Woensdag 3 juli 2013: Rotterdam – Medemblik
Vakantie! Vier volle weken lang met een donderdag en vrijdag erbij gesmokkeld….. Dat geeft een gevoelsmatige voorsprong. Ik hoop een vakantie lang!
Al wat eerder op de woensdag kan ik me losmaken en rij naar Medemblik met de laatste kledingstukken en keukengerei. Ik moet nog wat zaakjes afmaken. Gas kopen is zo gedaan, de brandstoftank weer plaatsen en aansluiten blijkt een weg met hindernissen, maar het lukt. Eerder deze week likte ik hem helemaal schoon. Dieselbacterie.
’s Avonds haal ik Irma op van het station in Hoorn. De vakantie begint nu echt. Kachel aan (!), zeekaarten op tafel, gribfiles downloaden, flesje rood erbij. Proost! Niet alleen op de start van de vakantie, ook op de weergoden, ze blijken ons gunstig gezind. Zou ik graag richting Oost-Engeland en Schotland gevaren zijn, de wind wijst zuidwaarts en hoe. Een hoog boven de Azoren brengt lang stabiel weer met zon, noordoosten wind en aangename temperaturen. Een betere start van een zeereis kan een zeiler zich niet wensen. Ach, nou ja, wat meer wind…..
Donderdag 4 juli 2013: Medemblik
Een doe-dag. Ik regel de laatste bootzaken, Irma doet de inkopen voor de inwendige mens op zee en vliegt nog even langs de kapper. Gelukkig, de motor start direct en alles lijkt goed aangesloten, ik ken de Zilt weer een stukje beter.
Zo gaat de dag hard. Morgen vertrekken. Vanavond had gekund, maar een goede nachtrust is meer waard. Irma duikt er vroeg in. Terwijl ik het dek en de kuip een sop-beurt geef bij een ondergaande zon hoor ik opeens een vertrouwd ‘he Alk’! Govert staat op de steiger. Hij gaat morgen varen met ex-Rijkswaterstaters. Een broederlijk biertje in de kajuit van de Contessa is een logisch gevolg, warm en gezellig.
Vrijdag 5 juli 2013: Medemblik – Dover
Zeven uur gaat de wekker. Een ontbijt uit het vuistje, de Zilt vaarklaar maken. Net na achten de brug door met een laatste groet van Govert. Ik hoop dat zij qua weer ook een droomstart kunnen maken met de Contessa.
De keuze voor IJmuiden of Den Helder is snel gemaakt. Er is amper wind, gas er op en eerst noordwaarts. Bij de sluis in Den Oever is het rustig en de Zilt pakt nog precies de laatste uurtjes stroom mee over de Waddenzee. Pas op de Noordzee zit de stroom tegen. De wind neemt toe, zeilen erop en met een soevereine dikke zes knoop richting de Noordhinder.
Het lijkt een ideale zeildag te worden, maar dat blijkt iets te vroeg gejuicht. Na amper twee uurtjes kakt de wind in en moet de motor erbij. Jammer, maar het deert ons niet. Het Nederlandse duinlandschap vervaagt, het zout ruist, op Kanaal 16 de vertrouwde ingeblikte conversaties, een enkele bruinvis die even z’n lijf en vin boven water showt, de eindeloosheid van het water, het zeeleven lonkt. Iets wat er vroeger met de paplepel is ingegoten is onderdeel van mijn leven geworden. Goh, wat mooi dit zo samen met Irma te doen.
Uren op zee lijken sneller te gaan. De maag knort. Irma tovert een heerlijke nasi tevoorschijn. Dat doet goed. Dronk ik vroeger nooit koffie op zee, sinds Noorwegen wel. Hoewel ik geen notoire koffiedrinker ben, voorkomt het ook koppijn die ik soms op zee wel eens voelde. Wat cafeïne bleek de oplossing. In het Noors lees ik de verhouding voor een smakelijk bakkie. Ondertussen is de wind helemaal weggevallen. De Volvo raast door.
Irma nestelt zich in de loods kooi. Vannacht pak ik de hondenwacht. Het is mooi op zee. De zon zakt weg naar het Westen. Het doet me denken aan een installatie die ik zag in Basel een paar weken terug. Twee iPhones naast elkaar met een opkomende en neergaande zon op exact hetzelfde moment gefilmd op verschillende plaatsen in de wereld. De koperen ploert, iedereen in de wereld staat met haar op en gaat met haar naar bed…… Het lijkt zo gewoon.
De Zilt nadert de Noordhinder. Om tien uur geef ik het stokje over aan Irma en ga tukken. Voorheen kon ik nog wel eens liggen luisteren naar alle geluiden. Loopt de motor normaal? Kraakt het schot niet teveel? Inmiddels laat het me allemaal koud. De Zilt is echt wel goed in elkaar gezet. Een hazenslaap blijft het wel. Schimmig tussen dromenland en flarden van stemmen uit de speaker van de marifoon, soms een blik naar buiten waar ik Irma vertrouwd met hoofdlamp op haar E-book zie lezen. Ik draai me nog eens om met het dekbed tot over mijn oren om het monotone gedreun van de motor te verdrijven.
Om een uur is het weer mijn beurt. Een blik op het scherm van de kaartplotter is voldoende om te weten dat het goed gaat. Parallel aan de shippinglane. In de verte varen de verlichte flatgebouwen aan me voorbij. In vergelijking met België/Frankrijk is het een rustige route met overal diep water. Ik check de ligging van de tonnen, maak een aantekening op de kaart, werp af en toe een blik op de motortemperatuur, accuspanning en oliedruk. Kijk om de tien minuten om me heen voor vissers of een zeilboot. De rest verraadt zich met AIS op het scherm. De stuurautomaat staat er al op vanaf Den Helder…….
Het is heiig en vochtig. Ik zit dik ingepakt met lang merino ondergoed en drie warme lagen met zeilpak eroverheen. Een collie geeft wat extra behaaglijkheid, want warm is het niet. Om vier uur is het weer Irma’s beurt. Een kus, een snelle overdracht van een naderende coaster of voor anker liggende tanker. Ik pak mijn slaap en ben weg.
Pas om tien uur word ik wakker. Irma heeft me langer laten slapen. Ik voel me merkbaar fitter. X. Een bak koffie, ontbijten. Het is prachtig weer. Zon, blauwe lucht, maar weinig wind en pal van achter. Was twee jaar geleden de tocht naar Cowes met een zwakke halve wind de reden een genaker aan te schaffen, nu zou een spinaker goede diensten bewezen hebben. Zeilen met uitgeboomde Genua heeft geen zin. De snelheid zou zakken tot onder de vier knoop. De Volvo draaft dus door. De meters geven een constant beeld, alleen het peil van de tank loopt terug……
De weerberichten blijven onverminderd goed. Dover is in zicht. Doorvaren kan, maar waarom niet even een stop maken? 200 mijl gevaren, 34 uur onderweg. Het is bij aankomst begin van de avond. De wind vannacht doet weinig. Even de benen strekken, een goede nacht slaap en diesel bunkeren…… Morgenvroeg weer verder!
Zondag 7 juli 2013: Dover – Lymington
De oude klok bovenop de kade wekt me met zeven slagen. Blauwe lucht, flinke bries, het ziet er weer goed uit. Ontbijtje uit de ijzeren voorraad in de kuip. Al vertrekkende boten. Dover is echt een transithaven. Om half negen roept Irma Port Control aan voor toestemming om uit te mogen varen. Het gaat allemaal zo heerlijk beleefd British, de lichten springen op groen. Dover zelf mag dan charme missen, de setting is onvolprezen fraai tegen de krijtrotsen en nautisch.
Het is tobben met de wind. Pal van achter. Dicht onder de kust staat nog het meest, met een bocht naar Dungeness dus. Bij het ronden wakkert de wind wat aan. Tijd om uit te bomen. Eerlijk gezegd heb ik dat nog nooit gedaan met de Zilt. Enkele weken terug zette ik de kermis eens droog op in Medemblik op basis van de methode ‘Yachting World’, het boek dat Govert ons gaf over trimmen toen Irma en ik de Zilt kochten. Een waar lijnenspel met een extra schoot en neerhouder zodat altijd direct overstag gegaan kan worden waarbij de boom blijft staan en niet naar voren kan klappen. Het grootzeil borg ik met een bullet-talie.
De vaart komt er goed in, al verbaas ik me hoe de Zilt nog loopt op alleen het grootzeil. Dacht altijd dat het niet meer dan een windvaan was………
De dag gaat hard. Korte broek, T-shirt met aan de horizon een voorbijtrekkende kustlijn. Dat is wel aangenaam. Naar Noorwegen vorig jaar was het een paar dagen niets, maar dan ook niets dan zee. Het lijkt wel een reprise van twee jaar terug. Same place, same time met nasi en dit keer een ruimere ronding van Beachy Head. De Imray-kaarten geven golfjes aan. Tot drie keer toe in de afgelopen jaren negeerden Irma en ik dat om zo dicht mogelijk het beeld van de vuurtoren en krijtrotsen te kunnen ervaren. Maar de zee was steeds zo onaangenaam knobbelig. Met wat meer afstand valt het mee.
Plots een windshift. Tijd om alles in te ruimen en de Zilt klaar te maken voor de nacht. In de verte de oneindige licht zeeën van Brighton. De koers is ongemakkelijk. Weinig wind, de Zilt rolt van links naar rechts met klapperende zeilen en een matige snelheid, ook nog eens gedempt door de stroom. Het zeilen is vandaag een genot geweest, nu is het helaas de beurt aan de motor. Ik vaar de ongemakken met zes knoop over het water zoveel mogelijk plat. Om tien uur draag ik het stokje graag over aan Irma en ga tukken.
Groot is mijn grijns als ik het om een uur weer van Irma overneem……. In het laatste halfuur is de wind gedraaid en aangewakkerd, de stroom zit mee en Wight is in zicht! De Zilt danst met een speed over the ground van dik 8 knoop door de golven heen. Vol tuig. Wauw, dit is genieten! Met enige weifeling zoekt Irma de loods kooi op. De verleiding is groot wakker te blijven, het verstand overwint……
Het gaat snel. De Nabtower, langs de verdedigingsbunkers waarna de Solent zich opent bij een opkomende zon. Het voelt als vertrouwd terrein. Het blijft een majestueus zeilgebied. Een etmaal er aan vast plakken kan, maar waarom niet een tussenstop maken in Lymington? De weerberichten op de Navtex en ook de gribfiles blijven alleen maar goed nieuws afgeven. Het lijkt alsof de tijd aan ons is…..
De aanloop van Lymington heeft charme. Een smalle geul tussen staken, het overzetveer naar Yarmouth dat zich als een kolos tussen de pleziervaart door wurmt. Bij de Town Quay ligt het vol. Dan maar een dure anonieme Marina. Een stijve one pound sterling per voet….. Het plaatsje is aardig, met name bij de haven. Een ale met een broodje smaakt goed buiten op een zonovergoten terras.
In Lymington ligt ook nog wat geschiedenis van de familie Ramselaar. Tinne kocht hier de Sealove. Ik kan me nog goed herinneren dat Tinne, pappa en Frans Kats aankwamen in Noordschans met een fonkelnieuwe Contessa 32. Na de Contest 34 zwichtte pappa ook en ondanks de binnenruimte is het denk ik voor Govert de boot om te blijven koesteren tot in lengte van jaren. Alle reden op zoek te gaan naar de loods van Jeremy Rogers……
Irma en ik treffen zijn zoon. Een warm welkom. Hij heeft vorig jaar de werf van zijn vader overgenomen. Het lijkt goed te gaan. Een nieuwe Contessa 32 is in aanbouw, een tweetal krijgt een refit, een bijna vergane 26 ligt op de operatietafel van zijn vader. Ik tel een mannetje of acht, allemaal zeer ambachtelijk aan het werk. De nieuwe Contessa 32 gaat woensdag te water. £ 159.000 exclusief omzetbelasting en opties! Een bom duiten, maar ik wil het geloven. Ze verkopen er gemiddeld een per jaar. Andere kurken waar ze op drijven zijn reparaties en halffabricaten voor super-jachten, zoals polyester Davids en natuurlijk accessoires voor Contessa-eigenaren!
’s Avonds een flesje wijn met Cornish cheese in de kuip. Een zwoele avond.
Dinsdag 9 juli 2013: Lymington – Falmouth
Het weer blijft onovertroffen en dat nog dagen lang zoals het er nu uit ziet. Lymington was een leuke stop, vandaag weer varen, liefst zo ver mogelijk westwaarts. Met de veerboot naar Yarmouth op de kont wendt de Zilt haar steven richting de Needles. The purists zeilen, kennelijk hoeven zij niet ver. Ik gooi het gas er op. Slechts een zuchtje is er, pal van achter. Hier liggen dobberen maakt dat de dag totaal op achterstand komt te staan met drie kapen te ronden waar veel stroom zit.
Het blijkt een voorbode van de dag. Was de tocht van Dover naar Lymington heerlijk zeilen, vandaag zijn het de monotone dreunen van een tevreden snorrende motor. Wel fijn, 2.000 toeren, 6 knoop door het water. De eerste kaap is een beruchte in het Kanaal, zo lees ik. De Race van St. Alban’s Head. Zelfs met rustig weer moet deze met respect gerond worden. Ik meet een speed over the ground van dik 8,5 knoop!
Portland Bill is zo mogelijk nog fameuzer samen met de Race of Alderney. Op de laatste benen van het tij mee vliegt de Zilt op veilige afstand er langs, dik 9 knoop! Ik had er niet aan moet denken hier urenlang tegenin te boksen! Zeilen als het kan, motoren als het moet.
De planning is dus goed vandaag. Nu zit de stroom tegen, maar doordat het weer open zee is valt het wel mee. Zo gaat de dag hard. Ik lees wat, dommel af en toe, geniet van het weg zijn. Irma en ik kijken elkaar met een blik van herkenning aan. Als het motoren de enige keerzijde is van het hoge drukgebied, dan wordt dat graag aanvaard!
Het ritme zit er goed in. Om vijf uur eten, een bak koffie. Irma kruipt de loods kooi in, ik doe de eerste wacht van zeven tot tien. Langzaam gaat de zon onder. Ik schiet wat plaatjes. Slechts de kaartplotter geeft virtueel contact met de wereld en de soms onverstaanbare berichten over de marifoon. De Navtex bewijst zijn diensten. Alle weerberichten van Denemarken tot Spanje komen automatisch binnen. Het blijft onverminderd goed, al rept de Met Office al iedere dag over strong winds……
Drie uurtjes slaap, een kus en de volgende shift is al weer een feit. Dat is het geheim van ’s nachts zeilen. De tijd vliegt voorbij, de boot vaart ondertussen door, een zeildag wordt opeens een dag van 24 uur in plaats van pakweg 8 uur. Andere bestemmingen komen binnen bereik. Het is mooi, de eerste lichtjes van Cornwall, de vuurtoren van Start Point, de sterrenhemel boven me. Op naar Falmouth!
Was Falmouth twee jaar terug ons eindpunt, nu vormt het ons startpunt! Bij de havenmonding weet ik weer waarom ik het hier zo mooi vond: de zee, de rotsen bedekt met een groen laagje aangeharkt Engels cultuurlandschap, fraaie landhuizen, silhouetten van bomen gegeseld door de wind….. Eerlijk gezegd vind ik het nog aantrekkelijker met dramatische luchten. Nu met het blauw is het bijna lieflijk. Maar het kan hier spoken, dat is een feit en laat ik de weergoden maar niet tarten……
Waande ik me weg vannacht, de spotters in Driebergen en Noordwijk hebben ons gevolgd! Falmouth is bekend terrein. Een lunch in de kuip met blik over de grote baai, een wandeling door de stad. Bootjes die in- en uitvaren. Diesel bijvullen: tankte ik in Dover 80 liter, nu weer 70 liter! En ook nog eens rood…… Dat wordt weer administratie bijhouden voor het geval de Nederlandse ambtenaren polshoogte komen nemen!
Donderdag 11 juli 2013: Falmouth – Scilly Islands
Vroeg uit de veren, niks rustdag, los gooien en weg! Gisterenavond checkten Irma en ik de weerberichten. Ja, de oostenwind houdt aan, het weer blijft stabiel, op naar de Scilly Islands, de droom van iedere zeiler! Berucht voor de weersomslagen, beroemd om haar natuur. Vijftig granieten eilanden aan het begin van de Atlantische Oceaan! Geen haven, amper voorzieningen. Afhankelijk van de windrichting deint de oceaan naar binnen! Dan is het weg wezen naar een andere baai of de Scillies verlaten!
Eerlijk gezegd voel ik wat spanning. Hoe zal de zee zijn? Is de aanloop te doen? Vindt de Zilt een goede ankerplek? Het eerste stuk richting Cape Lizard is meteen hard aanpoten. Halve wind, vier tot vijf beaufort met vlagen naar zes. Hoewel de automaat het prima aankan, vind ik het te leuk om zelf te sturen. Ai, plots zie ik dat het onderlijk van de fok los wappert. Wat is dat? Ik spoed me naar voren. Het mannetje heeft zich losgewerkt en de harp is verbogen door de kracht. Irma haalt de valspanning eraf, ik monteer een reserve. Spanning er weer op, de Zilt danst voort over de golven.
De Lizard is een kaap die met respect omzeild moet worden. Het ziet er woest uit. Zelfs de uitlopers zijn fors en kolkend. Is dit een voorbode van de Atlantische Oceaan? Zolang ik vooruit kijk voel ik me zeker. Een blik achterom geeft me een heel ander beeld. De enorme golven deinen onder de Zilt door. Ik voel me nietig maar veilig.
Met de ruimte van de zee ligt de Zilt rustiger. Het waait flink. Gek genoeg is het pal voor de wind alleen met het grootzeil gezekerd door een bullet-talie het fijnste zeilen. Met dik 5 knoop en stroom mee gaat het hard genoeg, zeker in de venijnige vlagen. Enkele jachten zeilen mee op, zij doen hetzelfde, maar maken net meer snelheid door een grotere lap. De golven zijn enorm. Ik zou er liever halve wind door heen gaan, het is niet anders.
De dag schiet op. Dik dertig mijl gevaren, nog dertig te gaan. Land’s End vervaagt aan de horizon. De scheepvaart hindert niet. Met de AIS laat het zich goed inschatten. ‘Doorvaren’ is een woord van Ed, vriend van Govert, dat ik goed tussen de oren heb zitten. Slechts een keer lijkt het close te worden, maar het vrachtschip wijkt voortijdig uit!
In de verte de eerste contouren van de Scillies. Geen hoge bergen zoals in Noorwegen. Slechts een streepje aan de horizon. Qua oppervlakte stelt de eilandengroep niets voor. Wat nietige rotspunten in de zee, op de satelliet nauwelijks waarneembaar…… Ondertussen denderen enorme golven onder de Zilt door. De kracht van de zee laat zich moeilijk fotograferen, maar het is enorm. Even denk ik een dolfijn te zien. Maar het is een grote dode vis die in het kielzog verdwijnt.
De Scillies, bijna….. Het gaatje tussen de eilanden is zichtbaar. De wind is gelukkig wat teruggezakt naar drie tot vier…… de entree is wind mee, stroom tegen. Motor aan, 6 knoop op het log, de speed over the ground zakt soms terug tot 2! De zee perst zich tussen de rotsen door, de Zilt zwiept van links naar rechts en weer terug. Het is heftig, maar te doen en plots rust! Alsof er niets aan de hand is. De luwte van de rotsen. Een lieflijke baai bij St. Mary’s.
Motor uit, het zit er op! Twaalf uur gevaren. Het teak dek is wit uitgeslagen van het zout. Soep, brood, een flesje rood onder het genot van de baai. Proost, zolang het NE blijft, ligt de Zilt rustig! De zon daalt het westen in, 3.000 mijl verderop naar de oostkust van Amerika……..
Vrijdag 12 juli 2013: Scilly Islands
De afgelopen dagen waren heerlijk en de vaart zat er goed in. Nu kan het gas er echt af. Dik 500 mijl gevaren, drie gebroken nachten in zes dagen….. de beloning is groot met een immer fijn moment, het opblazen van de rubberboot! Met de Atlantische Oceaan aan onze voeten en water zo kraakhelder dat ik de bodem meters diep nog zie!
De weersvoorspellingen beloven alleen maar goeds! De havenmeester bevestigt het, het is een unicum dat het hier dagen achtereen fantastisch weer is. Normaal wordt de rust na twee dagen weer woest onderbroken door de macht van de weergoden…..
In Falmouth gaf ik de buitenboordmotor een beurtje. Hij slaat goed aan. Zigzaggend tussen de boten van de locals vindt de kleine Zilt z’n plek tussen de andere rubberboten. Aan land! Een korte verkenning van het dorp, maar al snel is het weer de natuur die de klok slaat. De zon, de rotsen, de zee en een tropisch aanvoelende begroeiing. Het vriest hier nooit en de lucht schijnt hier van de meest zuivere soort te zijn zonder sporen van vervuiling. De Britse Carib wordt het ook wel eens genoemd, alleen het zeewater is koud en de mensen wit, doch beleefd!
Het is heerlijk wandelen. Langzaamaan begint het in te dalen……. een bijzondere bestemming is bereikt met nog dagen te gaan en zat tijd voor de terugtocht. Idealer kan niet en daarheen gaan waar de wind naar toe waait zal ook in komende vakanties ons uitgangspunt vormen. Een goed principe.
De visboer, die zijn winkel houdt in het postkantoor, heeft lekkere vis, de buurtsuper van het eiland verkoopt groente. Een zak ijs van 2 kilo moet voorkomen dat de koelkast constant moet loeien! Weer aan boord is het goed toeven. De zeeduivel is mooi gaar, de Rivaner uit de wijnkelder smaakt goed……
’s Avonds drinken Irma en ik een glas bij ‘buren’. Vertrekkers zoals dat heet. Met hun twee kinderen zijn ze op de terugtocht van een jaartje Atlantic. Vanaf 2 september begint het normale leven weer. De kinderen kijken er naar uit, Mathieu en Roos zouden er nog graag een jaartje aan vastplakken…… Eerlijk gezegd weet ik niet of vertrekken nu wel zo aanlokkelijk is. Fietsen lijkt me op z’n minst interessanter, de zee is in essentie toch overal hetzelfde? En zijn de havenplaatsen nu altijd zo interessant? Ik denk dat we als Nederlanders gezegend zijn met een nabij vaargebied dat z’n weerga niet kent in diversiteit, karakter en cultuur. Niet dat Irma en ik concrete plannen hebben, maar in plaats van vertrekken zou ik eerder opteren voor gerichte reizen naar bijvoorbeeld St. Petersburg, Spitsbergen, rondje Groot Brittannië of de Azoren…..
Hun Contest heeft zich de gehele reis goed gehouden, ook in zwaar weer. Ze raden wel bakstagen aan, bij meerdere Contesten hebben de babystagen het in noodweer begeven……
Hoewel de Zilt slechts enkele stappen verder ligt te dobberen, is het peddelen om haar te bereiken!
Zaterdag 13 juli 2013: Scilly Islands
De rust begint nu echt. Lekker ontbijten met filterkoffie. Het nieuwe boek De Helleveeg van A.F.Th. van der Heijden boeit me mateloos. Deel 5 van de Tandeloze Tijd, ik hoop op meer. ’s Middags wandelen Irma en ik het eiland rond. De natuur is prachtig met steeds weer vergezichten op zee en de omringende eilanden.
Het geeft me echt het gevoel in een andere wereld verzeild te zijn geraakt. Dit op eigen kiel bereikt te hebben voegt een extra dimensie in beleving toe. De natuur voelt als paradijselijk aan.
Even waan ik me terug in Nepal. De rust van de natuur wordt plots onderbroken door een harde sirene. Het voetpad langs de kust van St. Mary’s loopt dwars over de baan van het vliegveld! Het zijn maar kleine vliegtuigen die af en aan vliegen. Toch, als er wat zou gebeuren door mijn aanwezigheid hier, ben ik aansprakelijk!
Het voert me direct terug naar Lukla waar ik in 1997 met pappa landde voor een voettocht in de Himalaya. Onze helikopter van Russische makelij en dito piloten wonnen eerst hoogte door rondjes te vliegen om vervolgens hun machine op het ‘dorpsplein’ van Lukla neer te zetten. Na de landing hernam het dorpse leven zich!
Zondag 14 juli 2013: Scilly Islands
Vandaag zondag, ik ben de dagen al kwijt. Het goede weer blijft aanhouden. Ik zou verwachten dat er veel meer zeiljachten zouden zijn, maar het valt mee. Vandaag naar Tresco, een naburig eiland. De westkant is kaal begroeid en gegeseld door de wind zoals die hier vast hard kan waaien. Oude torens en resten van forten verraden dat hier flink gevochten is in een ver verleden. Over de heuvels aan de oostkant barst de flora los. Een overdaad aan groen en bloemen, heel veel bloemen. In de luwte gedijen die goed hier. De zee is mistig vandaag…….
Een knorrende maag wordt beantwoord met een leuke lunchtent dat ons pad kruist. Heerlijke krab, een glas wijn voor het ene been, nog een voor het andere! Vakantie! Het lopen gaat daarna wel wat zwaarder, maar dat boeit me niet.
De tropische tuinen zijn geweldig. Vanuit alle Mediterrane gebieden op het noordelijk en zuidelijk halfrond is beplanting aanwezig. Alles groeit hier goed, terwijl de Scillies beduidend hoger liggen dan de andere Mediterrane gebieden. Het toont het unieke karakter van de eilandengroep aan.
Ik zei het al eerder, het is paradijselijk. De mist zet later in de middag door. Op het water zie ik bijna geen hand voor ogen. Vanaf zee loeien de boeien…….
’s Avonds in de kuip is het lekker zolang de zon schijnt. Om half tien naar binnen. Het wordt te vochtig en het is fris. Ik lees de Helleveeg uit, werk aan mijn dagboek en ga tukken.
Maandag 15 juli 2013: Scilly Islands
Vandaag wat meer wind en bewolking, maar nog immer fraai zomerweer. Een kalme dag met eerst nog wat mist. Rustig ontbijten, lezen en een beetje onderhoud schip. Korte inspectie van de motor, de boel binnen aan kant maken, inkopen doen. ’s Middags moet ik wat werken. Aangezien mijn laptop leeg is doe ik dat aan wal. De omvormer van 12V naar 220V accepteert geen geaarde stekkers!
De lucht trekt open. Irma fabriceert met wat knijpers en een doek een Bimini tegen de brandende zon boven de kuip, terwijl het briesje voor verkoeling blijft zorgen. Een eerste blik vooruit naar de komende weken. Het wordt de zuidkust van Engeland. Daar zijn nog best veel plaatsen en riviermondingen die Irma en ik graag willen zien. Na Weymouth ligt het weer open: via de Engelse kust terug naar Nederland of toch nog even wat Frans-Belgische sferen opsnuiven. Dat is voor later in juli!
Dinsdag 16 juli 2013: Scilly Islands
Het lijkt bijna een sleur…..! Ontbijtje in de kuip, de eerste zonnestralen die het vocht en de mist verdrijven. Onze laatste dag op de Scillies. Langer blijven is aanlokkelijk, maar de wind draait donderdag oostelijk en met kracht. Daarnaast lijkt het ons fijn de tijd aan onze zijde te hebben bij de terugtocht met af en toe een snipperdagje…..
Op naar het eiland St. Agnes voor een laatste wandeltocht. Kleiner dan St. Mary’s en Tresco, maar het moet heel eigen zijn. De beloning komt vandaag in omgekeerde volgorde. De enige pub op het eiland zit bij de start van de wandeling en het is al twaalf uur….. Een echt bar meal! Met een ale van het huis, The Turk’s Head!
Het eiland is fraai. Ruiger, meer hoe het in de oertijden geweest moet zijn. Veel verdwaalde rotsblokken, de flora van toen. Het pad is niet meer dan een spoor langs de zee. Erg fraai. Zo gaat de dag hard.
Terug in St. Mary’s is de lokale krab te aanlokkelijk om te laten liggen. De Scillies, een unieke bestemming en het voelde als een buitenkans ze met dit weer te hebben mogen bezoeken. Morgen een laatste blik, dan begint de terugtocht. Maar niet getreurd, time is on our site!
’s Avonds wordt de Zilt weer een zeilboot. Alles zeevast ingeruimd, klaar voor vertrek!
Woensdag 17 juli 2013: Scilly Islands – Helford River
Om vier uur gaat de wekker. Het is nog donker buiten met de sterren hoog en een voorzichtige maan. Gelukkig geen mist. Snel in de kleren, ondertussen kookt water voor twee thermoskannen koffie, lijntje los en gaan. Afscheid nemen van de Scillies is moeilijk, maar voor ons liggen twee en halve week vakantie met immer goede weersverwachtingen.
Er is weinig wind. Was de aanloop best heftig, nu vliegt de Zilt er met gemak door heen. Amper stroom tegen, bijna geen deining. Wat is de zee toch mysterieus…….
Na wat motoren kunnen de zeilen gehesen worden. Een voorzichtige vier tot vijf knoop….. maar is dit geen mooie koers de genaker tevoorschijn te toveren? Irma staat snel met de zak in de kuip…….
Voor het eerst, toch ook best een beetje spannend, bijna 90 m2 doek dat aan de Zilt loopt te trekken. Maar het is zo gepiept. Zeilzak vast aan de reling, Tack, Clew, slurf aan de spinakerval naar boven, voor de wind varen, slurf omhoog…… afvallen en whoeemmmm! Het zeil wordt vol geblazen met wind……
Wauw, wat een zeil en wat een kleuren! De ochtendzon schijnt er fraai doorheen, het blauw verschillende tinten gevend. De snelheid loopt snel op. Het zeil laat zich makkelijk trimmen….. Irma en ik zijn er stil van……
Helaas, het genot is van korte duur. Alras kakt de wind helemaal in. Roetsscchh, de slurf naar beneden, de boel blijft aangeslagen liggen, want de tocht richting Falmouth is lang genoeg!
Een loods kooi is niet ingericht, maar het vooronder tukt ook prima, ik ben lui van de vroege start deze ochtend. Even wat slaap inhalen! Met Land’s End in zicht neemt de wind weer wat toe. De koers is circa 150 graden voor de wind, het moet net lukken met de genaker alleen. En hoe, de Zilt trekt er met dik zes knopen doorheen…..
Dit zeil is een winner. Dat is tegelijkertijd ook het rare met de zeilgarderobe. Zou een spinaker op de heenweg een absolute winnaar geweest zijn, nu is de genaker perfect. De werkfok ligt gelukkig ongebruikt in het vooronder, ik zou dat stuk gereedschap echter niet willen missen bij een dikke wind tegen zoals vorig jaar terug vanuit Noorwegen en twee jaar terug vanuit Ramsgate. Enfin, wensen, wensen, wensen…… want zo zijn er ook Code 0 zeilen op een furler die het leven met weinig wind veraangenamen!
Voor Falmouth slaat de Zilt linksaf naar Helford River. Met sterke oostenwind kan een zeiljacht maar beter wegblijven hier, dan dendert de zee zo naar binnen. De oevers zijn in bezit van de Koninklijke familie, reden dat Helford River zijn unieke landschappelijke karakter behouden heeft. Indrukwekkende rotsen met fraaie bomen en allerlei schakeringen van groen. On top het zo mooie in cultuur gebrachte landschap dat Cornwall kenmerkt. De Scillies waren paradijselijk, dit heeft er ook veel van weg, het voelt alleen meer man made.
Er zijn meer boten, we have to raft! Samen aan een mooring met een Hallberg Rassy 352. Een rustige avond. Toch weer dik 60 mijl gevaren met de inwijding van een nieuw zeil……..
Donderdag 18 juli 2013: Helford River
Helford River vraagt erom een dagje te blijven. De Zilt dobbert midden in de rivier aan een mooring. De buren zijn vertrokken. Heerlijke British People. Sjiek met een Hallberg Rassy 352 die ze vermoedelijk begin jaren tachtig nieuw gekocht hebben, maar nooit iets aan hebben vervangen. Dartmouth is hun thuishaven. Weymouth? ‘Oh no, we never go east. Only west or to Bretagne….’
De dag vult zich snel. Met de kleine Zilt naar Helfort zelf. Een dorp van niets, maar groot genoeg voor een pub met een broodje krab en een pint lokale ale. ’s Middags lekker niksen aan boord. Wat lezen, dommelen en genieten van de omgeving. Het is zo mooi hier. Beelden die in mijn geheugen gegrift zullen blijven.
Vrijdag 19 juli 2012: Helford River – Fowey
Het lijken vaste waarden deze vakantie….. een strakblauwe lucht door het luik boven me als ik ontwaak in het vooronder, net als de wijzer van de barometer die maar niet van z’n plek wil komen!
Er staat een straffe oostenwind. Het is onrustig liggen. De wind dringt de Zilt verder de rivier op, het afgaande tij drukt haar zeewaarts. Een nare twist. Gek genoeg valt buitengaats de wind volledig weg. Kennelijk werkt de rivier met omringende oevers als een tunnel met grote verschillen tussen warmte en koelte.
Irma en ik bewaren goede herinneringen aan Fowey twee jaar terug. Reden genoeg er weer terug te gaan. Het breekt ook de afstand naar Salcombe enigszins. Niet dat een dikke dag zeilen te veel is, maar waarom haasten?
De wind trekt gelukkig aan. Het is superieur zeilen. Halve wind, vol tuig, bijna op rompsnelheid onder een strakblauwe hemel. Al twee weken geen spat regen gehad! De gribfiles voor de komende week geven links en rechts wel een rimpeling, maar ik vermoed dat het onweer is. Tja, niet verbazend als er af toe eens een wolkbreukje komt, de natuur zal er behoefte aan hebben.
Fowey omarmt wederom direct. Op praktisch dezelfde plek als twee jaar terug vindt de Zilt een plekje aan een mooring. Hup, met de rubberboot naar de overkant, dat blijft toch wel een ultiem vakantiegevoel. In het stadje is een visje en ander lekkers snel gekocht. Borrel in de kuip, gevolgd door schol met gegrilde courgette en paprika.
Het valt me op hoe rustig het eigenlijk is. De moorings zijn aan het eind van de dag allemaal wel bezet, maar het blijft betrekkelijk luw qua bezoekende jachten. De drukte zou zich moeten uiten in rafting. Het zijn vooral de Engelsen die vakantie houden met een enkele verdwaalde Nederlander, Fransman of Belg. Geen invasie, dat had ik wel verwacht met de aanhoudende wind uit het oosten.
Het is heerlijk dobberen in de baai. De zon verdwijnt achter de oplopende straten van Fowey. De wind valt weg, het geroezemoes van het avondleven op de kade draagt ver. Lichtjes springen aan, een enkel jachtje komt nog binnen met rood en groen aan. Soms een heftig geraas, de kettingpond die zich in beweging zet. In de verte de zee……. als een soort einde van de wereld!
De Zodiac is echt onze taxi, ik motor nog even naar de overkant voor een pint in een kroeg. De laptop is helemaal leeg en qua internet heeft de Zilt geen bereik….. Mooi die truttigheid van de pub inclusief dik tapijt. Om elf uur de bel voor de laatste ronde…… time to go!
Zaterdag 20 juli 2013: Fowey
De baai voelt als van ons alleen. De keuze hier een dagje te blijven is dan ook niet zo moeilijk gemaakt. Perfecte ligplaats en alles nabij. Bij het ontbijt slaan Irma en ik de boeken van Ottolenghi weer eens open. De boodschappenlijst volgt vanzelf. Ik werk vandaag ook nog aan de conditie. Voor wat liters benzine voor de buitenboordmotor moet ik het stadje uitlopen, over de heuvel heen en weer terug met volle tank! In het stadje doen Irma en ik inkopen. Winkeltje in, winkeltje uit. De visboer heeft twee mooie moten zeeduivel.
Twee jaar terug was Fowey een andere beleving. Regen, koud, maar ook een ontdekking met het gevoel heel ver van huis te zijn en voor het eerst aan een mooring. Nu is het zonovergoten en voelt het haast mediterraan. Het boordleven is ook anders deze vakantie. Alles speelt zich buiten af. Van ontbijt tot diner! Als het ’s avonds fris begint te worden is het tijd om te gaan slapen…..
’s Middags vang ik aan in een nieuw boek over Detroit. Het neemt me direct mee terug naar mijn eerdere bezoeken. De schrijver stelt zich de vraag of de neergang van Detroit een geïsoleerd voorval is of de voorbode wat meer Westerse steden te wachten staat? Een vraag die mij bezig houdt.
Irma zet een heerlijk gerecht in elkaar. Veel verse groenten, gebakken naan en al de hele middag heeft Griekse yoghurt kunnen fermenteren met volle melk. Dat wordt karnemelk, maar is zachter en minder zuur. Een zeer smakelijk geheel. Ik had de Bourgueil al een paar uur laten ademen. Wat is het dan goed toeven in de kuip. Cornish Blue na. ’s Avonds nog even naar de overkant een pub in. De vakantie lijkt tijdloos. Morgen weer een dag.
Zondag 21 juli 2013: Fowey
Fowey werkt als kauwgom….. another day mede geholpen door de voorspellingen. De wind raast vandaag vanuit het oosten met flinke uitschieters naar zes, soms zeven. Vanaf morgen wordt het zuid. Een rustige dag. Ik lees mijn boek over Detroit helemaal uit. Een fascinerend en soms ook ontluisterend doorzicht op een stad met veel referentiepunten voor me. Afgelopen week is Detroit failliet verklaard. Wat gaat er gebeuren met de kunstcollectie van het DIA? Geschatte waarde 2 miljard!
’s Middags waait de wind onaangenaam de kuip in met een enorme kracht. Voor het eerst binnen eten. Vanuit de kajuit zie ik de twee mastjes van de naburige boot steeds dichterbij komen…… Wie wint, de stroom of de wind? Er zit nog geen meter tussen. Vriendelijke Fransen, ze gaan straks de nacht in terug naar Cherbourg, hun thuishaven. Woensdag moeten ze weer aan het werk!
Vanavond een bruine avond in de kajuit. Buiten is het fris en eerlijk gezegd, ik vind het ook wel weer heel gezellig binnen. Een buitje zou best mogen!
Maandag 22 juli 2013: Fowey – Salcombe
Vroeg uit de veren. Na nog even de watertanks (die waren na anderhalve week echt leeg!) gevuld te hebben bij de enkele servicesteiger die Fowey rijk is, zet de Zilt koers naar zee. Mist, mist, mist. Het zit potdicht. De AIS stond al te snorren, Irma zet de radar aan. Die doet goed zijn werk. Met een overlay op de kaartplotter is precies te zien waar zich iets bevindt. Een stipje komt steeds naderbij. Plots even verderop naast ons de contouren van iets wat op een zeiljacht lijkt! Pijnlijk duidelijk wordt ook wie een goede radarreflector heeft en wie niet…….
In de loop van de ochtend trekt de wind wat aan. Tijd om de zeilen te hijsen en eigenlijk is het wel een koers voor de genaker. Dat geeft extra power. De wind is wat nukkig, dan weer wat harder, dan valt het weer wat terug. Irma en ik kunnen goed oefenen op het trimmen van de genaker. Dan laat de wind het toch echt afweten. Jammer. Motor aan, gas er op.
Salcombe is in zicht. Al drie keer voer de Zilt vlak langs deze riviermonding. Twee keer ’s nachts op weg naar Falmouth, een keer overdag toen de bestemming Dartmouth was. Iedere keer zag het er fraai en aantrekkelijk uit. Er loopt een enorme sandbar pal voor de haveningang. Gelukkig is het hoogwater, de Zilt kan er met gemak overheen. De stroom zit loeierhard mee, meer dan 3 mijl! De setting van Salcombe is geweldig. Het stadje, de vele strandjes, de rotsen, de boten aan de moorings, de overzetveren. Ja, weer zo’n prachtig estuarium, dat maakt de zuidkust van Engeland toch wel uniek.
Aanleggen op hard stromend water is een nieuwe ervaring. Alle moorings zijn bezet, er is nog wel plaats aan een pontoon. De stroom is zo hard dat het goed opletten is bij het draaien voor andere jachten die voor anker liggen. Met een snelheid van dik vier knoop gecompenseerd door dik drie knoop stroom tegen stuur ik de Zilt naar de steiger. Ik zorg er voor dat de Zilt snelheid en de kop druk van de stroom blijft houden, dan blijf ik in control. Irma heeft voor snel vast, de stroom doet de rest.
De dag is aardig opgeschoten. Een borrel in de kuip, het stadje en omgeving is voor morgen.
Dinsdag 23 juli 2013: Salcombe
Salcombe vraagt erom een dagje te blijven. Met de kleine Zilt en stroom mee naar het stadje. Het echte massatoerisme hebben ze goed buiten weten te houden, druk is het wel. Omdat het al over twaalven is, knorren de magen. Een lunch bij de Royal Yacht Club smaakt goed, vooral ook met het uitzicht op de riviermonding. Een prachtig en statig gebouw dat helemaal de sfeer van zeilen ademt. Heel fraai de zee, de rotsen en de zandstranden ervoor. Dat vraagt om watersport!
De wandeling naar Bolt Head is aardig. Heuvel op, heuvel af. In het dal strand en droogvallend water. Boven Bolt Head is een fraai landhuis gelegen met een schitterende tuin en uitzicht op de omringende omgeving. Time for an afternoon tea! De natuur kan hier soms ook nog tropische vormen aannemen met beneden de zee……
Met het opruimen van de Zodiac komt ook het besef dat de terugreis echt begonnen is. Ik hou de weersvoorspellingen al meer in de gaten op het noordelijker deel van het Kanaal. Er is nog best een afstand te overbruggen. Tegelijkertijd, genoeg dagen nog om in rust te genieten van de komende anderhalve week. En een keer een nachtje doorpakken doet wonderen.
Woensdag 24 juli 2013: Salcombe – Weymouth
Weer vroeg uit de veren. Onze buurman is ook vroeg wakker en complimenteert ons nog eens met ons schip. ‘It’s a Contest, isn’t it? The 35s is one of the most beautiful designs of Contest. She is in the top 100 of Classic Plastic. Did you know that?’ Hij weet er duidelijk meer van!
Salcombe gaat gebukt onder een dik wolkendek. Soms doet het me zuidoost Aziatisch aan. Het lijkt wel karstgebergte, het diepe groen, het mysterieuze water. Heel sfeervol. Een beeld dat me zal bijblijven.
Buiten zit het potdicht. Dikke mist. Geen hand voor ogen bijna. Een mee oplopend jachtje is zo verdwenen naar het niets. Net als gisteren gaat de radar aan. Op het scherm van de kaartplotter is goed zien waar iets zit. Alles wat de radar waarneemt kleurt roze en wordt geprojecteerd op de digitale kaart, naast wat de AIS weergeeft. Irma diept de functies nog wat verder uit. MARPA is erg handig. Met de cursor naar een roze stipje, klik, het stipje wordt een rood rondje en al snel wordt aangegeven hoe hard het stipje vaart, in welke richting met een rode streep en of er risico op aanvaring is. Een virtuele wereld, maar echt ideaal. Natuurlijk volgt de reality check! Plots is daar het silhouet werkelijk zichtbaar of een naderend motorgeronk te plaatsen. Al zoek ik het niet op, mist is geen reden om niet uit te varen en zelf is de Zilt ook goed zichtbaar voor anderen.
Gelukkig komt ook de wind wat op gang en kunnen de zeilen gehesen worden, het blijft heel heiig. Over de marifoon werd al gesproken over schietoefeningen. Soms klinkt heel ver een dreun met een enorme bas die zeer dichtbij voelt, kennelijk een schot van een fregat. Wat een power moet dat zijn. Op de AIS zie ik dat het fregat 12 mijl verder ligt.
Het is best een lange dag. Zat de stroom vanochtend goed mee, nu dik tegen. Als de wind wegvalt en de speed over the ground onder de twee knoop zakt gaat de motor aan, want dit schiet niet op. De zee deint wel heel fijn vandaag, kalm en rustig.
Tegen zevenen nadert de Zilt de kaap van Portland. Ik schreef het al op de heenweg, dit is een beruchte. In alle boeken, pilots en ook nog eens uitgebreid in de Reed’s Almanac wordt gewaarschuwd voor deze kaap. Hier botsen twee stromen die met de steil oplopende rotsen zorgen voor een hele gevaarlijke zee met allerlei stroomrafelingen, kolken en meer.
Met respect rond de Zilt deze kaap en zelfs op mijlen afstand is de zee onrustig. Ik voel de druk die gevormd wordt door de natuurlijke krachten, die onnatuurlijk aandoen. Vanavond is het nog relatief rustig, hoe moet het hier zijn met een zuidwester……?
Weymouth ligt praktisch naast Portland, een grote marinebasis. Het voorzichtige zonnetje dat in de loop van de middag was doorgekomen wordt overstemd door een zware grijze lucht, passend bij de militaire sferen. Het is al avond als de Zilt een plekje vindt aan de kade in Weymouth.
Irma en ik strekken de benen en pakken een ale in een pub. Best een grote plaats die doet denken aan Scheveningen. Dertien uur gevaren. Nog een afzakker aan boord en tukken……. het is mooi geweest voor vandaag!
Donderdag 25 juli 2013: Weymouth
Vannacht heeft het twee keer fors geregend, maar ’s ochtends is het direct mooi weer. Voor het eerst in twee weken aan een kade en het is echt van voor de Scillies dat de Zilt aan de walstroom gelegen heeft met de waterslang nabij. De luxe die het geeft en de vraag die het stelt…… Ik merk direct dat ik kwistiger om ga met water en is Nespresso nu zo veel lekkerder dan ouderwetse filterkoffie? Anyhow, de Zilt is echt terug in de moderne wereld. Het is ook te merken aan meer drukte en meer Nederlandse boten. Het zeilgebied waar de Zilt vandaan komt is vaak net te ver voor een zeilvakantie als er ’s nachts niet door gezeild wordt en alles in etappes moet gebeuren.
Irma harkt de vuile was aan boord bij elkaar en ik ga de Zilt maar eens goede wasbeurt geven. Tweeëneenhalve week intensief boordleven laat sporen na en zout is overal. Twee bezige bijen! Wanneer ik de vlonders onder dompel in de plomp zodat het zoute water z’n werk kan doen tegen het groen aan de onderkant en de boel op de steiger neerleg denk ik terug aan de schrobbeurten van de Contest 34. Bij pappa was het altijd grondig spic en span! Ja, heerlijk, alles weer schoon en netjes. Ook een douche na vijf dagen doet wonderen.
Ongemerkt gaat de dag hard. En eigenlijk is het een prachtige dag. Blauwe lucht, wind, zon, de perfecte zeildag! Het deert ons niet. Ook dit is vakantie. Weymouth is aardig, best nog een flinke stad met een aardige boulevard. Leuk om te zijn. Vorig jaar waren hier de Olympische Spelen voor wat betreft de zeilsport. Niets doet eraan herinneren.
Tegen het einde van middag is het goed toeven in de kuip, een lekkere zeeduivel, een Gruner Veltliner, een rustige avond. Al is het wel weer wennen, dat gescharrel over het dek met buren. Naast ons ligt een Nederlandse boot. Ouders met twee kinderen. Het maakt jeugdherinneringen in me los. Detail, paps en mams gaan met de kinders na het eten nog even van boord af voor een ijsje op de boulevard. Beloofd is beloofd! Mooi. Morgen gooien zij de trossen ook los om zeven uur, een zeer christelijk nautisch tijdstip!
Vrijdag 26 juli 2013: Weymouth – Cowes
Zeven uur. Iedereen is wakker. De Nederlanders, de Denen. Stiptheid zit in het bloed van zeilers. Vroeg erin en vroeg eruit ook. Er staat een listig stroompje, op het springetje manoeuvreren Irma en ik de Zilt behendig uit het straatje. Buiten is het totaal windstil. De motor draait netjes rond op 5 tot 5,5 knoop. De stroom zit direct mee.
De natuur is zo mooi hier. Ik heb er haast geen woorden voor. De luchten, de krijtrotsen, het groen en geel van de weides….. De Zilt trekt een spoor door het zout, maar de zee zal het snel weer uitwissen…… Uren kan ik er naar staren in gedachten verzonken………
De Zilt vaart met twee andere schepen op, een ware Nederlandse Armada! En dan te bedenken dat hier in een ver verleden heel wat zeeslagen tussen de Nederlanders en Britten zijn uitgevochten!
Gedrieën varen we dwars door de Race van St. Alban’s Head heen vlak onder de rotsen. Hoewel windstil is het een kolkende zee met een totaal onvoorspelbare golfslag. De Zilt rolt van links naar rechts en siddert af en toe. Het zeewater slaat over het dek. Een rare ervaring. De speed over the ground zwelt aan tot meer dan 10 knopen! Nu kan het, met meer wind is dit echt een no go area! Op de heenweg voer de Zilt er met een wijde boog van een paar mijl omheen. Van alle waarschuwingen in de gidsen en pilots is geen woord gelogen! Ik besef me eens te meer dat de zee niet met zich laat spotten. Zij is de baas, niet wij! Deze foto laat niet half zien hoe het voelde. Maar het feit dat ik slechts een bewogen foto kan maken bij totale windstilte met een zeer korte sluitertijd vertelt wat mij betreft boekdelen!
Zo vliegen de mijlen wel snel onder de Zilt door. Het is echt knallen. Ook de Needles gaan met een reuzenvaart voorbij. De zee is wat bokkig, het is echter niets vergeleken met St. Alban’s Head, maar wederom schiet de speed over the ground over de tien knopen! Pal voor Cowes keert de stroom plots z’n rug tegen ons. Het is in een tel gebeurd. Wat een mooie timing en wat een gemiddelde, 45 mijl afgelegd in geen zes uur! Ik had nog een paar makrelen de zee uit willen trekken om vanavond lekker op te eten. Dat kan je met deze snelheid echt vergeten! Vier, vijf knoop maximum, anders happen ze niet…… of kunnen het niet bijbenen……
Cowes vind ik immer een fijne plek om aan te doen. Ik weet niet wat het is. Is het de mystiek van de 16 mm films die pappa in vroegere tijden maakte, is het onze eerste grote bestemming die Irma en ik bereikten nu vier jaar terug of doet Cowes het zeilershart gewoonweg harder kloppen? Ik denk een combinatie van alle drie. Het is in ieder geval wederom aangenaam liggen in de Marina met uitzicht op de Solent terwijl het ene jacht nog mooier dan het andere binnenvaart of het zeegat kiest.
Indiaas eten hoort bij een trip naar Engeland. Nu de vissersboot niet de beoogde vangst heeft binnen gehengeld vandaag is het ook wel eens heerlijk als er gekookt wordt!
O ja, vandaag zo’n fraai moment voor een fotograaf. Prachtig licht, de Engelse kust diffuus gemaakt met een diafragma van slechts 2.8. De eerste zonnestralen van de dag…… Fijn samen zo op pad te zijn in een gedeelde passie.
Zaterdag 27 juli 2013: Cowes
Voor vandaag is regen voorspeld en ach, Cowes is aantrekkelijk genoeg om een dagje te liggen. Wakker worden op het ritme van de natuur. Toch gewoon weer vroeg! Ontbijten en nu er walstroom is maakt Irma een heerlijke groentecocktail met de perser. Venkel, wortels, citroen, Granny’s veranderen in een verrassende mix. Lekker!
De ochtend gaat snel op aan inkopen doen, bescheiden funshoppen, lunchen (nog in het zonnetje). ’s Middags wil ik graag lezen, maar buig me eerst over een druppelende lekkage bij de boiler….. De Zilt heeft amper bilgewater, maar er is altijd net een litertje, al vrij snel na vertrek. Op zee of het IJsselmeer, het smaakt altijd zoet. Het moet dus een interne oorzaak hebben. Een paar dagen terug ben ik tijdens het zeilen intern op zoektocht gegaan. Het blijkt dus de boiler te zijn…….
Het water komt onder een aansluiting vandaan. Met de iPhone maak ik een foto van onderen. Ah, helemaal gecorrodeerd. Dat moet het zijn! De zeilwinkel heeft het onderdeel niet op voorraad, maar er is natuurlijk wel een dure tape voor. Wikkelen, wikkelen…… tot mijn schrik wordt het alleen maar erger. Snel de kranen open en de watertanks leegmaken! Enfin, om een lang verhaal kort te maken. Het is een overdrukventiel dat moet kunnen lekken bij het opwarmen van het water in de boiler! Dat zet namelijk uit als het warm wordt. Kennelijk zijn er wat stukjes kalk in het ventiel geraakt die een constante druppel veroorzaken. Geen lekkage dus!
Nou ja, als booteigenaar moet je van vele markten thuis zijn. Ik sluit de boel aan en het werkt allemaal weer naar behoren. En inderdaad, bij het opwarmen van het water druppelt het, maar dat hoort dus zo, net als bij het draaien van de motor omdat het koelwater dan door de boiler heen geleid wordt zodat het water ook heet wordt!
Einde van de middag begint het echt te regenen. Voor het eerst de kuiptent erop die Irma en ik vorig najaar lieten maken. Fijn voor het voor- en naseizoen, maar ook op dagen zoals vandaag. Toch lekker buiten zitten met zicht op het gebeuren in de haven! Een extra stuk comfort aan boord net als de Webasto die gelukkig nog niet aan geweest is deze vakantie!
Cowes is een echte zeilershaven. Boten varen af en aan. Volgende week start de Cowes-week. Vandaag in het winkelstraatje zag ik de prachtige foto’s hangen bij Beacon of Cowes. Spectaculair al die zeiljachten vol tuig bij de Needles! Een plekje hier kost dan een stijve 12 Pound Sterling de meter!
Morgenvroeg vaart de Zilt weer door. Irma en ik hebben allebei zin in een lang stuk zeilen. Lekker weer een nacht door, wacht lopen, eten uit een kommetje, navigeren, de ketel laten fluiten voor een grote mok koffie of een soepje. De neergaande en opkomende zon. Het tij. Misschien zijn dat wel de momenten waar ik uiteindelijk het meest naar verlang als ik denk aan een zeilvakantie. De weg er naar toe bepaalt in grote mate het genot van het er zijn.
De verwachtingen qua weer zijn best redelijk al is het niet helemaal bestendig, maar onderweg zijn er nog opties om af te buigen als het moet.
’s Avonds voor het slapen gaan nog een laatste check op de boiler. Alles klopt, geen sporen van lekkage meer. De tanks zijn weer vol gevuld, alles waterdicht aangesloten, de kennis verrijkt hoe zo’n heel boilersysteem nu eigenlijk in elkaar zit met waterpomp, drukventiel, expansievat en een jungle aan slangen…….
Zondag 28 juli 2013: Cowes – Dover
De weersvoorspellingen geven eenzelfde beeld. Klokke acht uur de Solent op met het eerste stroompje mee. Bij de Nab Tower komt de wind van open zee ongenadig hard naar binnen. Zowel het grootzeil en Genua gaan twee reven terug, dat geeft rust. Het zoute water kletst over het dek en de kap. Een onrustige zee, dat wel, maar de Zilt gaat er strak doorheen. Na de banken wordt het halve wind richting Beachy Head. Een heerlijk rak begint. Uit beide zeilen kan een reef, de vlagerigheid verdwijnt en de zee wordt rustiger, dieper water. Goh, wat een zeiltocht, alles lijkt deze vakantie mee te zitten. Met zes tot zeven knoop spuit de Zilt er doorheen met stroom mee als extra versneller.
Binnen acht uur is Beachy Head gerond. Maar het lekkere zeilen gaat door. Beetje stroom tegen, maar nog steeds wijst de speed over the ground vijf tot zes knoop aan. Zo gaat het hard en zeilt de Zilt mooi langs de kust richting Dungeness de avond in……..
De weerberichten die automatisch op de Navtex binnen rollen vandaag zijn minder. Zowel de Engelse als de Franse, Belgische en zelfs de Spaanse spreken over harde winden voor de maandag. Langs de kust pakt Irma internet op met haar iPad. De nieuwste gribfiles laten een verslechtering zien, de BBC ook. Raar toch dat de Nederlandse kustwacht zich dan zo behoudend uitspreekt. Die klacht hoor ik meer onder zeilers en weermannen die het kunnen weten.
Irma en ik waren graag doorgevaren naar de Nederlandse kust, maar kiezen voor Dover. Hoewel de wind half en ruim zit voor de tocht wordt gesproken over windstoten van 30 knopen. Als het niet hoeft is het beter dat te vermijden!
De laatste uurtjes zijn best zwaar. De wind zwelt al aan en gaat regelmatig richting de zes Bft. Het is nog twintig mijl naar Dover, maar de stroom zit inmiddels best fors tegen en het is al helemaal donker. De wind draait naar pal van achter en gaat nu door de zeven in de vlagen. Geen zorg. Genua weg, rustig op het grootzeil. Irma roept Port Control aan, de lichten springen op groen. Met een hoek van 45 graden en het grootzeil als steunzeil prik ik de Zilt tussen de pieren naar binnen. Het aanmeren is nog even listig langs een dwarssteigertje met een donkere kademuur als eindpunt met een wind die de Zilt ervan weg blaast. Irma heeft met de spring en de voorlijn de Zilt klemvast.
Het is drie uur ’s nachts. Rust. Moe, maar ook voldaan. Fantastisch gezeild vandaag, flink mijlen gemaakt richting thuishaven, maar ook een goede beslissing een veilige haven op te zoeken. Het zou beter zijn direct te gaan tukken, maar een borrel en een foute bus Pringles BBQ-style (voor dit soort momenten!) gaan er wel in!
Maandag 29 juli 2013: Dover
Dover kent weinig geheimen meer. Het fort, de jachtclub, het ondergrondse gangenstelsel inclusief een heel ziekenhuis. Ik heb het allemaal een of meerdere keren bezocht. Ik voel me dan ook niet bezwaard de dag in en om de boot door te brengen. Alle inkopen voor een extra etmaal op zee waren al gedaan, dus ook dat vormt geen reden op stap te gaan.
Het ziet er naar uit dat de Zilt nog wel een dagje in Dover zal liggen, het weer is morgen niet beter. Hoewel vandaag de zon hoog aan de hemel staat waait het verduveld hard. Het weerbeeld is bepaald niet stabiel. Enfin, er komt wel een gaatje.
Er liggen een hoop Nederlanders in de haven. Wat dat betreft is Dover echt een knooppunt en transithaven. Welk havenkantoor is nu 24 uur per dag open? Hier wel!
Aan de drukte te meten zijn de vakanties ten volle losgebarsten. Voorbij Wight en bijvoorbeeld vorig jaar in Noorwegen ebt dat gevoel snel weg. Daar is het varen tussen de Engelsen of Noren met af en toe een ‘verdwaalde’ buitenlander. Nu domineren de Nederlandse vlaggen de haven. Niets mis mee natuurlijk, maar ik hou toch meer van de rust en blijf liever weg uit deze massaliteit. Ach ja, ik ben natuurlijk ook gewoon weer een van hen.
Dinsdag 30 juli 2013: Dover
Another day in Dover! De voorspellingen zijn windkracht zes tot acht met een ruige zee. Mogelijk dat het vannacht wat afneemt. Het is grijs en het regent. ’s Ochtends wat lezen en mails wegwerken, inkopen doen, Irma maakt een stoof voor vanavond en voor op zee in de snelkookpan. Zo gaat de dag hard met af en toe een blik op de nieuwste voorspellingen.
Twee solozeilers op weg naar de Cowes-week komen binnen in hun J’s. Ik help ze bij het aanleggen. Daar zijn ze wel blij mee, want ook in het Granville Dock blaast het aardig en als de romp dan niet beschermd wordt door borghout en dikke stootwillen is een kras gauw gemaakt. Wel gave boten hoor die ogen als uit een stuk gegoten. Ze komen uit Duinkerken. Het was heftig op zee met soms vlagen acht. ’s Middags wandel ik nog even Dover in om een voucher te kopen voor internet. Na drie weken is de datalimiet overschreden!
Als plaats is Dover denk ik nooit appealing geweest, al is de boulevard qua bebouwing en ligging niet slecht. Wat me opvalt is de leegstand en het verval in de winkelstraat en de omringende buurten. Het gaat niet goed hier. Het zal vast te maken hebben met de Kanaaltunnel en dus minder toeristen die in transit zijn. Bestedingen vallen terug en dat zet weer een domino-effect in gang: jongeren trekken naar elders, vastgoed komt leeg te staan, algemene voorzieningen moeten met steeds minder mensen opgebracht worden. Een ‘poreuze cirkel’, in het jargon van Jacobse en van Es. Ik zie paralellen met Detroit.
Buiten regent het. De verlenger van de buiskap houdt alles mooi droog bij de ingang van de kajuit ondanks dat de wind er vol in staat. Een avond is toch anders in de wetenschap dat er ’s ochtends vroeg opgestaan moet worden. Alles inruimen, boot zeilklaar maken. De stoof smaakte vanavond al erg goed. Irma maakt er afgepaste zakjes van voor morgen op zee. En er is genoeg voor nog wel een dag! Via de douche kruip ik het vooronder in. Straks vaart de Zilt weer uit!
Woensdag 31 juli 2013: Dover – Amsterdam
Vier uur ’s ochtends op, een laatste check. De voorspellingen qua wind zijn niet weinig, soms vijf tot zes beaufort, met name in de middag. Voor de rest is het weerbeeld redelijk rustig. Meer mensen willen weg, ik tel een bootje of zeven, acht. Irma en ik vertrekken in de wetenschap dat de Zilt hier zeker weer zal aanmeren. Niet omdat de plaats Dover zo aantrekkelijk is, maar Dover is voor een zeiler de voordeur van Engeland, zoals Tinne het mooi omschrijft!
De stroom zit direct mee met de wind pal van achter! Niet mijn favoriete koers, de Zilt rolt van links naar rechts en bij te weinig power van de wind klapt de Genua. Vrij snel na de Goodwin Sands vaart de Zilt parallel aan de shipping lane. Immer fijn varen. Het is diep water, weinig verkeer en ook weinig kruisend verkeer. Dat is aan de overkant wel anders. En de schepen die passeren wijken netjes op tijd uit.
De wind neemt in hevigheid toe. De vijf gaat door naar een zes en het wordt zelfs zes tot zeven met vlagen naar acht. In de kuip is de beleving door de schijnbare wind anders, maar de zee achter de Zilt is imponerend en laat weinig te raden over. Poeh, wat heeft de natuur een kracht. Een echte zeiltocht! Qua tuig blijkt alleen het grootzeil de beste keuze. De Zilt vaart er rustig op en rolt met een dikke zes knoop door de golven heen. Ook de stuurautomaat kan het goed aan. Het geeft rust en een vertrouwd gevoel. Tijdens de wacht overdag leest Irma gewoon haar E-Book!
De lucht betrekt, het wordt grijzer. Gaat het regenen of niet, echt noodweer lijkt het niet, al tikt de windmeter soms 34 knoop ware wind aan. Dat is niet voor de poes. Maar het voelt goed en stabiel. Ik stuur een stukje zelf en ook dat voelt goed. Alleen in de vlagen wil de Zilt oploeven. Maar even aanzien. Het noopt niet tot veranderingen voor dit moment.
De accumonitor vertelt me wel dat de stuurautomaat meer stroom trekt. Dat wil ik geloven, maar ook na 10 uur varen is nog niet 10% van de capaciteit van de serviceaccu verbruikt.
Gaandeweg de middag gaat het venijn van de vlagen er wat uit en stabiliseert de wind zich vijf tot zes beaufort. De mijlen gaan hard, de dag ongemerkt ook. De deining blijft enorm. In de kastjes wordt alles door elkaar geschud. Irma duikt toch het kombuis in om de stoof van gisteren op te warmen. Een lekkere warme hap is wat anders dan wat droge Doverse boterhammen met salami en mosterd!
De duisternis valt in, het wachtritme roept, de Noordhinder is bereikt, de wind valt conform verwachting terug….. Hoewel het nog 60 mijl is naar IJmuiden, gaat het opeens snel. Door het afvallen pakt de Zilt met vol tuig een mooie snelheid op. De hemel is heel donker, aan de horizon is al wel het vuile licht van de kassen in het Westland te zien. Enkele lichtjes verraden de ligging van andere plaatsen. De Maasvlakte, Hoek van Holland, Scheveningen en ik vermoed Noordwijk, waar Govert ligt te tukken in de wetenschap dat straks zijn eerste vakantiedag aanbreekt!
Drie uur op, drie uur af is een fijn ritme. Irma sliep van zeven tot tien, ik van tien tot een. De hondenwacht van een tot vier moet de vervelendste zijn, omdat de nacht dan de diepste uren slaap geeft. Irma wekt me. De wetenschap dat het wel weer een jaartje zal duren voor ik weer een wacht zal lopen maakt me helemaal wakker.
Irma heeft het druk gehad in haar wacht. Het samenkomen van alle routes zorgde voor veel scheepvaart en om middernacht is het nieuwe verkeersscheidingsstelsel van kracht geworden dat met name consequenties heeft voor de aanloop van IJmuiden. De Kustwacht is met meerdere schepen uitgerukt om schepen te begeleiden……. Een enorm cruiseschip van de Holland America Lijn liep de Zilt wel erg op de kont. Volgens de AIS was de closest point of approach niet meer dan 0,2 mijl. Irma heeft ze per marifoon opgeroepen wat hun plannen waren. Ze pasten direct hun koers aan!
IJmuiden! ’s Ochtends vroeg, meteen de sluis door. Het vredige zoete water van het Noordzeekanaal. In feite stilstaand water. Ik spreek pappa en Govert. Ze hebben ons op de voet gevolgd. Dat voelt warm. Govert scheept vandaag in en zal morgen zeilend ons pad kruisen. De Zilt meert aan in de nieuwe Marina van Amsterdam. Alles brand new, behalve het sanitair dan…… dat zit nog in Portacabins.
De reis zit erop. Nog een paar dagen om veilig en wel in Medemblik aan te komen. Maandag weer aan de slag.
Een mooie reis met een ultieme bestemming, de Scilly Islands. Circa 1.000 mijl gevaren! Het weer heeft ons zeker geholpen, maar Irma en ik hebben de geboden kansen naar mijn gevoel ten volle benut. Naast het nachtzeilen dat ons natuurlijk een grote sprongkracht geeft, zullen Irma en ik volgend jaar wederom daarheen gaan waar de eerste week de wind naar toe blaast. Ook het vrij vroeg in de vakantie bereiken van de eindbestemming heeft veel rust gegeven bij het maken van de terugreis. Enfin, twee gouden regels die aan boord van de Zilt zoveel als kan in ere gehouden worden en nu al drie jaar veel vakantierendement opgeleverd hebben!
De Zilt was weer een fijn schip. Betrouwbaar op zee, comfortabel in de haven. Ons schip voelt ook als goed toegerust voor de vaargebieden binnen ons bereik liggen en alles heeft het goed gedaan. Ieder jaar groeit ons vertrouwen. In het materiaal, onze kennis en kunde en niet te vergeten elkaar. Op vakantie voel ik het niet zo zeer, omdat ons referentiekader verlegd wordt naar vertrekkers en zeilers die ook de oversteek maken en soms verder gaan, maar het is fantastisch dit zo samen te doen!
Morgen richting Enkhuizen, zaterdag Medemblik. Govert zal ons pad kruisen met de Contessa en de Laser Bug achter zich aan. Het zal een korte blik zijn met een wuif op het water naar elkaar. ‘De komende en gaande man’, zoals mamma dat wel eens zo mooi kon zeggen. Onze vakantie zit er bijna op.
De avond valt in Amsterdam. Een zwoele avond. Zo warm is het ’s avonds in de hele vakantie niet geweest….. Misschien wel door het tijdverschil van een uur. Ik pak de Miner’s Lamp uit de kast, vul ‘m met lampenolie, ontsteek de kous en type de laatste letters van dit dagboek…….
Naschrift vrijdag 2 augustus 2013: Amsterdam
De weermannen kondigen vandaag aan als de warmste dag van het jaar. Ja, het is echt heel tropisch vandaag, maar gelukkig zit er ook iets van een bries. Richting Medemblik varen of blijven liggen? De Zilt vaart niet uit. Het zal vooral motoren zijn, morgen zit de wind beter en de plek is leuk en wellicht buigt Govert ook af met een gezellig samenzijn in het verschiet.
Irma plonst al snel het water in en creëert met twee stootwillen een hangmat op de achterlijn. Ja, met dit weer the best place to be! Maar ik hou niet zo van water dat oogt als erwtensoep, ik ga klussen. De Zodiac moet nog ontzout worden, de buitenboordmotor wil nog graag in zoet water lopen om de koelkanalen van zoutkristallen te ontdoen en alles wat in de achterkajuit ligt mag wel wat zonlicht zien om echt kurkdroog te worden. En passant leg ik alles wat onder de kussens van de achterkajuit ligt eens bloot voor een inspectie. Het ziet er allemaal goed uit. Accu’s, uitlaat, leidingen, in prima staat.
Poeh, warm is het wel. Met de waterslang regel ik voor mezelf verkoeling. Govert aan de lijn. Hij vaart op de motor bij het Paard van Marken en komt ook naar Amsterdam. Leuk. Een avond om naar uit te kijken.
Zo gaat de dag snel. Irma doet inkopen, ik leg op de Zilt alles weer op de juiste plek en douch me fris. Govert heeft nog wat oponthoud bij de Schellingwouderbrug. Tussen vier en zes uur gestremd om de spits niet te verstoren. Twee jaar terug hadden Irma en ik onverwacht precies hetzelfde. Onzin al die regeltjes. Juli en augustus zijn nu net de vakantiemaanden. Er is geen spits, er willen veel boten de brug door! Net zo belachelijk als dat vandaag de NS in een aangepaste dienstregeling rijdt vanwege de hitte…….
Govert belt, het lampje van de oliedruk blijft branden op het dashboard. Hij is nog wel de Oranjesluizen doorgekomen, maar ligt in tegengestelde richting aan de wachtsteiger. Ik pak mijn dieselboekje erbij. Het kan haast niet anders dan dat het de oliepomp is die Govert juist net heeft laten reviseren ter voorkoming van problemen! De monteur kan pas maandag komen.
Irma en ik gooien de trossen los en varen over het IJ naar Govert toe. Om de hoek bij de Oranjesluizen is een steigertje waar de Contessa van de sluiswachter een paar dagen mag liggen, maar eigenlijk is dat geen optie. Er zijn geen voorzieningen en gezellig is anders! Een mooi besluit volgt: De Zilt gaat de Saffier slepen naar de Marina Amsterdam!
Een warm weerzien met vervolgens ‘geen woorden maar daden’. Sleeplijn in orde maken, tactiek bepalen en los. Er is gelukkig weinig wind, het gaat voorspoedig. De Saffier trekt goed spoor, de wijze van slepen klopt. De Verkeersdienst van het IJ zegt toe een oogje in het zeil te houden vanaf de wal, want het is best druk met al het vrachtverkeer en overzetveren.
Een vrachtschip wil vertrekken bij een bunkerstation. Hij wacht, maar zijn schroefwater brengt de sleep flink aan het schommelen. Op een oproep van onze marifoon reageert hij niet…….. Bij het wegvaren laat hij de sleep weinig ruimte. Apart en het staat in schril contrast met onze ervaringen op zee, waar juist keurig wordt uitgeweken.
De Zilt en de Saffier varen gebroederlijk het IJ over. De zon zakt in het Westen weg. Cumulus wolken bouwen zich boven Amsterdam op. Komt juist nu dan toch het onweer? De wind zwelt wat aan, maar volgens buienradar blijft het noodweer op de Noordzee!
Govert en ik kijken af en toe naar elkaar. Het gaat goed zo en het is ook wel heel mooi eigenlijk. Jammer voor zijn start van de vakantie. Dit gedoe kost simpelweg dagen vakantie. Maar ja, zo is zeilen. Het kan tegenzitten, niet alleen met het weer, als zeiler ben je ook afhankelijk van materiaal. De bemanning van de Zilt weet er alles van!
De haven is in zicht. Gelukkig is er geen scheepvaart. De bocht richting haveningang kan ruim genomen worden. Mooi, want de dwarswind is best fors geworden. Het gaat goed. Vaart eruit, Govert gooit de putsen in water, Irma ontkoppelt de sleeplijn. De Saffier waait beheerst richting een lange dwarssteiger. De Zilt zoekt zijn box van vandaag weer op….. missie geslaagd!
Inmiddels is het tien uur geweest. De magen knorren behoorlijk. De avond is zwoel. Toch maar binnen eten. De ramen van de Zilt kunnen allemaal open en dat zorgt voor aangename verkoeling. De salade van Ottolenghi smaakt weer goed, de wijn maakt ons rozig. Een bruine kroeg hartje zomer! En best een avontuur zo.
De vermoeidheid slaat toe, maar geen van ons heeft echt zin te gaan tukken. Nog een koffie in de kuip en voor de gelegenheid steek ik een Olifant op. Gezellig. De hele haven slaapt. Morgen weer een dag. De Saffier zal nog een boxje moeten vinden, maar dat zal qua manoeuvreren allemaal wel lukken. Rubberboten zat! Maandag komt de firma Droog om het probleem te verhelpen. Goede hoop dat het zal lukken.
Govert en Irma zoeken hun kooitjes op. De klok is de twee uur gepasseerd. Verstandig, ik kan nog niet direct slapen, zet nog een lekkere jazzplaat op en tik dit verslag. Een onverwachte maar warme familiare epiloog van reizen met de Zilt in de zomer van 2013!