Maandag 21 april 2008: AMSTERDAM – MEXICO CITY

Vandaag is weer eens zo’n leuke dag zoals die in het leven van de reiziger voorkomen: opstaan in de wetenschap dat ik straks de oceaan overvlieg naar een nieuwe bestemming!

Irma brengt me naar Schiphol, een snelle kop koffie, inchecken, zonnebril kopen, de gebruikelijke veiligheidsperikelen doorstaan, de Boeing 747 stijgt met veel geweld op en kiest koers naar het westen. Het is volle bak, afgeladen vol. Ik vraag me dan altijd af waar een ieder heengaat, met welke verwachtingen, wat ze denken…… wat ze doen……

Ik ben in ieder geval op weg naar Mexico City, een agglomeratie waar ik altijd al eens naartoe wilde. Een van de grootste geürbaniseerde gebieden van de wereld met meer dan 20 miljoen inwoners en misschien wel veel meer. Eigenlijk stond Sjanghai dit jaar op het programma, maar toen de uitnodiging voor het collectorsprogram van Maco op de mat viel was de keus snel gemaakt. Wat is er nu fraaier dan een stad met moderne kunst als uitgangspunt te bezoeken? Is kunst niet een van de sleutels tot het doorgronden van een stad? Er zullen deuren voor me opengaan die anders gesloten blijven.

Het is nog klaarlichte dag, ik ben zo wakker als wat. Het zal een lange dag worden. Eén uur vertrokken, elf uur vliegen, zeven uur tijdverschil. Het boeit me niet. Ik zet mijn koptelefoon op en de IPod aan. Dat is het heerlijke van een lange vlucht, ik vind de tijd om in rust naar muziek te luisteren. Dave Brubeck is erg goed. Zijn oeuvre ga ik verder uitdiepen als ik weer terugben in Nederland. En de noise reduction van Bose werkt heel goed. Ik bevind me in een concertzaal en hoor vaag wat achtergrondgeluiden. Pas als ik de koptelefoon afzet valt me op hoe dominant het geraas van het vliegtuig aanwezig is. Als ik even wegdommel is het zelfs heerlijk om de noise reduction aan te houden. Mooi spul. Ik mag dat wel!

De route die ik vlieg is me inmiddels wel bekend. Groenland is weer fraai, het oosten van Amerika saai, maar wel leuk om plaatsen als New York, Chicago, Memphis, Jackson en zelfs Santa Fe te zien opdoemen op de schermen. Allemaal steden waar ik goede herinneringen aan bewaar. Ik heb toch wel een hoop gezien, ben inmiddels de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik de grote plas ben over gevlogen…….

Elf uur lijkt lang maar is opeens toch voorbij, Mexico City is in zicht. Ik vlieg dwars over de stad, ik kan de torens zowat met de hand aanraken. De 747 zet zich log op de landingsbaan, taxiet een lange weg terug langs de krotten verborgen achter hoge muren met barbed wire. Doet me denken aan Kendell Geers. Als ik de slurf doorloop voel ik in een zucht even de benauwde warmte van buiten.

Het voelt direct heel herkenbaar Latijns aan, al is het wel armoediger dan bijvoorbeeld de luchthavens van Santiago de Chile of Buenos Aires, maar ja, dat waren ook prestigeobjecten van dictators. De gebouwen hebben hen overigens eenvoudig overleefd. De stempels staan zo in mijn paspoort en voor het eerst maak ik mee dat al mijn bagage door de scan moet voordat ik een land in mag. Welkom! Nog even op de rode knop drukken. Groen! Ik hoef mijn onderbroeken die in mijn koffer zitten niet te laten zien.

Ik volg het advies uit de boekjes op en neem een “geautoriseerde” taxi. Een lekkere Amerikaanse slurpbak, de chauffeur scheurt over de slechte wegen. Maar ik ben er! Down Town Mexico City. Voelt goed. Ik hou van deze sferen. Latijns georiënteerd met Amerikaanse invloeden. Mooie mensen, levendig straatbeeld, arm maar kleurrijk. Ik zie mezelf hier ook wel fietsen. Wat dat betreft wordt het weer een mooi jaar, over vier maanden fiets ik samen met Irma heerlijk in Argentina!

Het W Hotel is hoe ik het gedacht had. Lekker modern, loungesfeer, mooie kamer, uitzicht op de stad, maar niet de perfectie van de hotels uit het verre oosten. Prima verblijfplaats voor de komende zes dagen! Ik vul de kasten en stal mijn spulletjes verder uit, verken de Spa en neem een lange warme douche met uitzicht op de stad. Daar kikker ik van op.

Het is inmiddels acht uur ’s avonds lokale tijd, drie uur ’s nachts in Nederland. Ik werk de mails van de maandag weg, eet wat in het hotel en drink nog wat in de bar, eenzelfde sfeerbeeld en voor de maandagavond vol leven. Happy people.

Morgen overdag heb ik nog voor mezelf, morgenavond begint het programma. Ik ben benieuwd, vooral ook wat de dagen me gaan brengen. Ik ga de poriën maar weer eens wijd open zetten de komende dagen. Van de beurs zelf verwacht ik niet al te veel, al heeft best een aantal goede galeries de gang naar Mexico City gemaakt, de bezoeken aan de privécollecties des te meer. En ik wil een goed beeld van de stad zelf krijgen. Qua sfeer, qua bezienswaardigheden, enfin, eenzelfde insteek als ik bij andere steden heb gehad.

Dinsdag 22 april 2008: MEXICO CITY

Ik heb lekker geslapen, heerlijk bed. In Den Bosch is behoorlijk wat tumult. Angeliek stopt ermee, ik heb haar een uur aan de lijn. Het was daar een vulkaan, die is dan nu tot uitbarsting gekomen.

Het ontbijt smaakt goed, yoghurt, veel verse vruchten, koffie, krantje, ik voel me helemaal weg en het hotel voelt erg modern en relaxed. Wanneer ik de lobby inloop zie ik Kai van Hasselt zitten! Da’s grappig. We besluiten onmiddellijk samen de stad in te lopen. Dezelfde redenen die mij naar Mexico City hebben gelokt, hebben ook hem overtuigd. Hij heeft er nog wat werk aangekoppeld en zal na Mexico nog twee weken in de USA vertoeven.

We wandelen vrij ad hoc. Ons hotel blijkt zich in een business district te bevinden. De winkels zijn er ook naar, alles wat op de PC Hooftstraat zit, zit hier ook. Het is opvallend groen, hoge bomen en zijstraten met villa’s, duidelijk een betere buurt. De gebouwen zijn modern en in hun lelijkheid toch best heel mooi. Kai neemt veel foto’s. De lucht is strakblauw en het zonnetje brand goed. We lopen de goede wijken uit. Ik weet dat deze stad oppassen geblazen is, maar vertrouw op mijn gevoel en waarnemingsvermogen. Het wordt minder maar het is niet onaanvaardbaar. We steken via een voetbrug een snelweg over. Ik vrees dat ik mijn portie fijnstof wel krijg vandaag. De hoeveelheid zal in schril contrast staan met de discussie in Nederland. Veel auto’s hebben geen katalysator hier, het aandeel Kevertjes is erg hoog.

Ook het nieuwe centrum is niet onaardig. De mensen boeien, de dames gaan zomers gekleed. We praten volop over kunst, werk en wat ons boeit in het leven. Met Kai heb ik snel leuke gesprekken die ergens over gaan. Een rond plein fascineert ons. Niet mooi, maar de Mexicanen hebben van de nood een deugd gemaakt. De buitenbaan van de ronding blijkt een drukke rotonde te zijn, op het plein merken we niets van het autogeweld.

Ik sla de bouw van een flat gade. Arbeid zal hier niets kosten. De wapening wordt op het handje op de bouwput gevlochten, de bekisting getimmerd. Niks grote trucks die prefab komen brengen. Fraai gezicht trouwens, deze noeste mannen met hun zongebruinde huid tegen een strakblauwe lucht en het roestige staal.

Centro Historico zou niet ver moeten zijn. Een welwillende Mexicaan raadt ons aan met de metro te gaan en verklaart ons voor gek als we aangeven te willen lopen. Het klopt, het is best nog een lange tippel, maar zo zie ik de stad echt. Kai denkt er ook zo over. Dit zijn de volksstraten met de praktische middenstand. De kapper, de bandenboer, een stamkroeg, het blijft boeien.

Na nog eens twee uur lopen doemt Plaza Belles Artes op, een prachtig gebouw. Wat dat betreft overtuigt de stad, het is mooi, groots en indrukwekkend. Liepen we eerst door anonieme, haast Amerikaanse bouw met af en toe een hele mooie uitzondering, nu zijn de gebouwen oud, vernauwen de straten zich tot levendige stegen vol mensen, het verkeer perst zich er doorheen.

De maagjes beginnen te knorren. We vinden een mooi restaurant in een prachtige hal, het zit vol met Mexicanen. Ja, het leven is hier toch anders, in Nederland knaagt menigeen in het bijzijn van zijn collega’s aan muffe boterhammen tussen de middag….

Het smaakt goed, het biertje ook en als ze met de kar met toetjes komen voorrijden is er geen weg meer terug. Een kop koffie en de inwendige mens is weer helemaal tevreden. Kai is goed gezelschap. Ik snap nu ook meer wat hij doet en wat hij zijn opdrachtgevers brengt. Lijkt een prachtig internationaal leven gericht op urbanisatie en kunst.

We lopen door, de eerste kerken, toch even naar binnen. Rustpunten in de stad, mensen bidden, steken kaarsen op, het oogt heel vredig en brengt even koelte. Buiten valt me des te meer op hoe fel de zon is gaan schijnen. Ik voel een gloed over mijn gezicht ontstaan. Mexico City ligt op 2.000 meter hoogte en de zon richt haar stralen loodrecht op ons. We raken niet uitgekeken op het straatbeeld. Fascinerende mensen, uitbundige winkels, de groen witte kevers, het leeft, het bruist…….

Plaza Mayor is ingenomen door het Nomadic Museum, een tijdelijk museum, duizenden mensen staan in de rij om naar binnen te mogen voor kunstenaars waar ik nog nooit van heb gehoord. We laten het maar even aan ons voorbij gaan. De patio’s van het paleis zijn weelderig en het binnenplein indrukwekkend. Ja, dit is echt een grote stad. Ook de kathedraal imponeert. Sober, heel licht, fraai houtwerk en overal marmer. De boel is wel flink verzakt. De Mexicaanse vlag wappert trots op Plaza Mayor.

Eigenlijk willen we terug naar het hotel, maar een zijstraatje trekt onze aandacht. Het blijkt de museummile van Mexico te zijn. Het museum voor moderne kunst is matig al is de patio prachtig, schitterende bomen en weelderig groen met uitbundige bougainville. Het Nationaal Museum is te groot voor nu. We duiken een volksbuurt in op zoek naar een taxi.

De weg terug is lang, we hebben echt veel gelopen maar ook de drukte in het verkeer doet een flinke duit in het zakje. Terug in het hotel fris ik me op en ga naar de lobby voor de start van het collectorsprogram. De groep blijkt nog klein te zijn, de meeste mensen vliegen morgen pas in. De bekende small talks. Een echtpaar uit Kansas City met naar te horen een enorme collectie. Een Duits stel dat een blad en internetsite runnen en internationale kunstevenementen verslaan. Met een jong Mexicaans stel Monterrey heb ik meteen goed contact. Hij, Alberto, heeft net zijn zaak in Construction verkocht en koopt nu bedrijven, revitaliseert ze en blijft daarna aandeelhouder op afstand. Waar ken ik die formule van?!

De Blaisten Collection is aardig. Het geeft een korte indruk van de schilderkunst in de vorige eeuw in Mexico van 1900 tot 1960. De Europese invloeden vallen op en veel werk is figuratief. Kunstenaars kozen daar bewust voor om hun werken makkelijker toegankelijk te maken voor het volk.

De Art Project Presentation bij Hermès Paris is een farce. Dit heeft niets met kunst te maken. De champagne vloeit rijkelijk en kennelijk zijn alle snelle boys and girls uitgerukt voor dit evenement. Vooral de girls zijn uitdagend gekleed. De society fotografen hebben het druk. Tot drie keer toe moet ik mijn naam opgeven. Morgen in de Mexicaanse privé met de vrouw, Alegandro, van Alberto? Alexander en Alegandro, dat klinkt natuurlijk mooi……

Alberto regelt een limousine en vraagt mij en Kai mee naar OMR Gallery. OMR is een van de belangrijkste galerieën van Mexico. Ze hebben een retorperspectief op het vijfentwintig jarig bestaan van de galerie. In het prachtige gebouw (dat helemaal verzakt is) zijn uit alle periodes werken opgehangen. Vol, vol! Ook met mensen, maar het is fraai de ontwikkeling in de tijd te zien. De galerie is steeds internationaler geworden. Volgens Kai klopt dit ook met de ontwikkeling die Mexico in die tijd heeft doorgemaakt.

We worden aan alle mensen van importantie voorgesteld door Alberto. Leuk. De man van een nicht van Alberto is kunstenaar en heeft een opening in het pand ernaast. Via een wenteltrap bezoeken we de drie etages. De tekst van Vanishing Act van Lou Reed begeleidt me in neon op mijn weg naar boven. De installaties van de kunstenaar zijn best fraai. Een spel van lijnen die in de ruimte oplichten, vervormde objecten in plastic en een fel knipperende neoninstallatie. We maken ook kennis met zijn nicht en haar man.

Het is al negen uur, mijn maag begint te knorren. Kai en ik vinden een tentje aan de overkant van het plein. Inmiddels hoost het buiten, het komt met bakken uit de hemel. Alberto en Alegrandro schuiven aan, gezellige en charmante lui. Alberto belt de chauffeur van de limousine die ons afzet bij de welcome party at Covadonga.

Een opmerkelijke party! Covadonga is normaal het trefpunt voor dominospelers. De tafels zijn er helemaal op toegerust. Nu heeft de art scene de ruimte volledig in bezit genomen. Binnen hangt een kroegsfeer. Veel lawaai, veel bier, druk en er wordt overal rijk Mexicaans gegeten, tortas, cerveza y tequila! Een paar verdwaasde oude verstokte dominospelers weet niet wat ze overkomt, ze proberen in de coulissen toch hun spelletje te spelen.

Om één uur vinden Kai en ik het mooi geweest. Met de limousine keren we terug naar het hotel. Onderweg bij de stoplichten lopen mannetjes van amper vijftien jaar te leuren met drugs. Ja, de andere kant van de stad. Het schijnt dat het onveilig is alleen over straat te gaan ’s nachts. Grote kans op een gewelddadige beroving……

Ik ga voldaan slapen, de wandeling was erg goed en heeft me meteen het gevoel gegeven in Mexico City te zijn. Het is mijn eerste dag, maar ik heb het gevoel al een hele tijd weg te zijn.

Woensdag 23 april 2008: Mexico City

Half negen ontwaak ik echt. Ik was al om zes uur wakker maar het leek me beter nog even door te tukken. Het ontbijt smaakt goed. Ik doe lekker gezond: yoghurt, vers fruit, muesli, een boterham, jus d’orange en koffie. Krantje erbij, genieten!

Op de kamer doe ik nog even de mails, een paar telefoontjes, ik trek wat pesos uit de muur en ben klaar voor de dag. De groep is al wat groter. De vans zetten koers naar het Modern Art Museum. Ook om elf uur staat het verkeer hier helemaal vast. Het museum is mooi gesitueerd in het park. Allereerst een brunch, goed verzorgd, maar het Amerikaanse stel heeft fraai commentaar: ‘A poco of this, a poco of that…. I think this is it!’

De tentoonstellingen zijn sterk Mexicaans gericht. De permanente collectie kan me het meest bekoren, er zitten wel een paar fraaie werken tussen.

De fair. Ik ben benieuwd. De locatie verschilt niet veel van de Amsterdam Rai. Het is overzichtelijk, een hal, de stands zijn groot en de gangen breed. In het midden een leuk restaurant. Ik doe een quick scan. Best een aardige beurs, wel veel Mexicaanse kunst, maar de internationale namen zijn links en rechts toch wel te vinden.

Met Kai eet ik een sandwich en drink een biertje. We wisselen de ervaringen uit en gaan weer onze weg. Het aardige is dat we door onze trip gisterenavond met Albert en Alegandro best wat mensen hebben leren kennen. Mexicaanse vrouwen zijn niet afstandelijk, “Hi Alexander”, voor ik het weet heb ik een zoen te pakken.

Ik praat een tijd met Mariana Vassileva. Ik kocht een werk van haar op de Arco. Haar nieuwe werken zijn ook fraai. Johann Nowak van DNA Galerie is er niet, hij komt pas vrijdag, hij staat nu (ook met werk van Mariana) op de beurs in Vienna. Mariana is openhartig. Ze moet eerst een pilletje nemen tegen haar buikpijn. Ze heeft haar period en heeft veel stress gehad om alles op tijd klaar te hebben voor alle beursen. Dat werkt op haar maag.

We praten over haar werk en hoe de invloed van haar leven in het werk is terug te zien. Ze streeft naar vrijheid. Dat heeft gemaakt dat ze Bulgarije is ontvlucht en na een relatie van achttien jaar met haar man heeft ze ook daar een einde aan gemaakt. Hij beknotte haar te veel en stond haar ambities als kunstenares in de weg. Dat ze werk van glas is gaan maken is daar een direct gevolg van, vrouwen hebben scherpe kanten die anderen pijn kunnen doen. Soms snijdt ze zichzelf bij de creatie van een kunstwerk…….

De werken die ze hier tentoonstelt heeft ze in Mexico gemaakt, het is aan haar handen te zien. De tekeningen maakte ze in Berlin, die zaten in haar bagage in het vliegtuig samen met een Japans snijmes…… Ze heeft plannen om vrijdag in het centrum van Mexico City een film te maken van politiemannen die het verkeer regelen…… Alles heeft ze al geregeld, materiaal, cameramensen. Ook mij viel het theater van deze mensen gisteren op, prachtig gezicht!

Het was een leuk, open en geanimeerd gesprek. Ik loop nog wat over de beurs. Alberto introduceert me nog bij wat galeriehouders, ik maak foto’s van werken die ik interessant vind en neem tegen zessen samen met Kai de taxi terug naar het hotel. Daar vind ik lekker de tijd aan het dagboek te werken, nog even wat mails weg te werken en te relaxen.

Buiten regent het pijpenstelen, dan maar wat eten in het hotel. Ik pak de taxi naar de Inauguration Party by Kurimanzutto. Deze zou om tien uur starten maar er is nog geen hond, alles wordt in gereedheid gebracht, even wachten dus, het is Mexico. Tegen elven is de boel goed gevuld met vooral Mexicanen, ik zie bijna geen bekenden. Dan zelf maar op zoek. Ik loop een koppel uit Seattle tegen het lijf. Zij kijken wel anders tegen verzamelen aan dan ik dat doe, een kunstwerk erbij is een kunstwerk eraf, hun verzameling heeft dus steeds een wisselend karakter. Ze willen continu met al hun kunstwerken leven en dat verdraagt geen storage!

Een Duitse van galerie Caprice Horn uit Berlin spreekt me aan. Ik had op de beurs interesse getoond in een werk van Maslen & Mehra, maar de prijs is stijf, 8.000 euro. Ze lijkt met haar ziel onder de arm te lopen, ze is ingevallen voor iemand van de galerie die niet kon komen en staat er hier alleen voor. De Mexicanen helpen haar wel maar ze weet niet goed wie ze wel en niet kan vertrouwen. Ze studeert nog kunstgeschiedenis in Berlin, maar heeft al voor grote verzamelaars gewerkt tijdens haar studie. Leuk gesprek.

Kai komt binnen met Koreaans gevolg. Doryun Chong is curator van een tentoonstelling bij Jumex waar ik zaterdag naar toe ga. Een dame is kunstenares die geselecteerd is voor de tentoonstelling. Kai is eens naar Korea afgereisd, zij had aangeboden hem Seoul te laten zien, dat moet je niet tegen Kai zeggen!!

Mexicanen weten wat een feestje bouwen is. Zag de locatie er bij aankomst eigenlijk niet uit, nu is het vol mensen, leven en muziek. Fantastisch! Naarmate de avond vordert staat de muziek steeds meer op dansen en de tequila vloeit rijkelijk. Kai en ik begeven ons nog in het geweld maar vinden het om half twee wel welletjes. We regelen een taxi terug. Moe val ik in slaap, maar de dag was goed!

Donderdag 24 april 2008: MEXICO CITY

Pas om negen uur word ik echt wakker, zet mijn telefoon aan en prompt word ik gebeld door ons bedrijf uit Woerden. Ik werk mijn andere berichten af en ga ontbijten. Ik voel me niet helemaal optimaal, ik heb gisteren een tequila gedronken, dat is niet mijn drank, of misschien toch iets mis met de salade gisteren. Enfin, ik voel me goed genoeg om te gaan.

Het ontbijt met de Financial Times en alle zakenlui rondom me heen is werelds. Klokke elf uur rijden we naar het Museo Tamayo Arte Contemporaneo. Het is fraai gelegen in het stadspark en van een prachtig ontwerp, wel wat gedateerd met grindbeton, maar het lijnenspel is fantastisch. Buiten onder geelwitte parasols wordt de brunch geserveerd, een feestelijk gezicht. Ik schuif zomaar bij een tafel aan. Veel Spanjaarden, maar ze spreken Engels voor me, een kunstenaar, een galeriehouder en een verzamelaar, ik ben gauw op weg….. bijna vergeet ik het museum zelf te bezoeken.

Irma belt me nog even voor een wijnadvies bij de varkenshaas, wat zijn we dan toch dicht bij elkaar, gelukkig weet ik de juiste fles virtueel in de kelder aan te wijzen die moet passen, een Rivaner van Johner.

De tentoonstelling van Wolfgang Tillmans is wel goed, fotografie met diverse thema’s. Maar juist de diversiteit in thema’s maakt het wat onsamenhangend. Het beklijft daarmee niet bij me, al is de kwaliteit van het werk heel hoog en zijn sommige foto’s zeer de moeite waard.

Thomas Hirschhorn vergast me met zijn installatie Stand Alone op schokkende beelden van slachtoffers van oorlogen in een collage met veel teksten, ingetapete fauteuils als een soort tribune. Het is drukkend warm binnen. Poeh, heftig en confronterend. Stemt wel tot nadenken naar wat ons in het Midden Oosten drijft.

De film van Bruce Nauman boeit. Zwart wit, in zijn atelier, hij loopt rondjes rondom een getekend vierkant. “If I am an artist and I am in my atelier it means I am making art”. Hij drijft er de spot mee!

Ook binnen verrast het museum met zijn lijnenspel. Het Duitse echtpaar Gerhard en Pat weten er veel over te vertellen. Zij zijn echt goed ingevoerd hier.

De bus brengt me terug naar het hotel. Ik ga niet terug naar beurs, misschien morgen nog eens. Met Kai en het Amerikaanse koppel John en Sharon uit Kansas huren we een limousine met chauffeur en rijden file naar San Angel / Coyocan. Na een half uurtje cruisen we door prachtige dorpjes die inmiddels volstrekt geïsoleerd en opgeslokt zijn door de oprukkende stad. Maar het ommetje dat we maken in een dorp geeft me werkelijk het gevoel de grote stad te hebben verlaten. Schitterend, veel bougainville, mooie koloniale gebouwen, kerken, kloosters, pleinen. Heel vredig allemaal. Dit zijn de dorpen waar ik van droom als ik op de fiets Zuid Amerika bereis!

We bezoeken het huis van Diego Rivera en Frida. Een heel modern huis voor die tijd en goed geconserveerd. Het is vooral het gevoel door iemand zijn huis te lopen wat het bezoek waard maakt. Het doet me denken aan het Thompson House in Bangkok. Het klooster tegenover het huis is verbouwd tot restaurant met prachtige tuinen. Beatrix is hier met haar honeymoon geweest!

Even verderop lopen we weer in een dorpse omgeving en drinken wat op een plein. We hebben leuke gesprekken. John en Sharon wonen afwisselend in Kansas, New York en Aspen. New York voor de kunst, Aspen als vakantiehuis en inmiddels ook kunst, Kansas als thuisbasis voor de kinderen en kleinkinderen. Zij zijn duidelijk well off en laten dat ook weten! Niettemin, aangename mensen.

Het Frida Kahlo’s House kan ook boeien, ook hier lopen we door de vroegere woonkamer, keuken en slaapkamers. De werken aan de muur geven een impressie van de kunstgeschiedenis van Mexico met werken van Velasco, Klee en uiteraard Kahlo zelf. Sommige foto’s zijn genomen door Man Ray.

De chauffeur brengt ons terug naar het hotel. Moe zijn we van het lopen en het absorberen van alle indrukken. Mexico City is een mooie stad met heel veel aantrekkelijke gezichten. Ik kan nu al zeggen dat het de moeite waard is!

Op de kamer werk ik mijn mailtjes weg, schrijf wat in mijn dagboek en bereid me voor op de Montblanc Party.

De vans brengen ons naar de locatie van de party. Het lijkt een lange weg, we zijn bijna drie kwartier onderweg en volgen de route die Kai en ik gelopen hebben. Daar denk ik met veel plezier aan terug. Ongepland hebben we de aorta van Mexico City bewandeld. In de van zit ik steeds met andere mensen. Art is natuurlijk het centrale onderwerp. Soms zijn het leuke gesprekken, soms heel standaard.

De locatie van de party zit er flitsend uit, een oud station, fraaie projecties op de muren van uiteraard Montblanc. Mexicanen zijn niet van de tijd. Acht uur zou het feest beginnen, pas tegen negenen mogen we naar binnen. Eerst in de kelder, mooi rood aangekleed maar heel warm door de vele lampen. Pas na een tijdje mogen we de werkelijke feestruimte in.

De ogen komen tijd tekort. Wat zien de dames er prachtig uitgedost uit. Sommigen dames zijn echt hele mooie dames, andere hadden wat dat betreft beter thuis kunnen blijven. Maar ook de mannen zijn dressed up. De muziek staat hard, er valt amper te praten en het is warm. Ik kijk het even aan maar denk dat dit niet de avond gaat worden. Kai denkt er net zo over, we pakken de van terug. Ook Sharon en John gaan mee. In de van zitten een paar dames flink te blazen over hun verrichtingen in de kunstwereld. Kai verwoord het mooi: “who is gonna hold the upper lip the stiffest?”

De maag knort, we eten nog wat aan de overkant van het hotel. Het is twaalf uur, een mooie tijd om te gaan pitten. De bar en het terras van de bar is packed met snelle mensen. Ik laat het aan me voorbij gaan en ga slapen.

Vrijdag 25 april 2008: MEXICO CITY

Om half negen word ik wakker. Ik heb aan een stuk door als een vorst geslapen. Ik ontbijt snel en voel me weer helemaal lekker. Nog drie dagen te gaan, ik ervaar het als eindeloos. Sharon heeft een conferencecall gehad met Obama. Kai heeft meegeluisterd! Het viel me al op dat ze een speldje van hem droeg. Hij verklaarde dat hij al had verwacht Pennsylvenia aan Clinton te moeten laten, maar verwacht overwinningen in de komende deelverkiezingen. Mooi om daar iets van mee te krijgen. Wat een propagandamachine!

We rijden naar het universiteitsterrein UNAM. Dat is immens, een compleet dorp. Ook hier toont Mexico City zich groots. UNAM was de eerst universiteit van Latijns Amerika en daar is Mexico natuurlijk trots op. In de bus vraagt iemand me of ik nog wat gekocht heb. Ik vertel dat het toch wel opmerkelijk is dat ik werk gekocht heb van een Belgische artiest in Mexico City: “a nice tour for an artwork, isn’t it?” Een vrouw draait zich om en vraag of ik “the right one of the two works from Hans op de Beeck” heb gekocht. Yes! “Ok, you were earlier, we wanted to buy it. Good pick you did!” Zij is art consultant in New York.

De tentoonstelling Las Implicaciones de la Imagen is fabelachtig mooi. Foto’s, sculpturen en video, ik mis de schilderijen niet. Langs zes thema’s zijn 123 internationale kunstwerken van 79 kunstenaars gegroepeerd. Ik ken bijna alle kunstenaars, het geeft een fraaie dwarsdoorsnede van de afgelopen tien jaar fotografie. De werken komen uit de CIAC Collection, de drijvende kracht achter deze collectie houdt zich zeer afzijdig. Er is weinig over hem bekend. Zijn ogen en gevoel spreken me aan. Jammer genoeg is de catalogus uitverkocht, ik wil deze tentoonstelling vasthouden en het later in Rotterdam op een vrijdagavond nog eens met een glas rode wijn kunnen herbeleven. Nou ja, internet moet dan maar uitkomst bieden. Een video van Sylvia Fleuri maakt indruk op, twee pracht benen op hogen hakken, de stof in glinsterende kleuren van de Amerikaanse vlag, ze trapt glazen bollen kapot en kapot, heel parmantig en arrogant, wat een parodie op het Amerikaanse buitenlandse beleid. Zijn we goed bezig in Iraq? De collage van Hirschhorn riep ook deze vraag op…….

Een wandeling door het in aanbouw zijnde Contemporary Arts Museum of the UNAM is aardig. Een immens gebouw, fraai van architectuur en materiaal keuze. Zo zou ik ook nog wel eens een huis willen realiseren. Kleiner uiteraard, maar onder echte architectuur bouwen: beton, glas en veel groen…….

De brunch is ok en ik laat me terugrijden naar het hotel. Ik rust wat en werk mijn dagboek bij. Half vier straight verzamelen Kai, John en Sharon en ik zich in de lobby. We pakken een taxi naar Casa Luis Barragán.

Hier begint werkelijk een prachtig bezoek. Toevalligerwijs komen de Koreaanse curator en de kunstenares uit Korea die Kai kent ook. Barragán is een belangrijke architect geweest en nu zie ik zijn privé domein. We starten in de woonkamer, hoge plafonds, minimalistische inrichting en een prachtige blik op de tuin. Het geeft het gevoel niet in de stad te wonen. Zo wil ik thuis de tuin ook doen en mogelijk nog eens naar achteren uitbouwen zodat we alleen nog maar groen zien vanuit de woonkamer. De eetkamer is even minimalistisch maar wel heel sfeervol en met weer een andere doorkijk op de tuin.

De andere vertrekken op de eerste en tweede verdieping spreken me aan. Ieder vertrek heeft zijn eigen functie en daarop aangepaste sfeer. Zelfs de langspeelplaten verschillen per ruimte. Klassiek voor de slaapkamer, jazz voor de relaxkamer….. Ik herken daar wat in van mezelf, op de Mathenesserlaan doen we eigenlijk precies hetzelfde, iedere kamer heeft zijn eigen identiteit zonder oog voor het geheel te verliezen, althans dat is de bedoeling.

De kleurenvlakken die zo kenmerkend zijn voor Barragán zien we ook terug in zijn huis. Geel, lila en voor de rest alles wit. Ramen hebben in zijn ogen alleen een functie voor lichtdoorlating. Veel ramen zijn afsluitbaar met houten panelen waarmee wel gespeeld kan worden qua licht dan wel het vormen van een kruis van licht. Kruizen komen soms subtiel terug bij bijvoorbeeld een deurpost. Klein detail: op de slaapkamer staat de B&O installatie die pappa en mamma ook nog eens aangeschaft hebben.

Het dakterras is volledig ommuurd, zonder meubels of objecten. Een prachtig lijnenspel en wat overhangende planten, verder niets. Barragán wilde hier alleen kunnen genieten van de hemel. Fascinerend. Binnen mogen we niet fotograferen, alles zit onder de plak van Vitra, op het terras mag dat gelukkig wel, dan kan ik tenminste iets vastleggen, al zijn er ook veel boeken over het huis verschenen. Van buiten is het huis heel somber, maar wat een rijkdom in denken en design binnen. Een hoogtepunt van mijn trip.

Kai en ik drinken nog wat biertjes op het terras van het hotel. We trillen allebei nog na van dit bezoek. Tegelijkertijd moeten we ook wel wat lachen om onszelf. Bezeten van kunst en architectuur en een gedeelde fascinatie voor de stad. Het voelt als een zeldzame ziekte die we allebei al bij ons zelf gediagnosticeerd hebben, maar overal ter wereld blijken er toch lotgenoten mensen te zijn die met dezelfde driften rondlopen……….

Dat ervaar ik enorm tijdens zo’n collectorsprogram. Ik spreek dan veel mensen die nog extremer en monomaner bezig zijn met kunst dan ik ooit zal doen. Ze weten wat er leeft en speelt en waar Abraham de mosterd haalt. Naast werk heb ik dan toch teveel andere bezigheden en passies om dat te kunnen matchen. Hoeft ook niet, mijn eigen kompas voelt prima, maar het kietelt wel en fascineert me. Tegelijkertijd, het tegen elkaar opbieden met namen van kunstenaars uit de eigen collectie vind ik een vorm van leegte. En by the way, ik ben heel gelukkig met de werken die ik de afgelopen jaren bij elkaar gesprokkeld heb, ook de werken van kunstenaars die minder of geen progressie hebben gemaakt in de kunstwereld.

Terwijl we op het terras zitten scheert de KLM 747 rakelings over ons heen. Tja, het is half zes, landen, vliegtuig preparen voor de terugvlucht om 19.45 uur. Dat ervoer ik al eens in LA, toen fietste ik door de slechtste wijken van LA. Maar ook toen had ik nog een paar dagen te gaan! Toch zitten er wel gelijkenissen tussen beide steden. Het zijn eigenlijk agglomeraties van steden en dorpen waarbij de urbanisatie ze als een wals plat aaneen geregen heeft.

De trip heeft nu al zoveel mooie momenten gekend dat ik al kan zeggen dat mijn idee om naar Mexico City af te reizen goed uitgepakt is. Neem alleen vandaag, dit is toch fantastisch? En dan heb ik het diner vanavond bij de Mexicaanse verzamelaar César Cervantes nog te goed! Terwijl ik terug op mijn kamer uit het raam kijk op de stad schieten enorme bliksemflitsen de stad in, wat een geweld……

Kai zit al met John en Sharon op het terras. Onze Amerikanen hebben drie dames rond zich heen verzameld. Ze zien er goed uit, maar ik vraag me in godsnaam af wat ze hier doen. Ze kunnen me niet helemaal duidelijk maken wat ze hier brengt. Ze zijn beeldschoon gekleed, maar het lijken me ook moeilijke typetjes. Een francaise is net geland en heeft honger. “Oh, sushi would be nice, oh no, better sashimi, do you have that? It should be very fresh”. Brrrrrr! Kai moet er ook niets van hebben.

Iedereen is weer op chique gekleed. Het lijkt wel of we escorte krijgen, de politie is hier erg scheutig met zwaailichten in rood en blauw die enorm doorschijnen. Inmiddels ben ik er aan gewend dat de chauffeurs moeilijker locaties niet weten te vinden….. Ook in deze woonwijk blijkt het lastig te zijn. Maar een kunstwerk voor de deur met een auto doorkliefd door een rotsblok verraadt waar we moeten zijn.

Het huis is prachtig. Het heeft veel van de Californische architectuur die ik ken uit de boeken van Schultz. De gasten druppelen binnen. De catering vanuit de keuken verloopt wat moeizaam dus ik neem maar eens een eerst kijk op de collectie. Veel referentiepunten heb ik niet, ik ken geen van de artiesten, maar er zijn een hoop fraaie werken bij. En het lijkt wel of ze net als mij ieder plekje hebben gebruikt om een kunstwerk de kans te geven te stralen. Tot op het toilet!

Een trap buitenom brengt me naar een kleine serre op het dak, ik open een deur en kom in een totaal gespiegelde ruimte terecht, alleen de lucht is zichtbaar, een hele fraaie ervaring.

Ik spreek een Oostenrijkse galeriehoudster, ze wil me beoordelen naar wat ik thuis heb hangen, ik proef de arrogantie. Ze neemt me op van top tot teen. Vreselijke vrouw. Voor het huis staat de Koreaanse kunstenaar die Kai goed kent. Ze heeft de luwte opgezocht buiten het gepeupel. We hebben een leuk gesprek. Ze installeert haar werk voor de show bij Jumex, vliegt dan door naar Pittsburg om voor de Carnegie-tentoonstelling ook een werk te installeren, vervolgens Frankfurt, dan LA…….. Ze is bang dat ze vervalt in routine, dat is niet goed voor haar inspiratie.

Hoewel de eigenaar van het huis de Taco Inn bezit, een keten van winkels in Mexico, is het met de catering droevig gesteld. Kai en ik staan in een lange rij in de tuin om maar iets van een paar taco’s te kunnen vangen. Slecht geregeld. Het geeft wel fraai uitzicht op de hele happening en een doorkijk op het letterlijk en figuurlijk open huis.

In de van terug zit ik naast een van de hittepetitten. Wat ze doet? “I am real in art, I am consultant for a firm. I am living in Milan for five years now and travel to major art fairs…..” Van Federico Luger heeft ze nog nooit gehoord, het zal dus allemaal wel meevallen schat ik in.

Terug op de kamer geniet ik nog een keer van het uitzicht op de stad en ga slapen.

Zaterdag 26 april 2008: MEXICO CITY

Vroeg op. Met een Deens stel (Peter en Nina) hebben we een limousine geregeld om voorafgaande aan het bezoek aan de Jumex Collection de piramides te bezoeken. Een must dat bij een bezoek aan Mexico City hoort. De oogjes zijn nog wat klein, maar ik geniet van de rit. We rijden echt langs de outskirts van Mexico City. Huizen zijn in allerlei kleuren fraai gesitueerd tegen de bergen op, maar ook de krottenwijken langs de snelwegen ontbreken niet.

De site van de piramides is enorm uitgestrekt. De piramides zijn fraai gelegen in het landschap. Hoewel het nog vroeg is schijnt de zon aardig en verschijnen wat druppeltjes zweet op mijn voorhoofd bij de beklimming van de eerst piramide, die van de zon. Goh, wat hebben de mensen toen gepresteerd en ik verbaas me erover dat op verschillende continenten dergelijke bouwwerken onafhankelijk van elkaar zijn ontstaan. We bezoeken het museum met veel opgravingen en een mooie maquette en beklimmen vervolgens de grootste piramide. Het gaat steil omhoog en even steil weer naar beneden. In de verte zie ik de smoglaag die opstijgt vanuit de stad. Ik denk ook aan mamma, hoe trots ze jaren terug was dat ze de beklimming van deze piramide voltooide. Pappa zal wel als een haas naar boven hebben gelopen (en weer terug!), maar hun reisgenoten destijds bedankten.

Time to go. De Jumex Collection. Jumex is de Riedel van Nederland, sappen, frisdrank, het is een groot industrieterrein. Voor de opening vandaag is een hele grote tent neergezet. We hebben de preview van de Brave New World Show, er schijnen vanmiddag duizenden mensen verwacht te worden. De collectie is mooi, de curatoren zijn ……….. van het Walker Museum uit Minneanapolis. Ook Nederland is vertegenwoordigd met werken van Erik van Lieshout en Yael Bartana. Het werk van ……. Is de mooiste. Een prachtige installatie. Simpele luxaflex zorgen voor een eigen ruimte bestaande uit vier delen. Ieder deel heeft zijn eigen thema. Wat ze er precies mee bedoeld is me niet helemaal duidelijk, maar het overtuigd. Erik van Lieshout zijn parodie op Homeland Security is vermakelijk maar ook wel aanstootgevend met een film gesitueerd in het Midden Oosten en in plat Brabants becommentarieerd.

De overige werken boeien ook en het geheel is fraai tentoongesteld. Mooi dat bedrijven dit ondersteunen en daar op deze manier blijk van geven. De boeken over de collectie zien er goed uit, maar zijn allemaal in Spaans, dat trekt me niet zo.

De brunch smaakt goed en ik loop Mariana Vassileva en Johann Nowak, haar galeriehouder (DNA), tegen het lijf. Mariana is in Oostenrijk op de beurs van Vienna aangekocht in drie belangrijke verzamelingen en ook de Deutsche Bank heeft werk van haar verworven. Hij is dus gisteren met een aangenaam gevoel naar Mexico gevlogen.

Voor de middag splitsen Kai en ik op. Hij gaat een aantal winkelcentra bezoeken voor zijn opdracht voor Corio en ik duik de luxe winkelstraat in nabij het hotel with all the big names. De gunstige koers van de dollar versus de euro maakt voor de prijzen in dit soort winkels niets uit, integendeel. Maar ik vind een mooie shawl voor Irma en toer nog wat rond. Het leeft volop met restaurants, terrasjes, veel mensen genieten ontspannen van de zaterdag.

Ik heb de wijk Condesa nog niet bezocht, ook dat moet een leuk gebied zijn. Ik drop mijn spulletjes in het hotel en pak de taxi. De taxichauffeur is heel vriendelijk. Hij probeert de boel niet te beduvelen en moet lachen als ik zeg dat ik voor Ajax ben. “PSV campiones!!” Hij verdient een goede tip.

Ook Condesa overtuigt. Een hele leuke wijk. Straten met veel bomen, winkels met allerlei waren, overvolle restaurants en café’s. Ik loop ook alle zijstraten af. Daar wonen mensen heel rustig en lommerrijk al is alles wel heel goed beveiligd. De telefoon gaat. Kai aan de lijn, waar ik zit? “In Condesa”. “Ik ook, waar?” We zijn twee minuten van elkaar verwijderd. Dit is niet toevallig. Blijkbaar vandaag wederom gedreven door eenzelfde interesse. In een leuk Frans café borrelen we. Het bier gaat er goed in en de kaasjes en gefrituurde courgettes ook. Het is erg gezellig.

Eten doen we even verderop aan de Av. Amsterdam (!). Op de middenberm laten mensen de hond uit, twee honden dartelen over elkaar heen, ja, ook in een miljoenenstad als Mexico City wordt gewoon geleefd. Het eten is goed en de wijn nog beter, een lekkere Malbec uit Argentina. We snijden leuke thema’s aan. De kunst uiteraard, maar ook persoonlijkere zaken als relaties, hoe we in het werk staan, waar ieder naartoe wil in het leven en reflectie op elkaar. Ik voel heel sterk dat ik heel veel dezelfde interesses heb als Kai, alleen hij beleeft ze in het kwadraat of misschien wel meer. Kai gaat na deze week door naar de USA voor wat studies en zal in Pittsburg bij de opening van Carnegie-tentoonstelling zijn. Lijkt me heerlijk, al lokt thuis en weer aan de slag en studie ook…… Irma, Conan!

We pakken de taxi terug, frissen ons even op onze kamers op en pakken de taxi naar een feestje bij een kunstenaar thuis. Hij wordt vertegenwoordigd door OMR. We lopen een villawijk in vernoemd naar beroemde filosofen. De vrouw des huizes doet open. Zoals dat in Mexico gaat, een zoen op de wang en we staan in de woonkamer. Wel grappig, Kai neemt altijd een paar pakken stroopwafels en Droste flikken mee met Delfts Blauw pakpapier, “dan heb ik altijd een origineel cadeautje bij me!”

Even bekruipt me een Nederlands gevoel, alle aanwezigen zitten in een kringetje in de woonkamer. Maar dat blijkt schijn, na ons voorgesteld te hebben stappen we de keuken in en raken direct aan de praat met de dame die bij OMR werkt. Ze hebben goede zaken gedaan op de beurs.

Ik spreek een architecte. Ze heeft vijf jaar lang in London gestudeerd, maar is nu al weer twee jaar terug. Ze heeft met vier anderen een business opgestart met verscheidene specialisaties op architectuurgebied. Haar specialisatie is landscaping. Een leuk gesprek. Zoals Mexico City zich ontwikkelt is volgens haar pure chaos, er zit geen idee achter, de projectontwikkelaars hebben de macht en de gemeente heeft niet de competenties echt beleid te maken en uit te voeren. Ze wil de stad eigenlijk verlaten, te druk, te onveilig, te veel smog, traffic jams. Eigenlijk mist ze London, ook op cultureel vlak, in Mexico komen de bands niet en als ze komen is het peperduur.

Het voelt heel komisch aan. Kai staat met een biertje tegen de keukenkast aan, ik open nog even de koelkast om er een te pakken. Wat dat betreft heeft iedere dag weer zijn eigen karakter en charme. De woonkamer is smaakvol ingericht, Vitra-achtig, de Algues van Bouroullec ontbreken niet, die moet ik thuis ook nog ophangen.

Om half twee is het wel mooi geweest, morgen is er weer een dag. We lopen de straat op, op zoek naar een taxi. Over donkere en verlaten straten zoeken we een drukkere weg. Kevertjes voldoende, maar die hebben een slechte reputatie. Dan maar iets verderop. De politie houdt een grootscheepse alcoholcontrole. In de buurt daarvan vinden we een taxi die ons veilig naar het hotel brengt.

De W-bar van het hotel is weer packed with happy people. Zien en gezien worden, harde muziek, dure drankjes, het komt wat fake over. Ik laat het aan me voorbij gaan. Kai ook.

Zondag 27 september 2008: MEXICO CITY – AMSTERDAM

Aan alles komt een eind, maar ik heb de dag nog wel min of meer voor me. Ik prop alles in de koffer, voldoe de schade van de extra nachten die ik geboekt had en laat mijn bagage achter in het hotel. Zoals het volgens de reclame hoort ontbijt ik buiten bij Starbucks, Café Latte Venti en een lemon cake met een niet onbelangrijk detail, de laptop voor mijn snufferd. Het is wel een mooi moment, ik weet dat ik de stad vanavond ga verlaten, maar ik kijk terug op een geweldige tijd, een excellente kennismaking met Mexico City en zijn art scene.

De vans arriveren, we worden gedropt voor het Museo Nacional del Chopo dat in renovatie is. Kennelijk heeft de directeur zich verslapen, want we kunnen er niet in. Dan maar direct door naar El Antiguo Colegio de San Ildefonso, de voormalige kunstacademie van Mexico City. Wauw, wat een prachtig gebouw, twee schitterende patio’s in prachtige tinten. De lange gangen lopen af, het gebouw is dusdanig verzakt dat ik per doorgang weer dertig centimeter afdaal.

De tentoonstelling van Vik Muniz is aardig. Ik ken zijn werk niet zo. In eerste instantie doet zijn werk me denken aan Chuck Close, alleen is het nu gefotografeerd waar Chuck olieverf gebruikt. Het verbaast me ook niet dat ik al vrij snel een verwijzing naar Chuck Close zie opdoemen. Ook in andere werken refereert hij vrij veel aan bekende kunstenaars. Tja, het is allemaal wel sterk en van goede kwaliteit, maar zijn uitwerking van ideeën boeit me niet steeds. De portretten en chocolafoto’s zijn het beste.

Het werk van Albers is des te fraaier. Het is wel enigszins gedateerd, althans zo komt het over, maar de abstracten zijn vormgegeven in prachtige kleuren. Met de wat verdonkerde ruimtes lichten ze prachtig op. Mooi.

In de patio wacht een lunch. Terwijl ik de trappen afdaal heb ik prachtig zicht op het binnenplein, de spierwitte parasols en het aanlokkelijke eten is werkelijk perfect. Met regelmaat knallen de kurken de lucht in. Veel collectors zijn al gevlogen, maar niet getreurd, de dames die het programma in goede banen hebben geleid zijn nu ook off duty. Kai en ik hebben leuke gesprekken met ze. Vrijwel allemaal hebben ze de kunstacademie gedaan in Mexico en sommigen hebben zich verder bekwaamd in de USA of London. Dit is voor hen een bijbaan in afwachting van beter werk, sommigen studeren nog. Gelukkig wordt het programma vandaag wat betreft eindtijd niet zo strak in de gaten gehouden, het is heerlijk toeven daar.

Inmiddels is het één uur. Ik heb nog een paar uur. Ik ga nog maar even terug mee naar de beurs, een paar mensen gedag zeggen. De van loodst ons door de mindere buurten in het centrum, veel blauw maar even zoveel hoertjes en gure types, de andere kant van deze stad.

Kai gaat vanmiddag naar Santa Fe, het mooiste en grootste winkelcentrum van Mexico City. Vanavond gaat hij met een van de dames nog naar een straatconcert en er staat nog een farewell party op het programma. Ik zal dat niet meer meemaken. We schudden elkaar de hand. We hebben het leuk gehad samen, fraaie dingen gezien, inspirerende mensen ontmoet en niet onbelangrijk, veel lol gehad. Het begon dinsdag gelijk goed met de lange wandeling en dat niveau hebben we tot het laatste moment volgehouden. Het ging als vanzelf. Leuk.

Ik loop nog langs Johann Nowak van DNA Galerie uit Berlin. We praten even bij. Mariana gaat erg goed, dat had hij gisteren al gezegd, ook hier op de beurs denkt hij dat hij alles zal verkopen. In Basel doet hij een solo met haar op een van de satellietbeurzen. Hij nodigt me uit om in juni naar Rio de Janeiro te komen, hij heeft daar een programma in elkaar gezet voor een paar verzamelaars, klinkt aanlokkelijk, maar zal niet lukken.

Mijn Hans op de Beeck overtuigd weer, Krinzinger jr. vertelt me dat er heel veel belangstelling voor geweest is. Ik wil dat wel geloven, hij is gewoonweg schitterend en helemaal Hans, een mooi werk in mijn verzameling. Ik ben er blij mee.

De terugreis vangt aan, ik pak de taxi van de Feria naar het hotel, pik mijn bagage op en laat me naar de airport vervoeren. Ik ben vroeg, maar dat vind ik wel prettig, geen haast. Ik neem de laatste straatbeelden van Mexico City tot me, check in en drink nog wat. Uit het raam zie ik de blauwe zwaan van KLM landen, hetzelfde beest dat ik twee dagen geleden over het terras bij het W Hotel zag scheren.

Mexico City heeft me overtuigd. Het is een wereldstad, een enorme agglomeratie, vol energie, een prachtig oud centrum, geconserveerde koloniale gebouwen van allure, nieuwe hippe buurten met veel groen, mooie villawijken, een enorm stadspark, een bruisend straat- en uitgaansleven, schitterende musea, al dan niet gerenoveerd of onder moderne architectuur gerealiseerd, inspirerende kleinere musea zoals het Barragán house, opgeslokte dorpen waar de tijd heeft stilgestaan en niet te vergeten, een rijk cultureel leven met een art scene dat veel andere grote steden zal verslaan. Het is merkbaar dat Mexico City de afgelopen jaren uit zijn schulp gekropen is (al ben ik er nog nooit geweest!).

Maar het is niet alleen maar zonneschijn, al scheen de zon heerlijk de afgelopen dagen. ’s Middags stak vaak een heftige wind op gevolgd door een flinke stortbui en spectaculaire bliksem. De smog, de haperende infrastructuur met overal en bijna altijd traffic jams, de armoede die best zichtbaar is, zeker op de outskirts van de stad, de onveiligheid, de corruptie, wat dat betreft ligt er nog wel een uitdaging voor de stad en Mexico zelf.

En de Mexicanen…… hartelijke mensen vol vuur en passie. Feestjes bouwen kunnen ze wel. Ze mogen trots zijn op hun land met een zo’n eigen karakter. Een land vol mogelijkheden en potentie, maar dan zal de Mexican Way of Living verder moeten verwesteren wil ze toetreden tot de eredivisie van de wereld, als ze dat wil tenminste……

Terwijl ik dit intik nadert een grote Airbus van Iberia mijn raam, zal wel uit Madrid komen. Thuis liggen tickets van Iberia op Irma en mij te wachten om naar Argentina te vliegen voor een fietstocht in het noordwesten op de uitlopers van de Andes. Dan ben ik wéér in Latijnse sferen. Heerlijk vooruitzicht en lekker samen. Ik heb met volle teugen genoten van de afgelopen week en zal dit soort tripjes er in houden de rest van mijn leven. Ik kom weer volgezogen en vol inspiratie terug. Maar een fietsavontuur blijft me ook fascineren, ver weg van civilisatie in prachtige desolate landschappen. Dat staat haaks op deze trip. Ik hoop dat ik lang mag blijven leven in goede gezondheid en voorspoed. Hoe te genieten kan men dan wel aan me overlaten! Gracias a la vida, zo is het en denk dan meteen aan mamma……