Met de aanschaf van het pand aan het Mathenesserplein begon ook het nadenken over de invulling van een grote wens: een ruime keuken waarin gewerkt en geleefd kan worden. Plots had ik een inval. Ik herinnerde me een show bij Kunstverein, Construction School Featuring In quest of Icarus – A project by James Langdon with construction by Daniel Hofstede & Benjamin Roth. Met name de werktafel en de lichtinstallatie stonden in mijn geheugen gegrift. Waarom niet Benjamin de keuken laten concipiëren en bouwen?

Zo gezegd, zo gedaan. Wij maakten het functionele plan, Benjamin zette enkele lijnen uit in de ruimte en ging op zoek naar materialen. In de maanden die volgden bouwde Benjamin het uit tot een totale installatie. Een lust voor het oog, een lust om in te werken en te leven!

Na de oplevering legde Benjamin de laatste “steen”, met een werk van zijn hand.

Op zijn website schrijft Benjamin het volgende over zijn kunstenaarschap:

Exploded View

In poging een idee door reden en bewijs te controleren, ben ik steeds afhankelijk van de wilskracht van gebruikt en te gebruiken materiaal en de daarbij gevolgde orde.

Het best sukkel ik er achteraan en draag in elk voltooid werk het verlies van een goed idee.

Er wringt voor mij zoveel in de constellatie van verschillende materialen waar een schilderij uit bestaat, dat ik het een stap te ver vind dat medium slechts als middel in te zetten tot het verbeelden van iets anders dan dat schilderij zelf. Alhoewel dit fundamentele uitgangspunt ook meteen de eerste valkuil is, daar Malevich’ vierkant al honderd jaar bestaat en het schilderij als object reeds lang is bewezen, vind ik binnen deze notie ruimte en reden mijn werk te beginnen. Dat schilderij is veel meer dan slechts die verffilm op zijn drager en dat object veel meer dan slechts zijn volume.

In essentie concentreert mijn beeldend zoeken naar antwoord zich rond de twee belangrijkste momenten in het proces. De stap van idee naar begin, of liever: de relevantie van een idee; de reden om te beginnen die uit te voeren. En: de, in een geslaagd werk, uiteindelijke verschuiving van mijn wensen die idee te volgen naar een op zichzelf staand Zijn; het voltooide werk.

Een schilderij is als samenhang van onderlinge spanningen, een logisch Zijn, ondeelbaar. Net als een atoom is een schilderij een stabiele toestand tussen positief en negatief geladen delen. Ontbonden in factoren blijkt de aard van elk geladen deel. Deze delen zijn voortdurend met elkaar in botsing. Eerst letterlijk in proces, als oorzaak en gevolg, later figuurlijk, als wankel evenwicht van product.

Vanuit deze gedachten probeer ik mijn eigenwijsheid en perfectionisme om zeep te helpen door de stapel materiaal, dat een schilderij is, te ontleden en elk afzonderlijk deel op bruikbaarheid te toetsen, met de soms gespeelde overtuiging het daardoor te begrijpen. Zo heb ik elk materiaal afzonderlijk in mijn handen en word daardoor bewust van besloten en verborgen ruimte, die ik uiteindelijk in het platte vlak wil bewijzen.

In dit schilderij laat ik bij voorkeur de hele stapeling van materiaal zien, deel zijn van het beeld. Deze stapel is de projectie op het volume, de buitenste laag van dat kader. Precies daar verschuift de eerst objectieve benadering van elk deel, de rationele logica van mijn verschillende keuzen, naar een subjectieve beoordeling; de illusie.

Ik wil gelijk hebben, maar moet verbaasd worden. Mijn schilderij schildert zichzelf niet, maar moet toch beter worden dan ik het wilde hebben”.

Benjamin Roth