zo’n zin in. Morgenvroeg maar even zien hoe het weer eruit ziet.

‘s Avonds een restaurantje, hetzelfde als gisteren, dezelfde steak. Gezellig en lekker!

Woensdag 2 januari 2019: Mulege – down the Divide

Ik heb wederom niet zo goed geslapen. Harde muziek verderop in de straat, gelukkig tot een uur of een dit keer….

Irma en ik voelen ons in oudere tijden: uitvaren of niet? Windfinder zegt 4 tot 5 Bft, een andere site voorspelt minder wind. Als ik naar buiten loop zie ik de palmen boven de straten van het dorp fier wuiven en hoor vlagen neerkomen op het dak van de feesttent van eergisteren. Half zeven. Het is beter de boottocht af te blazen. Dat wordt een natte en koude bedoening. En fris is het al!

Maar vandaag gaat er wel gefietst worden, dan maar over de Mexico 1 om de vaart in de reis te houden. Half negen vertrek na rijp beraad met John. Hij kan zich er ook direct in vinden. Andy zou sowieso de boot niet nemen, maar de Mexico 1 pakken. Hij haakt mogelijk later aan.

Het is nog koud. Voor het eerst deze vakantie heb ik overdag mijn lange broek aan en ben warm ingesnoerd in mijn windjack. De Mexico 1 volgt de Laguna van Conception. Witte kopjes staan op het water, goed dat de keuze hierop gevallen is.

De kilometers gaan hard. John is een gangmaker. Een politieafzetting. Akelig, een man ligt dood onder een doek langs de weg. Aangereden vermoedelijk. Daar ga je dan…. Het verkeer in Mexico is overigens uiterst galant. Er wordt bepaald niet gescheurd of scherp gereden.

Een plekje uit de wind aan zee voor lunch en weer door. Zoals gewoonlijk sleept Mira weer met stokken. Stofwolken doen haar een moment verdwijnen als ze een stok in haar sprint klemvast grijpt. Helemaal lekker fiets ik niet vandaag. Wat zware benen en dito fiets. En hoewel de weg steeds op zeeniveau terugkomt is het flink klimmen vandaag. Maar dus ook weer afdalen.

75 kilometer, vlak voor de afslag rechts naar de Divide zit een restaurantje. Een soort overdekt en beschut terras. Warm is het niet. Truitjes aan en snel een koffie en warme chocola en nog een. En, hoewel het pas half vier is, avondeten. Dat maakt het straks lekker makkelijk. Tentje op en maffen! Het is geen weer om een minuut langer buiten te zijn dan nodig.

Andy heeft ons achterop gereden. De draai de Divide op is mooi. Een al ondergaande zon, onverhard, de cactussen weer helemaal terug. Wow, nog flink wat dagen voor de boeg. Wat een reis! Ieder laat lucht uit de banden lopen, wat een verschil. Zoals ook het extra op pompen op het asfalt veel verschil maakte eerder op de dag. Volgende keer neem ik ook een spanningsmeter mee. Goed om te noteren, zoals John dat doet om zijn optimum op de verschillende wegdekken te vinden.

Einde middag. Het wordt tijd een kampeerplek te zoeken alvorens de duisternis invalt. Nog wel in de buurt van de Mexico 1 en vlakbij een ranch. Maar: out of sight out of mind. De zon gaat prachtig onder. Hopelijk is morgen de bewolking weg.

Zeven uur. Ik duik de slaapzak in voor een lange nacht. De benen rust, morgen weer een dag! Stiekem toch dik 1.000 meter geklommen vandaag!

Gereden afstand: 84 kilometer – Cumulatief gereden: 781 kilometer

Donderdag 3 januari 2019: down the Divide – down the Divide

Kwart voor zeven echt op. Ik heb goed geslapen na twee kortere nachten in het hotel met alle muziek. Echt rust heeft Mulege me dus niet gebracht. John heeft op het vuurtje heet water pruttelen. Lekker, koffie. De boel inruimen is inmiddels routine. Inclusief ontbijt ben ik in anderhalf uur ready to go!

De kilometers gaan hard in de ochtend. Het is klimmen, maar geleidelijk met soms steile stukken. De omgeving is weer prachtig. De vegetatie is helemaal terug, de vergezichten ook.

Tafelgebergten, de blauwe lucht. Heerlijk. Het mag dan al de derde week zijn, zowel terug als vooruitkijken voelt het als een eeuwigheid dat ik hier ben en nog zal zijn.

Een klein plaatsje. Er zou een restaurantje moeten zitten. Verder dan een biertje en wat snacks reikt het assortiment niet. Maar het biertje smaakt goed. Mira neemt haar tijd om een kort slaapje in haar kar te doen.

Andy fietst morgen naar Loreto. Hij is uitgenodigd door een andere fietser om een paar dagen te logeren in een Airbnb. Ik denk dat hij het onverharde fietsen wat zat is en een paar dagen ‘normal life’ wel even best vindt. En een opportunity vermoedelijk, om zonder kosten ergens te kunnen slapen. Enfin, een vrolijke Frans vol verhalen. Maar ook op zoek in zijn leven naar balans en bestemming.

John, Irma en ik slaan links af, de bergen in. Een fikse klim zo aan het eind van de middag, maar fijn die al gedaan te hebben. Half vijf, tent opzetten langs de weg en snel koken voordat de zon wegtrekt. Uitje, avocado, tonijn, kaas en tortilla’s. En als verassing tovert Irma een koek met dadel uit haar tas. Mmm, een welkome aanvulling op het diner! Gezellig zo nog even samen te zitten. Vertrouwd inmiddels. En Mira die met veel geduld eenieder uitdaagt een stok te gooien. De zon gaat weer prachtig onder.

Zeven uur. De warmte van het tentje en slaapzak lonkt. Foto’s downloaden, dagboek schrijven en nog wat lezen in Homo Sapiens. Maar al snel val ik in slaap.

Gereden afstand 69 kilometer – Cumulatief gereden: 850 kilometer

Vrijdag 4 januari 2019: down the Divide – down the Divide

Mira snuffelt exact om half zeven rond de tent op zoek naar een teken van leven. Tijd om op te staan. De spulletjes vinden snel hun juiste plek in de foedralen en tassen. John brengt kokend water voor koffie, heerlijk. Ik ga nooit meer weg zonder een stove.

De eerste kilometers is het nog wat fris. Soms lijkt het wel een stripshow. Windjack uit, even later mijn nekwarmer. Twintig kilometers staan op de teller. Een oase.

Ja, de Spanjaarden kozen hun missieposten goed uit. De dadelbomen zijn terug, overdadige groene weelde en schaduw. In het dorpje hangt een heerlijke atmosfeer. En het winkeltje is beter gesorteerd dan gisteren. Het wordt net bevoorraad. Ja, 4 januari, terug naar de normale patronen van het dagelijkse leven, de feestdagen zijn voorbij. Mij best!

Een mooi kerkje en een paar kleurrijke huizen, een straat van kinderhoofdjes, twee oude vrouwtjes babbelen in de schaduw. Dorpse rust. Het voelt aanlokkelijk wat langer te blijven hier, wat lezen, dagboek bijwerken, foto’s bewerken. Daar is het de afgelopen week bijna niet van gekomen.

Maar de Baja Divide lonkt! Het is een steile klim het dorp uit. Hard werken. Het is warmer vandaag. Ik zweet meer en drink meer. Een plekje in de schaduw is welkom voor lunch. Wat tortilla’s, verse kaas, Nutella en pindakaas. En een liter water aangelegd met Tang. Even een moment van rust. Huh? Andy verschijnt weer op het toneel…. Apart. Nou ja, John, Irma en ik zijn echt klaar met de lunch en vervolgen de tocht.

Links van me zitten twee prachtige vogels op de toppen van een cactus. Zo dichtbij heb ik ze nog niet kunnen bewonderen. De weg golft op en neer. Een fikse klim kondigt zich aan.

Een slingerend wit pad dat hoog boven op een Mesa eindigt. John heeft machtige benen en stampt zich fier en krachtig naar boven. Mira wandelt ernaast, de Bob-trailer stuitert over de keien. Wat een sportman! Irma en ik pakken ieder het eigen tempo. Het is inspannend, maar iedere zweetdruppel waard. Boven even een moment van rust. Gezellige momenten ook. Het voelt zo ‘natural’ goed met John.

Af en toe passeert een pick-up met Mexicanen, vaak met grote vaten water. Ja, hier wonen vereist wat logistiek. Een Spaans stel in een Toyota, even een praatje. Ze zijn al 18 jaar onderweg!

De afdeling is steil met flink wat wash-outs van de floods. Dat moet met daverende natuurkrachten zijn gebeurd. Tja, de mens is in alles slechts een tijdelijk verschijnsel en toont zich een slecht rentmeester. Mezelf incluis.

Vier uur. Het is al met al een zware dag geweest, weer dik 1.000 meter geklommen. Hoewel er wat geiten lopen dat iets van civilisatie verraadt, is het een mooie plek het kamp op te slaan, pakweg 100 meter van de weg. Ook dat kent z’n routine. Tentje op, grondzeil erin. De bodem goed aftasten met de hand of er geen scherpe stenen, glas of naalden het matje kunnen inprikken, matje opblazen, beetje opfrissen, kleding wisselen, gps aan de accu.

Een man op een motor houdt halt op de weg, rijdt een stukje de kant van het kamp op. Draait om en vervolgt zijn tocht al stopt het geronk snel. Vermoedelijk woont hij op de ranch is iets terug en kwam hij even polshoogte nemen.

Vijf uur, nog een uurtje zon. Een fijn moment om wat met elkaar te eten, te kletsen, te reflecteren of te staren naar de ondergaande zon. Droog hout is hier makkelijk te vinden.

John legt een kampvuur aan. Het verlengt de avond nog wat en geeft een aangename warmte. Uit Irma’s tas komt een nog grotere koek, die gaat er wel in.

Toch maar op tijd gaan slapen. Ik merk dat mijn lijf de pakweg elf tot twaalf uur slaap per nacht echt nodig heeft om weer enigszins fit aan de volgende dag te kunnen beginnen. M’n dagboek schrijven en nog wat lezen laat ik maar zitten, de ogen vallen dicht.

Gereden afstand 54 kilometer – Cumulatief gereden: 904 kilometer

Zaterdag 5 januari 2019: down the Divide – San Javier

Rond de klok van drie ben ik even wakker. Een moment om me om te draaien en verder te ronken. Maar ik hoor voetstappen die langzaamaan dichterbij komen. Takken kraken en ik neem een voortdurend gekauw waar. Het moet een paard of een hert zijn. Kennelijk verplaatst het beest zich richting John’s tent…. Het is een kwestie van wachten dat Mira aanslaat. En hoe, met flink gegrom! John moet haar tot kalmte manen! Mooi, het karakter van Mira. Altijd alert en waaks!

Alle drie waren we short on water gisteren…. veel meer gedronken door de warmte. Maar koffie slaat niemand over. Het is een mooie stove die John heeft, met een dubbele wand zodat de rook beter geleid wordt. Het klopt, het gekookte water neemt geen spoor van rook op. Mira is weer helemaal wakker en legt steeds een stok voor iemand neer.

Op pad. Vannacht was het niet zo koud, de ochtend evenmin. Na een paar kilometer kruist een riviertje de weg. Een stop waard. Hoewel het dorpje San Javier nog maar een paar kilometer fietsen is lonkt het water te zeer. Iemand zou haast denken dat John, Irma en ik aanhangers van een Islamitische geloof zijn. Gedrieën op de knieën om hoofd en haar te wassen en te poedelen. Oh, dat frist op! Mira kan geen genoeg van het water krijgen! Een heerlijk moment. En plots fietst Andy voorbij. Hij gaat toch niet naar Loreto maar verkiest de Divide te vervolgen. Enfin, hij gaat maar.

San Javier is zoals Irma en ik al vreesden….. Een fraaie dorpsstraat eindigend bij een kerkje. De mini-market blijkt verrassend goed gesorteerd en er zitten zelfs enkele restaurants. John pakt ook graag het moment. Met zicht op een kerkje smaakt de koffie en omelet goed.

Een moeilijk moment ontvouwt zich. Voor mij en Irma voelt het logisch hier de rest van de dag te blijven. De benen even rust, wat lezen, wat schijven. Het is nog circa 130 kilometer fietsen naar Constitucion. Daarna nog aan een volgende sectie van de Divide beginnen heeft geen zin, het vliegtuig vertrekt donderdag vanaf Loreto. Hier wat rust pakken past dan ook beter om wat langer in de flow en sferen van de Baja Divide te blijven. Voor John voelt het even zo logisch om vandaag wel door te fietsen. Hij kan er dan op mikken Constitucion morgen of overmorgen vroeger op de dag te bereiken. Eerder tijdens zijn reis was het niet makkelijk daar een hotel te vinden dat Mira als gast toestond. De rest van de dag geeft hem de gelegenheid een laundry op te zoeken en te foerageren voor het vervolg. En tja, zijn benen zijn nu eenmaal veel sterker dan die van mij en Irma. En vermoedelijk heeft John minder behoefte aan een rustdag na de zes dagen gedwongen rust in San Ignacio toen hij moest wachten op de reparatie van zijn wiel.

Zo logisch als het voor ieder is, zo pijnlijk voelt het om hier afscheid van elkaar te (moeten) nemen. We waren graag nog enkele dagen langer met elkaar opgetrokken. De dage raad was steeds zo fijn, van de ochtend tot en met de avond. We herkenden iets in elkaar en troffen elkaar in eenzelfde passie. En tja, Mira, natuurlijk, bijzonder om op zo’n tocht zo’n vrolijke, lieve en trouwe metgezel te hebben. We’ll miss her! En John ook.

John laat Irma en mij nog even alleen met Mira en doet z’n inkopen bij de mini-market. Daarna is toch echt het moment gekomen dat de wegen gaan scheiden. Ik merk dat ik geëmotioneerd ben, Irma ook. John heeft achter zijn zonnebril ook wat glanzende ogen. Een warme hug. Het was heel goed met elkaar. Hopelijk kruisen de paden weer.

‘s Middags moet ik schakelen. Het doet me denken aan de keren dat ik met Fons fietste, inmiddels bijna twintig jaar geleden. Je weet dat het moment er aan komt, maar als het dan daar is, tja. Ik voelde me wat leeg en moest weer op gang komen, de vakantiemodus hervinden. Voor John zal het niet anders zijn.

Een cabana, kleren wassen, dagboek bijwerken. Zo gaat de middag hard. Alsof Baja California Sur het aanvoelt, de lucht trekt dicht, het regent vrijwel de hele middag en begin van de avond.

Vroeg slapen, al kan ik de slaap niet direct vatten. De dorpse geluiden. Op ieder moment van de dag is wel ergens muziek te ontwaren of een hond die aanslaat.

Gereden afstand 16 kilometer – Cumulatief gereden: 920 kilometer

Zondag 6 januari 2018: San Javier

Een van de dingen die ik van John ga overnemen is op fietsdagen simpelweg om half zeven op te staan. Half zeven op betekent tussen acht en half negen op de fiets. En te weten dat je om half zeven op moet dicteert de avond ervoor hoe laat je de slaapzak in moet om fris en fit aan de dag te kunnen beginnen. Niet dat ik ongedisciplineerd ben hoor, maar het kan scherper!

Het regent en flink ook. De vrouw des huizes klaagt: ‘Muchos frio’. Ja, fris is het. 10 Graden, meer zal het niet zijn. Gelukkig waait het niet. Vannacht heeft het ook geregend. Maar even afwachten of het vandaag fietsweer wordt.

De familie wordt wakker. De bekende generaties. Opa zet op precies de goede plekken schalen neer om het water op te vangen. Huizen zijn hier niet gebouwd op stromende regen! Ook de waakhond mag van de ketting af en komen schuilen.

Kerst is hier nog niet voorbij als ik naar het boompje en de verlichting kijk. Drie Koningen! Foto’s van belangrijke familiegebeurtenissen sieren de muren, een oude TV type bakskist tettert de kamer in en waar ik ook kijk zie ik wel iets religieus. Een Mariabeeld, een kruis, een schildering van een engeltje. En de elektriciteit, de draden lijken aan elkaar geknutseld. Beelden uit andere tijden.

De afgelopen dagen associeer ik wat ik zie aan het werk van kunstenaars. Een Limpias-afbeelding met het werk van Giorgio Andreotta Calo. Gisteren de kerk. Die deed me sterk denken aan een geweldige vintage foto van Ed van Elsken die hij in de jaren zestig nam in Mexico. Donker, mysterieus, tijdens een religieuze processie. Ik heb de aanschaf overwogen, maar vond het toch wat te prijzig. En een werk van recentere datum, betonnen sculpturen van Rossella Biscotti waarin zij gedragen kleding van mensen verwerkt heeft. De afgelopen dagen zag ik met regelmaat afgedankte kledingstukken langs de weg liggen. Gedragen, versleten, het zweet dat er vermoedelijk nog in huist…..

Ondertussen spettert de regen door op het dak van de cabana. Buitjes worden buien, de ochtend door. M’n gedachten dwalen af naar John. Ik hoop dat de paden niet te blubberig en kleiig worden. Dan loopt alles dat een fiets mobiel maakt vast. The going gets tough then. Maar ja, the tough get going. John heeft vermoedelijk wel voor hetere vuren gestaan in werk of op zijn reizen. Hij slaat zich er wel doorheen. Of verkiest met Mira de beschutting van de tent en gaat verder met Spaans leren. Water voldoende, al zal een koffie of soepje er niet inzitten….

Het voelt als een dagje verwaaid liggen met de boot. Onvoorzien pakt de timing van rust goed uit. Wel jammer, ik had graag op de trappers gestaan vandaag. Het is niet anders. Als ik zo m’n dagboek herlees en de foto’s weer zie is het al een prachtige reis geweest. Alles wat nu nog komt is surplus. De Baja Divide is circa 2.700 kilometer lang. Ik vermoed dat ik hier nog wel weer eens terugkom. Zuidwaarts doorgaan vanaf het punt tot waar de lat deze reis reikt. La Paz en de Cape-loop. Over het Noordelijke gedeelte van de Divide hoor ik mensen minder enthousiast. Eentoniger en weerbarstiger weer. En iets meer opletten op de spullen daar waar civilisatie is. Wat dat laatste betreft voel ik me hier geen moment onveilig. Is het een en al vredigheid dat ik in de dorpjes en bij de mensen tref. Nou ja, af en toe een valse hond.

Het blijft grijs en het blijft regenen. Een dagje bijboeken dus. De Mexicanen die ik tegenkom klagen steen en been over de kou! Voor de kerk kan voor wat peso’s internet gekocht worden. Een paar leuke mails. Qua werk weinig bijzonders, het leven zal morgen wel echt op gang komen. Maar dat kan nog wel een weekje zonder mij….

Maandag 7 januari 2019: San Javier – down the Divide

Ja, de lucht is open getrokken! Even schoot gisteren door me heen dat dit misschien wel een gebied is waar het gewoonweg heel veel regent. Ik maakte dat eerder mee op het grensgebied van Vietnam en Laos in de bergen. Fons en ik hebben toen een dag voor niets zitten wachten! Maar nee. En als ik ook zie dat ze niet echt structurele voorzieningen getroffen hebben tegen de regen zal het ook niet.

De pannenkoeken gisterenmiddag waren zo lekker aan de overkant van de straat dat ik daar graag mee ontbijt. Maar het leven in het dorp komt maar langzaam op gang. Ach, daar heb ik mijn leesboek voor. En dan kan de opkomende zon nog wat vocht uit het wegdek doen verdampen. Ik pak nog een streep internet mee. Ja, Nederland is aan het werk gegaan!

Fietsen! Het wegdek kleeft nog wat, maar is goed berijdbaar. Een voorzichtig zonnetje. Het is merkbaar vochtiger. De kilometers gaan snel. Licht dalend naar beneden. En de Divide toont zich op een paar plekken weer van haar mooie zijde. De rivercrossings zijn goed te doen. Niet te diep. Ik heb geen zin in natte schoenen!

Om twaalf uur lunch, uurtje later weer door. Er zitten af en toe venijnige klimmetjes tussen, maar het is allemaal goed te doen. Ik probeer nog sporen te ontwaren van John en Mira, maar nee, de overvloedige regen heeft alles uitgewist….

De weg wordt amper bereden door auto’s, daarom is er weinig wasbord. Soms verzandt een stuk, maar het blijft te befietsen. En tja, toch een stuk modder. In de minuten erna spat het in stukken en korrels overal van mijn fiets af. Die kan wel weer een poetsbeurt gebruiken!

Kwart over vier, het is mooi geweest. Een plekje achter de struiken naast de weg. De tent staat snel, eten, de zon gaat weer mooi onder. Half zeven, bedje in, wat lezen en slapen. Het is stil. Mis het gescharrel van Mira!

Gereden afstand 68 kilometer – Cumulatief gereden: 988 kilometer

Dinsdag 8 januari 2019: down the Divide – Loreto

Vijf uur ben ik wakker. Het is nog pikkedonker buiten. Ik draai me nog maar eens om. Zeven uur is een betere tijd. Een nacht met een boel dauw. Het tentdoek is nat, de slaapzak droog. Dat was wel even anders een paar weken terug! Het hing gisterenavond al in de lucht.

Ik mis Mira die rond de tent dartelt. Echt. En ik voel me geen watje! En ook de gezelligheid van het tentenkamp. De rook die opstijgt uit John zijn stove. Kleine dingen, om van te genieten. Misschien is het ook wel het besef dat deze reis naar een einde loopt. Goed hoor, zin om weer te beginnen in het Nederlandse, maar het maakt ook wat meewarig. Dit bestaan maakt me simpelweg erg blij. Het reizen, het fietsen, de intense beleving van alles, de (relatieve) simpelheid, tijd om te schrijven en te lezen, ontmoetingen, reflectie. Tja, oorspronkelijk zou ik nog dik drie weken langer doorgaan. Het is goed op tijd terug te keren naar Nederland. Er ligt een boel moois op me te wachten.

De Baja Divide biedt vanochtend van alles wat. Het onverharde verhard waardoor er goed te fietsen valt en ware modder om volledig in vast te geraken. Klei! De weelderige vegetatie, maar steeds wat minder. Een ander landschap kondigt zich aan, een landschap dat in cultuur gebracht is door de mens. Vlak landschap. Akkers en rancho’s die hun bezit met prikkeldraad afgebakend hebben. Exploitatie van de aarde om de mens te kunnen voeden.

Irma’s fiets draait volledig vast. Riem ligt eraf, tandwiel voor totaal verbogen. Steenslag. Maar ja, mag dit dan gebeuren? Nee, vind ik. Gelukkig een paar kilometer voor de denkbeeldige finishlijn. Nou ja, niet helemaal, ik was vandaag liever doorgefietst naar Constitution. Vermoedelijk is het voorblad toch losser gaan zitten de afgelopen dagen. Ja, de Baja Divide vraagt veel van de spieren en het materiaal. Ook John en Andy hadden hun problemen. Maar dit? Het roept bij mij serieus de vraag op of de inmiddels alom geaccepteerde riem voor tochten als dit de beste optie is. En of Gerrit van Idworx toch niet gelijk heeft. John was gefascineerd door de Pinion, maar sceptischer over de riem…..

Anyway. Het fietsen zit erop. De laatste kilometers is het wandelen geblazen. Het dorp is een dorp van niks. Wel met gsm-bereik en yoghurt! Een lift regelen blijkt nog niet zo makkelijk. Een duim opsteken langs de snelwegen levert geen enkele stop op. Beter iemand opsnorren die er handel in ziet. Een Mexicaan stopt, belt een vriend 50 kilometer verderop met een RAM-truck. Een uur later zit ik de laadbak op weg naar Loreto. Overmorgen vertrekt de vlucht naar LA vanaf daar.

Ik vermoed dat ik deze snelweg binnen een paar jaar in omgekeerde richting zal berijden, naar het punt waar vandaag de Baja Divide voor mij stopte. Ja, ik vervolg ‘m graag zuidwaarts. Al heb ik ook al nieuwe bestemmingen op het vizier. Bolivia in de zomer? Israël in de winter?

Loreto omarmt. Een gemoedelijke en compacte badplaats. Een heel fijn hotel, of beter een heel appartement. De uiterst welkome eigenaresse geeft prompt een upgrade. Een warme douche met een straal waardoor ik me helemaal schoon voel. M’n ‘nette’ kleren stinken plots. Snel internet. Ja, ik keer terug naar de bewoonde wereld. Net iets eerder dan gewenst, maar ik adapteer rap!

De garnalencocktail smaakt uiterst goed, de zeebaars nog beter. Witte wijn, Westerse muziek. Ja, ze zijn hier ingericht op de overwinterende Amerikanen. Lag ik gisteren al om zeven uur te tukken, ik pas mijn ritme met gemak aan op het ‘normale’ leven.

Gereden afstand 27 kilometer – Cumulatief gereden: 1.015 kilometer

Woensdag 9 januari 2019: Loreto

Zes uur ben ik wakker. Het ritme van het fietsen zit nog in mijn lijf. Ik surf over het internet en droom over nieuwe bestemmingen.

Ontbijt, heerlijk weer met verse yoghurt en smaakvolle banaan. Daar hoeft geen suiker aan te worden toegevoegd. Het appartement voelt als een echt huis. Een voltreffer deze locatie. Ik verwerk toch maar even wat mails. Werk en werk-gerelateerd. Dat voelt rustiger.

De eigenaar van het appartement is uiterst behulpzaam. Een rondje langs de fietsenmaker en de hardware store levert goed karton en Duck tape op. En een rondrit door Loreto.

De ceviche op het plein smaakt uitstekend. Gemarineerde garnalen met tomaat, ui en dressing. Een glas wijn erbij, niet al te best….. Maar een voldaan gevoel over de tocht maakt zich van me meester. Het is heerlijk vooruit te kijken naar nieuwe tochten maar ook naar het gewone leven in Nederland. Weer lekker aan de slag. Ik kijk er naar uit. Eerst nog een paar dagen.

Tent, grondzeil, matje en slaapzak laat ik goed drogen. En de fiets sleutel ik naar de vliegtuig-stand. Hoeft morgen enkel nog in de verpakking. Wat mails links en rechts, zo gaat de middag hard. En de social media daten me up met de verrichtingen van John en Andy. John heeft zich door de regen en blubber heen geslagen. Dat moet zwaar geweest zijn. Andy heeft het parcours verlaten. Zijn derailleur is vastgeslagen in de modder, een van de redenen om de bus te pakken terug naar Amerika, terwijl hij van ons allen alle tijd van de wereld had. Mentaal gebroken denk ik.

Vis is goed hier. En het grappige is dat ik me hier kennelijk geen zorgen hoef te maken over het eten van salade. De hele reis al niet. Ook Mexicanen wassen alles in gepurificeerd drinkwater. Zo slecht is het kraanwater hier. Ik ben de hele reis fit geweest. Lekker.

Donderdag 10 januari 2019: Loreto – Los Angeles

Ik was weer vroeg wakker, maar dommel nog wat. De ochtend gaat snel. Ontbijten en de fiets reisvaardig maken. En soms een blik op de mails die binnenkomen. Nog wat eten in het stadje en naar de luchthaven. Alaska Airlines is een gemoedelijke maatschappij en fietsvriendelijk. De maatschappij richt zich vermoedelijk vooral op die overwinterende senioren hier van de USA als ik zo naar het vliegende publiek kijk. Als ik ergens weg vlieg weet ik vaak wel of ik er nog eens terugkom. In LA was dat zo, inmiddels bijna 15 jaar terug, vandaag ook in Loreto. Ik zie er naar uit om binnen een paar jaar de Baja Divide een vervolg zuidwaarts te geven. Enfin, genoeg ambities. En Loreto was een leuke tussenstop. Een vriendelijke plaats, lekker gegeten en een gastvrij adres.

O ja, dat mooie portret op de staart van Alaska Airlines. Ik herinner me het weer van de keren dat ik in Alaska was. Een anonieme vlucht verder. Hoog boven de wolken. Af en toe vang ik een glimp op van de kustlijn van Baja California. Zou dat daar Bahia de Los Angeles zijn? Zou kunnen. Toch behoorlijk wat kilometers afgelegd deze reis!

Los Angeles is groot. Zoals ik al zei, ik heb daar gefietst en kan de wijken zo uit tekenen. De LA-river en de zee als oriëntatiepunt. Zes uur, spitsuur. Witte en rode aderen doorklieven de stad. De aanvliegroute is over Watts en Crompton, wijken waar ik destijds min of meer gedwongen doorheen fietste. Het maakte mijn LA-ervaring compleet. Het is een lange wandeling naar de customs. En nog langer wachten. Eindeloos is de rij met slechts drie tot vier loketten open. Het zou me niet verbazen dat ten opzichte van vluchten uit Mexico een discriminerend beleid gevoerd wordt….. Het duurt anderhalf uur!

LAX, druk als altijd. Gaaf er weer te zijn. Rauwer, direct. De fiets zit snel in elkaar. En het harnas van Revelate heb ik nu anders gemonteerd. Zit veel beter, kan het Jones-stuur op alle mogelijke manieren gebruiken. Het loont soms weer even internet te raadplegen! Met de stroom van grote auto’s mee LA in. Zeven kilometer trappen in het donker. Ik zie veel politie, maar die hebben het te druk me te bekeuren voor zonder licht rijden. Ze pakken wel een dakloze aan, op die afstandelijke manier. Het is anoniem rondom de luchthaven. Big business en volop in verbouwing. Raar fietsen. De Travelodge is zo’n heerlijk eveneens anonieme keten om de nacht door te brengen. Een block verder scoor ik nog een mini-flesje wijn… USA. Nog een paar dagen!

Gereden afstand 7 kilometer – Cumulatief gereden: 1.022 kilometer

Vrijdag 11 januari 2019: Los Angeles – Huntington Beach

Zeven uur wakker. In de verte hoor ik de geluiden van landende en opstijgende vliegtuigen. Het ontbijt is een en al plastic en conserveringsmiddelen. Tja, bekend bij dit soort gelegenheden. En dit hotel is ook gewoon maar het eigendom van een familie uit vermoedelijk het Midden-Oosten. Ze werken hard om het hoofd boven water te houden. Gisterenavond laat de incheck, vanochtend vroeg de uitcheck. De lease van de formule zal een forse maandelijkse last zijn…..

Het fietsen door LA is weer een uiterst fraai schouwspel om waar te nemen vanaf twee wielen. Eerst rustige lanen van een residential area. Duidelijk well to do te zien aan de verzorgde gazonnetjes en de auto’s. Mensen gaan naar werk of komen net terug van een work out.

The Bikeway over het strand. Toen reed ik ‘m noordwaarts. Nu zuidwaarts vanaf LAX. De hemel is bedrukt. Hoe vroeg het ook is, er is leven. Surfers liggen op de golven te wachten tot die wave. Vrouwen joggen hun lijf strak of laten de hond uit. Mannen ook trouwens. Ondertussen worden podcasts beluisterd en zeer bewuste drankjes aan het lichaam toegediend.

In Redondo staan de huizen pal aan het strand. Een meltingpot van bouwstijlen. Van protserig tot zeer modern. Tja, fraai wonen natuurlijk met uitzicht op de Pacific. Door, de Pacific Coast Highway volgend. Na een golfcourse en een ziekenhuis als buffer wordt LA weer rauwer. Autoshowrooms, reparatiebedrijven, groothandels en vervallen minipleintjes met een winkeltjes dat je denkt, waar bestaan ze van? Nou ja: pay bills, get loans, nails & spa, massage, Jesus exists en meer. Leed is handel…. Afgewisseld met ketens die ik ook van de Vierambachtstraat ken: UPC, Western Union, 1 Dollar Shop. En natuurlijk de bekende motel- en restaurantformules, de goedkopere dan. Het verkeer in vier banen per rijrichting, smooth rijdend, rekening houdend met een eenzame fietser! Voetgangers zijn er amper, enkel wat daklozen.

Industrie, een enorme energiecentrale, rangeerterrein en in de verte de havenkranen en schaduwen van de enorme containerschepen. Longbeach, de LA River. Die volgde ik bijna 15 jaar terug tot ik niet meer verder kon door een roadblock en via Watts en Crompton het Down Town van LA moest zien te bereiken. Net als toen huizen de daklozen in tenten onder de bruggen die over de LA River gespannen zijn. Soms zelfs partytenten, geen feestje lijkt me. En dan Longbeach waar aan de boulevard het happy life weer begint. Er geld is om met de kinderen een dag naar een pretpark te gaan of je boot in de jachthaven te leggen. Of een dure kamer te boeken met uitzicht op de Pacific.

Nee, mooi is het allemaal niet, wel fascinerend en van het leven. En dat in een ochtendritje van nog geen 50 kilometer trappen. Zonder geld ben je hier nergens. Bij een brouwerij aan het strand is het goed toeven. Lekker bier en een goede salade. Er liggen drie eilanden met palmbomen voor de kust. Preteilanden? ‘No!’ zegt de serveerster. Het zijn de restanten van olieboringen. De bewoners van de boulevard hebben de autoriteiten en bedrijven gevraagd om de overblijfselen van de oude industrie wat op te vrolijken. Disney, dat nabij huist, is gevraagd dat ter hand te nemen. Palmbomen doen het werk, vervuiling heeft de contouren van een oase aangenomen. En een eiland is een gevangenis geworden. Gezellig.

De serveerster heeft ongevraagd de rekening neergelegd. Daar kijk ik niet van op in Amerika. Het vormt wel een illustratie hoe de economie werkt hier. Vanwege het middagzonnetje had de eigenaar haar opgeroepen, maar het aantal gasten valt tegen. Zij moet afzwaaien, maar rekent natuurlijk graag alvast haar tip af. En terecht, al voelt dat altijd wat ongezellig niet zelf dat moment te bepalen.

Met 2 keer 20 oz = 40 oz bier in mijn mik zal ik vast direct strafbaar zijn hier in de USA. Herinneringen aan bijna 15 jaar geleden komen terug. Er is niks veranderd hier. Nou ja, een bordje dat waarschuwt voor Tsunami’s.

In Huntington is het mooi te stoppen. Fris is het. Hotels zijn duur hier, maar ach, de dagen waren goedkoop op de Baja Divide. In de kroeg annex restaurant is het volle bak en prima vertoeven. Half elf, ik val als een blok in slaap!

Gereden afstand 69 kilometer – Cumulatief gereden: 1.091 kilometer

Zaterdag 12 januari 2019: Huntington Beach – San Diego

Regen. Vannacht al toen ik even wakker was. Om de hoek zit een populair tentje met lekkere pancakes naar het schijnt. Een nat terras, maar al een drukte van belang op de vroege ochtend. ‘A 3-stack, you’re sure?’ Eh ja, waarom niet? Later begrijp ik wat ze bedoelt…. Het zijn enorme pancakes. Jammer genoeg geen lekkere koffie. Toch slurp ik er wat te veel van weg…

Fietsen. Newport en landinwaarts. Een auto uit het rek bij John Wayne Airport bij San Ana. Geen kleine luchthaven. Tja, vlakbij Disneyland. En het is een rijke omgeving getuige de vele privéjets die geparkeerd staan. De dag gaat snel. Even langs de REI, de Amerikaanse Bever, dat net als Bever steeds weer tegenvalt. Algemeen spul, maar niet gespecialiseerd. Laat staan dat het personeel er nog verstand van heeft. Online is de toekomst, net als de gespecialiseerde ateliers die subgroepen bedienen. Of beter, als ik afga hoe vaak de bikepacking-uitrusting onderwerp van gesprek was, subculturen. En geweldig wat er allemaal in schuurtjes achter het huis bedacht en gemaakt wordt. En soms uitgroeit tot een nieuw merk!

Na een maand terug in San Diego. Terug op honk ook. De sleutel zit in een sleutelkluis op de deurknop. Merete heeft de fietskoffer klaar gezet in het tuinhuis. Bij iSalud! is de rij voor taco’s oneindig lang. Dan maar de tippel naar down town. Het voelt wat onguur met een oploopje aan daklozen die zich opmaken voor een koudere nacht dan gebruikelijk. Tentjes staan op, bouwzeilen worden ontvouwd. Van hen heb je eigenlijk nooit iets te vrezen. Hooguit dat ze me indringend aankijken of iets roepen. In het centrum is het rustig, niet de zaterdagdrukte met happy people die ik verwachte…..

Op de weg terug een patrol wagon van de politie die met volle zwaailichten voorbijflitst. Collega’s moeten bijgestaan worden bij de aanpak van een dakloze. Tja, vier man druk met een weerloze man, althans zo lijkt het. Er is niets te winnen, voor niemand.

Gereden afstand 20 kilometer – Cumulatief gereden: 1.111 kilometer

Zondag 13 januari 2019: San Diego – Los Angeles

De wekker staat vroeg. Maar ik word al eerder opgewekt door een sms. Lufthansa heeft mijn vlucht van morgen gecanceld. Naar een alternatief wordt gezocht. Staking van de beveiligers in Frankfurt lees ik op internet. Mmm, nou maar zien. Het verandert mijn plannen voor vandaag niet. Auto huren en via Santa Monica naar Bakersfield. Kleine teleurstelling, op San Diego Airport hebben ze geen left luggage meer. Shit, ik dacht daar mijn fiets tot morgen te kunnen stallen. Ik had gisteren een Dodge Challenger geboekt. Zo’n ongelooflijk ordinair Amerikaans scheurijzer. Drie liter plus, grommende uitlaat en veel cilinders, geeneens een financiële uitspatting hier. Hoe groot die hufterbak ook is, de fietskoffer krijg ik er met geen mogelijkheid in, zelfs niet met de kattebakzitjes naar beneden. Nou, dan ‘helaas’ die Cadillac maar. 3.6 V6, zoeft ook, wel saai.

Trump heeft nog wel wat te doen aan verbetering van de infrastructuur. Wegen zijn slecht in de USA. Naar en in LA hoef ik de navigatie niet meer aan te zetten, I know my way around there…. Graag kom ik even terug in Santa Monica. Stukje goudkust natuurlijk. Helaas kom ik er achter dat het weer om te fotograferen niet echt denderend is. Een verlaat ontbijt in een hippe tent smaakt gelukkig goed. En ook even langs Patagonia is een trekje van me.

Via Sunset Boulevard zigzag ik terug naar de snelweg noordwaarts. Ik zie me nog zwoegen hier op m’n fietsje met veel te dikke banden op een hete vrijdag in september 2004. Er is niks veranderd.

De Frazier Mountains zijn fraai en zelfs enigszins besneeuwd. Ik moet af en toe mijn oren ‘klaren’. Vrachtwagens kruipen omhoog. En soms rare kleine files, gaat iedereen plots op de rem staan… Dan plots is alles vlak, Kern Country. Dat oerconservatieve stuk California. Agriculture. Bestemming van mijn missie vanmiddag. Nog een stugge 50 mijl en ik ben in Bakersfield.

Bakersfield? Dagelijks sta ik op met een installatie van Doug Ashford, New Yorker. Hij stuitte een paar jaar terug op twee filmrolletjes uit de jaren zestig, snapshots, vermoedelijk uit Bakersfield. Daily life, vooruitgang, opkomend consumentisme en ja, tekenen van white supremacy. Het inspireerde hem tot een vijftal installaties met afdrukken van de foto’s, abstracte schilderijen en glaspanelen. Bakersfield study 4 kijk ik dagelijks op uit vanuit mijn mandje.

Wat is er te doen dan in Bakersfield? Niets, kwam ik al snel achter. En zondag is alles dicht. En er is ook niks. Een uitgestrekt centrum van laagbouw. Ruim opgezet. Eenvormige architectuur. En veel ruikt nog naar tientallen jaren terug. Verkleurde reclamezuilen of Woolworth in de nog oorspronkelijke letters op de muur geklonken. Af en toe een teken van leven in een kroeg, dan weer een dichtgespijkerde gevel, maar een overwegend leefbaar centrum lijkt me. Rabobank? Ja, hier een filiaal. Agrarische roots! En zelfs een heuse Rabobank Arena. Net als in Nederland sponsort de bank het lokale. En daklozen, zo nu en dan. Van divers pluimage. Zwart, maar ook blank en Latino.

Ter voorbereiding las ik verscheidene artikelen uit kranten en opiniebladen uit de afgelopen jaren. Ja, Bakersfield heeft een racistisch verleden. En er zijn nog steeds buurten waar dat welig tiert. Ten noorden van Bakersfield met name, in Oildale. Waar ontevredenheid heerst onder blanken. En White supremacy. Nog steeds. En niet zozeer de inmiddels klassieke tegenstelling tussen blank en zwart. Een geschiedenis en heden dat we kennen. Nu meer toegespitst op blank en Latino’s. Vele immigranten uit Midden-Amerika zijn werkzaam hier in het veld. Vaak tegen lage lonen en vrij armlastige omstandigheden. Zij hebben zich niet georganiseerd, vormen geen collectief, hebben geen stem, een onzichtbare tegenstelling en strijd, voor zover er sprake kan zijn van strijd. Er is een afhankelijkheidsrelatie. Een tegenstelling die anoniem voort woekert, of liever, kan voort woekeren.

De statistieken spreken niet voor Bakersfield. Het aantal slachtoffers dat omkomt bij politie-ingrijpen ligt beduidend hoger dan in de rest van Amerika. Absurd hoog zelfs. Draagvlak voor een diepgaand onderzoek naar de achterliggende oorzaken is er niet. En Trump is populair hier. Geen wonder.

Ik toer door de straten. Het voelt wat mistroostig. Dat het zondag is helpt niet. En de outskirts ademen direct agrarische productie. Armlastig is Bakersfield niet. Ik strijk neer bij Padre’s. Een hotel met een bar die er vanaf de straat in ieder geval enigszins levend uitziet. Ik draal wat rond. Mensen zitten aan de bar, leggen een biljard of zijn in discussie. Dan ook maar aan de bar? Mmm, ik wil eigenlijk wel met iemand in gesprek van hier. Mijn ‘slachtoffer’ staat wel open voor een biertje. Amaya, geboren en getogen hier, Keniaanse roots. Ze is dit weekend op familiebezoek. Ze woont inmiddels in Pasadena, is nurse en verlangt naar een eigen appartement, haar roommate’s zat. Maar ja, Los Angeles is zo duur. Haar moeder had een bakkerij, vooral van zoetigheden. Haar vader was elektricien. Ja, de verhalen over Bakersfield kent ze. Soms heeft ze het gevoel dat in de hele duiding van de opkomst van Trump Bakersfield, of beter Kern Country, tot illustratie en maatstaaf verheven wordt. Ja, Bakersfield is conservatief. Ja sommige bevolkingsgroepen zijn racistisch of hebben daar affiniteit mee of sympathie voor. Maar dat is in andere delen van Amerika niet anders. Het is best een prima plek om te leven en bepaald goedkoper dan Los Angeles of San Francisco. Maar ja, het leven staat wel stil hier. Weinig verlichting. Economisch gaat het best redelijk. Niet te snel oordelen wil ze zeggen of etiketten plakken. Doet Doug ook niet. De filmrolletjes zijn een vertrekpunt. Anders dan zijn Next Day-werken geeft ‘Bakersfield’ zich niet snel prijs en laat ruimte voor reflectie en geest op het hedendaagse Amerika.

Het is al begin van de avond. Zo’n dag gaat zo hard, zeker met dat uren scheuren over de snelweg. Ik heb een biertje op, mag niet van Schwarzenegger, maar ik ga toch maar de weg op. Terug. Alvast de helft terug rijden of zo. Het is donker buiten. Ik had eigenlijk gedacht dat ik muziek zou draaien. Maar ik prefereer de stilte. De tevreden snorrende 6-pitter op cruise control. Ik snack in etappes mijn avondeten bij de Amerikaanse ketens langs de weg. Als ik de bergen uitkom glinstert LA als een oneindige zee lichtjes in de verte. Wat een stad. Tja, fascinerend ook daar gisteren en vooral eergisteren weer doorheen te fietsen. Van het leven. Al het leven.

Een motel in Fontana, aan de rand van San Bernardino. Dat doet me altijd denken aan een concert dat Bowie daar gegeven heeft in 1983 in het kader van de Serious Moonlght Tour voor maar liefst 150.000 man. Een festival. Toen ik daar in 2004 fietste was het vooral een Latino-enclave. Met Engels kon ik er amper terecht…. Toevallig krijg ik van bol.comeen alert dat er half februari een live-cd verschijnt van de toer als ik in het motel mijn iPad aanzet! Nou ja, toch maar alvast gereserveerd. Al maakt een bootleg van die tour al onderdeel van mijn collectie…

Maandag 14 januari 2019: Los Angeles – San Diego – Los Angeles – London – Amsterdam – Rotterdam

Naar huis! Weer aan de slag. In de cluster van ketens rondom Motel 6 kies ik voor Starbucks. Een yoghurt, cake en koffie moeten bij elkaar goed zijn voor bijna 1.000 kCal als ik de bordjes goed lees. Mensen wandelen in en uit en pakken enkel hun bestelling op. Efficiënt. Besteld via de app, estimated arrival time ingeven, even uitstappen, ophalen en weer weg, ontbijten in de auto. Drive Thru kan ook. Geen gedoe met geld, netjes afgerekend via de credit card gekoppeld aan de app. Maandelijks een afrekening van 200 dollar of meer. Enkel aan ontbijt!

Ik moet terug naar San Diego van Lufthansa. Om van daaruit weer in 25 minuten terug te vliegen naar LA, London aan te doen en dan naar Amsterdam. Een flinke tippel en vooral die vlucht naar LA voelt zo raar. Er zou al jaren sprake zijn van een hoge snelheidstrein langs de kust hier…. Amerika en openbaar vervoer, geen goed huwelijk.

Inmiddels dendert het werkzame leven weer flink mijn Apples in. Ook weer goed, zin om te beginnen. Bye bye San Diego en LA. Vast tot weerzien. Het was een mooie reis. En de USA, tot over twee maanden!