Donderdag 6 augustus 2015: Rotterdam – Haamstede

Een mini-fietsvakantie die begint vanuit het nieuwe adres aan het Mathenesserplein! Irma en ik hebben al ruim twee weken vakantie die vooral in en om het huis is besteed. Uitruimen, opruimen, ontruimen en inruimen. De nieuwe stek voelde al een paar weken als thuis, nu helemaal.

Het regende bijna een week voortdurend. Zo’n straf was het ‘huisarrest’ dus niet. Het weer is stabiel geworden en de goede kant op gekanteld. Twee fietsdagen de afgelopen dagen zitten al in de benen om lekker in beweging te raken. Van Rotterdam naar Scheveningen en van Scheveningen naar Castricum….

Zo ontstond het idee plots om niet de Zilt met een bezoek te vereren maar een weekje te gaan fietsen. De boot zou weer klussen betekenen alvorens echt te kunnen gaan varen. En fietsen is wel zo goed voor de conditie!

De kampeerspullen waren snel bij elkaar gescharreld (een opruimklus op zich!). De fietsjes stonden nog gereed, versierd met wat Sahara-zand van de trip naar Marokko anderhalf jaar terug.

De Noordzeeroute! Die loopt van Boulogne sur Mer tot en met Den Helder. De kop is er dus al af, de eerste meters vandaag zijn naar Station Schiedam. De sprinter trekt op en remt af, arriveert bij Hoek van Holland Haven, een sprintje naar het veer richting Maasvlakte.

En wat voor veer, full speed over de Nieuwe Waterweg, kloek laverend tussen de immense containerschepen die net uit het Verre Oosten arriveren met weer nieuwe consumptiewaren. Het brengt me terug naar mijn logistieke tijd. De binnenvaartschepen pakken hier het vervoer naar het achterland op, files vermijdend. Het heeft een enorme vlucht genomen.

In de verte zie ik een enkel zeilbootje de Maasmond oversteken. Tja, dit jaar is qua zeilen ondergesneeuwd geraakt door verbouwen, verhuizen en timmeren in het nieuwe huis. Een mens kan niet alles tegelijkertijd en het resultaat is er naar.

De eerste meters met wind tegen. Het deert niet. Irma maakt lekker tempo. Zo te zien is de nieuwe Maasvlakte al aardig in gebruik genomen. Mooi zoals de economie werkt, al stuit al het plastic met batterijen (voor alles een oplossing) dat de containers herbergen me steeds meer tegen de borst.

De open opgespoten zandvlaktes maken plaats voor echt land, de duinen van Rockanje. Het is fraai fietsen. Het landschap, de blauwe lucht en benen die goed voelen. De maag knort. Het is al meer dan lunchtijd. De uitsmijter rosbief met kaas en een grote fles Spa Rood (en nog een) verorberen Irma en ik snel. Een blik naar elkaar zegt genoeg; heerlijk!

Snel weer door. Het Haringvliet over. Hier liggen heel wat mijltjes met de Saffier. Ook op Goederede is het aangenaam fietsen. Het routeboekje is slecht, veel te algemeen, maar de bijbehorende route die Irma gedownload heeft is perfect. De iPhone blijkt een trouwe compagnon als fietscomputer met een veelheid aan mogelijkheden. Oud Dorp is fraai. De wegen die op de route liggen zijn steeds heel stil en autoluw. Bepaald niet de snelste weg, maar immer de juiste keuze! Bij een van vele doorgangen naar het strand steken Irma en ik eens door en lessen de dorst bij een paviljoen met uitzicht op zee. De zeiljachten passeren zowat net na de branding. Het is tjokvol. Een mooi panorama, maar wel erg vleselijk met al die half ontblote dikke Duitsers aan het bier en meer…….

Op de Grevelingendam blaast de wind ongenadig hard tegen. Terugschakelen naar een lichter verzet, het lijkt wel fietsen in de bergen. De dag vordert inmiddels al aardig. De massale campings laten Irma en ik links liggen, dan liever doorfietsen. Tussen Burgh en Haamstede staat een bord ‘kamperen in de Boomgaard’. Dat spreekt aan.

Ook hier is het vol, maar op de tentenweide is een plekje snel gevonden. Het opzetten van de tent met boogstukken is tegenwoordig zo gepiept. Ik douche me helemaal fris. ’s Avonds is het aangenaam toeven op een terras in Haamstede. Wel een beetje kermissfeer met als ongevraagd extra popmuziek tot laat uit luidsprekers die in de bomen hangen. De beentjes zijn stijf als Irma en ik terug fietsen in het aardedonker. Het geluid van de ritsen van de tent, het voelt allemaal vertrouwd. Vermoeid vallen de ogen dicht.

 Gereden afstand: 79,3 kilometer

Vrijdag 7 augustus 2015: Haamstede – Sluis

Goed geslapen! Eergisteren vereerden Irma en ik Zwerfkei in Woerden nog met een bezoek om het slaapcomfort twee decennia verder te zetten. Zeker op het gebied van de slaapmatjes is enorme vooruitgang geboekt. Ik tuk nu op een volwaardige mat van Thermarest van 600 gram waar ik voorheen voor hetzelfde gewicht en pakvolume een kleine mat met een hopeloos slaapcomfort had. (De consumptiemaatschappij: voor alles een oplossing! Het minipompje met batterijen kocht ik er (nog…) niet bij!).

Yoghurt met muesli, de Jetboil produceert weer prima koffie, de tent ontdoet zich in de eerste zonnestralen van dauw. Het belooft een prachtige dag te worden. Het is aangenaam fietsen. Het is nog niet op z’n heetst en drukst. De kilometers gaan snel. De Oosterscheldedam, de sluis vol jachtjes en een prachtige natuur pal achter de duinen.

Het is nog einde van de ochtend, maar het badpaviljoen van Domburg is voor mij natuurlijk een niet te missen stop voor lunch. Het maakt veel goede herinneringen los aan de samenwerking met Ko en Chris. Raar ook hoe zaken kunnen lopen in het leven. De vastgoedcrisis die er hard ingeslagen heeft en de noodlottige ziekte die Chris trof. Niets is zeker.

De zee laat zich tot Vlissingen amper meer zien. De boulevard is daar ook flink gegroeid. Charme heeft het niet, maar de Westerschelde spreekt altijd erg tot de verbeelding. Oma woonde in de verte aan het water in Terneuzen. Dow Chemical en het Vlaamse land. Ik ben er vaak geweest, nu met de fiets.

Het veer naar Breskens is een kanon van kracht. Met enkel voetgangers en fietsers schiet ie naar de overkant. Het Vlaamse land is in een woord prachtig. De net gedorste korenvelden, het vlas, het mais en de groene weiden met koeien met af en toe een hoeve. Ik kan me voorstellen dat pappa hier graag eens per jaar terugkomt. De plaatsnamen, ik ken ze zowat allemaal. De route kiest iedere keer de stille weggetjes, meanderend door het landschap. Soms in de verte torst een zeeschip boven de horizon uit!

Het Zwin, misschien nog mooier. Via bruggetjes en smalle paden komt Sluis rap dichterbij. De camping is niet je dat, maar prima voor een nacht. Tent op en fris gewassen Sluis in voor een hap. Sergio is inmiddels vertrokken, maar bij het Wapen van Sluis is het prima toeven! Eerst op het terras, later, wanneer het wat kouder wordt, binnen. Boekje lezen, de benen welverdiende rust. Een toetje mag wel met alle verbrande calorieën van vandaag!

Gereden afstand: 89,4 kilometer

Zaterdag 8 augustus 2015: Sluis – Middelkerke

De zon blijft maar schijnen. Ik haal wat ontbijt, alles verdwijnt in de fietstassen en Irma en ik zijn weer klaar voor de start. België! Het aanzicht is direct rommeliger, het wegdek slechter, maar het heeft charme. Net als de lunch. Het is een omelet, zo smaakvol!

Het voelt als bekend terrein, het achterland van de kustplaatsen waar ik als kleine en grotere jongen vaak per kiel arriveerde. De eindbestemming van de vakantie met het gezin. Toen zijn wel de zaadjes gelegd voor de verre zeilreizen die Irma en ik nu maken. Blankenbergen is de eerste stad. Op de boulevard is het persen tussen de flanerende mensen door. De haven ligt aardig vol. Herkenbare beelden. Kennelijk is het kentering, vele jachten varen uit.

Irma en ik laten de route even voor wat ie is en volgen de kustroute. Vanochtend las ik nog dat Belgen net zoveel van de kust houden als Nederlanders, maar dat de kuststrook veel korter is. Gevolg: alles is vol gebouwd! Het is best nog even doortrappen naar Oostende. De havenmonding is behoorlijk gereviseerd met twee armen van basaltblokken. Het zal de aanloop zeker ten goede komen.

Oostende voelt vertrouwd. Ik tuur tussen de jachten of toevallig Tinne en Claire er liggen. Robert, de havenmeester, is na 27 jaar trouwe dienst met pensioen. Twee frisse gasten hebben zijn functie overgenomen. Het is inmiddels al over zessen. Tijd om op zoek te gaan naar een plekje voor de nacht. Oostende biedt niets, Irma en ik volgen de boulevard verder zuidwaarts. Het waait hard, trappen is bijna niet nodig met het windje in de rug! Nog een enkel jacht beukt tegen de wind in, de laatste mijlen naar een veilige haven.

De camping is massaal en ongezellig. Boeit niet. In een leuke bistro in de straat achter de boulevard van Middelkerke smaken de mossels puur natuur met frites erg goed. Een flesje wit erbij en ach, daarna een tarte tartin. Rozig vallen de ogen dicht.

Gereden afstand: 76,8 kilometer

Zondag 9 augustus 2015: Middelkerke – Pollinkhove

Vroeg op. Met de eerste klanten de supermarkt in, ontbijt op de boulevard. Het is nog rustig op zee. Een karavaan aan jachten vaart vanuit Nieuwpoort noordwaarts. Op het motortje, soms met het grootzeil. Tja, ik merk dat het zeilen dit jaar wat verder van me afstaat in tegenstelling tot de afgelopen jaren. Maar ja, een verre zeetocht lonkt volgend jaar toch wel weer en er liggen nog wat naar ik hoop mooie weekends in het verschiet. En Irma gaat natuurlijk de 200-mijls doen. Alle reden volgende week de boot helemaal vaarklaar te maken.

Het fietsen nu voelt wel erg goed. Eind van het jaar Marokko. Nu al veel zin om de prachtige tocht van kerst 2013 een vervolg te geven. En dan te weten dat de nieuwe fietsen er met een paar weken zullen zijn. De oudjes doen het nog prima, daar niet van! Maar er is in twee decennia veel gebeurd op het gebied van versnellingen, remmen en banden. En met de wetenschap dat ook mijn laatste fiets weer bijna alle continenten gezien heeft en vast nog wat zal opleveren op Marktplaats stap ik graag opnieuw in. De eerste twee fietsen waren van Snel. De eerste een echte randonneur met 28” wielen. Mijn huidige wederom een Snel met 26” wielen. Nu een 29” Idworx!

De haven van Nieuwpoort reikt ver het land in. De ontelbare mastjes voelen raar zo aan de horizon van een weiland. Het lijkt allemaal als nieuw ontwikkeld met veel kleinschalige appartementengebouwen en ruime flaneeroevers voor wandelaars en fietsers. De route loopt nu echt van de zee weg, het rustige West-Vlaamse land in. Het is direct prachtig. De duinen maken plaats voor weilanden en akkers, de bebouwing allemaal wat kneuteriger en boerser met af en toe een prachtig plaatsje rondom een kerk en begraafplaats. Het is weldadig fietsen met bijna geen auto’s.

In een klein plaatsje zit een mooi terrasje. Tijd voor een lekkere kop koffie. Half elf, de Belgen zitten al aan het bier. Tja, ik moet nog fietsen! Het blijft mooi. In the middle of nowhere is plots een pleisterplaats voor fietsers, lopers en motorrijders. Reden: bij een varkensboerderij wordt ijs verkocht en meer: broodjes worst vers van de grill, pannenkoeken en voor wie wil bier in alle soorten uit de automaat. Wel even je paspoort scannen voor een check op de leeftijd! Het is een komen en gaan van zeer divers pluimage. Lekker uitrusten zo!

Het is boerenland. Er wordt veel gewerkt. Kennelijk is het koren van het veld af. Het stro ligt er nog en wordt tot balen gevormd. Het mais lijkt het volgende doel. Het staat er bijna volgroeid bij. Af en toe passeert een zware tractor. De kleine dorpjes zijn pittoresk en duidelijk in transitie. Veel kleine huisjes staan te koop, mooie villa’s staan in aanbouw. Het is volgens mij een streek die best goed boert als ik op de auto’s af ga, al zullen de boeren zelf het niet makkelijk hebben.

Het land is hier niet rijk bezaaid met campings, maar net die ene voelt weldadig. Wel een familiecamping, maar prachtig gesitueerd op het weiland van een boerderij. De boerin is heel behulpzaam. De koeien staan op stal, de varkens ook. Morgen komen er nieuwe biggen. De voorzieningen zijn uitstekend met veel vertier voor de kinderen, ook bij slechter weer. Irma heeft een zwembad al gespot! De tent vindt een mooie plek in de luwte van de andere vakantiegangers.

Paul had me gebeld. Z’n moeder is overleden. Goh, in een tijdsbestek van nog geen vier jaar moet hij zijn vader, moeder en dierbare zus begraven. Heel wat. Het voelt heel vertrouwd elkaar weer even te spreken.

Iets terug zat een mooi restaurantje. Dat blijkt overvol. Een biercafé biedt uitkomst en blijkt een voltreffer. Qua eten komt het niet verder dan lekkere caféhappen. De keuze voor de biertjes laat ik aan de kastelein over. Hij opent met een Bons Voeux. Oef wat lekker. Niet te vol, niet te zoet, beetje zuur, een mooie balans. Wat als vervolg vraag ik hem? ‘Ah, bon, ja, wat ik kan hier nog overheen, ik zou het zelfde nemen. Ah, wacht, ik heb er nog wel een, staat niet op de kaart. Ik weet niet wat dat in ’t Hollands betekent, maar het is een Dulle Teeve. Ik heb ‘t net nieuw. Er wordt veel nieuw bier gemaakt, maar het meeste is niet interessant. Deze wel, hij komt op de kaart!’

En ja, die smaakt ook erg goed, net als de variëteit aan happen. Ondertussen is het terrasje volgestroomd met locals. Iedereen kent elkaar. Het Vlaams kan ik soms amper volgen. Het echtpaar dat het café runt is al wat ouder. Hij heeft lang een zaak gehad in grasmaaiers. Die heeft hij verkocht. Zij heeft altijd graag een horecagelegenheid gehad. Zo ‘bollen’ ze naar hun oude dag toe. Alleen op zaterdag en zondag geopend. De rest van de week dicht, maar vrijdag bereiden ze alles voor, op maandag de nazorg. De andere dagen vrij voor de kleinkinderen en andere zaken.

‘Een volgende? Bon, dat is niet makkelijk. Ik zou zeggen hetzelfde of een Quadrupel van La Trappe, maar die kent ge vast al. Want tja, alles wat minder procenten heeft smaakt nu naar pis he! Ah, wacht. Houdt ge van donker bier? Dat opent nieuwe mogelijkheden! Ah, wat is m’n kaart toch eigenlijk mooi. Ge kunt een St. Sixtus nemen, die komt in de buurt van de Trappist van Westvleteren. Weet u dat? Dat is het wereldberoemde bier?’ Ja dat wist ik. Bij Kunstverein hebben ze er laatst een kratje van bemachtigd. Op een nummer kan op een speciaal moment gebeld worden voor maximaal een krat dat niet verhandeld mag worden. Op een door de paters te bepalen moment kan het kratje bij de abdij langs gehaald worden. Daarna mag je 60 dagen niet meer bestellen c.q. met hetzelfde nummer bellen c.q. met dezelfde auto langskomen!

‘Allez, wilt ge Westvleteren? Ik heb er altijd een paar achter voor liefhebbers.’ Nou, dat willen Irma en ik wel. En zo wordt het een hele mooie avond. En het bier smaakt echt voortreffelijk. Niets van gelogen. Zo’n perfecte balans met een finale die lang blijft hangen! Het is gezellig. De eigenaren gaan zelf ook zitten en laten zich bedienen door hun vaste gasten.

Irma en ik hebben nog geen vastomlijnde datum om terug te keren en genieten allebei van het weer op reis zijn met de fiets. De fysieke inspanning, zo dicht de natuur en omgeving beleven en als bonus ’s avonds een verkwikkende douche en ergens lekker eten. En ’s nachts een comfortabele diepe slaap. Verre reizen naar onherbergzamere oorden heeft een eigen dynamiek, maar ook dit kan zeker een vorm zijn die aanspreekt. De komende week staat nog helemaal open. Waarom eerder terugkeren? Het besluit is in een seconde genomen, een dagje rust in Pollinkhove. Tja, soms heb je van die plaatsjes die zo aanvoelen. Ook met zeilen is dat zo.

Terug op de camping is een groot vuur aangestoken. Lekker die gloed en warmte. Verspreid zitten wat gasten. Het loopt tegen twaalven. Tijd om het mandje op te zoeken.

Gereden afstand: 73,5 kilometer

Maandag 10 augustus 2015: rustdag in Pollinkhove

Half acht op en op zoek naar een broodje. Het is wat grijzer. In Pollinkhove is niets te vinden naast een kerk, een veevoederfabriek en een café op de hoek. Een dorpje verder wel. De bakkerij is warm van het bakken eerder in de ochtend. Een croissant met jam, koffie en nog eentje, zo makkelijk kan het zijn.

Ik verken de boerderij wat, sta in de stal tussen de koeien. Eergisteren zijn er net twee geboren. Twee drachtige koeien staan op springen. Het hooi gaat er goed in, andere koeien liggen te herkauwen. Een mooi gezicht. Ik moet opeens denken aan een Nederlandse fotograaf die koeien zo mooi kan fotograferen en de werkjes die ik onlangs bij Wilfried zag van Henk Peeters. Daar kregen kleine stukjes koeienhuid in hun abstractie plots een erotische lading. De varkensstal is verboden gebied in verband met de strenge regelgeving. Het geluid en de stank spreekt minder tot de verbeelding! De drie honden lopen overal vrolijk tussen door.

Naast wat relaxen is er vandaag een echt doel: naar de abdij in Westvleteren waar de Trappist Westvleteren gemaakt, geproefd en naar ik hoop gekocht kan worden. Het is een korte tocht, maar lekker even de kuiten de trappers te laten ronddraaien. Ja, dit Belgische land heeft haar charme. Ik wil hier nog wel eens terugkomen.

Westvleteren. Ik heb er zin in. De abdij ligt even buiten het plaatsje. Irma en ik zijn niet de enigen. Auto’s staan al in de rij bij het afhaalpunt voor het ophalen van de bestelling. In het café aan de overkant is het gezellig druk. Het bier vloeit rijkelijk. Op het terras is het goed toeven. En het bier smaakt weer voortreffelijk!

Bij het winkeltje staat met grote letters aangegeven dat er geen bier te koop is…… Plots is er onrust en vormt zich een rij. Irma heeft die snel opgemerkt en bedenkt zich geen moment. Er staan drie stapeltjes, van iedere soort een. Op = Op. Het is even wachten, maar even later staat Irma triomfantelijk met twee doosjes van zes! Ik doe hetzelfde, dat maakt vierentwintig flesjes van dit vorstelijke donkere vocht. Oef, dat wordt wel zwaar op de fiets de komende dagen!

Het is een heerlijke middag. Ik heb een goed boek te pakken van een NRC-journalist met een perspectief op het hedendaagse Marokko. Het geeft een goed doorzicht op wat in het land speelt en gespeeld heeft. Ook actuele issues rondom IS en islam-discussies kan ik beter plaatsen. Het staat ook vol verwijzingen naar andere boeken die ik zeker ga ‘verorberen’ voordat we eind van dit jaar richting het noorden van Afrika afreizen.

Tegen het einde van de middag is het mooi geweest. Het ijs dat de monniken maken van hun bier is ook verrukkelijk. Een prettige afsluiter. Met zware tassen en een slok op peddelen Irma en ik de weg terug naar de tent.

’s Avonds is een groot kampvuur de plek om nog een afzakkertje te doen. Het lijkt Irma en mij een uitstekend idee een pakje van zes hier te delen. Het wordt anders wel erg veel in de fietstassen. Er blijkt een ware bierspecialist naast me te zitten. ‘Je weet wat je weg geeft?’ Ja zeker! Hij vertelt dat hij er al diverse malen om is geweest, maar steeds mis greep……..

 Gereden afstand: 29,6 kilometer

Dinsdag 11 augustus 2015: Pollinkhove – Tournehem

Bij het krieken van de dag op. Dat is toch eigenlijk wel het lekkerste. Goed geslapen. Koffie en nog een, broodje van gisteren, de boel afbreken en fietsen! Het is een wat bedrukte hemel. Het deert niet. Heerlijk om weer kilometers te maken. Alleen de nummerborden van de auto’s maken me er op attent dat ik Frankrijk ben binnen gereden. Het blijft boerenlandschap, maar de wegen zijn plots veel beter!

In een dorp van niets zit een anonieme brasserie langs de doorgaande weg. Twaalf uur, de maag knort. Het is allemaal simpel, maar erg lekker en in een mum van tijd zit de tent vol met lokalen. Goh, dinsdag tussen de middag, dit is toch wel een andere stijl van leven. Inmiddels regent het buiten, niet echt aanlokkelijk verder te fietsen, toch maar doen. Regenjassen aan en het gaat eigenlijk best lekker, warm opgeborgen in wol en plastic. Wel grappig, bij een hobbel hoor ik de bierflesjes in mijn tassen rinkelen! Ik lijk wel een melkboer.

Vanuit het Westen vinden kluwen van draden aan hoogspanningsmasten hun weg landinwaarts. Dat moet vanuit Duinkerken zijn. De vervuilde horizon ook! De kleine kruipdoor sluipdoor weggetjes van West-Vlaanderen zijn er niet meer. Gelukkig is het rustig op de weg. Het mais staat fier overeind. Het beneemt soms het zicht op de omgeving. Naast koeien en varkens zie ik veel stallen met uitloop voor kippen. Tja, eigenlijk fietsen Irma en ik al dagen door waar de dagelijkse basis ingrediënten voor ‘s werelds voedselketen groeien en worden geteeld.

De dag schiet op. Watten lijkt een logische plaats om te stoppen, maar voelt niet aantrekkelijk. De camping niet en een enigszins aanlokkelijke kroeg of eettentje is niet te vinden. Er is er een, maar dinsdag gesloten. Doorfietsen dus. Een fikse klim. In het volgende dorpje is ook alles gesloten. Doormalen! Op een hoek bij een doorgaande weg zit een kleine supermarkt, even verderop een camping. Een stukje vlees, wat groente, een fles wijn, hoe simpel kan het leven zijn! Het tentje staat snel, het braden van de ribeye gaat prima op de Jetboil. Een warme douche en de slaapzak in. Morgen de laatste fietsdag.

Gereden afstand: 73,5 kilometer

Woensdag 12 augustus 2015: Tournehem – Boulogne Sur Mer

Het regent gul! Een slow start dan maar. Stokbrood met Nutella onder een afdak, wat lezen en een spelletje op de iPad. Rond het middaguur klaart het iets op, fietsen in rommelen en gaan. Het landschap glooit wat meer, goed voor de kuiten. Met afdalen merk ik dat ik toch voorzichtiger ben geworden. Straks op mijn nieuwe fiets zitten schijfremmen, dan sta ik echt met een tik van een vingertop stil!

Het gaat lekker en hard. Irma en ik zijn goed ingeslingerd met het fietsen. Nu mooi blijven volhouden! Goed voor de conditie en fysieke voorbereiding voor Marokko. Het pap is in ieder geval uit de benen. Wat dat betreft is een fietsvakantie wel een perfecte manier van reizen. Het plezier overdag, de voldoening iedere avond. Ik word daar heel blij van. Het begon al ergens op mijn viertiende met tochtjes naar de Veluwe en Limburg. Het is altijd gebleven. Fijn dat ook dit een gedeelde passie is met Irma.

De zee! Ik zie een enkel zeilbootje op de grote zee. Aan Boulogne Sur Mer bewaar ik goede herinneringen. In 1987 was dat het verste punt met een familievakantie. In 2009 voeren Irma en ik er heen en was dat onze springplank naar Wight. De krijtrotsen, de zee die naar azuur kleurt, een diepere deining, de oceaan nabij. De binnenstad is mooi, verder is er eigenlijk niet zo veel te beleven en de jachthaven ligt aan het open riool! Maar toch, sweet memories!

Het is al einde middag. Na zes nachten kamperen is het tijd eens een fijn hotelletje te pakken. Naast het hotel zit een heerlijk restaurant waar het goed toeven is. Klassieke Franse gerechten met eveneens een zeer klassieke keuze wat betreft de wijnen. Irma en ik zijn moe en donderen terug op de kamer direct in slaap.

Gereden afstand: 47,4 kilometer

Donderdag 13 augustus 2015: Boulogne Sur Mer – Rotterdam

Ontbijt bij een bakkertje om de hoek. Lekker. Uitchecken en naar het station. Terug met de trein naar Rotterdam. Dat blijkt nog een flinke onderneming van welgeteld acht uur met drie keer overstappen. Prima.

Eerst naar Calais. Er loopt veel blauw rond, zwaar bewapend. Veel buitenlanders worden met strenge hand gecontroleerd. Het zal vast te maken hebben met de vluchtelingenstroom dat Calais momenteel teistert. Op een ongezellig terras even wat eten en een rondje door het plaatsje. Nee, hier heeft de Zilt en haar bemanning weinig te zoeken!

Volgende stop is Lille (Flandre). Het wachtuurtje daar besteden Irma en ik goed. Een triple in het zonnetje tegenover het station. Het is wel een gesleep met de zware fietsen tussen de mensenmassa’s door en de trein in en uit. Twee uurtjes later Antwerpen Berchem en een uurtje later is Rotterdam in zicht onder een dreigend donker wolkendek. Net voor het weer explodeert veilig en wel thuis.

Het was een mooie tocht, niet spectaculair, wel lekker onbekommerd fietsen en kamperen door aangename streken waar het goed toeven is. Ergens in de komende weken nog even het ontbrekende stukje fietsen van Castricum naar Den Helder! Met de nieuwe fietsen vermoed ik!